Morgunblaðið - 01.02.2019, Qupperneq 20

20 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 1. FEBRÚAR 2019
✝ Þórarinn Guð-laugsson fædd-
ist í Hafnarfirði 10.
janúar 1948. Hann
lést á Hrafnistu í
Kópavogi 26. jan-
úar 2019.
Foreldrar hans
voru S. Dagbjört
Sigurjónsdóttir, f.
13.9. 1920, d. 9.9.
2003, og Guðlaugur
Agnar Þórarins-
son, f. 20.7. 1915, d. 8.8. 1975.
Bræður Þórarins eru Sigurður
Guðlaugsson, f. 11.12. 1946,
Agnar Guðlaugsson, f. 29.8.
1953, og Guðmundur Rúnar
Guðlaugsson, f. 28.8. 1958.
Systur Þórarins eru:, samfeðra
Ágústa Guðlaugsdóttir, f. 27.12.
1944, og uppeldissystur Guðrún
Ólafsdóttir, f. 18.6. 1944, og
Svanhildur Guðmundsdóttir, f.
26.5. 1943.
Árið 1968 giftist hann Ingu
Ingimundardóttur, f. 13.4. 1945.
Dætur þeirra eru: 1) Hrund Þór-
arins Ingudóttir, f. 21.6. 1967,
gift Páli Skaftasyni, f. 19.4.
1965. Börn þeirra eru Karítas
Hrundar Pálsdóttir, f. 20.7.
25.8. 1987, í sambúð með Guðna
Stefánssyni, f. 20.6. 1987, dóttir
þeirra er Ólöf Þóra Guðnadótt-
ir, f. 14.3. 2016. 2) Þórunn Haf-
steinsdóttir, f. 15.2. 1990, í sam-
búð með Martin Sjøvold
Skavang, f. 11.11. 1985.
Þórarinn ólst upp í Hafnar-
firði, hann lauk námi í mat-
reiðslu árið 1968 og vann til
1970 á Mánakaffi á Ísafirði og
svo sem yfirkokkur á Hótel
Loftleiðum til ársins 1980. Árið
1981 stofnaði hann kjötvinnsl-
una Meistarann og starfaði þar
til 1996. Þórarinn stofnaði svo
veisluþjónustuna BonneFemme
og starfaði þar á meðan hann
hafði heilsu til.
Þórarinn tók þátt í ótal mat-
reiðslukeppnum erlendis og
vann til fjölda verðlauna. Undir
leiðsögn hans lærðu fjölmargir
matreiðslunemar. Hann var for-
maður sveinsprófsdómnefndar
til fjölda ára og tók einnig virk-
an þátt í þjálfun kokkalands-
liðsins.
Þórarinn hafði sérstakan
áhuga á íslenskum afurðum og
var baráttumaður fyrir betri
nýtingu á íslensku hráefni.
Hann var einnig mikill áhuga-
maður um íþróttir, hafði gaman
af veiði, útivist og ferðalögum
um hálendið.
Útför Þórarins fer fram frá
Digraneskirkju í dag, 1. febrúar
2019, klukkan 15.
1994, Benjamín
Pálsson, f. 1.11.
1996, og Salóme
Pálsdóttir, f. 14.9.
2001. 2) Mjöll Þór-
arinsdóttir, f. 16.1.
1970, gift Haraldi
Eyjari Grétarssyni,
f. 24.3. 1969. Synir
þeirra eru Frosti
Haraldsson, f. 29.1.
1993, og Logi Har-
aldsson, f. 13.6.
1996. 3) Drífa Þórarinsdóttir, f.
7.12. 1975 gift Heiðari Jóni
Heiðarssyni, f. 19.9. 1973. Börn
þeirra eru Ísabella Mist
Heiðarsdóttir, f. 15.4. 2001, Ant-
on Orri Heiðarsson, f. 19.3. 2005
og Helena Sif Heiðarsdóttir, f.
3.9. 2009. 4) Katla Þórarins-
dóttir, f. 9.10. 1977, í sambúð
með Vilhjálmi Þ.Á. Vilhjálms-
syni, f. 8.9. 1982. Börn þeirra
eru Fannar Vilhjálmsson, f.
