Morgunblaðið - 01.02.2019, Síða 21

MINNINGAR 21
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 1. FEBRÚAR 2019
✝ GunnfríðurIngólfsdóttir
fæddist á Akureyri
14. janúar 1944.
Hún lést á líknar-
deild Landspítal-
ans 22. janúar
2019.
Foreldrar Gunn-
fríðar voru hjónin
Ingólfur Guð-
mundsson, kennari
og bóndi, f. 19.12.
1908, d. 1.2. 1983, og Herdís
Pálsdóttir garðyrkjufræðingur,
f. 9.8. 1914, d. 17.2. 2009.
Gunnfríður var tvígift. Með
fyrri manni sínum, Guðmundi
Sigmundssyni, átti hún dæt-
urnar: 1) Ragnheiði, myndlistar-
Eftirlifandi eiginmaður
Gunnfríðar er Páll Steinar
Hrólfsson, fyrrverandi járna-
lagnamaður, f. 13.12. 1944 á Ísa-
firði. Sonur þeirra er Gunnar
Páll Pálsson verkamaður, f.
18.8. 1978. Fyrir átti Páll Eyjólf,
f. 1965, og Sigríði, f. 1970.
Barnabörn Páls eru sex og lang-
afabörnin þrjú.
Systkini Gunnfríðar eru:
Brynhildur, f. 1940, Arnheiður,
f. 1942, Guðmundur, f. 1946, og
Sesselja, f. 1949.
Gunnfríður ólst upp hjá for-
eldrum og systkinum í Forn-
haga í Hörgárdal. Hún tók
gagnfræðapróf frá Laugum eft-
ir þriggja ára skólasetu þar.
Sjúkraliðanámi lauk hún 1980
og starfaði sem sjúkraliði á
Landspítala og á hjúkrunar-
heimilunum Skjóli og Eir.
Útför Gunnfríðar fer fram frá
Grafarvogskirkju í dag, 1. febr-
úar 2019, og hefst athöfnin
klukkan 13.
mann, f. 6.11. 1966,
en hún er gift
Bjarna Sigur-
björnssyni, listmál-
ara, f. 20.5. 1966.
Börn Ragnheiðar
úr fyrra hjónabandi
eru Katrín Björk, f.
1994, og Gunnar
Freyr, f. 2002, og
börn Bjarna eru
Sigurbjörn, f. 1994,
og Petra Ísold, f.
2000, 2) Hildi, hjúkrunarfræð-
ing, f. 29.4. 1970. Maður hennar
er Guðmundur Reidar Erlings-
son rafvirkjameistari, f. 25.5.
1968, og eiga þau dæturnar:
Pálu, f. 1993, Hörpu, f. 2001, og
Agnesi, f. 2003.
Elsku fallega og yndislega
mamma mín, Gunnfríður eða
Gunna, eins og hún var ávallt
kölluð af sínum nánustu, lést
þann 22. janúar sl. eftir langa
vegferð með margvíslegri birt-
ingarmynd krabbameins. Í sjö
ár horfðum við á mömmu tak-
ast á við skurðaðgerðir, lyfja-
meðferðir og geisla, en hún
hafði til að bera mikið æðru-
leysi og mikla þolinmæði gagn-
vart veikindunum þrátt fyrir að
þetta hafi verið henni þung og
erfið skref.
Hún átti góða tíma inn á
milli en að lokum hafði líkami
hennar ekki meira þrek og
orku og mátti sjá að hún gekk á
viljastyrk andans allt til enda-
loka. Hún gekk þessa vegferð
með mikilli reisn og glæsileika,
ljúfmannlega og hljóðlátlega
með bros á vör, allt til að gera
ástvinum sínum þetta auðveld-
ara og sársaukaminna. Hennar
heilun fólst í því að rækta stór-
an og yndislega fallegan blóma-
garð við heimili sitt til margra
ára og í veikindum sínum tók
hún til við að prjóna ótalmarg-
ar lopapeysur á meðan hún
hlustaði á hljóðbækur. „Þetta
er mín hugleiðsla,“ sagði hún
ákveðin.
Mamma er ein fallegasta og
ljúfasta manneskja sem ég hef
kynnst í gegnum lífið. Góða
ferð í Sumarlandið góða – eins
og þú kallaðir staðinn sem þú
varst að ferðbúast til – að lok-
um – í fallega blómagarðinn
þinn – hinum megin. Takk fyrir
allt og sjáumst vonandi þar
þegar minn tími kemur, elsku
mamma.
Þín dóttir,
Ragnheiður.
