Morgunblaðið - 26.11.2018, Síða 19

MINNINGAR 19
MORGUNBLAÐIÐ MÁNUDAGUR 26. NÓVEMBER 2018
✝ Jón Sveinssonfæddist 17.
september 1925 á
Þykkvabæjar-
klaustri í Álftaveri.
Hann lést 17. nóv-
ember 2018 í
Reykjavík.
Foreldrar hans
voru Sveinn Jóns-
son, bóndi á
Þykkvabæjar-
klaustri, f. 1880, d.
1959, og Hildur Jónsdóttir ljós-
móðir, f. 1890, d. 1981. Systkini
hans eru Sigríður, f 1913, d.
2003; Signý, f. 1918, d. 2005;
Jörundur, f. 1919, d. 1968; Sig-
urður, f. 1922, d. 1994; Einar
S.M., f. 1928, d. 2012; Steinunn,
f. 1931.
Eftirlifandi eiginkona Jóns er
Guðrún Jónsdóttir frá Húsavík í
Vestmannaeyjum, f. 19. mars
1925. Þau giftu sig 31. desem-
ber 1951 í Vestmannaeyjum.
Foreldrar hennar: Jón Auð-
unsson, f. 1891, d. 1975, og Sig-
ríður Jónsdóttir, f. 1888, d.
1968.
Jón og Guðrún eiga eina
dóttur, Þórunni Ósk, f. 15. júní
1951. Maki Þorsteinn Guð-
mundsson. Börn þeirra: Ástþór
Ragnar, f. 1973. Ester, f. 1975,
sambýlismaður Jens Ívar. Barn
þeirra Jón Albert,
f. 2010. Ester á
Þorstein Gretti, f.
1995, og Rann-
veigu, f. 1998, með
fyrrverandi eigin-
manni, Óla Krist-
jáni. Þórunn á dótt-
ur með fyrrverandi
sambýlismanni,
Hinriki Ólafi Thor-
arensen, f. 1948, d.
1975, Guðrúnu
Jónu, f. 1970, maki Ragnar Þór.
Börn þeirra: Diljá Líf, f. 1998,
og Salka Rán, f. 1999.
Jón lauk barnaskóla á Herj-
ólfsstöðum í Álftaveri í
V-Skaftafellssýslu 1939, Iðn-
skólanum í Reykjavík 1947,
sveinsprófi í vélvirkjun í Vél-
smiðjunni Héðni hf. 1948, vél-
stjóraprófi í Vélskólanum í
Reykjavík 1950 og rafmagns-
deild 1951. Hann var vélstjóri
hjá BÚR 1952-56, vélvirki hjá
Sveinbirni H. Pálssyni vél-
virkjameistari 1956-61, Stál-
umbúðum hf. 1961-64, vélstjóri
hjá Hafskipum hf. 1964-85 og
hjá Eimskipafélagi Íslands hf.
frá 1986 þar til hann lét af
störfum 1992.
Jarðarför Jóns fer fram frá
Áskirkju í dag, 26. nóvember
2018, klukkan 13.
Nú er hann fallinn frá hann
tengdafaðir minn. Hann var
sómamaður í alla staði, svo stolt-
ur og fastur á sínu. Það var gott
að kynnast honum þegar ég var
tvítugur að eltast við dóttur
hans. Hann gaf mér samþykki
sitt um giftingu okkar ’72 og upp
úr því fóru kynni okkar að
þróast. Hann var ávallt tilbúinn
að hjálpa þegar hann var í landi.
Ég man þegar ég fór með honum
á sjó, sem smyrjari, hversu fágað
og bónað vélarrúmið var. Ekki
sást olíudropi. Eitt sinn var skip
selt sem hann var á og kaupand-
inn spurði hvort skipsvélin hefði
einhvern tímann verið notuð, svo
hrein var hún. Hann smíðaði
sumarbústað í Kjósinni og var ég
honum til aðstoðar. Þar lærði ég
alla nákvæmni í smíðum og
margt fleira. Hann gerði kart-
öflugarð ofan í jörðinni með fjóra
veggi sem veittu skjól og ekki
var hann smár, 48 fermetrar.