22.12. 2013, og óskírð Vilhjálms-
dóttir, f. 8.11. 2018.
Inga og Þórarinn skildu árið
1995. Í kjölfarið hóf Þórarinn
sambúð með Þóru Davíðsdóttur,
f. 16.9. 1958. Hennar dætur eru:
1) Rannveig Hafsteinsdóttir, f.
Elsku Þórarinn minn, fallinn
er frá ástvinur, faðir, stjúpfaðir,
tengdafaðir og afi. Þú komst inn í
líf okkar mæðgna og seinna meir
fluttir þú inn á heimili okkar.
Sameiginlega áttum við eiginlega
allt sem skipti máli í lífinu –
traustið – góða skapið – húmor-
inn – tala nú ekki um vináttuna
og svo alltaf pínu kæruleysi. Við
ákváðum að vinna úr lífinu sam-
an. Þú hjálpaðir mér mikið eftir
minn makamissi og ég þér á móti
eins og hægt var með Parkinson-
sjúkdóminn. Árið 2002 fórum við
til Svíþjóðar á Háskólasjúkra-
húsið í Lundi, en þar fékkst þú
ígræðslu í framheila sem losaði
þig við allar aukahreyfingar.
Mikil lífsgæði það. Parkinson
hræddi þig ekki, þú hélst ótrauð-
ur áfram með þínar hugmyndir.
Ætla ekki að skrifa um þinn
stór-meistaraferil í matreiðslu,
þeir sem þekktu þig vita allt um
hann. Þín verður ætíð sárt sakn-
að og þú veist að „ hólfinu“ verður
aldrei lokað. Þú veist líka að ég
gæti sett miklu meira á blað en
það eru takmörk, lífið okkar var
okkar.
Takk fyrir öll frábæru árin,
ástina, virðinguna, frelsið, glettn-
ina og kæruleysið.
Hér koma tvö erindi úr ljóði
eftir Davíð Stefánsson sem eiga
vel við þig, elsku Þórarinn minn.
Nú fækkar þeim óðum, sem fremstir
stóðu,
sem festu rætur í íslenskri jörð,
veggi og vörður hlóðu
og vegi ruddu um hraun og skörð,
börðust til þrautar með hnefa og
hnúum
og höfðu sér ungir það takmark sett:
að bjargast af sínum búum
og breyta í öllu rétt.
Það lýsti þeim sama leiðarstjarnan,
en lítið er um þeirra ferðir spurt.
allir kusu þeir kjarnann,
en köstuðu hýðinu burt.
Þeir fræddu hver annan á förnum vegi
um forna reynslu og liðna stund
og döfnuðu á hverjum degi
af drengskap og hetjulund.
(Davíð Stefánsson)
Bless,
þín
Þóra.
Þórarinn frændi minn og upp-
eldisbróðir er horfinn úr heimi.
Minningarnar hrannast upp
þegar ég lít yfir farinn veg. Af
einhverjum ástæðum sækir hug-
urinn austur á Eyrarbakka, en
þar bjó amma okkar Guðrún með
Guðmundi syni sínum og ólst ég
upp hjá þeim. Guðlaugur, yngri
sonur ömmu, var þá búsettur í
Hafnarfirði með sinni konu Dag-
björtu. Þórarinn var nr. tvö í röð-
inni af þeirra sonum sem urðu
fjórir. Þvílík tilhlökkun þegar
Dæja og Laugi voru væntanleg
með strákana sína í heimsókn á
Eyrarbakka. Ég taldi dagana og
fannst þeir aldrei ætla að líða.
Þeir voru fyrirferðarmiklir þess-
ir bræður og tóku upp á ótrúleg-
ustu hlutum. Mér fannst þeir
dásamlegir og þeim fyrirgafst
allt, sama hvaða óskunda þeir
tóku sér fyrir hendur. Ömmu og
mér fannst uppeldið helst til
strangt hjá foreldrunum.
Þórarinn lærði matreiðslu,
varð meistarakokkur. Hann
stofnaði ungur heimili með sinni
fyrrverandi, dæturnar urðu fjór-
ar, hann var stoltur faðir og
seinna afi.
En Þórarinn fór ekki varhluta
af veikindum, í meira en 30 ár
barðist hann við Parkinsonsjúk-
dóminn, það var erfitt og ósann-
gjarnt veikindastríð, sem að lok-
um dró hann til dauða 71 árs
gamlan.
