Morgunblaðið - 28.03.2019, Side 52

52 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 28. MARS 2019
✝ Helga Kristins-dóttir fæddist í
Reykjavík 1. júní
1923. Hún lést á
hjúkrunarheim-
ilinu Droplaug-
arstöðum 21. mars
2019.
Foreldrar henn-
ar voru Kristinn
Pétursson blikk-
smíðameistari, f.
16. febrúar 1889, d.
5. maí 1965, og Guðrún Otta-
dóttir húsfreyja, f. 16. desember
1892, d. 23. apríl 1972. Systkini
Helgu voru: 1) Pétur, f. 1917, d.
1984, 2) Otti, f. 1920, d. 1941, 3)
Jón Bjarni, f. 1922, d. 1975, 4)
Guðmundur Kristinn, f. 1925, d.
2001, og 5) Anna Kristjana f.
1927, d. 1984.
Hinn 23. september 1944 gift-
ist Helga Sveinbirni Sigurðssyni
byggingameistara, f. 3. október
1919, d. 27. maí 2005. Foreldrar
hans voru Sigurður Oddsson,
lóðs á Hvítabirninum, f. 24. apríl
1874, d. 9. apríl 1942, og Herdís
Jónsdóttir, húsfreyja, frá Bílds-
felli í Grafningi, f. 6. júlí 1884, d.
23. júní 1963. Helga og Svein-
mar og Birkir. 5) Anna María,
gullsmíðameistari, f. 1961, fyrr-
verandi sambýlismaður er Egill
Ingibergsson, f. 1962. Börn
þeirra eru Máni og Sveinbjörn.
Barnabarnabörn Helgu og
Sveinbjörns eru 36 talsins.
Helga ólst upp á Vesturgötu
46 í Reykjavík. Hún lauk versl-
unarprófi frá Verzlunarskóla Ís-
lands og starfaði hún hjá Sjóvá
þar til hún giftist Sveinbirni.
Helga var dugmikil húsmóðir á
stóru heimili, ásamt því aðstoð-
aði hún Sveinbjörn við rekstur
verktakafyrirtækis hans. Á efri
árum tók Helga virkan þátt í
störfum Kvennadeildar Rauða
kross Íslands. Hún var mikil
hannyrðakona og skapaði fjölda
fallegra gripa sem seldir voru á
jólabasar Rauða krossins. Árið
1974 byggðu Helga og Svein-
björn sumarbústað í landi Al-
viðru í Grímsnesi. Þar undu þau
hag sínum vel og ræktuðu skóg
og ýmsar plöntur ásamt því að
taka vel á móti gestum.
Helga bjó á eigin heimili í
Miðleiti 7, fram yfir 95 ára af-
mælið þann 1. júní 2018. Hún
veiktist þá um sumarið og dvaldi
á Vífilsstöðum allt fram í febr-
úar 2019 þegar hún flutti á
Droplaugarstaði þar sem hún
lést.
Helga verður jarðsungin frá
Fossvogskirkju í dag, 28. mars
2019, klukkan 15.
björn hófu búskap
á Laugavegi 22, en
lengst af bjuggu
þau í Safamýri 73.
Síðustu árin bjuggu
þau í Miðleiti 7.
Helga og Svein-
björn eignuðust
fimm börn. Þau
eru: 1) Kristinn,
húsasmiður og
byggingafræð-
ingur, f. 1945, d.
2018, var kvæntur Valgerði
Bjarnadóttur f. 1942. Börn
þeirra eru Helga, Berglind, El-
ínóra, Herdís og Bjarni. 2) Sig-
urður, byggingameistari, f.
1949, kvæntur Dagnýju Jón-
asdóttur, f. 1948. Börn þeirra
eru Sveinbjörn, Kristín og Anna
Lára. 3) Árni, byggingameistari,
f. 1952, kvæntur Áslaugu Sig-
urðardóttur, f. 1953. Börn
þeirra eru Sigurður Ríkharð,
Andrea og Helga Björk. 4)
Sveinbjörn, byggingameistari, f.
1955, kvæntur Soffíu Theodórs-
dóttur, f. 1965, fyrr kvæntur
Magneu S. Bjartmarz, f. 1953.