Hverjum dettur slíkt í hug? Auð-
vitað honum Jóni kartöflubónda
eins og við kölluðum hann. Hann
reyndist mér líka sem faðir því
þegar við unnum saman þá sagði
hann: „þú gerir þetta svona“ sem
ég gerði. Við vorum ekki alltaf
sammála en lausnin kom ávallt
undir lokin.
Það voru forréttindi að kynn-
ast honum, þessum mikla sóma-
manni, og nú kveð ég tengda-
föður minn með söknuði og sorg í
hjarta.
Þorsteinn.
Fyrsta heimilið mitt var hjá
afa og ömmu í Ljósheimum 2.
Mamma mín eignaðist mig ung
og þar sem foreldrar mínu skildu
skömmu eftir að ég fæddist flutti
ég inn í Ljósheima til afa og
ömmu. Ég var skírð í höfuðið á
þeim og fór skírnin fram í Ljós-
heimum. Þá var nú gott að hafa
yfirvélstjórann, sem var velvilj-
aður, agaður og traustur. Hann
tók mér opnum örmum og var
óendanlega góður við mig. Ætti
ég erfitt með að sofna á kvöldin
bað ég afa að koma í bíltúr á
Volkswagen-bjöllunni. Þá lagðist
ég í skottið, afi keyrði um bæinn
þar til ég sofnaði og hann bar
mig svo inn í rúm.
Fimm ára fór ég fyrsta túrinn
af nokkrum á sjó með afa og
ömmu. Sjóferðin stóð yfir í u.þ.b.
þrjár vikur og hann hélt dagbók
um ferðina sem hann gaf mér í
lok ferðar. Þessi bók og fleiri
slíkar geyma ómetanlegar minn-
ingar. Þegar ég var átta ára
ákváðu foreldrar mínir að byggja
sumarbústað í Eilífsdal í Kjós
með afa og ömmu. Í dalnum
þurfti að grafa upp steina og
rækta upp melinn og þar buðust
góð verkefni fyrir kraftmikla
stelpu eins og mig, um leið og
fjölskyldan fékk tækifæri til að
vinna saman að uppbyggilegu
verkefni.
Afi var örlátur maður sem
naut þess að gleðja, hvort sem
gjöfin var hjól, skíði, píanó eða
hjólaskautar, og kom oft af sjó
með bæklinga þar sem ég merkti
við barbídótið sem mig langaði í.
Það brást ekki að dótið kom eftir
næsta túr.
Ég fór oft með afa og ömmu í
veiði og ótal sinnum í Kastala-
brekku, en þar var systir afa,
Steinunn Sveinsdóttir, bóndi
ásamt manni sínum. Þar kynntist
ég dætrum þeirra hjóna, Hjör-
dísi og Jónu, sem voru á sama
reki og ég. Það var alltaf gaman
að vera í Kastalabrekku og í
einni ferðinni þangað á unglings-
árum mínum fór ég á sveitaball á
Borg í Grímsnesi og hitti þar eig-
inmann minn.
Afi vaknaði klukkan sex alla
daga, fór í Laugardalslaugina og
synti 1.000 metra. Væri hann á
sjó fór hann niður í vélarrúm og
nýtti sér róðravél sem hann hafði
þar. Hann var alla tíð meðvitaður
um mikilvægi hreyfingar. Hann
var fyrsta manneskjan sem ég
þekkti sem átti hárgel, enda allt-
af vel greiddur og aldrei órak-
aður.
Afi var vel menntaður maður
og víðlesinn. Öll sín störf, hvort
sem það var sem yfirvélstjóri, við
handverk eða önnur verkefni,
vann hann af metnaði og ná-
kvæmni.
Afi var góður við okkur barna-
börnin og barnabarnabörnin sín
og unnu þau honum.
Vegir Guðs eru órannsakan-
legir. Pabbi minn dó þegar ég
var fjögurra ára, en Guð klikkaði
ekkert gagnvart mér þá frekar
en fyrr eða síðar, heldur sá til
þess að tryggustu menn sem ég
hef kynnst röðuðust í kringum
mig og vildu allt fyrir mig gera.
