Morgunblaðið - 10.04.2019, Blaðsíða 19

MINNINGAR 19
MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 10. APRÍL 2019
✝ Þórdís Jóns-dóttir Sandholt
fæddist 28. mars
1930 í Reykjavík.
Hún andaðist á
bráðamóttöku
Landspítalans 27.
mars 2019.
Faðir hennar var
Jón Guðni Gunnar
Pétursson, vél-
stjóri, f. 1. október
1895 í Nýjabæ á
Seltjarnarnesi, d. 3. ágúst 1981 í
Reykjavík. Móðir hennar var
Guðbjörg Ólafsdóttir, húsfreyja,
f. 14. júní 1894 á Syðra-Velli í
Gaulverjabæjarhreppi í Árnes-
sýslu, d. 11. apríl 1970 í Reykja-
vík.
Systkini Þórdísar: Pétur
Jónsson, vélstjóri, f. 24. sept-
ember 1923, látinn. Ólafur Jóns-
son, málarameistari, f. 10. októ-
ber 1925, látinn. Þórhallur Jóns-
son, verslunarmaður, f. 1.
október 1927, látinn. Sigurbjörg
Jónsdóttir, f. 11. janúar 1936.
Þórdís ólst upp á Eiríksgötu
9 í Reykjavík. Gekk í Ingimars-
skóla sem líka hét Gagnfræða-
skóli Reykjavíkur.
Þórunn Sandholt, f. 6. sept-
ember 1950. Er í sambúð með
Jóni Axelssyni. Börn Þórunnar
úr fyrri samböndum eru Magn-
ús Þór Magnússon, Erla Magn-
úsdóttir og Þórdís Ósk Krist-
jánsdóttir. Gerður Sandholt, f.
3. febrúar 1952. Gift Ívari Þór-
ólfi Björnssyni. Börn þeirra eru
Birna Ívarsdóttir og Ívar Björn
Ívarsson. Guðbjörg Sandholt, f.
12. júní 1953. Börn hennar úr
fyrra hjónabandi eru Gunn-
laugur Jónsson og Sigmundur
Jónsson. Jens Sandholt, f. 30.
janúar 1957. Kvæntur Elínu
Láru Edvardsdóttur. Börn
þeirra eru Fanney Lára Sand-
holt og Inger Ósk Sandholt.
Sonur Elínar af fyrra sambandi
er Rúnar Þór Árnason. Jón
Guðni Sandholt, f. 15. júlí 1958.
Kvæntur Láru Sandholt. Börn
þeirra eru Jón Guðni Sandholt
og Líney Sif Sandholt. Dóttir
Jóns úr fyrra hjónabandi er
Þórunn Sandholt og dætur Láru
úr fyrra hjónabandi eru Guðrún
Katrín Sandholt og Helga Sand-
holt.
Óskar Jörgen Sandholt, f. 8.
ágúst 1965. Kvæntur Clair Jan-
ine de Vries. Börn Óskars úr
fyrra hjónabandi eru Berta
Sandholt og Óskar Jörgen
Sandholt.
Útförin fer fram frá Áskirkju
í Reykjavík í dag, 10. apríl
2019, klukkan 15.
Hún giftist Ósk-
ari Jörgen Sand-
holt, rennismið, 1.
apríl 1950, f. 22.
apríl 1922 í Kaup-
mannahöfn, d. 22.
ágúst 1985. For-
eldrar hans voru
Hjörtur Vilhelm
Jensson Sandholt,
vélvirki frá Reykja-
vík, og Bertha
Gunnhild Löfstedt,
matráðskoma frá Rönne í Dan-
mörku. Fyrsta sameiginlega
heimilið þeirra var á Hólsvegi í
Reykjavík en síðar byggðu þau
Sólheima 16 þar sem fjölskyld-
an bjó lengst af.
Þegar fjölskyldan minnkaði
fluttu þau í Arahóla 4 í Reykja-
vík. Síðasta heimili Þórdísar var
á Lindargötu 61 í Reykjavík.