Börn Sveinbjörns og Magneu
eru Gunnar, Sveinbjörn, Bjart-
Tengdamóðir mín er búin að fá
hvíldina eftir tæp 96 ár.
Helga ólst upp á Vesturgötu
46a en hún hafði gaman af að rifja
upp æskuárin sín þar. Í húsinu
bjuggu tvær fjölskyldur, hvor á
sinni hæðinni, bræðurnir Krist-
inn, faðir hennar, og Bjarni en
þeir ráku saman Blikksmiðjuna
J.B.P við Ægisgötu. Heimilin
deildu mörgu saman t.d. einum
bíl, einni þvottavél, einum síma
og fl. og allt í vinsemd. Þau voru
með fjós og beljur í bakgarðinum
á Vesturgötunni og rak Helga
þær kvölds og morgna vestur á
Vegamót á Seltjarnarnesi.
Helga byrjaði ung að fara á
skíði með Bjarna bróður sínum.
Var þá gengið frá Vesturgötunni
upp í Ártúnsbrekku með skíðin á
bakinu, einnig var farið í Skálafell
og gengið þangað frá þjóðvegin-
um.
Helga stundaði nám við Verzl-
unarskóla Íslands sem þá var við
Grundarstíg og það var eins,
gengið þangað og stundum tvisv-
ar á dag. Helga sat aldrei auðum
höndum, sagði að lífið væri vinn-
an. Hún var mikil húsmóðir með
stóra fjölskyldu og ásamt því rak
hún byggingafyrirtæki með eig-
inmanni sínum Sveinbirni Sig-
urðssyni. Hún sá um að greiða
alla reikninga, allt var gert við
eldhúsborðið og minnist ég að í
hádeginu komu Sveinbjörn og
synirnir í mat og Sveinbjörn átti
það til að koma með fleiri án fyr-
irvara en það var alltaf til nægur
matur. Hádegin voru því oft
annasöm en á milli þess sem
Sveinbjörn var í símanum kallaði
hann á Helgu að skrifa út ávís-
anir.
Helga starfaði mikið fyrir
Kvennadeild Rauða krossins,
fyrst í verslunum spítalanna, síð-
an við að föndra fyrir basar fé-
lagsins. Þar eignaðist hún marg-
ar góðar vinkonur sem hittust
einu sinni í viku. Hún var einstak-
lega handlagin, það lék allt í
höndum hennar og hún var mjög
útsjónarsöm, nýtti gamalt dót og
prjónuðu englarnir hennar voru
einstakir.
Upp úr 1970 eignuðust þau
Sveinbjörn land í Grímsnesinu og
komu þar fyrir bústað, það var
mikill sælureitur fyrir þau.
Sveinbjörn fór í mikla skógrækt
og Helga sá um blóm og garð-
rækt. Hún var með græna fingur
en ekkert elskaði hún meira en að
tína ber.
Eftir að Sveinbjörn féll frá
eignaðist hún viðhald eins og hún
sagði en það var sjónvarpið sem
hún kveikti á þegar hún vaknaði
en þá var hún ekki ein. Hún var
mikil tungumálakona og eftir að
heyrnin versnaði þá gat hún lesið
textana á nánast öllum tungumál-
um. Þegar hún fór í stuð átti hún
til að syngja Lorelei á þýsku.
Þegar barnabörnin spurðu hvar
hún hafi lært þetta þá var það í
Verzlunarskólanum fyrir tæpum
áttatíu árum.
Þegar Helga var sextug fórum
við Árni með henni til Bandaríkj-
anna í hjartaaðgerð. Hún tók
þessu sem hverju öðru verkefni,
sagði okkur að hún væri búin að
lifa góðu lífi og ef illa færi þá ætt-
um við ekki að syrgja hana, bara
sakna en hún fékk tæp 36 ár í við-
bót.
Helga bjó heima í Miðleiti þar
til fyrir níu mánuðum, meira af
dugnaði en getu. Hún vildi ekki
láta hafa mikið fyrir sér en var
alltaf mjög þakklát þegar við
komum til hennar en lét okkur
vita að við þyrftum ekki að stoppa
lengi.