Tengdamóðir mín, eða Gunna
eins og hún var jafnan kölluð,
kvaddi okkur eftir langvinn
veikindi. Gunnu kynntist ég
fyrir tæpum 30 árum þegar við
Hildur vorum að byrja að draga
okkur saman. Ég fann fljótt
hvað gott var að vera í kringum
Gunnu, hún hafði svo góða nær-
veru sem lýsir sér kannski best
í því hvað barnabörnin voru
hænd að henni. Samverustund-
irnar með henni og Palla voru
margar og leitar hugurinn til
Spánar þar sem við fjölskyldan
áttum góðar stundir saman með
Gunnu og Palla. Los Alcazares
á Spáni var þeirra annað heim-
ili á veturna hin síðari ár og þar
höfðu þau búið sér gott annað
heimili. Gunna, þín verður sárt
saknað.
Guðmundur Reidar
Erlingsson.
Það var nú á haustdögum
síðasta árs að ég átti fallegar
stundir með Gunnu og Palla
þegar ég var fenginn til að
mála húsið þeirra. Skrúð-
garðurinn fallegi, líf og yndi
Gunnu, var að síga í vetrar-
svefn og maður skynjaði einnig
haustlægðir á heilsufari henn-
ar. Þó svo væri var hún mjög
ákveðin að húsið skyldi málað.
Nú þegar hún er fallin frá
skynjar maður að hún vildi
ganga frá sínu lífshlaupi með
hreinu kláruðu verki. Reisn var
áberandi í hennar fari, þó hún
bæri hana á sinn hljóða hátt.
Þegar blómin hennar voru að
leggjast í dvala var hafist
handa við að prjóna peysur,
með Palla sér við hlið að vinda
upp lopann. Fallegt var að sjá
þegar ég var í vinnu hjá þeim,
fegurð þeirra sambands. Sterku
konuna sem í gegnum veikindin
barðist til langs tíma með auð-
mýktina að vopni og manninn
sinn sér við hlið við vinnu sína í
kyrrðarstund hversdagsins.
Meðan ég nýi tengdasonurinn
bjástraði við að klæða húsið
hvítu svo birta mætti til fyrir
veturinn. Veturinn þungi.
Löngunin eftir vori. Eilífðar-
dögum sumars og blóma,
greypt inn í sálina frá æsku.
Gunnfríður var þessi klass-
íska fallega séríslenska kona,
sprottin upp úr foldinni okkar
fögru. Það var gott að eiga
þessar stundir með þeim og
kynnast Palla og Gunnu betur,
því þó svo fjölskyldan hittist á
tyllidögum verður tilfinningin
fyrir samveru í daglegri tilvist
ekki eins mikil í gegnum það.
Mun ég því alltaf geyma þessar
stundir í brjósti mér, stundir
kærleika og umburðarlyndis.
Það var svo einn snjóþungan
vetrarmorgun að kallið kom og
komið var að kveðjustund. Um
hádegisbil kvaddi hún og sólin
fór að skína. Birta færðist yfir
og hún komin í heiðríkjuna um-
vafin blómum. Takk fyrir að fá
að kynnast þér, Gunnfríður.
Eilífur snjór í augu mín
út og suður og vestur skín,
samur og samur inn og austur,
einstaklingur! vertu nú hraustur.
Dauðinn er hreinn og hvítur er snjór,
hjartavörðurinn gengur rór
og stendur sig á blæju breiðri,
býr þar nú undir jörð í heiðri.
Víst er þér, móðir! annt um oss;
aumingja jörð með þungan kross
ber sig það allt í ljósi lita,
lífið og dauðann, kulda’ og hita.
(Jónas Hallgrímsson)
Þinn tengdasonur,
Bjarni Sigurbjörnsson.
Amma var mögnuð kona og
fyrirmynd. Hún var svo ótrú-
lega ljúf og góð, alltaf svo stolt
af öllu sínu fólki. Hún tókst á
við veikindi sín með miklum
styrk, alltaf jákvæð og bros-
andi.
Vöfflukaffi hjá ömmu var í
miklu uppáhaldi hjá okkur
barnabörnunum og oftar en
ekki fengum við heimagerða
sultu og kakó með því. Þú varst
var mikill gestgjafi og vildir
alltaf gera svo vel við þína.
Þrátt fyrir að ég segði við þig
að vera ekkert að hafa fyrir
mér því ég ætlaði bara rétt að
líta inn þá varstu alltaf tilbúin
með einhverjar kræsingar.