Á yngri árum vann hún ýmis
verslunarstörf, t.d. í Bernhöft-
sbakaríi. Síðar á bónstöð Heklu
sem hún rak ásamt eiginmanni.
Þar á eftir á Ritsíma Íslands og
síðan í Gjaldheimtunni. Mestan
hluta starfsævinnar var hún
húsmóðir.
Börn Þórdísar og Óskars eru:
Þær fréttir að amma Dísa,
eins og hún var alltaf kölluð,
væri nú búin að kveðja og svona
skjótt komu öllum að óvörum.
Hún hafði glímt við snörp veik-
indi og hafði verið lögð inn á
bráðamóttöku deginum áður.
Við Birna ætluðum að heim-
sækja hana þennan dag en við
vorum of seinar. Við fengum
fréttir af fráfalli hennar þennan
morgun, hún hafði kvatt þennan
heim.
Það er margs að minnast um
hjartahlýja konu, ákveðna konu
með skoðanir, duglega og ósér-
hlífna.
Það var alltaf notalegt að
kíkja við hjá ömmu Dísu sem
lýsti því í orðum og viðmóti
hversu mikið hún elskaði börnin
sín og allt fólkið sitt. Hún hafði
oft orð á því hversu heppin hún
væri að eiga svona stóra fjöl-
skyldu og þakkaði hún Guði fyr-
ir hversu heilbrigðir allir væru,
það væri nú ekki sjálfsagt.
Dísa var vinmörg og hvers
manns hugljúfi. Hún var dugleg
að rækta fólkið sitt og það eru
ekki mörg ár síðan hún var ak-
andi um allt eins og vindurinn.
Það var síðasta sumar sem ég sá
til bifreiðar á Laugaveginum og
að ökumaðurinn væri án örygg-
isbeltis. Reyndi ég með öllum
ráðum að ná augnsambandi við
ökumann en án árangurs, enda
ökumaður mjög einbeittur við
aksturinn. Þegar ég áttaði mig á
að þarna væri amma Dísa á ferð-
inni ákvað ég að trufla ekki akst-
urinn frekar og lét þar við sitja.
Þarna var amma Dísa einbeitt
sem aldrei fyrr og ákveðin í að
láta ekkert trufla sig. Ég sagði
henni frá þessu síðar og minntist
hún oft á þetta þegar við hitt-
umst, hún lofaði að þetta myndi
aldrei gerast aftur. Við gerðum
oft grín saman og það var stutt í
húmorinn hjá henni, enda vorum
við sammála um að taka lífið
ekki of alvarlega.
Við fjölskyldan í Mosfellsbæn-
um kveðjum nú elsku ömmu
Dísu og minnumst hennar með
hlýju í hjarta. Góðar minningar
um góða konu lifa. Hún skilaði
sínu með sóma; hún ræktaði
börnin sín, barnabörn, lang-
ömmubörn og langalangömmu-
börn alltaf af hlýju og ást. Hún
gerði aldrei upp á milli, allir sátu
við sama borð.
Guð blessi minningu þína og
veiti þeim styrk sem eiga um
sárt að binda vegna fráfalls
elskulegrar ömmu Dísu.
Við bæn nú biðjum drottni vorum
í brjósti berum von að nýju.
Þá kveður Dísa úr lífsins sporum
hún veitti okkur ást og hlýju.
Drottinn þú skalt hana vernda
þrautir lífsins enda hér.
Þögul sorgin og tárin lenda
móðurástin sem gaf hún þér.
Birna Sandholt og fjölskylda.
Elsku amma mín.
Ég kveð þig með harm í
hjarta og mikinn söknuð, Það er
ofboðslega skrýtið að þú sért
farin frá okkur.
