Morgunblaðið - 15.01.2019, Side 20

20 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 15. JANÚAR 2019
✝ SteinbjörnBjörnsson
fæddist á Hrapps-
stöðum í Víðidal í V-
Húnavatnssýslu 22.
september 1929.
Hann lést á hjúkr-
unarheimilinu
Droplaugarstöðum
5. janúar 2019.
Foreldrar hans
voru hjónin Sigríð-
ur Jónsdóttir og
Björn Ingvar Jósefsson, bændur
á Hrappsstöðum. Steinbjörn var
sjöundi í röð 11 systkina, hin eru:
Tryggvi, f. 29.5. 1919, d. 21.3.
2001, Guðrún Ingveldur, f. 1.2.
1921, d. 28.11. 2001, stúlka, f.
16.11. 1922, d. 3.1. 1923, Jós-
efína, f. 31.3. 1924, d. 7.5. 2017,
Bjarni Ásgeir, f. 15.8. 1925, d.
19.1. 2009, Sigvaldi, f. 22.2. 1927,
d. 16.8. 2009, Guðmundína Unn-
ur, f. 15.2. 1931, Álfheiður, f.
15.2. 1931, d. 25.10. 2012, Sigrún
Jóney, f. 18.6. 1933, og Gunn-
laugur, f. 24.3. 1937.
Steinbjörn ólst upp á Hrapps-
stöðum hjá for-
eldrum sínum til 17
ára aldurs en flutti
þá að Syðri-Völlum
til móðurbróður
síns og nafna. Hjá
honum lærði hann
söðlasmíði og vann
við þá iðn meðfram
annarri vinnu í
fjölda ára. Hann
vann á jarðýtu hjá
Ræktunarsambandi
V-Húnavatnssýslu um árabil og
stundaði einnig tamningar
hrossa.
Á sjöunda áratugnum flutti
hann til Reykjavíkur og keypti
sér íbúð sem varð heimili hans
síðan. Hann fór um svipað leyti
að leggja stund á múrverk og
flísalagnir bæði norðan og sunn-
an heiða, sem varð aðalstarf
hans meðan kraftar entust.
Steinbjörn var ókvæntur og
barnlaus.
Útförin fer fram frá Bústaða-
kirkju í dag, 15. janúar 2019,
klukkan 13.
Steini frændi kom að Syðri-
Völlum, í Húnaþingi vestra til afa
okkar, Steinbjörns Jónssonar, og
ömmu, Elínborgar Jónasdóttur,
þegar hann var um fermingu.
Hann varð hluti af fjölskyldunni
og barnahópnum sem þá taldi
Álfhildi, Samúel, Önnu, Sigurð og
nokkrum árum síðar Pétur. Afi,
sem var móðurbróðir Steina, var
alla tíð hans helsti bandamaður.
Hann var söðlasmiður og kenndi
Steina þá iðn enda kom snemma í
ljós að Steini var mjög laghentur.
Þeir nafnar unnu lengi saman á
söðlasmíðaverkstæði afa og eng-
um duldist að góð vinátta var á
milli þeirra þó að oft hafi þögnin
ráðið ríkjum.
Steini var ekki gefinn fyrir
samkomur en þeim mun duglegri
að koma í heimsókn. Hann var
alla tíð heimagangur hjá fóstur-
systkinum sínum og þeim náinn.
Þau ferðuðust saman innanlands
og utan og hann naut sín vel á
stórtorgum erlendis með lítinn
bjór í hendi. Hann kom nánast að
öllum framkvæmdum fjölskyld-
unnar, ekki síst múrverki og flísa-
lögnum. Steini lifði eiginlega eftir
eigin klukku og þegar hann mætti
á svæðið og hóf störf var hans
bendingum fylgt möglunarlaust.
Steini var mjög snyrtilegur til
fara og í allri umgengni svo eftir
var tekið. Heimilið var fallegt og
hann hugsaði vel um bílana sína
og sérstaklega rauða Bronco-
jeppann H 616. Bílinn átti hann
frá 1966 til æviloka og gat ekki
hugsað sér að láta hann frá sér þó
að safn hefði verið tilbúið að taka
við honum. Hann vakti athygli
þegar hann rúntaði á bílnum, ekki
síst vegna þess að hann keyrði
löturhægt og átti það til að fylgja
umferðarreglum lauslega.