Ég á yndislegar minningar um
einstaka konu sem kenndi mér
margt.
Ég kveð þig með söknuði.
Áslaug Sigurðardóttir.
Elsku amma Helga hefur kvatt
okkur. Hún skilur eftir sig stóran
hóp af barnabörnum og barna-
barnabörnum. Hún var afskap-
lega stolt af þessum hópi og taldi
iðulega upp fjöldann af afkom-
endum sem sífellt fór stækkandi.
Amma var meistarakokkur,
því kynntist ég vel þegar ég var í
Verzlunarskólanum og fékk að
koma í hádeginu í mat til ömmu
og afa í Miðleitinu. Þar var oft
margt um manninn en amma tók
öllum fagnandi og reiddi fram
hverja stórmáltíðina á eftir ann-
arri.
Eftir að ég flutti til útlanda
hafa heimsóknir til ömmu verið
fastur punktur í Íslandsferðum.
Börnunum mínum hefur alltaf
þótt merkilegt og vænt um að
eiga langömmu. Amma var alltaf
jafn glöð að sjá litlu Lúxarana og
fannst gaman að heyra sögur frá
lífinu í Lúx. Amma kunni ennþá
ljóð á þýsku utanað, Loriley og í
einni heimsókninni söng hún það
með okkur. Þetta er dýrmæt
minning sem við munum ávallt
varðveita.
Eftir því sem árunum leið
þurftum við að hækka röddina í
samtölum þar sem heyrn ömmu
versnaði. Í síðustu heimsóknun-
um sagði hún mér að hún væri
svo virkilega sátt og svo hvíslaði
hún með glettnistón að vonandi
þyrfti ég ekki að heimsækja sig
aftur. Svona var amma, ekkert að
mikla hlutina fyrir sér og tók ör-
lögum sínum af yfirvegun.
Takk fyrir allt, elsku amma.
Andrea Árnadóttir.
Loksins ertu búin að fá hvíld-
ina, elsku amma. Þú varst farin
að bíða, en varst þolinmóð. Þú
varst búin að kveðja svo marga
sem voru þér kærir, meðal ann-
ars elsta son þinn. Það fyrsta sem
kemur upp í hugann þegar ég
hugsa um þig, er opinn og hlýr
faðmur þinn. Maður komst ekki
inn á heimili þitt án þess að vera
kysstur og knúsaður. Þú varst
hlý og yndisleg manneskja, glað-
lynd og brosmild. Þú vildir alla tíð
gleðja fólkið þitt og varst dugleg
að bjóða upp á nammi. Eitt sinn
sagðir þú: „Ég heiti ekki amma
nammi, ég heiti Helga.“
Þú varst Reykjavíkurmær. Al-
in upp á Vesturgötunni, þar sem
þitt hlutverk var að reka kýrnar
frá bakgarði hússins og inn á bit-
hagann við Vegamót, á Seltjarn-
arnesi. Það hefur svo sannarlega
margt breyst frá því þú varst lítil
stelpa. Æskuheimili þínu lýstir
þú sem einhvers konar umferð-
armiðstöð. Þar var fólk ávallt vel-
komið og fengu gestir höfðingleg-
ar móttökur. Þessa gestrisni
tileinkaðir þú þér og fólkið þitt
naut góðs af. Sem elsta stúlkan í
systkinahópnum fékkst þú það
hlutverk að baka fyrir gesti. Síð-
ar á ævinni kom sú reynsla þér
vel, þar sem þú varst dugmikil
húsmóðir og fær handverkskona.
