Morgunblaðið - 08.02.2019, Blaðsíða 27

MINNINGAR 27
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 8. FEBRÚAR 2019
✝ Ásta fæddist áBreiðabóli á
Svalbarðsströnd 3.
nóvember 1925.
Hún lést á heimili
sínu í Lögmanns-
hlíð á Akureyri 29.
janúar 2019.
Foreldrar henn-
ar voru Sigmar
Bergvin Benedikts-
son, íshússtjóri á
Svalbarðsströnd, f.
25.11. 1903, d. 3.3. 2001, og
Ingibjörg Ágústsdóttir hús-
freyja, f. 16.1. 1903, d. 10.1.
1991.
Bræður Ástu eru Jóhannes
Pétur, verslunarmaður, f. 9.9.
1929, d. 18.12. 2008, giftur Jó-
hönnu Þorsteinsdóttur, f.
25.3.1930, d. 21.11. 2000, og Sig-
urður Ingi Bergvin, verslunar-
maður, f. 17.7. 1934, giftur Lilju
Þorsteinsdóttur, f. 28.9. 1937.
Ásta giftist 27.6. 1951 Bjarna
Sveinssyni, framkvæmdastjóra
og múrarameistara, f. 27.6.
1929, d. 7.4. 2012. Foreldrar
hans voru Sveinn Bjarnason
framfærslufulltrúi, f. 18.5. 1885,
d. 15.6. 1960, og Björg Jóhanna
Vigfúsdóttir kjólameistari, f.
16.2. 1897, d. 19.5. 1972.
Börn Ástu og Bjarna eru: 1)
Sveinn, f. 25.8. 1949, kvæntur
þeim árum og veitti dýralækni
aðstoð við akstur um umdæmið.
Starfaði við búðina í Vagla-
skógi á sumrum og síðar við
verslunarstörf í bókabúðinni
Eddu á Akureyri. En lengst af
starfaði hún við verslun þeirra
hjóna eða um tveggja áratuga
skeið, Leðurvörur hf. sem
stofnuð var 1960 á Akureyri.
Enn fremur ráku þau hjón
þrjár verslanir í Reykjavík með
Sólveigu systur Bjarna. Sam-
hliða verslunarrekstri stóðu
þau Bjarni að innflutningi á
ýmsum vörum og ráku heild-
verslun. Eftir að versl-
unarrekstri lauk og Bjarni
sneri sér aftur að sinni iðn-
grein, múrverkinu, hóf Ásta
störf við sölu vefnaðarvöru í
Skemmunni, Pálínu og Vogue á
Akureyri.
Ásta tók virkan þátt í starfi
stúkunnar Gimli yfir hálfrar
aldar skeið, hluti af alþjóðlegri
frímúrarareglu karla og
kvenna jafnframt því að sinna
ýmsum líknar- og mannúðar-
málum.
Síðustu árin naut Ásta
umönnunar starfsfólks á hjúkr-
unarheimilinu í Lögmannshlíð.
Útför hennar fer fram frá
Akureyrarkirkju í dag, 8. febr-
úar 2019, klukkan 13.30.
Öldu Benedikts-
dóttur og eiga þau
þrjú börn og sjö
barnabörn. Fyrir
átti Sveinn dóttur
sem á tvö börn. 2)
Ingibjörg (Stúlla),
f. 11.12. 1950, d.
4.11. 2018, gift
Gísla Freysteins-
syni, þau slitu sam-
vistir og eiga þrjá
syni og fimm
barnabörn. Síðan átti Stúlla
dóttur með Jóhanni Eiríkssyni.
3) Björg, f. 10.11. 1952, í sambúð
með Sigurði Jóhannssyni sem
nú er látinn og á með honum tvö
börn og fjögur barnabörn. 4)
Sigmar Bergvin, f. 25.5. 1954,
kvæntur Þóru Berg Jónsdóttur
og eiga þau fimm börn og níu
barnabörn. 5) Alma Sveinbjörg,
f. 29.9. 1957, gift Antonio
Perrone og eiga þau tvö börn og
tvö barnabörn. 6) Bjarni, f. 29.8.
1964, kvæntur Margréti Páls-
dóttur og eiga þau tvö börn.
Fyrir átti Margrét son.