Hann hafði alltaf mikinn áhuga
á hestum og sjálfur átti hann
nokkra hesta um ævina. Þetta
áhugamál stundaði hann meðan
hann hafði heilsu til, hugsaði vel
um hesthúsið og hestana sem
hann hafði þar inni og gætti þess
að allt væri snyrtilegt. Steini
hafði mikinn áhuga á fótbolta og
þegar mót stóðu yfir missti hann
varla af leik í sjónvarpinu og lagði
óspart niður störf ef svo bar undir
til að sinna þessu áhugamáli.
Fóstursystur hans og makar
fundu sannarlega fyrir þessari
ástríðu þegar þau voru stödd er-
lendis og stórmót stóðu yfir því að
dagskrá hópsins riðlaðist sífellt
þegar Steini neitaði að halda
áfram þegar hann fann fótbolta-
leik á skjá.
Hann gat verið stífur ef svo bar
undir og þeir sem þekktu hann
vissu að það stoðaði lítt að reyna
að snúa honum.
Hann hélt miklum tengslum
við Norðurland og var þar oft svo
mánuðum skipti og tók þá gjarn-
an að sér múrvinnu eða flísalagn-
ir. Sem ungur maður heima á
Völlum vann hann á jarðýtu við að
brjóta nýtt land undir tún og síðar
á skurðgröfu. Við þessa vinnu
tíðkaðist að gista á bæjunum og
eignaðist Steini marga vini sem
hann hélt tryggð við eftir það.
Steini var nægjusamur, átti sín
áhugamál og hélt tryggð við fjöl-
skyldu og vini. Hann bjó vel í
íbúðinni sinni í Búðargerði, þótti
vænt um hestana sína og var
stoltur af Bronco-inum. Steini var
eftirsóttur í vinnu en tók hana að
sér þegar það hentaði honum.
Hann undi hag sínum vel í líf-
inu, fór sínar eigin leiðir og var
sjálfum sér nægur.
Steini frændi, takk fyrir sam-
fylgdina,
Hrönn, Hlín og Guðrún Alda.
Við ferðalok langar mig að
minnast Steina frænda míns með
nokkrum orðum. Mínar fyrstu
minningar um Steina eru sitjandi
í eldhúsinu í Heiðargerðinu þar
sem hann kíkti oft við. Þar fékk
hann sér oft kaffibolla, var ávallt
snyrtilegur til fara og hlustaði á
heimilisfólkið tala, hann var nefni-
lega ekki maður margra orða
hann Steini og fannst oftast nær
betra að hlusta heldur en að tala.
Um hver jól kom Steini með tertu
sem hann vildi þó ekki alltaf
smakka á sjálfur því hann var
ekki viss um hvort hann mætti við
slíkri óhollustu þrátt fyrir að vera
í góðu formi. Í seinni tíð var
heyrnin farin að bregðast og þeg-
ar hann kíkti í heimsókn þá var oft
setið í þögn í lengri tíma en það
virtist skipta hann litlu máli en
angraði líkast til frekar viðmæl-
endur hans. Stundum velti ég því
fyrir mér hvort hann heyrði í raun
betur en hann þóttist gera því
stundum greip hann inn í samtöl
ef umræðuefnið var að hans mati
áhugavert þegar ég hélt að hann
heyrði ekki neitt. Eftir að undir-
ritaður flutti að heiman fór Steini
að venja komur sínar til okkar
fjölskyldunnar og það dró ekki úr
heimsóknum þar til hann hætti að
keyra fyrir um það bil tveimur ár-
um, þá kominn vel á níræðisaldur.
Það angraði hann ekkert ef þeir
fullorðnu voru ekki heima og
fannst honum ekkert síðra að
setjast niður með yngri kynslóð-
inni, fá sér kaffibolla og hlusta á
hvað þau höfðu að segja eða þá
bara að sitja með þeim í þögninni.
Steini var alla tíð mikill hesta-
maður og ófáum sinnum fékk ég
að fara með honum í hesthúsið
þar sem hann sýndi mér hestana
sína sem honum þótti svo vænt
um og var svo stoltur af. Það
skipti í raun engu máli um hvaða
dýr var að ræða því í kringum þau
var hann á heimavelli og naut sín.
Ekki er hægt að minnast á
Steina án þess að skrifa um bílinn
hans, rauða Ford Bronco-inn ár-
gerð 1966 sem hann hugsaði svo
vel um. Bíllinn var alla tíð eins og
nýr þrátt fyrir að hafa verið í eigu
hans yfir 50 ár. Hann passaði það
vel upp á jeppann sinn að fyrir um
20 árum tók hann þá ákvörðun að
fjárfesta í aukabíl og notaði ein-
ungis Fordinn þegar vel viðraði.