Þú naust þess að ganga í skóla og
rifjaðir oft upp árin í Verzló og
nýttir þér námið þar fram til
dauðadags. Nokkrum dögum áð-
ur en þú lést söngst þú öll erindi
þýska ljóðsins Die Lorelei, eins
og þú hefðir lært það í gær. Afa
Sveinbirni kynntist þú í hestaferð
í Þórsmörk og þar voru örlög
okkar afkomenda þinna ráðin. Afi
var byggingaverktaki í Reykja-
vík og með aðstoð þinni gekk
fyrirtækið vel. Borgarleikhúsið,
fjölmargir leikskólar og Breið-
holtslaug eru meðal þeirra bygg-
inga sem fyrirtækið ykkar
byggði. Afi stólaði á þig í einu og
öllu og varst þú honum mjög góð
eiginkona, barnsmóðir og lífs-
förunautur. Börnin ykkar fimm
eru öll mikið handverks- og hæfi-
leikafólk. Þrír yngri drengirnir
byggingameistarar en sá elsti
byggingafræðingur og dóttirin
gullsmíðameistari. Auk þess að
sinna stóru heimili og aðstoða
eiginmanninn við fyrirtækj-
arekstur varst þú alltaf að prjóna
og vinna eitthvað í höndunum.
Kvennadeild Rauða krossins og
við nutum góðs af því. Afurðirnar
voru svo vandaðar að eftir því var
tekið. Þú barst titilinn „ættmóðir
og fyrirmynd“ einstaklega vel.
Þú hugsaðir ávallt vel um fólkið
þitt og sýndir því áhuga. Systir
þín féll frá fyrir aldur fram og
gerðir þú þitt besta í að sinna
hennar börnum og barnabörnum.
Þegar aldurinn færðist yfir og þú
varst ófær um að búa ein, var
fólkið þitt duglegt að heimsækja
þig. Þú minntist orða móður
þinnar oft: „Maður fær ekki
meira en maður gefur,“ í þeim
orðum felst lífsspeki sem þú til-
einkaðir þér og uppskarst eftir.
Alltaf varstu þakklát fyrir heim-
sóknirnar. Síðasta tæpa árið
dvaldir þú á Vífilsstöðum. Þar
leið þér vel. Þú varst þakklát og
hógvær í framkomu allt fram til
dauðadags. Þú hafðir góðan húm-
or og varst nösk í að sjá spaugi-
legar hliðar á flestu. Það var gott
að tala við þig og þú fékkst mann
alltaf til að hlæja.
Hvíl í friði, elsku amma.
Fyrir hönd Kristinsbarna,
Berglind Kristinsdóttir.
Helga
Kristinsdóttir
✝ Hartmann Ey-mundsson
fæddist 8. mars
1929 á Seyðisfirði,
sonur Eymundar
Ingvarssonar og
Sigurborgar Gunn-
arsdóttur. Hann lést
18. mars 2019 á
Hjúkrunarheim-
ilinu Lögmannshlíð.
Hann fór ungur
að árum í fóstur til
móðursystur sinnar Friðgerðar
Gunnarsdóttur og eiginmanns
hennar, Kristins Magnússonar að
Hrollaugsstöðum.
Maki hans var Ingibjörg Guð-
rún Tryggvadóttir frá Þorsteins-
stöðum í Svarfaðar-
dal og áttu þau
saman börnin Hann-
es Elfar, Jóhönnu
Agnesi og Sólveigu
Dóru.
Hann nam múr-
araiðn við Iðnskól-
ann í Neskaupstað
og vann við húsa-
byggingar víða um
sveitir og múrverk
um land allt. Þau
hjón bjuggu á Akureyri frá 1960
ásamt börnum sínum og afkom-
endum í Hafnarstræti 88.
Útförin fer fram frá Akureyr-
arkirkju í dag, 28. mars 2019,
klukkan 13.30.
Ég fanga orð og festi
þau bestu niðrá blað
og í minninganna merki reyni að stafa
þá fyrirmynd sem ungur fann í afa!
Um hugmyndir og hógværð,
um ljóða- og listasmíð
hann kenndi mér að skilja meira en
skrafa!
Ég fann ótal fjársjóði með afa.
Ég oft um dýra dellu
í barnsins huga bjó
og lengi vildi í áhuganum lafa –
þá endalaus var þolinmæði afa
Nú krossgátan er kannski
eins og lífið allt
við leita viljum lausnanna án tafa.
Ég lærði að gera gátuna hjá afa!
Og marga myrka kvöldstund
við borð hans beinn ég sat
er í náminu var bara nótt að hafa.
Þá fann ég aftur eldinn minn hjá afa!