Eftir að hafa borðað yfir
okkur af vöfflum settumst við
södd og sæl inn í stofu og
spjölluðum á meðan þú tókst
upp prjónana. Það var alveg
ótrúlegt að fylgjast með þér
prjóna heilu peysurnar hverja á
eftir annarri eins og ekkert
væri.
Blómagarðurinn þinn var
eins og ævintýraheimur og það
var svo notalegt að sitja með
þér í garðinum á sumrin að
njóta sólarinnar og litadýrðar-
innar. Það var svo gaman að sjá
hvað þú naust þess að hugsa
um fallega garðinn þinn enda
eyddirðu ófáum stundum þar.
Elsku yndislega og fallega
amma okkar, við vonum að þú
sért líka umvafin blómum í
sumarlandinu þínu.
Þín verður sárt saknað en
minningin um einstaka konu
mun ávallt lifa.
Við systkinin þökkum þér
fyrir allar dýrmætu stundirnar
sem við áttum með þér.
Katrín Björk og
Gunnar Freyr.
Elsku amma, við kveðjum
þig með söknuði. Elskulegri
konu er erfitt að finna og hún
kenndi okkur svo sannarlega
hvað það er að vera amma.
Blómagarðurinn hennar var
ævintýralegur og eyddum við
mörgum stundum í garðinum
þar sem við átum rabarbara
með sykri og tíndum ber af
trjánum sem amma notaði síðar
í sultugerð.
Alltaf tóku hún og afi á móti
okkur með kaffi og kræsingum
sem voru yfirleitt annaðhvort
vöfflur eða eplakaka. Við systur
og mamma grínuðumst stund-
um á leiðinni til ömmu um hvað
við fengjum í þeirri heimsókn.
Amma var mikil prjónakona
og prjónaði mikið lopapeysur á
seinni árum. Hún kenndi okkur
systrum að prjóna og af því
fékk amma að njóta góðs á síð-
ustu dögunum hennar þegar
Agnes prjónaði sjal handa
henni.
Takk fyrir allt sem þú hefur
kennt okkur, elsku amma.
Pála, Harpa og Agnes.
Gunnfríður
Ingólfsdóttir
Klassísk músík hljómaði úr
græjunum hennar og hún söng
með. Bókakostur mikill og ekki
síst fjöldinn allur af barnabókum
sem hún deildi með okkur. Upp
úr stóð leikfangakistan með
dúkkum og prjónafötum eftir
hana. Öll börnin sem hún um-
gekkst fengu fallegt heklað teppi
við fæðingu og síðar er þau uxu
úr grasi bættust við vettlingar og
sokkar. Eiga allir vinir Rann-
veigar fallegt prjónaverk eftir
hana.
Það voru ekki allir í Örebroar-
samfélaginu sem fluttu heim að
námi loknu en tengslin héldust.
Eftir að til Íslands var komið átti
hún eftir að heimsækja vini sína
til Svíþjóðar og endurgalt hún
heimsóknirnar með veglegum
matarboðum hér heima. Enn eru
vissir réttir kenndir við hana eins
og laxafiðrildi í sjerrísósu, sem
hún sannaði að er lítið mál að til-
reiða fyrir marga á nokkrum
mínútum.
Afkomendur okkar hafa sér-
stök tengsl við Rannveigu, minn-
ingar úr bústaðaferð, að kíkja í
kaffi eða hún að bjarga skyndi-
legum heilsufarsvanda. Öll nut-
um við þess að vera þátttakendur
í tónlistarlífi hennar og sækja
hina ýmsu kórtónleika þar sem
hún söng.
Rannveig vann við sína sér-
grein og hafði sérstakan áhuga á
málefnum ungs fólks. Hún sinnti
auk starfsins á Landspítalanum
og síðar læknastofu sinni starfi á
Neyðarmóttöku vegna nauðgana
um árabil. Hún var fyrstu árin
ráðgjafi þar varðandi sýkinga-
meðferð og ýmsar forvarnir.
Rannveig var stofnfélagi í
Fræðslusamtökum um kynlíf og
barneignir, sem barðist fyrir
bættri kynfræðslu fyrir ung-
menni og ódýrum getnaðarvörn-
um. Læknastofuna rak hún fram
til desember á síðasta ári og var
jafn bóngóð hvort sem kollegi
þurfti aðstoð eða einhver sjúk-
linganna. Stöðug lyfjameðferð
með ýmsum aukaverkunum
hindraði hana ekki í stofurekstri
enda með einstakan áhuga á
starfinu. Mesta hversdagshetja
sem um getur og fyrirmynd er
hún Rannveig þegar litið er til
þess hvernig hún tókst á við
sjúkdóm sinn síðasta áratug.