Steini keyrði hægt og oft var
komin röð bíla fyrir aftan hann en
flestir sáu að þar var á ferð eldri
maður sem tók sér sinn tíma í að
keyra og varðaði lítið um stefnu-
ljós.
Einhverju sinni sat ég með
honum í bílnum og þótti hann fara
ansi hægt yfir, minntist ég þá á að
ég hefði nú aldrei fengið að prófa
bílinn hans, Steini svaraði þá að
það væri sjálfsagt best að hann
keyrði bílinn þar sem bíllinn væri
bara þriggja gíra og þar með var
þeirri umræðu lokið.
Steini var einstaklega hjálp-
samur og vandvirkur, hefur sjálf-
sagt flísalagt eða múrað fyrir
flestalla ættingja sína. Hann
spurði einnig reglulega hvort ég
væri búinn að gera þetta eða hitt
og minnti mann á ýmsa viðhalds-
vinnu ef honum fannst tími kom-
inn á slíkt.
Það voru forréttindi að eiga
Steina sem frænda og hans verð-
ur sárt saknað.
Samúel Orri Samúelsson
og fjölskylda.
Steinbjörn móðurbróðir minn
var einn af þessum traustu mönn-
um sem maður kynnist, fátt sem
raskaði ró hans, góður vinur vina
sinna og ræktaði þann vinskap.
Hann var frekar alvörugefinn en
þó léttur og kátur á góðri stund.
Hann ólst upp á Hrappsstöðum
hjá foreldrum sínum og í stórum
systkinahóp við leik og störf.
Maður sér fyrir sér að það hafi
verið tekið til hendinni við bú-
skapinn því öll voru þau og eru
þessi systkini einstakt dugnaðar-
fólk og Steini þar engin undan-
tekning. Sautján ára flutti hann
að Syðri-Völlum til móðurbróður
síns og nafna sem þar var bóndi
og jafnframt því að vinna við bú-
skapinn þar fór hann að leggja
stund á tamningar og þótti góður
tamningamaður. Hesta átti hann
fram á efri ár eða meðan kraftar
entust því hestar voru hans
áhugamál. Nafni hans á Syðri-
Völlum var söðlasmiður og hjá
honum lærði hann að smíða
hnakka og reiðtygi. Steini réð sig
á jarðýtu fyrir Ræktunarsam-
band V-Hún. og vann við það á
annan áratug á hverju sumri.
Hann fór nánast á hvern einasta
bæ í V-Hún. að bylta landi til tún-
gerðar. Það er til mynd af honum
á fyrstu jarðýtunni en hún var
húslaus svo það hefur verið kal-
samt stundum. Ég hef heyrt að
viðhald hafi ekki verið mikið á
þeim jarðýtum sem hann vann á,
hann hirti þær svo vel, sá um að
smyrja þær og beitti þeim af
lagni.
Á sjöunda áratugnum fór hann
að leggja stund á múrverk og
flísalagnir og um svipað leyti
keypti hann sér íbúð í Búðargerði
5 í Reykjavík sem var eftir það
hans heimili. En í mörg ár eftir að
hann flutti suður smíðaði hann
hnakka og gerði við yfir veturinn.
Hann kom svo norður á vorin um
svipað leyti og farfuglarnir til
þess að múra fyrir Húnvetninga
því hann var eftirsóttur vegna
vandvirkni og dugnaðar og ekki
spillti að geta svo farið á hestbak
úti í náttúruna með góðum fé-
lögum. Nokkra bíla átti Steini í
gegnum tíðina en sá sem hann átti
lengst er Ford Bronco árgerð
1966, rauður og hvítur. Í seinni tíð
hefur þessi bíll lítið farið út úr
húsi nema á sólskinsdögum. Ég
hjálpaði honum að fara með
Broncoinn í skoðun síðustu ár og
bað hann mig að koma ekki ef það
væri rigning. Það má segja að bíll-
inn líti út eins og nýr miðað við
aldur. Svona var frændi minn
snyrtimenni alls staðar.
Við hjónin þökkum Steina það
sem hann gerði fyrir okkur, bæði
fyrir norðan og sunnan heiða, og
biðjum Guð að blessa hann á nýj-
um stað.
Systkinum hans vottum við
innilega samúð.
Þórður og Valdís.