Sjá minninganna mistur
nú umvefur hér allt –
ég sjálfur sit í raun á bólakafi
Hafðu þakkir fyrir allt, minn elsku afi.
Vilhjálmur B. Bragason.
Elsku Hartmann afi.
Þegar ég lít til baka yfir farinn
veg koma minningar um þig upp
oftar en um nokkurn annan. Þú
hefur verið til staðar, tilbúinn til
að lagfæra, bjarga og redda því
sem aflaga fer.
Mínar fyrstu og bestu minn-
ingar eru tengdar þér. Ég minn-
ist þess þegar við löbbuðum sam-
an niður að brotajárnshaugunum
við Slippinn og fundum hitt og
þetta sem var skemmtilegt eða
hægt að nota. Ég minnist þess
þegar þú last fyrir mig sögurnar
um Tom Swift sem urðu ljóslif-
andi í huga mér. Ég minnist þess
að liggja á dívaninum við hliðina
á þér að hlusta á þig lesa. Ég
minnist þess að þú tókst upp lest-
urinn á spólur sem ég og svo aðr-
ir hlustuðu á þangað til spólurnar
voru eyddar upp til agna og finn-
ast ekki lengur. Ég minnist þess
að við smíðuðum saman mixer,
settum saman Playmo-kastala og
Lego-sett. Ég minnist þess að þú
kenndir mér að það á ekki að
henda hlutum heldur finna hvað
er að og laga þá. Ég minnist þess
að framkalla myndir undir rauðu
ljósi. Ég minnist þess að skilja
hvernig hlutir virka. Ég minnist
þess að hugsa áður en ég fram-
kvæmi. Ég minnist þess að vinna
af skilvirkni en ekki krafti til að
ná árangri. Ég minnist þess að
þú sagðir minna en hefði þurft.
Ég minnist þess að þú varst þar.
Ég minnist þess að þú hlustaðir.
Ég minnist þess að hlusta. Ég
minnist þess og ég minnist þín.
Nú ert þú horfinn elsku afi
minn, ekki of snemma en miss-
irinn er mikill. Það skipti litlu
hvort það voru skemmdar úti-
dyratröppur, bilaður magnari
eða baðherbergi sem þurfti að
flísaleggja, því var reddað. Það
skipti litlu hvort verkið var stórt
eða lítið, það var gert af fag-
mennsku. Það skipti litlu hvort
umbunin var engin eða mikil,
verkið var framkvæmt af alúð og
nákvæmni.
En þú skiptir ekki litlu, þú
skiptir miklu. Þú áttir stóran hlut
í að móta þann einstakling sem
ég er. Þú skiptir svo marga sem
þú snertir í lífinu miklu máli. Þú
skiptir okkur öll barnabörnin og
barnabarnabörnin þín sem fengu
þau forréttindi að kynnast þér
svo miklu máli. Það var svo dýr-
mætt fyrir okkur að fá að kynn-
ast þér.
Þegar öllu er á botninn hvolft
og allt kemur til alls þá skiptir
það eitt máli hvað maður skilur
eftir sig í þessum heimi. Þitt fót-
spor í þessum heimi er dásemdin
ein sem við búum að um ókomna
tíð.
Mínar dýpstu og bestu þakkir
fyrir allt sem þú hefur gert, minn
elsku besti Hartmann afi.
Þitt barnabarn og barna-
barnabörn,
Tryggvi R. Jónsson,
Hartmann Völundur
Tryggvason og Hekla
Þorbjörg Tryggvadóttir.
Hann Harri er dáinn. Hann
lést að morgni mánudags 18.
mars sl. á hjúkrunarheimilinu
Lögmannshlíð á Akureyri. Fullu
nafni hét hann Axel Hartmann
Eymundsson, fæddur 8. mars
1929 á Seyðisfirði. Um sex ára
aldur var hann sendur í sveitina
til sumardvalar hjá móður minni
sem var móðursystir hans. Það
tognaði dálítið úr þessari sum-
ardvöl en hún lengdist í 10 til 15
ár. Hann neitaði nefnilega með
öllu að fara aftur heim til sín á
Seyðisfjörð. Þetta er kannski
skiljanlegt þar sem þetta var í
miðri kreppunni en þá var
þröngt í búi við sjávarsíðuna en
nóg að bíta og brenna í sveitinni.