Afarnir mínir tveir og Steini
pabbi.
Það verður erfitt að kveðja, en
trú mín færir mér vissu um við
fáum að hittast aftur, elsku afi
minn – og hafðu það sem allra
best á meðan.
Það er gott til þess að vita
hvað það verður stutt að skjótast
að leiðinu þínu í Sóllandi í hádeg-
ishléinu í vinnunni minni á Sól-
borginni í Fossvoginum.
Guðrún Jóna Thorarensen.
Þú varst svo góður afi, sá
besti. Alveg eins og systur mínar
fékk ég að fara á sjóinn með þér
og ömmu. Það var mjög gaman
og tívolíferðirnar skemmtilegar.
Það var veisla þegar þú komst í
land með dót og Quality Street
og satt að segja þótti mér
skemmtilegra að fá sælgæti en
dótið. Í Ljósheimana var gott að
koma og fá sér malt og appelsín
og kíkja í kjallarageymsluna þar
sem gosið og sælgætið var.
Þegar ég varð eldri þótti mér
vélstjórajakkinn þinn svo flottur
og á endanum fékk ég að eiga
hann. Það er minn heiður að þú
hvílist í honum elsku afi minn
enda glæsilegur í honum. Ég er
búinn að búa í nítján ár í Noregi
en í hvert skipti sem ég kom til
landsins heimsótti ég ykkur
ömmu. Í sumar áttum við góða
stund saman og er ég þakklátur
fyrir það. Hvíldu í friði, elsku afi.
Ástþór Ragnar.
Elsku afi minn, nú hefur þú
fengið hvíldina. Ég fékk að fara
með þér þrisvar sinnum í sjóferð
til Kaupmannahafnar og þá var
verslað og farið í tívolíið. Svo
fékk ég oft að gista hjá þér og
ömmu um helgar og þá fórum við
eldsnemma í sund og svo bak-
aríið í Álfheimum. Ég mun aldrei
gleyma þegar við tókum slátur í
Engihlíðinni, þú varst á nærboln-
um með hálfan handlegginn niðri
í bala að hræra og Signý systir
þín lét mig sauma vambirnar.
Mér fannst þetta ógeðslegt en
gott að borða. Við eldhúsborðið í
Ljósheimunum spiluðum við oft
ólsen ólsen og svarta pétur og
fengum okkur malt og appelsín
og Mackintosh. Já, það fannst
þér gott konfekt. Ég náði að
spila við þig ólsen ólsen í síðasta
sinn á ættarmótinu í sumar og þá
var hann nafni þinn, Jón Albert,
með okkur. Þú sýndir svo sann-
arlega ást þína á okkur systk-
inunum og þú varst svo þakk-
látur fyrir öll barnabarnabörnin
sem færðu þér mikla gleði. Þú
áttir alltaf tíma fyrir okkur og
þau. Þegar ég kom í heimsókn
með Þorstein og Rannveigu var
eins og þú hefðir unnið í lottói, og
ekki breyttist það þegar hann
Jón Albert mætti á svæðið. Eftir
að þú varst búinn að synda þína
1.500 metra á morgnana varstu
mættur til að skutla okkur Þor-
steini Gretti til dagmömmu og
mér í vinnuna því við áttum ekki
bíl. Þú smíðaðir svo falleg hús-
gögn fyrir mig og börnin, í dag
sefur nafni þinn í fyrsta rúminu
sem þú gerðir handa Þorsteini.
Það verður skrítið fyrir hann að
koma til langömmu sinnar núna
og hitta engan langafa. Ekki má
nú gleyma sumarbústaðarferð-
unum okkar þar sem þú varst
önnum kafinn í kartöflugarðinum
en áttir þó tíma fyrir mig og skál
með bláberjum og rjóma. Þegar
amma var orðin þreytt á að spila
badminton við mig tókst þú við.