Ásta ólst upp í Keflavík og á
Svalbarðseyri og gekk þar í
skóla. Sótti framhaldsnám við
Héraðsskólann á Laugum í
Reykjadal. Hún varð snemma
athafnakona, tók ung bílpróf og
eignaðist bifreið sem var fátítt á
Kyrrlátan þriðjudagsmorgun í
lok janúar þegar ofan drífur snjó
á snjó, kveður ástkær móðir okk-
ar, tengdamóðir, amma og
langamma, jarðlífið í sælli ró og
heldur ótrauð för sinni áfram.
Stuttu áður en hún varð rúmföst
hafði hún tekið utan um mig og
þakkað innilega fyrir allt saman;
fann lokadægrið nálgast.
Sterkt einkenni í fari mömmu
var opinn hugur, alltaf tilbúin að
kanna nýjar lendur og kynna okk-
ur ný sjónarhorn í andlegu sem
veraldlegu tilliti: við lærðum að
meta auðnir í landslagi og atóm-
skáldin og sjá fegurðina í hinu
harmræna. Líka táknfræðina í líf-
inu og lesa í hið óræða. Mamma
var næm andans manneskja og
velti fyrir sér lífsins gátum, víð-
sýn í trúmálum og aðhylltist sið-
speki og sjálfsrækt, minnug orða
Konfúsíusar að hvert sem leið
okkar liggur ferðumst við með
okkur sjálf.
Björt og fagurleit og bjó yfir
mikilli geðprýði og fágun sama
hvað á bjátaði. Einstaklega vel
máli farin og sem barn sat ég
gjarnan á kolli í eldhúsinu og naut
þess að hlusta á mömmu tala.
Aldrei neitt blaður en leiftrandi
orðkynngi og hnyttni í tilsvörum
sem hélst á langri ævi eins og þau
sem önnuðust hana svo vel síð-
ustu æviárin í Melgerði á Lög-
mannshlíð urðu oft vör við og
höfðu gaman af.
Búrið geymir býsna margt,
kvað forfaðir mömmu, séra Stef-
án Ólafsson í Vallanesi, skáld og
fornfræðingur. Við áttum margar
góðar stundir í búrinu börnin
hennar og barnabörnin og aldrei
amaðist búkonan við að hitt og
þetta hyrfi í litla munna. Mamma
hafði mjög gaman af elda-
mennsku og bakstri og var
óhrædd við að feta nýjar slóðir í
þeim efnum og dekka fallegt borð.
Þau pabbi voru samhuga í að
halda fallegt heimili prýtt fjöl-
mörgum listaverkum. Mikið jafn-
ræði var með þeim og þau áttu
ástríkt og einlægt samband uns
yfir lauk en mamma annaðist
hann heima árum saman eftir erf-
ið veikindi. Áður höfðu þau pabbi
annast gamla fólkið í fjölskyld-
unni, bæði foreldra sína og önnur
náin ættmenni.
Mamma var jafnréttissinnuð
og vílaði fátt fyrir sér og varð
snemma mikil athafnakona, tók
ung bílpróf og eignaðist eigin bif-
reið, sem var fátítt á hennar ung-
dómsárum. Hún starfaði lengi við
verslunarrekstur ásamt Bjarna
föður okkar í Leðurvörum og
studdi hann og nemana hans ötul-
lega í iðngrein hans og ævistarfi,
múrverkinu. Starfaði og við
vefnaðarvöru hjá Skemmunni,
Pálínu og Vogue og hafði mikið
yndi af saumaskap og tísku.
Foreldrar okkar bjuggu lengst
af í miðbænum á Akureyri á
æskuheimili pabba á Brekkugötu
3 og síðustu 25 árin á Glerárgötu
14. Heimili þeirra var mannmargt
og öllum opið.
Börn mín, Jóhann og Birta,
voru mjög elsk að afa og ömmu
sem og önnur barnabörn. Öllum
hlúðu þau vel að. Í uppvexti okkar
systkina var hangið saman dag-
ana langa með vinunum og Sig-
tryggi, frænda mömmu. Léttleiki
tilverunnar ríkti.
Mamma var drengur góður og
sárt að kveðja.
Í hjartans þökk fyrir allt.
Ávallt gæddur sóma sért,
sigri prýddur hrönnum,
auðnu klæddur ætíð vert,
auði skrýddur sönnum.
(Sr. Stefán Ólafsson, Vallanesi)
Björg (Didda) og fjölskyldan
úr Brekkugötu 3.
Ég mun alla ævi tengja jólin
svo ósköp sterkt við ömmu. Jólin
voru alltaf hjá ömmu og afa í
gamla daga. Margir eða jafnvel
allir úr þeirra stóru stórfjölskyldu
saman komnir á þeirra heimili.