Við munum oft hugsa til henn-
ar við sem hér búum og eins vinir
hennar í Svíþjóð.
Fyrir hönd læknafjölskyldna í
Örebro árin 1980-90,
Ósk, Ragnar, Katrín,
Sigurður, Peter, Ragnhildur,
Atli, Lára og börn.
Það var mikinn snjóa- og
frostavetur fyrir meira en 30 ár-
um sem við tengdumst vináttu-
böndum. Við vorum báðar í fram-
haldsnámi í Svíþjóð og höfðum
ekki færi á að fara til Íslands um
jólin og Rannveig kom og dvaldi
hjá okkur yfir jólahátíðina. Hún
færði okkur bók að gjöf, Julbok-
en, sem er ennþá tekin upp um
hver jól og ég mun gera það
áfram og minnast kærrar vin-
konu. Hún var fljót að verða vin-
ur barnanna og hefur verið það æ
síðan og fylgst með öllum vaxa úr
grasi.
Þegar heim kom hófum við
báðar störf í okkar sérgreinum,
fylgdumst að og studdum hvor
aðra. Rannveig starfaði alla tíð
við sitt fag, húð- og kynsjúk-
dómalækningar á eigin stofu,
vann um tíma á Landspítalanum
og var farsæl í starfi. Hún varð
þó fyrir mótlæti bæði í leik og
starfi en fór vel frá því. Oft leit-
uðum við til Rannveigar og
margir okkar vina og félaga og
tók hún öllum vel, hún sinnti
fótasári pabba af alúð, leit á hin
ýmsu húðmein hvort sem það var
varta eða lúsabit, hér heima eða
með myndum frá Köben eða
Kóreu.
Rannveig var tónelsk og um
áraraðir í kór, fór á tónleika og
stundaði nám í söng. Handavinna
var henni ástríða, hún prjónaði
og heklaði öllum stundum enda
afraksturinn einstakur. „Nú
kaupir þú dúkku fyrir barna-
börnin,“ sagði Rannveig eitt sinn
og kom með fulla tösku af vand-
lega prjónuðum dúkkufötum.
Hún var afar gjafmild en allir í
fjölskyldunni eiga útprjónaða
vettlinga, sokka og ullarteppi
sem ylja okkur nú.
Ég kynntist líka hennar fjöl-
skyldu og fékk að fylgjast með
uppvexti systurdætra hennar.
Við hittumst oft og fórum reglu-
lega á kaffihús borgarinnar, gát-
um setið lengi og skrafað saman
og kölluðum það okkar tveggja
manna saumaklúbb.
Það var minna um það í seinni
tíð, en við töluðum mikið saman,
ég gat hringt í hana snemma
morguns eða seint um kvöld og
við ræddum um félagsleg og fag-
leg málefni og auðvitað fjölskyld-
urnar. Við áttum yndislegan tíma
saman sl. sumar þegar hún var
með okkur öllum, börnum og
barnabörnum og við skemmtum
okkur fram á nótt.
Elsku besta vinkona og kæri
fjölskylduvinur, við söknum þín
sárt. Samúðarkveðjur frá okkur
Magga og börnum til allrar fjöl-
skyldunnar og ástvina Rann-
veigar.
Brynhildur Ingvarsdóttir.
Margar góðar minningar
koma upp í hugann þegar við
hugsum til Rannveigar. Vinátta
okkar hófst í Kvennakór Reykja-
víkur. Hún var í undirbúnings-
hópi til stofnunar Kvennakórs-
ins. Hún sat í fyrstu stjórn
kórsins og var um tíma formað-
ur. Rannveig var mjög góður
skipuleggjandi og var driffjöður
við skipulagningu nokkurra
kóramóta, s.s. fyrsta norræna
kvennakóramótsins sem haldið
var á Íslandi árið 2000.
Rannveig var ein af þeim sem
allar konur í kórnum þekktu og
virtu fyrir dugnað hennar og
ósérhlífni. Alltaf var hægt að
leita til Rannveigar ef eitthvað
amaði að. Hún var góð við þær
sem áttu í einhverjum veikindum
eða erfiðleikum og svo var hún
alltaf með læknatöskuna á ferða-
lögum með helstu lyf og plástra
sem hugsanlega væri þörf fyrir.