Það eru um það bil 15 ár síðan
hann fór til Svíþjóðar í aðgerð til
að sporna við veikinni. Þaðan
kom hann fullur bjartsýni og von-
ar og framfarir hans eftir aðgerð-
ina voru kraftaverki líkastar. En
ekkert varir að eilífu og aftur
syrti í álinn og veikindin ágerð-
ust.
Fyrir 25 árum hóf Þórarinn
sambúð með Þóru Davíðsdóttur.
Það var mikið gæfuspor, þau áttu
gott lif saman, bæði meistara-
kokkar og mjög samhent alla tíð.
Það er á engan hallað þótt þess sé
getið að Þóra reyndist honum
dásamleg hjálparhella og stóð
sem klettur við hlið hans í öllu
hans langa stríði við þennan ill-
víga sjúkdóm. Hann reyndist
henni vel og dætrum hennar sem
voru ungar telpur þegar þau tóku
saman, reyndist hann þeim sem
besti faðir.
Það var öðru hvoru megin við
aldamótin 2000 sem Þórarinn og
Þóra komu frá Ísafirði þar sem
þau höfðu verið að aðstoða við
veislu, komu í heimsókn til mín á
Eyri í Ingólfsfirði. Þórarinn naut
sín vel þar í fásinninu, hann fór
margar ferðir á árabát út á fjörð-
inn með veiðistöng, aflinn reynd-
ist enginn en baslið við að reyna
var ánægjunnar virði. Hann varð
sér úti um verkfæri og lagfærði
ýmislegt sem aflaga hafði farið í
Eyrarbænum, hann vildi allt gera
fyrir mig sem hann mögulega
gat.
Síðast en ekki síst var Þór-
arinn mikill dansmaður og hann
spilaði á munnhörpu á veröndinni
á Eyri, hann skildi ekkert í að við
kynnum ekki „Ég læðist oft uppá
háaloft“ með Brimkló.
Þrátt fyrir veikindin var Þór-
arinn glaðsinna maður, þeir
bræður sátu oft saman og rifjuðu
upp alls kyns sögur af því sem
þeir höfðu afrekað á yngri árum,
þá var oft glatt á hjalla, talað hátt
og mikið hlegið.
Ég votta afkomendum Þórar-
ins og stjúpdætrum mína dýpstu
samúð og elsku Þóra mín, þakka
þér fyrir það sem þú varst honum
frænda mínum.
Við sjáumst þegar minn tími
kemur, elsku Þórarinn.
Guð geymi þig.
Svanhildur Guðmundsdóttir.
Elsku vinur og skólafélagi.
Það voru 50 ár í maí 2018 frá
því að við félagarnir útskrifuð-
umst sem matreiðslumenn frá
Matsveina- og veitingaþjónaskól-
anum, eins og skólinn hét þá. Á
þeim tímamótum komum við
skólabræðurnir, Guðjón Steins-
son, Lárus Loftsson, Gunnar
Reynarsson og Sigurður Sumar-
liðason í stutta heimsókn til þín í
Boðaþing þar sem þú dvaldir, bú-
inn að vera sjúklingur í mörg ár.
Við rifjuðum upp gamlar minn-
ingar með þér og höfðum mjög
gaman af. Þú varst ungur maður
þegar þú greindist með parkin-
sons-sjúkdóminn, sem lagði þig
síðan að velli. Alltaf varst þú
hörkuduglegur og góður fagmað-
ur sem gott var að leita til, lengi
yfirmatreiðslumaður Hótels
Loftleiða, stofnaðir kjötvinnslu-
og matvælafyrirtækið Meistar-
ann með Vilmundi Jósefssyni,
sem þið stafræktuð í mörg ár og
þar varst þú meðan heilsa þín
leyfði. Alltaf var gaman að hitta
þig kátan og glaðan. En það var
vitað að hverju stefndi, en aldrei
er neinn viðbúinn þegar kallið
kemur, og það er afar sárt að
kveðja þig, kæri vinur, eftir öll
þessi ár.