Allt glerfínt, en samt afslöppuð
stemning. Svakalegir staflar af
gjöfum úti um allt enda margt
fólk því amma ól mörg börn og
það eru margar barnmargar fjöl-
skyldur meðal afkomendanna.
Yndislegar stundir sem koma
aldrei til baka en sem við sem nut-
um hlýjunnar gleymum aldrei.
Á jólunum mátti toga í spott-
ann á spiladós sem spilaði jólalag.
Einn af ótrúlega mörgum sér-
stökum og fallegum munum sem
ég man eftir og sé fyrir mér að
amma hafi valið hjá kaupmönn-
um, á götumörkuðum og í fínustu
stórverslunum í sínum fjölmörgu
ferðum til útlanda með afa.
Reyndar mátti næstum alltaf toga
í þennan spotta, og skoða alla hina
fallegu hlutina, þó að þeir væru
margir brothættir, því amma var
afskaplega góð við okkur barna-
börnin.
Jólatréð hennar ömmu var
silfurlitað gervitré, keypt í út-
löndum, sem mér fannst svo ótrú-
lega stórt þegar ég var lítill.
Amma átti svo marga fallega
hluti, en hún fór líka vel með þá og
notaði vel. Ég held að jólatréð hafi
verið notað oftar en um fjörutíu
jól, en það var líka farið að láta að-
eins á sjá, bara víravirkið eftir, og
talsvert minnkaði það eftir því
sem ég stækkaði.
Þegar það var orðið heilagt, þá
settist fólk, og það var setið úti
um allt. Sumir sátu við kringlótta
borðstofuborðið hennar ömmu
með fallega útskornum fætinum
sem var frábært leiksvæði fyrir
Playmo-kalla. Aðrir sátu í sófun-
um og létu fara vel um sig. Þá
kom amma í sínu fínasta pússi –
en hún var alla tíð afskaplega
glæsileg til fara – með dýrindis
matinn. Það var alltaf margréttað
og margar tegundir af kjöti og allt
alveg frábærlega gott. „Það er
nóg til,“ sagði amma og rétti
manni. Fengi einhver sér hangi-
kjötssneið þá var amma komin að
vörmu spori með fullt fat af ný-
steiktum spæleggjum til að setja
ofan á og ekki gat maður neitað
eða að fá sér meiri kartöflur í jafn-
ingi. Amma var nefnilega gestris-
in í meira lagi. Það þurfti nánast
að draga hana að borðinu til að
hún myndi líka fá sér að borða,
svo mikil var gestrisnin og þjón-
ustulundin við okkur öll hin, fólkið
hennar. Sönn birtingarmynd ást-
ar.
Svona var amma og þannig
geymi ég hana í hjarta mínu.
Elsku amma, hvíl í friði.
Jóhann Tómas Sigurðsson.
Öll eigum við okkar sérstöku
minningar um Ástu ömmu okkar
sem kvaddi þennan heim komin
hátt á tíræðisaldurinn. Í huga
okkar var amma merkileg blanda
af stoltri íslenskri húsmóður af
gamla skólanum sem eignaðist
mörg börn og hélt stórt heimili og
framtakssamri og glæsilegri at-
hafnakonu. Það fylgdi henni alltaf
þægileg og góð nærvera og gott
var að leita til hennar. Enda smit-
aði hún okkur af öryggi sínu og
sjálfstæði og eftir samræður við
hana var maður fullviss um að það
þýddi ekkert að leggja árar í bát.
Að sama skapi var amma
skemmtileg og mikill húmoristi
og sjaldan langt í grín og glens.
Samskipti hennar og afa Bjarna
voru einnig uppfull af skemmti-
legum atvikum og í minningunni
voru þau oft eins og unglingar, sí-
fellt ranghvolfandi augunum yfir
vitleysunni hvort í öðru.
Amma var mjög félagslynd
manneskja og kunni þá list að
vera í kringum fólk. Hún og afi
keyrðu suður til Reykjavíkur af
minnsta tilefni til þess að vera við-
stödd áfanga í lífi okkar krakk-
anna og skipti þá litlu máli hvort
veður var gott eða slæmt. Henni
fannst einnig mjög gaman að því
að ferðast og var sannur heims-
borgari. Enda fóru hún og afi
mjög mikið til útlanda í tengslum
við verslunarrekstur sinn. Þá var
alltaf passað upp á að færa barna-
börnunum eitthvað skemmtilegt
frá útlandinu.