Látinn er kær vinur og frændi,
Steinbjörn Björnsson. Steini
frændi hefur verið náinn fjöl-
skyldunni okkar í áratugi og nán-
ast daglegur gestur hjá okkur frá
árinu 1999 þegar við fluttum í ná-
grenni við hann í Smáíbúða-
hverfinu og þar til eftir lát upp-
eldisbróður hans, Sigurðar, að við
fluttum okkur um set.
Frá 14 ára aldri hefur Steini
tekið þátt í lífi Syðri-Valla-fjöl-
skyldunnar og reyndist tengda-
foreldrum mínum sem besti son-
ur. Margs er að minnast frá
liðnum dögum. Steini var hand-
laginn og vann lengi við múrverk
og flísalagnir. Hann vann meðal
annars við að múra hús okkar í
Fífuseli og hefur oft komið að því
að dytta að eignum okkar. Steini
hafði mjög gaman af að stríða
ungviðinu á heimilinu og minnast
þau systkini kímni hans og sér-
staks talanda með bros á vör.
Steini ferðaðist með okkur bæði
innanlands og erlendis og voru
margar skemmtilegar uppá-
komur sem tengjast Steina.
Hestamennska var helsta
áhugamál Steina. Steinbjörn
frændi hans fór ófáar ferðir með
honum í hesthús og að hjálpa til
við að færa hestakerruna. Steini
hafði líka mikinn áhuga á bolta-
íþróttum og oftar en ekki snar-
aðist hann inn úr dyrunum með
orðunum: „Er ekki bolti?“
Chelsea var uppáhaldsliðið hans í
enska boltanum og horfðu þeir
nafnar saman á ótal leiki þótt þeir
ættu sér hvor sitt uppáhaldslið.
Fátt gladdi Steina meira en að fá
að gjöf góða derhúfu og var það
ávallt haft í huga þegar við fórum
utan, sérstaklega ef þær tengdust
hestum eða þá Chelsea.
Í bílskúrnum stendur svo gull-
molinn hans: H-616, Bronco ’66,
uppgerður og glæsilegur. Bíllinn
var aðeins tekinn úr skúrnum á
góðviðrisdögum yfir sumarið og
það var ávallt gaman að sjá hvað
Steini var hreykinn af honum og
naut þess að keyra hann um
hverfið. Steini hafði sterkar
skoðanir og var fastur fyrir, fór
sínar eigin leiðir og oft deildu þeir
uppeldisbræður um stjórnmál og
fleira enda oftast á öndverðum
meiði. Gætti þar einnig stríðni
Steina, sem gat verið á móti bara
til að fá smá fjör í leikinn. Steini
hafði ákaflega gaman af því að
fara með hundinn okkar, Nökkva,
út að ganga og sótti hann nánast
daglega í þau sex ár sem hundur-
inn var með okkur, oft slóst
kötturinn Grettir með í för.
Ræturnar norður í Húnavatns-
sýslu voru sterkar og á meðan
Steini hafði heilsu fór hann oft
norður.
Á seinni árum dalaði heilsan og
síðustu árin dvaldi hann á hjúkr-
unarheimilum. Þegar hann varð
89 ára í september sl. sagði hann
við mig: „Ég vil tertu.“ Og terta
var það, en Steini var mjög hrif-
inn af svokölluðum Hressótertum
og áttum við góða eftirmiðdags-
stund með nokkrum ættingjum
yfir kaffi og Hressótertu. Dótt-
ursonur minn, sem kynntist
Steina mjög vel og saknar hans
mikið, sagði við mig: „Hann
Steini kenndi mér að heilsa með
handabandi, amma.“
Við kveðjum Steina frænda
með söknuði og þökkum honum
samfylgdina, blessuð sé minning
hans.
Elín Einarsdóttir, Steinbjörn
og Anna Lilja Sigurðarbörn.
Við höfum þekkt Steina frá því
við vorum börn. Hann var
tengdur okkur fjölskyldubönd-
um, þar sem systir hans var gift
móðurbróður okkar, en þau
bjuggu á næsta bæ við okkur, þar
sem Steini var tíður gestur og
mikill samgangur á milli bæj-
anna. Sem ungur maður vann
hann á jarðýtu og breytti móum í
tún. Verkefni hans var að fara á
milli bæja í héraðinu og var hann
því oft á heimili okkar, þegar
hann var þar við jarðvinnu.