Þetta eru fátækleg orð frá
okkur skólabræðrum, núna eruð
þið tveir úr hópnum farnir, þú og
Kristján Daníelsson. Við biðjum
algóðan Guð að taka vel á móti
þér og blessa þína elskulegu fjöl-
skyldu. Hafðu þökk fyrir allt og
allt.
Þínir skólafélagar og vinir,
Gunnar H. Reynarsson,
Lárus Loftsson,
Guðjón Steinsson,
Gunnar M. Friðþjófsson,
Hilmar Friðriksson,
Völundur Þorgilsson,
Eyjólfur V. Jónsson og
Sigurður Sumarliðason.
Þórarinn
Guðlaugsson
✝ Rannveig Páls-dóttir fæddist
16. mars 1952 í
Kaupmannahöfn.
Hún lést á Land-
spítalanum, 16. jan-
úar 2019.
Foreldrar henn-
ar eru Páll Gísla-
son, f. 3.10. 1924, d.
1.1. 2011, og Soffía
Stefánsdóttir, f. 1.5.
1924. Systkini
Rannveigar eru: 1) Svana, f.
1953. Maki Sigurður Geirsson og
börn þeirra eru Freyja, Magnea
og Hjalti. 2) Guðbjörg, f. 1956.
Sonur hennar er Héðinn. 3) Gísli,
f. 1958. Maki Dagný Björk Pjet-
ursdóttir. Börn hans eru Ólivía,
Páll og Fríða Sædís. 4) Soffía, f.
1962. Maki Halldór Jónsson.
lónsins fyrir psoriasis-sjúklinga.
Rannveig vann enn fremur að
málefnum þolenda kynferðis-
ofbeldis. Hún var einn af stofn-
endum og sat í fyrstu stjórn
Fræðslusamtaka um kynlíf og
barneignir. Þá tók hún um árabil
vaktir á neyðarmóttöku þolenda
kynferðisofbeldis og vann þar
ötult uppbyggingarstarf.
Rannveig stofnaði eigin
læknastofu snemma á tíunda
áratugnum og stundaði sér-
fræðilækningar þar til loka árs-
ins 2018.
Rannveig var mikill tónlistar-
unnandi og byrjaði ung að
syngja í kór. Hún var í kór
Menntaskólans við Hamrahlíð og
einn af stofnendum Kvennakórs
Reykjavíkur. Þar sat hún í stjórn
og var formaður um skeið.
Seinna gekk hún til liðs við
Óperukórinn, söng með honum
um árabil og tók þátt í upp-
færslum á ýmsum verkum.
Útför Rannveigar fer fram frá
Háteigskirkju í dag, 1. febrúar
2019, klukkan 13.
Dætur þeirra eru
Helga Lára og Sig-
rún Soffía.
Rannveig ólst
upp á Akranesi en
fór síðan í Mennta-
skólann við Hamra-
hlíð. Hún stundaði
læknanám við
Kaupmanna-
hafnarháskóla og
framhaldsnám í
húð- og kynsjúk-
dómalækningum í Lindesberg
og Örebro í Svíþjóð. Rannveig
flutti til Íslands 1989 og vann um
árabil á húð- og kynsjúkdóma-
deild Heilsuverndarstöðvar-
innar og göngudeild húð- og
kynsjúkdóma. Hún vann einnig
ásamt öðrum að frumrann-
sóknum á lækningamætti Bláa
Í dag eru mér efst í huga
þakkir til þín, elsku systir.
Takk fyrir ástúðina og um-
hyggjuna sem þú sýndir mér,
Dóra, Helgu Láru og Sigrúnu
Soffíu alla tíð. Þú varst góður
vinur, tókst þátt í gleði okkar og
sorgum og vaktir yfir velferð
okkar.
Takk fyrir allt menningarupp-
eldið, þá ófáu tónleika og óperur
sem þú bauðst mér á. Þú kenndir
mér að njóta þeirrar einstöku
upplifunar sem tónlistin færði
okkur.
Takk fyrir allar verðmætu
samverustundirnar sem gáfu
mér svo mikið. Ferðalögin, Af-
ríka, borgarferðir og nú síðast í
ágúst ferðin til Stokkhólms, þar
sem við vorum viðstaddar út-
skriftarsýningu Helgu Láru,
skemmtum okkur vel og endur-
nýjuðum kynni af sænskum koll-
egum þínum. Þetta var einstök
ferð fyrir okkur tvær.