Eftir að hafa sungið í öðrum
sópran í nokkur ár fór hún í
söngtíma og þá kom í ljós að hún
var flottur annar alt. Sérlega gott
var að syngja með Rannveigu því
hún var örugg og hafði góða
rödd. Rannveig söng með
Kvennakórnum til 2007 en hafði
áfram mikinn metnað fyrir hönd
kórsins og var m.a. í sögunefnd
til ársins 2012.
Rannveig var mjög gestrisin.
Oft var setið og spjallað heima
hjá henni og var þá bæði sungið
og hlustað á dásamlega tónlist.
Veitingar voru heldur ekki af
verri endanum. Hún hafði mikinn
áhuga á tónlist og var dugleg að
miðla þeim áhuga til okkar með
því að hvetja til að fara á tónleika
og keypti þá oftar en ekki miða
til að við misstum ekki af þessum
viðburðum. Nú síðast í desember
bauð hún nokkrum okkar á Sálu-
messu Mozarts þar sem hún var
að syngja með Óperukór Reykja-
víkur.
Rannveig var flink handa-
vinnukona. Hún prjónaði handa
okkur rósavettlinga í litum sem
pössuðu við yfirhafnir okkar.
Hún gaf gjarnan börnum og
barnabörnum vinkvenna sinna
teppi eða dúkkuföt sem hún
prjónaði eða heklaði.
Rannveig var traust og góð
vinkona sem verður sárt saknað.
Við sendum fjölskyldu Rann-
veigar innilegar samúðarkveðj-
ur. Blessuð sé minning hennar.
Hrönn Hjaltadóttir,
Kristín Árnadóttir, Margrét
Þormar, Sigurlína
Gunnarsdóttir, Sigrún
Þorgeirsdóttir.
 Fleiri minningargreinar
um Rannveigu Páls-
dóttur bíða birtingar og
munu birtast í blaðinu næstu
daga.
Morgunblaðið birtir minningargreinar endurgjaldslaust alla
útgáfudaga.
Skil | Þeir sem vilja senda Morgunblaðinu greinar eru vinsamlega
beðnir að nota innsendikerfi blaðsins. Smellt á Morgunblaðslógóið í
hægra horninu efst og viðeigandi liður, „Senda inn minningargrein,“
valinn úr felliglugganum. Einnig er hægt að slá inn slóðina www.mbl.is/
sendagrein
Skilafrestur | Ef óskað er eftir birtingu á útfarardegi verður greinin að
hafa borist eigi síðar en á hádegi tveimur virkum dögum fyrr (á föstu-
degi ef útför er á mánudegi eða þriðjudegi).
Þar sem pláss er takmarkað getur birting dregist, enda þótt grein berist
áður en skilafrestur rennur út.
Lengd | Minningargreinar sem birtast í Morgunblaðinu séu ekki lengri
en 3.000 slög. Ekki er unnt að senda lengri grein. Lengri greinar eru
eingöngu birtar á vefnum. Hægt er að senda örstutta kveðju, HINSTU
KVEÐJU, 5-15 línur. Ekki er unnt að tengja viðhengi við síðuna.
Minningargreinar
Elskuleg eiginkona mín, móðir,
tengdamóðir og amma,
JÓNA GUÐBJÖRG STEINSDÓTTIR,
lést á líknardeild Landspítalans
miðvikudaginn 30. janúar.
Hilmar Guðlaugsson
Steingerður Hilmarsdóttir Bjarni P. Magnússon
Guðlaugur R. Hilmarsson Ásta G. Ástþórsdóttir
Atli Hilmarsson Hildur K. Arnardóttir
barnabörn, barnabarnabörn
og barnabarnabarnabarn
Ástkær eiginkona mín, móðir, tengdamóðir,
amma og langamma,
GUÐRÚN JÓNÍNA EINARSDÓTTIR,
Nína,
Kirkjuvegi 5, Reykjanesbæ,
lést á gjörgæsludeild Landspítalans við
Hringbraut fimmtudagskvöldið 24. janúar.
Útförin fer fram frá Keflavíkurkirkju þriðjudaginn 5. febrúar
klukkan 13.
Loftur Eðvarð Pálsson
Einar Marteinn Þórðarson Helga Sigurðardóttir
Viktor Rúnar Þórðarson Hrafnhildur Ósk Sigurðardóttir
Viktoría Loftsdóttir Ómar Guðmundsson
Guðbjartur Loftsson Lára Ottesen
Eðvarð Eyberg Loftsson Þórey Guðný Marinósdóttir
Sigrún Signý Loftsdóttir
Guðrún Loftsdóttir
barnabörn og barnabarnabörn