Svo þegar ég varð 16 ára kenndir
þú mér að keyra í dalnum og eft-
ir bílprófið fékk ég að hafa flotta
Golfinn þinn á meðan þú varst á
sjónum. Þeir voru margir rúnt-
arnir sem við vinkonurnar tókum
á þeim bíl. Þegar þú keyptir glæ-
nýjan Golf hélt ég að dekrið væri
búið, en auðvitað hélst þú áfram
að lána mér hann. Í sumar var
ættarmót og þar sýndir þú öllum
hversu gjafmildur þú varst. Þar
fengu ættingjar að velja sér verk
úr tré eftir þig sem þeim þótti
dýrmætt.
Það er aðdáunarvert hversu
góður þú varst og svo stoltur af
öllu því sem ég gerði og ég fékk
að heyra það í hvert skipti sem
við hittumst. Elsku afi, ég er
þakklát fyrir að hafa verið með
þér síðustu stundina og við Jón
Albert munum passa upp á
ömmu fyrir þig. Ég sakna þín og
vona að þú sért á góðum stað
núna.
Þín
Ester.
Það eru ekki allir svo heppnir
að eiga á fullorðinsárum langafa
og langömmu. Hvað þá að fá að
njóta samveru þeirra yfirhöfuð.
Það vorum við barnabarnabörnin
fimm. Langafi var hörkudugleg-
ur og við vorum svo stolt og
montin að eiga langafa sem synti
þúsund metra á hverjum einasta
morgni. Við munum langafa best
uppi í sumarbústað í bláa vinnu-
gallanum og grænu stígvélunum
að taka upp kartöflur, smíða eða
gróðursetja. Langafi hafði alltaf
eitthvað fyrir stafni. Við frænk-
urnar fengum hver og ein gjöf
frá langömmu og langafa, það
voru dúkkuhús sem hann hafði
smíðað. Þá hafði hann einnig
dundað sér við að smíða öll hús-
gögnin inn í húsin og hún saum-
aði litlar gardínur og sængur.
Þessi dúkkuhús eru okkur svo
mikilvæg og munum við ávallt
passa vel upp á þau. Það var allt-
af gaman að fara í heimsókn í
Ljósheimana, en þangað fórum
við barnabarnabörnin oft. Þá var
spilað á spil og hámaðir í sig
Mackintosh-molar. Það voru líka
alltaf kandíssykurmolar uppi á
borði en misjafnt hvað þeir féllu í
kramið. Það var dótakassi hjá
langömmu og langafa með alls
konar bókum, böngsum og bílum
og það var alltaf gaman að fá að
leika sér með dótið sem mömmur
okkar og amma ólust upp við. Á
jólunum hengdi langafi upp
spiladós sem spilaði lag þegar
togað var í spottann, þá vildi
hann dansa með okkur í hringi
og syngja. Við reyndum eflaust á
þolinmæðina í honum því við
vildum alltaf láta hann toga aftur
og aftur í bandið en hann lét það
alltaf eftir okkur. Það var alltaf
til malt og appelsín í ísskápnum
hjá langömmu og langafa. Jón
Albert man sérstaklega eftir því
hvernig langafi opnaði gosflösk-
ur, hann sneri þeim á hvolf til
þess að hleypa engum kolsýringi
út. Í ísskápnum leyndist líka allt-
af suðusúkkulaði en honum
fannst best að borða það kalt.
Langafi sýndi okkur öllum mik-
inn áhuga. Hann vildi alltaf vita
hvað við vorum að bralla og læra.
Ég man sérstaklega vel eftir því
að langafi og langamma komu á
allar lokahátíðir og sýningar hjá
okkur þegar við æfðum eitthvað
nýtt, hvort sem það var söngur,
dans, myndlist eða leiksýningar.
Það sýnir hversu stoltur hann
var af okkur öllum. Við kveðjum
langafa með mikilli sorg, en við
erum svo heppin að eiga ótrúlega
margar og góðar minningar með
honum. Takk fyrir allt, elsku
langafi, við elskum þig og minn-
umst þín alltaf.
Fyrir hönd okkar barnabarna-
barnanna,
Rannveig, Þorsteinn Grettir,
Diljá Líf, Salka Rán
og Jón Albert.