Ég gleymi aldrei deginum
sem við hittumst fyrst á Eið-
istorgi, þú tókst okkur systrum
sem þínum eigin. Ég er svo
heppin að eiga góða ömmu eins
og þú varst, svo hjartahlý og
góð. Fjölskyldan skipti þig öllu
máli, börn, barnabörn og lang-
ömmubörn.
Elsku amma mín, þú varst
einstök kona með hjartað fullt af
ást og umhyggju fyrir alla. Þú
varst svo sannarlega höfuð fjöl-
skyldunnar. Ég veit í hjarta
mínu að þú ert á góðum stað, og
líður vel, og ég veit það að þú
vakir yfir okkur. Ég elska þig
óendanlega mikið.
Leiddu mína litlu hendi,
ljúfi Jesús, þér ég sendi
bæn frá mínu brjósti, sjáðu,
blíði Jesús, að mér gáðu.
Hafðu gát á hjarta mínu
halt mér fast í spori þínu,
að ég fari aldrei frá þér,
alltaf, Jesús, vertu hjá mér.
Um þig alltaf sál mín syngi
sérhvern dag, þó eitthvað þyngi.
Gef ég verði góða barnið,
geisli þinn á kalda hjarnið.
(Ásmundur Eiríksson)
Þín
Guðrún (Gunna).
Elsku langamma okkar,
þín verður sárt saknað, en við
vitum það að þú ert komin á
góðan stað, og fylgist með okkur
öllum.
Vertu, Guð faðir, faðir minn,
í frelsarans Jesú nafni,
hönd þín leiði mig út og inn,
svo allri synd ég hafni.
Höndin þín, Drottinn, hlífi mér,
þá heims ég aðstoð missi,
en nær sem þú mig hirtir hér,
hönd þína eg glaður kyssi.
Dauðans stríð af þín heilög hönd
hjálpi mér vel að þreyja,
meðtak þá, faðir, mína önd,
mun ég svo glaður deyja.
Minn Jesús, andlátsorðið þitt
í mínu hjarta eg geymi,
sé það og líka síðast mitt,
þá sofna eg burt úr heimi.
(Hallgrímur Pétursson)
Við elskum þig til himin-
geims og til baka.
Þín
Jón Davíð, Guðrún, Þórdís
Katrín, Magnús og María.
Í dag kveð ég góða og fal-
lega vinkonu, Þórdísi Sandholt
Jónsdóttur, Dísu. Hún lést dag-
inn fyrir 89 ára afmælið sitt.
Veiktist, fór á bráðavaktina og
dó. Þannig vildi hún kveðja og
vera engum til ama.
Dísu hef ég þekkt í áratugi.
Hún var frænka stjúpu minnar
Guðmundu (Mundu) og voru
þær góðar vinkonur. Ég hitti
hana oft á Grund, þegar hún
var í heimsókn hjá Mundu, þar
sem þær spiluðu „tvöfaldan“
kapal, eins og þær kölluðu
hann. Eftir andlát Mundu héld-
um við Dísa áfram að hittast á
Vitatorgi þar sem hún bjó.
Þegar hún vissi að ég var að
koma var hún búin að leggja á
borð kræsingar og tvo bolla,
annan til að spá í og rættust
spádómar hennar ótrúlega oft.
Þessar kaffistundir voru dýr-
mætar fyrir okkur báðar. Við
spjölluðum um daginn og veg-
inn, lífið og tilveruna og það
sem skipti máli í hennar huga,
fjölskylduna sem var Dísu mik-
ilvægust. Hún átti sex börn og
fylgdist með þeim öllum ásamt
barnabörnum og barnabarna-
börnum, sem voru orðin ansi
mörg. Afmæli, fermingar,
skírnir og fæðingar fóru ekki
framhjá henni. Hún gaf gjafir
við öll tækifæri. Henni fannst
betra að gefa en þiggja.