Auk þess voru foreldrar mæðra
okkar Hartmanns til húsa hjá
dóttur sinni, móður minni. Hjá
þeim átti hann örugglega gott
skjól. Því ólumst við Gunnar
bróðir minn, ég og Hartmann
upp sem bræður. Þegar ég var 13
ára lærði ég að synda. Einu sinni
rak ég nefið í botninn og hruflaði
mig. Þá orti Hartmann:
Ekki er Einar afleitur
er hann fer að kafa
bærilega byrjaður
botninn nú að skafa.
Og um Gunnar sem var yngst-
ur orti hann:
Voðalega vatnshræddur
virðist mér hann Gunni
því oft hann sprettur öfugur
upp úr sundholunni.
Hartmanni var margt til lista
lagt. Hann átti létt með að setja
saman liprar vísur eins og sést
hér að ofan. Hann lék á harm-
onikku, smíðaði smáa listmuni úr
tré, tók og framkallaði ljósmynd-
ir og lærði af bókum radíóvirkjun
þá kominn á miðjan aldur og
vann dálítið við það á efri árum.
Hann var lærður múrari og
meistari í faginu.
Einar Kristinsson frá
Hrollaugsstöðum.
Það tekur ætíð í þegar einhver
nákominn fer, það átti við er
Hartmann Eymundsson kvaddi
síðla aðfaranætur mánudags,
þrátt fyrir að vitað væri að
hverju dró, hann hafði átt við erf-
ið veikindi að stríða lengi.
Hartmann hefur verið fjöl-
skylduvinur svo lengi sem ég
man eftir og nú seinni árin gisti
hann á stundum hjá föður mínum
í Kópavogi þegar hann var á
ferðinni í bænum og þá var gam-
an að hittast og spjalla. Hann var
fróður og gat sagt sögur af æsku-
slóðum á Úthéraði, ferðum sín-
um um landið sem oft voru
tengdar vinnu hans sem múrara-
meistara og auðvitað var hann
vel heima í öllum fróðleik, haf-
sjór. Hvernig er með glerið
dökka í Glerá? Var kornyrkja á
Héraði á hans uppeldisárum?
Hafrar eða bygg? Hvernig
smíðaviður var rekin spýta af
söndum Héraðsflóa? Seljan var
nú ekki einu sinni nýtileg í eld-
inn! Víðáttumiklir fljótandi
fljótsbakkar. Rólegur, íhugull,
mildur og svarið kom. Laus við
allan hávaða og læti, stundum
glettinn. Ooo jaá.
Hartmann var góður fagmað-
ur og verkefnin oft í stærri kant-
inum eins og fiskiðjuver og skól-
ar. Hann var fjölhæfur, til dæmis
smiður góður meðfram múrverk-
inu. Þannig byggði hann á mörg-
um bæjum í Svarfaðardal hér áð-
ur og sá þá um alla fagvinnu.
Ekki dró úr skapandi starfi
Hartmanns er hann hætti að
vinna, þá smíðaði hann fjöldann
allan af fallegum gripum úr tré.
Sagaði út og skapaði listasmíð.
Þetta fylgdi honum alla tíð. Hann
keypti snemma, líklega um miðja
öldina vandaða myndavél og tók
mikið af myndum. Hann var
áhugasamur um útvörp og raf-
magn og gat gert allt í því. Hann
smíðaði útvarpstæki handa föður
mínum, það var auðvitað með
sérlega tærum og skýrum
hljómi.
Ég kem stundum við á Akur-
eyri og ef ég get hef ég skroppið í
Hafnarstrætið í kaffi til Hart-
manns. Það var alltaf jafn gaman
en nú verða minningarnar um
góðan dreng að duga.
Kæra Dóra, Jóhanna, Hannes
og ykkar fjölskyldur, innilegar
samúðarkveðjur frá Hadda og
Valdimari.
Valdimar Harðarson.
Hartmann
Eymundsson