Sennilega hefur heyrn Steina
skaðast varanlega á þessum ár-
um, því hávaðinn í vinnuvélum
var ærandi og ekki var farið að
nota eyrnahlífar á þessum tíma,
en hann var með mjög skerta
heyrn á undanförnum árum.
Síðar skipti Steini um starfs-
vettvang og gerðist handlangari
hjá múrara. Síðar var hann farinn
að vinna sjálfstætt við múrverk
og varð eftirsóttur á meðal ætt-
menna sinna, því hann var góður
verkmaður, vandvirkur og vinnu-
samur. Sagt var um hann að hann
væri fagmaður án réttinda. Hann
vann líka fyrir okkur systkinin,
bæði hér fyrir sunnan og líka fyr-
ir norðan, í Brautarlandi. Svo
gleymist það ekki að reikningarn-
ir frá honum voru ákaflega hóf-
stilltir.
Steini keypti sér Bronco-jeppa
þegar þeir komu á markað og
notaði hann sem einkabíl í nokkra
áratugi, en þegar kominn var tími
til að fá sér nýjan bíl var jeppinn
settur inn í bílskúr og er hann þar
sennilega enn. Hann hafði mikið
yndi af hestum og átti alltaf góð-
an reiðhest og var liðtækur tamn-
ingamaður.
Eftir að Steini fór inn á Drop-
laugarstaði höfum við systkinin af
og til hitt hann þar og rifjað upp
sögur úr sveitinni.
Við kveðjum nú þennan hóf-
sama fjölskylduvin. Blessuð sé
minning Steina.
Fyrir hönd systkinanna frá
Brautarlandi,
Ingólfur Steindórsson.
Steinbjörn var einn af mörgu
systkinunum frá Hrappsstöðum.
17 ára gamall fluttist hann til
nafna síns og frænda á Syðri-
Völlum og varð þá líka hluti fjöl-
skyldunnar þar. Fyrstu minning-
ar mínar um Steinbjörn eru frá
því að ég var stráklingur en hann
ungur maður að spila fótbolta og
temja hross á Hvammstanga.
Hann var eftirminnilega sprett-
harður á boltavellinum en hrossa-
stússi hans kynntist ég betur síð-
ar. Hann var lágvaxinn, kapp-
samur og hraustur.
Ungur vann hann á jarðýtum
við túnasléttur og vegagerð. Að
vetrinum stundaði hann oft ýmsa
vinnu fyrir sunnan. Seinna vann
hann þar við múrverk hjá valin-
kunnum meisturum og kynntist
vel fagmennsku í þeirri grein. Í
framhaldi þess fór hann að vinna
sem múrari og á Hvammstanga
og í nærsveitum múraði hann
fjölmörg hús. Víðar tók hann líka
að sér múrverk og flísalagnir
enda eftirsóttur, harðduglegur og
vandvirkur. Hann múraði íbúðar-
húsið sem ég byggði á Hvamms-
tanga og þaðan í frá varð hann
heimilisvinur og átti stundum hjá
okkur langtímadvalir og lögheim-
ili í mörg ár.
Steinbjörn varð áhrifamikill
örlagavaldur í lífi mínu þegar
hann vakti hjá mér áhuga á
hestum. Þær voru ófáar sögurnar
sem hann sagði af hestum og
hestamönnum. Aðrir sögðu sögur
af honum, hversu óragur hann
var við að sitja baldna fola, fastur
í hnakknum og laginn. Veturinn
1971 kom hann upp hesthúsi í bíl-
skúr við íbúðarhús á Garðavegi.
Þar hélt ég hjá honum minn
fyrsta hest. Síðan brölluðum við
margt saman í kringum hesta. Í
góðra vina hópi fórum við margar
hestaferðir um lágsveitir, heiðar
og í aðra landshluta. Þátttaka
Steinbjörns í þeim ferðum er
minnisstæð og tíðum rifjuð upp.
Natni hans við hesta var einstök
og mörg voru þau ráðin sem hann
gaf um umgengni og brúkun
hesta með velferð þeirra að leið-
arljósi.
Hann var natinn við járningar
og smíðaði líka hnakka og hnakk-
töskur og nam þá kúnst af nafna
sínum á Syðri-Völlum.
Steinbjörn byggði sér íbúð í
litlu fjölbýli í Búðargerðinu í
Reykjavík en dvaldi þó mest fyrir
norðan þar til hann hætti að
vinna. Í íbúðinni var allt fægt og
strokið. Hann var snyrtimenni og
hirti vel um allar sínar eigur.