Dísa var mikill fagurkeri og
var alltaf fín, enda glæsileg
kona. Hlustaði á tónlist, fór í
leikhús og tónleika og ekki
langt síðan hún fór í bíó. Hún
hafði gaman af að mála og mál-
aði fallegar myndir sem
skreyttu heimili hennar og ekki
ófá postulínsstellin og hlutir
sem hún hefur málað sem
margir fá að njóta í dag.
Það er mikill söknuður og
tómrúm í mínu hjarta við frá-
fall hennar en hún var tilbúin
að kveðja og nú líður henni vel
með Mundu og fleirum sem
hún vildi hitta.
Fjölskyldunni votta ég mína
dýpstu samúð í sorginni.
Hlý kveðja,
Elísabet (Lella).
Þórdís Jónsdóttir
Sandholt
henni á Hólaveginum, þar sem
hún bjó. Búseta hennar á Sauð-
árkróki og stutt í heimahaga okk-
ar hafði mjög mikil áhrif á það, að
ég og fjölskylda mín fluttumst til
Sauðárkróks.
Svanhildur var mikil mann-
kostakona og góð kona. Þótti okk-
ur öllum mjög vænt um hana.
Hún gerði alla hluti, sem hún kom
nálægt af dugnaði, vandvirkni og
velvilja. Það má segja að hún hafi
verið sem hluti af fjölskyldum
okkar systkinanna. Börnin og
barnabörnin áttu þar sína bestu
frænku og elskuðu að fá að vera
með henni hvar sem það var. Hún
gerði svo margt fyrir okkur með
gleði og ánægju. Ef eitthvað var
fyrir hana gert, þá var það marg-
falt endurgoldið.
Þannig tel ég að Svanhildur
hafi verið gagnvart öllum þeim,
sem hún kynntist og hafði sam-
skipti við á lífsleiðinni.
Hví fölnar jurtin fríða
og fellir blóm svo skjótt?
Hví sveipar barnið blíða
svo brátt hin dimma nótt?
Hví verður von og yndi
svo varpað niður í gröf?
Hví berst svo burt í skyndi
hin besta lífsins gjöf?“
(Björn Halldórsson)
Elsku Svanhildur, hafðu þökk
fyrir allt, blessuð sé minning þín.
Heimir Finndal.
Að alast upp með frænku eins
og Svanhildi eru forréttindi. Hún
hafði einstakt lag á að gera það
besta úr aðstæðum og verkefnum
með léttri lund og húmor. Hún
gat gert mjög leiðinleg verkefni
eins og að gróðursetja bara ekk-
ert svo leiðinleg. Hún var ósér-
hlífin og vildi alltaf leggja sitt af
mörkum hvað svo sem til stóð.
Sama var með girðingarvinnu,
smalamennsku, úrbeiningu eða
hvað sem er, alltaf var Svanhildur
mætt til að taka þátt og vera með
og hélt hún uppi fjörinu með létt-
leika og góðu skapi.
Svanhildur hafði góða nær-
veru, sagði skemmtilega frá og
spurði mikið. Hún vildi fylgjast
með og hafði skoðanir sem hún
var óhrædd að láta í ljós. Þannig
var að alast upp nálægt Svanhildi
og á seinni árum upplifði ég þetta
aftur í gegnum börnin okkar
fjögur. Fyrir hver jól kom Svan-
hildur með heimabakstur til okk-
ar og hún vissi nákvæmlega hvað
öllum fannst best. Eins vorum við
alltaf kvödd með gjöfum og bakk-
elsi þegar við kíktum í kaffi til
hennar. Hún hafði einstakt lag á
að tengjast börnum og þau leit-
uðu til hennar. Þá voru nær alltaf
tekin upp spil þegar við hittum
Svanhildi. Öll börnin okkar eiga
handverk eftir hana og minning-
ar um gæðastundir munu lifa
með þeim og okkur áfram. Því
miður getum við ekki átt fleiri
gæðastundir saman en Svanhild-
ur mun alltaf lifa í minningu okk-
ar.