Jón Sveinsson
Elskulegur eiginmaður minn, faðir,
tengdafaðir, afi og langafi,
EINAR EINARSSON,
múrarameistari,
Boðaþingi 1, Kópavogi,
andaðist á krabbameinsdeild Landspítalans
þriðjudaginn 20. nóvember 2018.
Útför hans fer fram frá Digraneskirkju 28. nóvember klukkan 13.
Þeim sem vildu minnast Einars er bent á styrktar- og líknarsjóð
Oddfellowa.
Alda Ingólfsdóttir
Hrefna Einarsdóttir Karel Helgi Pétursson
Fanney Einarsdóttir
Ingólfur Einarsson Áslaug Óskarsdóttir
Erna Rún Einarsdóttir Ágúst Hilmarsson
barnabörn og barnabarnabörn
Elskulegur bróðir minn, mágur og frændi,
GUÐBRANDUR EIRÍKSSON,
lést á Hjúkrunarheimilinu Víðihlíð í
Grindavík, föstudaginn 23. nóvember.
Útförin fer fram frá Grindavíkurkirkju,
fimmtudaginn 29. nóvember klukkan 14.
Elín P. Alexandersdóttir Edvard Júlíusson
og frændsystkini
Elsku pabbi okkar, tengdapabbi, afi, langafi
og kær vinur,
GUNNAR PÁLL KJARTANSSON,
Vogatungu 51, Kópavogi,
lést 20. nóvember á gjörgæsludeild
Landspítalans í Fossvogi.
Jarðsungið verður frá Digraneskirkju 30. nóvember kl. 13:00.
Kjartan T. Gunnarsson Inga Magnúsdóttir
Þorlaugur Gunnarsson Sesselja Friðjónsdóttir
Gunnhildur L. Gunnarsdóttir Róbert B. Jóhannesson
Kristján P. Gunnarsson Perla Sigurðardóttir
Auðbjörg Stefánsdóttir
barnabörn og barnabarnabörn
Ástkær fósturmóðir mín, amma og
langamma,
UNNUR JÓHANNESDÓTTIR,
lengst af til heimilis að Fornósi 12,
lést á hjúkrunarheimilinu Sauðárhæðum 23.
nóvember.
Útför hennar fer fram frá Sauðárkrókskirkju 30. nóvember kl. 14.
Hanna Bryndís Þórisd. Axels Júlíus Helgi Sigurjónsson
Ingimar Axel Gunnarsson
Silja Ýr, Lydía Ýr, Kristrún Huld, Unnur, Kristófer Már og
langömmubörn
Ástkær eiginkona, móðir, dóttir,
tengdadóttir, systir og mágkona,
ÞÓRUNN ÁGÚSTA ÞÓRSDÓTTIR
vélaverkfræðingur,
Alveveien 13,
Sandnes, Noregi,
lést á krabbameinsdeild Åse, Noregi, í
faðmi fjölskyldunnar þriðjudaginn 20.
nóvember.
Útför hennar fer fram laugardaginn 8. desember klukkan 14 frá
Ísafjarðarkirkju.
Gunnar Runólfsson
Björg Jónína Björnsdóttir
Sveinbjörn Hugi Gunnarsson
Guðný Magna Gunnarsdóttir
Álfhildur Jónsdóttir Þór Ólafur Helgason
Guðný Gunnarsdóttir
Guðný Ósk Þórsdóttir Jón Þór Guðbjörnsson
Sædís Ólöf Þórsdóttir Gunnar Ingi Hrafnsson
og fjölskyldur
Elsku eiginmaður minn, faðir, tengdafaðir,
sonur og afi,
PÉTUR GUNNARSSON
blaðamaður,
Bólstaðarhlíð 64,
lést á líknardeild Landspítalans föstudaginn
23. nóvember. Útför hans fer fram frá
Háteigskirkju mánudaginn 3. desember kl.
13.
Anna Margrét Ólafsdóttir
Ragnheiður Ásta
Pétursdóttir
Kristján Oddur Sæbjörnsson
Anna Lísa Pétursdóttir Hannes Pétur Jónsson
Pétur Axel Pétursson
Ragnheiður Ásta Pétursdóttir
barnabörn og aðrir ástvinir