Takk fyrir allar yndislegu
stundirnar sem þú áttir með
stelpunum mínum. Takk fyrir að
umfaðma þær í lífinu og veita
þeim þá ást og umhyggju sem
einkenndi allar samverustundir
ykkar. Þú munt ávallt eiga stað í
hjarta þeirra.
Við munum ætíð sakna þín en
minningarnar um þig sem eru
okkur svo dýrmætar munu færa
okkur birtu og yl.
Gráttu ekki
yfir góðum
liðnum tíma.
Njóttu þess heldur
að ylja þér við minningarnar,
gleðjast yfir þeim
og þakka fyrir þær
með tár í augum,
en hlýju í hjarta
og brosi á vör.
Því brosið
færir birtu bjarta,
og minningarnar
geyma fegurð og yl
þakklætis í hjarta.
(Sigurbjörn Þorkelsson)
Takk fyrir allt, þín systir
Soffía.
Minningar um moster.
Þú hefur ávallt átt okkur, jafn-
vel frá því áður en við fæddumst.
Fyrstu minningar okkar saman
eru úr Nóatúninu. Þar fengum
við að gera allt sem við vildum.
Allir búningaleikirnir, Töfra-
flautan, dótabekkurinn, Nala og
Skari, Emil í Kattholti, Ronja og
að fá að gista á beddanum inní
stofu þær ótalmörgu nætur sem
foreldrar okkar vildu losna við
okkur.
Þú mættir alltaf, hvort sem
það var danssýning, tónleikar,
þriðjudagar, ef við vorum veikar
heima og þegar mamma og pabbi
fóru til útlanda og þú fluttir inn
til okkar.
Hvert sem tilefnið var þá varst
þú alltaf mætt. Þriðjudagar
munu alltaf vera heilagir fyrir
okkur. Það var okkar tími saman
í gegnum alla skólagöngu okkar.
Það var besti dagur vikunnar,
ekki algengt að börn bíði spennt
eftir að það komi þriðjudagur.
Öll jólin, áramótin, sumar-
bústaðaferðirnar og utanlands-
ferðirnar sem við áttum saman.
Við náðum að upplifa marga
framandi staði saman og skapa
ógleymanlegar minningar. Við
munum halda sterkt í þær það
sem eftir er.
Riddarateppið verður klárað
fljótlega og strengt á striga eins
og þú ráðlagðir. Öll teppin,
dúkkufötin, vettlingarnir og
tuskurnar sem þú bjóst til handa
okkur. Engir aðrir vettlingar eru
jafn þægilegir. Dúkkufötin eru
einstök, hver kjóll og skór hefur
sínar minningar og tilfinninga-
legt gildi.
Þú varst okkar moster, en
samt svo miklu meira en moster.
Þú átt okkur enn. Og við þig.
Ávallt þínar,
Helga Lára og Sigrún Soffía.
Fallin er frá kær vinkona,
Rannveig Pálsdóttir, eða Rannsý
eins og hún var alltaf kölluð með-
al sinna nánustu. Hún hafði lengi
barist við erfið veikindi sem hún
mætti með æðruleysi, kjarki og
seiglu allt til lokastundar. En
kallið kom of snemma og því fær
enginn breytt.
Rannsý kynntist ég fyrst á
barnsaldri á Akranesi þar sem
hún ólst upp til unglingsára. Hún
var elst systkina sinna í stórum
barnahópi á gestkvæmu heimili.
Fjölskyldan flutti síðan til
Reykjavíkur og þar fór hún í
menntaskóla. Hún vissi alltaf að
hún vildi mennta sig og láta gott
af sér leiða. Hún hélt ung til
Kaupmannahafnar í læknisfræði-
nám og lauk síðan framhalds-
námi frá Örebro í Svíþjóð í húð-
og kynsjúkdómalækningum.