Broncoinn, sem hann fékk nýjan
1966, varðveitti hann svo vel að
nú er hann eins og nýr af færi-
bandinu.
Fyrir um einu ári varð Stein-
björn að flytjast úr íbúðinni sinni
og dvaldi síðast á Droplaugar-
stöðum. Við tveir vinir hans heim-
sóttum hann núna rétt fyrir jólin.
Þá var máttur hans þrotinn og
minnið farið en hann þekkti
okkur. Líkt og svo oft áður barst
talið að hestum. Hann sagði þá,
að í gær hefði hann mætt þremur
mönnum á rauðskjóttum hestum
og var sá er fremstur fór þeirra
glæsilegastur. Hann sagðist líka
vera nýkominn úr heimsókn á til-
tekinn bæ fyrir norðan. Við viss-
um betur. Hann þáði örlítið í nefið
en sat annars að mestu þögull
með göngugrindina fyrir framan
sig. Í mistri minnisleysisins grillti
hann þó enn í sveitina fyrir norð-
an og það sem honum var alltaf
svo kært, fallega hesta.
Ég er þakklátur fyrir að hafa
átt Steinbjörn að góðum félaga og
vini í rúmlega hálfa öld.
Þórður Skúlason.
Eitt sinn skal hver deyja segir
gamalt máltæki og nú hefur
öðlingurinn og vinur okkar Stein-
björn Björnsson lagt upp í ferð-
ina til Sumarlandsins. Hann hef-
ur án efa orðið ferðalaginu feginn
þar sem heilsan var farin að gefa
sig enda aldurinn orðinn hár.
Steinbjörn var Húnvetningur
eins og við og bjó í næsta ná-
grenni við okkur síðustu tuttugu
árin eða svo. Hann kom því oft í
heimsókn og alltaf var jafn
ánægjulegt þegar hann kom, með
sitt ljúfa geð og létta húmor.
Hann gat verið hnyttinn í tilsvör-
um og frásögnum og þá kom
gjarnan á hann sérstakur svipur -
sem sagði ekki minna en orðin.
Hann vildi fylgjast með lífinu fyr-
ir norðan og spurði oft frétta það-
an og þá kom gjarnan í ljós að
hann vissi fleira og meira en við.
Stundum kom hann með köku úr
bakaríinu nú eða brodd, sem
hann fékk að norðan, en ábrystir
þótti honum og okkur herra-
mannsmatur.
Oft sagði hann okkur sögur frá
gamalli tíð þegar hann var að
vinna á jarðýtum víða um Vest-
ursýsluna eins og svo var sagt.
Einnig sagði hann okkur frá
mörgum ferðum á hestum fram á
heiðar því hestamaður var hann
af lífi og sál og hafði átt marga
gæðinga.
Hann átti reyndar fleiri gæð-
inga en það voru bílarnir hans.
Hann hafði keypt sér Bronco sem
okkur minnir að hann hafi fengið í
hendur í janúarbyrjun 1966.
Þennan bíl átti hann ennþá og
hafði látið taka hann allan í gegn
þannig að hann var eins og nýr, ef
ekki betri. Gljáfægður og meira
að segja vélin var máluð og allt
eftir því. Þessi dýrgripur fékk
þann heiður að eiga húsaskjól í
bílskúrnum en á sólardögum, sér-
staklega áður fyrr, fékk hann að
fara út og vakti þá hvarvetna at-
hygli. Alltaf var Broncoinn settur
reglulega í gang, strokið eins og
gæðingi og sinnt um hann af kost-
gæfni.
Bílarnir sem Steinbjörn átti til
daglegs brúks voru ætíð hreinir
og stífpússaðir enda var hann ein-
stakt snyrtimenni. Sjálfur var
hann alla tíð vel til fara, nýrak-
aður og flottur. Eins var inni hjá
honum, allt einstaklega snyrtilegt
og vel um gengið. Hvergi sást
rykkorn, hvað þá annað. Hann
vildi hafa allt sem fínast bæði inni
og úti.
Við erum þakklát fyrir kynnin
af Steinbirni og að hafa átt hann
að vini og söknum heimsóknanna
hans. Við óskum honum góðrar
ferðar til Sumarlandsins. Þar fær
hann áreiðanlega góðar móttökur
og kannski gæðinga sem hann
getur þeyst á um græna velli.
Við sendum ættingjum hans
samúðarkveðjur.
Steinunn og Eiríkur.
Steinbjörn Björnsson