Við sem eldri erum vorum svo
heppin að stíga okkar fyrstu
æskuskref í Brekkugötu 3, heimili
ömmu og afa og fengum þar að
kynnast þeim ys og þys sem fylgir
því að reka saman fjölskyldu-
fyrirtæki og stórfjölskyldu í einu
stóru húsi. Þar sem fingraför
hennar var að finna á öllum fjór-
um hæðunum og í bakhúsinu.
Enda þurfti úthaldsmikla konu og
karakter til þess að halda utan um
allt sem fylgdi Brekkugötu 3,
verslunarrekstrinum, heimilun-
um og Bjarna Sveinssyni.
Það var alltaf ákveðin ró yfir
ömmu og var hún ávallt höfðingi
heim að sækja. Hvert sumar lá
leiðin til Akureyrar, á Glerárgötu
14. Yngri systkinin áttu þar góðar
stundir og eru minningarnar
margar. Margir áttu heimagengt
á Glerárgötuna og þar var aldrei
dauð stund. Þegar afi missti heils-
una sást hversu sterkt samband
þeirra hjóna var og kærleiksríkt.
Amma sinnti honum af mikilli
kostgæfni og alúð.
Nú kveðjum við ömmu okkar
með söknuði og þakklæti fyrir
jarðneska ferðalagið okkar sam-
an. Það eru forréttindi að hafa
fengið að kynnast henni og henn-
ar áhrifaríka karakter.
Ásta, Sigtryggur Berg,
Elín Berg, Svanbjörg Berg
og Ágúst Benedikt
Sigmarsbörn.
Í dag kveðjum við reglusystur
okkar Ástu Sigmarsdóttur, hún
gekk til liðs við alþjóðlega frímúr-
arareglu karla og kvenna Le
Droit Humain hinn 7. apríl 1966, í
st. Gimli á Akureyri. Hún var því
búin að vera meðlimur hennar í
hartnær 53 ár. Hún var ein af
styrkustu stoðum reglunnar hér á
Akureyri. Hæfileikar hennar í
reglustarfinu komu fljótt í ljós,
henni voru falin mörg trúnaðar-
og ábyrgðarstörf sem hún rækt-
aði af mikilli alúð og umhyggju-
semi. Starfið í reglunni var henni
hjartfólgið áhugamál, var hún
ávallt reiðubúin til hvers konar
starfa sem hún vann að trú-
mennsku og heilindum. Það er
gæfa hverju félagi að hafa í sínum
röðum fólk sem er jafn fúst til að
starfa fyrir félagið sitt og Ásta
var.
Ástu auðnaðist að lifa og starfa
eftir hugsjónum reglunnar, m.a.
að virða mannréttindi, frelsi til
trúarbragðaskoðana, jafnrétti
kynjanna og umburðarlyndi til
allra manna.
Ásta var afar fáguð og tíguleg
kona sem geislaði frá sér kær-
leika, hlýju og góðvild til reglu-
systkina sinna sem gerði okkur að
sterkari hlekkjum í bræðralagi
alls mannkyns. Við bárum mikla
virðingu fyrir skoðunum hennar
og tókum tillit til þeirra.
Ásta var mikill fagurkeri eins
og heimilið hennar bar vott um,
eins bar hún gott skynbragð á all-
ar hannyrðir.
Hún var víðlesin og mjög ljóð-
elsk kona og varpaði ósjaldan
fram vísum og ljóðum eftir sig við
hátíðleg tækifæri.
Davíð Stefánsson var hennar
uppáhaldsljóðskáld:
Þú hófst mína sál yfir hégóma og tál
og hug mínum lyftir mót sól.
Þú gafst mér þá þrá, sem ég göfgasta á
og gleði sem aldrei kól.
Ef ég hallaði mér að hjarta þér
var mér hlýtt; þar var alltaf skjól.
Við viljum þakka Ástu af alhug
fyrir langa og dygga þjónustu í
þágu alþjóðlegrar frímúrarareglu
karla og kvenna Le Droit
Humain. Hún kunni þá list að
bregða birtu á mikilvægi sann-
inda lífsins.
Að því munum við búa.
Við kveðjum Ástu með virð-
ingu og þökk og ástvinum hennar
sendum við innilegar samúðar-
kveðjur.
Fyrir hönd st. Gimli nr. 853 á
Akureyri,
Margrét Guðmundsdóttir.
Ásta Sigmarsdóttir
Með andláti Sigrúnar frænku
er einum ættlið lokað.