Þegar hún kom aftur heim til Ís-
lands tók hún strax virkan þátt í
uppbyggingarstarfi á sínu sér-
sviði. Hún var í hópi þeirra sem
beittu sér fyrir að byggja upp
stuðning við þolendur kynferðis-
ofbeldis og hafði eldheitan áhuga
á umbótum í þeim efnum. Hún
tók jafnframt þátt í upphafsrann-
sóknum sérfræðingahóps um
lækningamátt Bláa lónsins. Hún
átti langan og farsælan feril sem
sérfræðilæknir og voru þeir
margir sem nutu færni hennar,
eljusemi og alúðar. Hún helgaði
sig starfi sínu alla tíð og lét aldrei
deigan síga þrátt fyrir eigin veik-
indi síðustu árin.
Rannsý var mikil fjölskyldu-
manneskja og átti stóra hlutdeild
í börnum og barnabörnum systk-
ina sinna og vina. Hún fylgdist
með þeim af áhuga, naut sam-
vista við þau og færði þeim marg-
an glaðninginn í gegnum árin.
Skandinavíska taugin var sterk
og sagði hún gjarnan að hún vildi
miðla til yngri kynslóðanna því
besta í bókmennta- og tónlistar-
menningararfinum sem Norður-
lönd hafa upp á að bjóða. Hún
var ennfremur einstaklega fær
og afkastamikil hannyrðakona og
gaf af örlæti sínu fjölda barna og
fullorðinna fallegu verkin sín.
Tónslist skipaði stóran sess í
lífi Rannsýjar. Hún lærði píanó-
leik á sínum yngri árum og síðar
söng og fór alla tíð mikið á tón-
leika og tónlistarviðburði. Hún
hafði fallega og vel þjálfaða söng-
rödd og tók þátt í kórastarfi alla
sína ævi, síðast í desember síð-
astliðnum tók hún þátt í upp-
færslu Óperukórsins á verkinu
Mozart Requiem í Langholts-
kirkju. Bókmenntasinnuð var
hún einnig og það var alltaf gam-
an að ræða við hana bókmenntir,
höfunda, verk og sögusvið.
Rannsý var réttsýn mann-
eskja með einlægan áhuga á
samfélagsmálum, innanlands og
á alþjóðavettvangi, og ávallt tals-
maður jafnréttis og réttlætis.
Hún var líka einstaklega fróð og
minnug og hafði gaman af því að
rifja upp liðna atburði. Nú í júlí
síðastliðnum fórum við nokkrar
saman að Hvanneyri eina dags-
stund og gat hún þar sagt okkur
með lifandi hætti frá hverjum
krók og kima því þar hafði hún
dvalist sumarlangt sem ungling-
ur. Það var alltaf hægt að sækja
til hennar fróðleik og ferska inn-
sýn og eiga við hana innihalds-
ríkar samræður um hvað eina.
Hún var góður samferðamaður í
gegnum lífið og er nú skarð fyrir
skildi. Móður hennar, systkinum
og öðrum aðstandendum sendi
ég mínar innilegustu samúðar-
kveðjur.
Þórdís Sigurðardóttir.
Í dag er góð manneskja, vin-
kona, fjölskylduvinur og kollegi,
kvödd.
Rannveig Pálsdóttir átti það
sameiginlegt með okkur að fara
til framhaldsnáms í læknisfræði
til Svíþjóðar. Eftir Menntaskól-
ann í Hamrahlíð og nám í Há-
skóla Íslands og Háskólanum í
Kaupmannahöfn varð Svíþjóð
fyrir valinu. Rannveig lærði sína
sérgrein í húð- og kynsjúkdóm-
um í Örebro á 9. áratugnum. Þar
kynntumst við og urðum eins og
ein stór fjölskylda. Við vorum
ekki margar læknafjölskyldu-
rnar en kynntumst vel.
Rannveig skipaði sérstakan
sess hjá börnunum sem mörg
hafa fylgt henni alla tíð og notið
aðstoðar hennar sem læknis
fram á fullorðinsár.
Hún var ómissandi í öll af-
mæli, á útihátíðir og við jóla-
undirbúning. Ómetanlegur var
stuðningur hennar þegar eitt-
hvað kom upp á eins og veikindi
og barnsfæðingar. Þessi ár urðu
eftirminnileg og ekki síst heim-
sóknirnar til Lindesberg þegar
hún bjó þar með fallega náttúru á
alla vegu. Heimili hennar var
mjög menningarlegt.
Rannveig
Pálsdóttir