Hvert örstutt spor var auðnuspor með
þér,
– hvert andartak er tafðir þú hjá mér
var sólskinsstund og sæludraumur
hár,
minn sáttmáli við Guð um þúsund ár.
(Halldór Kiljan Laxness)
Hvíl í friði, elsku Svanhildur
frænka.
Gunnar, Þórdís,
Halldór Smári, Elísabet
Kristín, Skírnir Eldjárn
og Haukur Eldjárn.
Elsku Svanhildur mín.
Hvernig á ég að segja hér eitt-
hvað í stuttu máli, þegar hugur-
inn flýgur um allt eins lítill fugl,
sem flögrar af grein á grein og
veit ekki hvar hann á að staldra
við, því greinarnar eru svo marg-
ar og fallegar? Þú ert ein af þeim
manneskjum, sem manni þykir
strax vænt um við fyrstu kynni,
en þau voru í boði heima hjá stóra
bróður þínum og mágkonu. Þá
var ég nýkomin inn í líf Heimis
bróður þíns og þið þurftuð að
sjálfsögðu að fá að sjá þessa
fjallageit. En ég komst líka fljótt
að því, hvað þú varst mikill gull-
moli og yndislegt að koma til þín,
bæði á Krókinn og í Sölvatungu.
Í dalnum okkar vorum við mik-
ið að skottast á milli bústaða í
skóginum, fuglasöngurinn berg-
málaði um allt og Tunguhnjúkur-
inn glotti yfir þessu öllu.
Þú varst mikil hannyrðakona
og náttúrukona, alltaf gaman að
skoða með þér stjúpurnar og fjól-
urnar og margar af þeim gafstu
okkur. Eitt sinn minntist ég á það
við þig, að við Heimir þyrftum að
fá okkur blómaker við dyrnar hjá
okkur, en það dróst eitthvað.
Næst þegar við komum norður í
bústaðinn varstu búinn að smíða
fallegt blómaker fyrir mig og ég
fyllti það síðan af fjólum og stjúp-
um frá þér. Þar munu ætíð verða
fjólur áfram.
Maríuerluna þótti Svanhildi
vænst um af fuglunum. Eitt vorið,
þegar við vorum þarna í sveitinni,
kom hún í kaffi og sagði okkur
það í fréttum að maríuerlan væri
komin, sá hana um þrjúleytið og
er ég búin að opna skúrinn fyrir
henni. Maríuerlan gerði sér alltaf
hreiður þar í rjáfrinu.
En svona er víst lífið, öll förum
við, en það er sérstaklega sárt,
þegar fólk fer allt of snemma, það
voru svo skemmtilegir tímar
framundan hjá okkur skógarálf-
unum. Að lokum vil ég þakka
þessar allt of fáu en yndislegu og
skemmtilegu stundir, sem við átt-
um saman. Þær minningar geymi
ég í gullkistu minni.
Nína.
 Fleiri minningargreinar
um Svanhildi Finndal Guð-
mundsdóttur bíða birtingar
og munu birtast í blaðinu
næstu daga.
hennar Jóhönnu. Þegar ég ákvað
að biðja hennar þá vorum við
fjögur á heimili ykkar. Ég bað
þig fyrst um leyfi og þú sagðir já
svo stoltur og sagðir svo „það er
bannað að skila“ og við hlógum.
Þetta augnablik lýsti þér svo vel.
Varst alltaf tilbúinn með grínið.
Þegar foreldrar mínir komu
frá Póllandi til að vera við brúð-
kaupið þá bauðstu þig fram sem
leiðsögumaður. Við fórum Gullna
hringinn og þú fræddir okkur um
landið.
Elsku pabbi, ég þakka þér fyr-
ir allt.
Þinn tengdasonur
Rafá Arapinowicz.
Það er með miklum söknuði
sem ég skrifa þessi orð og kveð
góðan vin, tengdaföður minn
Sævar Guðmundsson. Í mínum
huga hafa verið forréttindi að
bindast honum og Álfheiði fjöl-
skylduböndum og ég hefði ekki
getað verið heppnari með
tengdaforeldra. Sævar og Álf-
heiður, tóku mér opnum örmum
þegar ég kom fyrst á Vífilsgöt-
una að hitta Gullu mína.