Sigrún frænka var miðjubarn
í sínum systkinahópi. Systkinin
frá Hellulandi, mín kæru frænd-
Sigrún
Hólmgeirsdóttir
✝ Sigrún Hólm-geirsdóttir
fæddist á Hellu-
landi í Aðaldal 2.
ágúst 1929. Hún
lést á líknardeild
Landspítalans 22.
janúar 2019.
Sigrún var
þriðja af fimm
börnum þeirra
hjóna Hólmgeirs
Stefánssonar og
Þorbjargar Árnadóttur.
Sigrún lifði systkini sín, þau
Margréti, Kristjönu, Völund og
Hermann.
Útförin fór fram 1. febrúar
2019.
systkini, voru fimm
talsins. Þau voru í
aldursröð Margrét,
Kristjana, Sigrún,
Völundur og Her-
mann. Sigrúnu var
falið að verða þeirra
elst en hún náði
þeim háa aldri að
verða 92 ára. Hún
sagði alltaf: „Ein-
hver tilgangur er
með þessum aldri
mínum og hlutverk sem mér er
ætlað,“ og hló við.
Við Sigrún vorum systradæt-
ur en mæður okkar, Þorbjörg og
Kristjana, voru húsfreyjur í
Hellulandi og Grímshúsum.
Örstutt er milli þessara bæja í
Aðaldal og mikill samgangur og
væntumþykja með frændfólkinu
á þessum árum. Ég sem barn
fylgdist með frænku minni sem
ungri stúlku. Það fylgdi henni
ferskur blær og glaðværð, hlust-
aði á hana syngja í kirkjukórn-
um eða eina. Hún var mjög lag-
viss og þegar hún greip í
takkaharmonikku Hólmgeirs
föður síns, þá fékk ég stjörnur í
augun.
Síðan liðu árin og Sigrún flutti
suður en kom oft heim á sumrin.
Mér finnst ég hafa kynnst Sig-
rúnu aftur þegar ég flyt suður í
nám og vinnu og stofna mitt
heimili. Það var okkur báðum
dýrmætt og styrktist eftir því
sem árin liðu. Eiginmenn okkar
áttu einnig mjög góðan vinskap
og nutu þess m.a. að veiða sam-
an.
Mér fannst allar okkar sam-
verustundir líða mjög hratt, því
það bar margt á góma. Hún
sagði mér margar sögur frá sín-
um uppvexti, það var svo hlýlegt
allt og fræðandi. Hún var góður
hlustandi og umræðan sem því
fylgdi varð mjög oft til þess að
opna augu mín fyrir ýmsum flöt-
um á málefninu.
Gleðistundirnar voru flestar
og bestar þar sem glaðværðin
ríkti.
Sigrún og Benni áttu engin
börn en þau gáfu mikið af sér til
barna og unglinga innan stór-
fjölskyldunnar. Enn og aftur
kom hún mér á óvart þegar rætt
var um börn og unglinga. Sú
hugsun og viðhorf sem hún hafði
til að bera sýndi hvað hún var
næm að átta sig á orsakavöldum.
Ég á fallega hluti sem Sigrún
hefur unnið og gefið okkur hjón-
um og fyrst vil ég nefna lopa-
peysurnar sem hún gaf okkur.
Þær voru fjölmargar peysurn-
ar sem hún prjónaði og voru
seldar víða um heim. Hún
breytti munstrum og raðaði lit-
um. Einnig á ég fallega blóma-
körfumynd sem er saumuð í
mjög fínan jafa.
Hún hafði bara mynd til hlið-
sjónar, valdi alla liti og stærð-
arhlutföll voru ekki vandamál.
Ég og mín fjölskylda erum
full þakklætis fyrir að eiga góðar
minningar um elskulega frænku
og hún var sú sem fyrst var
nefnd þegar boðið var í skírnir,
fermingar, útskriftir og gifting-
ar og tók þátt í gleðinni með okk-
ur.
Njóttu alltaf alls hins besta.
Helga Hallgrímsdóttir.
Minningarvefur á mbl.is
Minningar
og andlát
Vefur þar sem er sameinað efni sem snýr að
andlátum og útförum. Þar eru birtar andláts-,
útfarar- og þakkartilkynningar sem eru að-
gengilegar öllum en auk þess geta áskrifendur
lesið minningargreinar á vefnum.
  
 


 
þjónustuaðila sem aðstoða þegar andlát ber
að höndum og aðrar gagnlegar


 



 við fráfall ástvina.
www.mbl.is/andlát