Sævar var mikill gleðigjafi og
hafði gaman af því að fara með
öfugmæli og gamanmál. Hann
var vel lesinn um alls kyns fróð-
leik og hafði gaman af að segja
sögur.
Eins og ég, litu drengirnir
mínir mikið upp til Sævars og
þótti þeim gaman að vera í kring-
um afa sinn. Hann var þeim ein-
staklega góður eins og hann var
reyndar öllum. Hann tók hlutun-
um með miklu jafnaðargeði og
æðruleysi með bros á vör.
Kæri Sævar, ég sé þig birtast í
mínum nánustu, Gullu minni og
sérstaklega í sonum mínum. Um
margt minna þeir mig á afa sinn
og er ég gríðarlega stoltur af því.
Þú hefur verið þeim, mér og
öðrum góð fyrirmynd og hafðir
þægilega og ljúfa nærveru. Ég á
margar minningar um góðar
stundir, sem ég mun varðveita.
Ég kveð þig með söknuði en
birtu í hjarta og stolti yfir að hafa
átt þig sem tengdaföður og vin.
Baldvin Hrafnsson.
Genginn er til feðra sinna
tengdafaðir minn og vinur, Sæv-
ar Guðmundsson. Þegar lít til
baka, þá bara drengstauli, fannst
mér þessi dökki og sterklegi
maður frekar ógnvekjandi, enda
var ég að gera hosur mínar
grænar fyrir dóttur hans. Svo
ekki var að undra þó að mér væri
nú ekki tekið mér lúðrablæstri.
Við fundum það þó fljótlega út
að við áttum sömu hugðarefni,
þ.e. okkur var báðum mjög um-
hugað um velferð elstu dóttur
hans Sævars, hennar Sólveigar
okkar, bílar og hús voru okkar líf
og yndi, sem og reikningur og
allt er sneri að fjármálum. Sem
sagt mjög góð byrjun á fallegu
sambandi tengdafeðga. Sævar
reyndist mér sem hinn besti faðir
(átti ég þó góðan föður fyrir sem
ég bar ekki síður mikla virðingu
fyrir) og bar takmarkalaust
traust til mín. Svo gerði tengda-
móðir mín einnig. Það var minn
heiður að geta hjálpað þeim á all-
an þann hátt er ég gat. Fjöl-
skyldan taldi sex manns og var
oft glatt á hjalla þegar allir hitt-
ust og hver talaði upp í annan
eftir ítalskri uppskrift, sem er
náttúrlega skemmtilegast. Ég
var lánsamur að tengjast inn í
svona góða, hlýja og heiðarlega
fjölskyldu. Vona bara að ég hafi
getað af veikum mætti gefið af
mér til baka.
Nú kveð ég þennan einstaka
mann og óska honum góðrar
ferðar heim og er viss um að
Gullvagninn hefur verið tekinn
til brúks til heiðurs þessum ljúf-
lingi sem ætið vildi láta gott af
sér leiða og elskaði okkur fjöl-
skylduna sína svo heitt. Farðu í
Guðs friði, elsku Sævar, og þegar
við hittumst aftur þarf kannski
að laga eitt dekkið á Gullvagn-
inum og þú munt nú ekki eiga í
vandræðum með það. Ég skal að-
stoða þig eins og mér var svo
tamt að gera í lífinu. Guð geymi
þig vinur minn og tengdafaðir.
Það dýrmætasta í Drottni átt þú,
dásamlega sál sem gladdi alla.
Fagnaðarboðin fleygu’ er fluttu trú,
þér fannst það ekki hlutverk þitt, svo
heilög boð að kalla.
Þú boðaðir á þinn hátt, með gerðum
þínum,
þín verk þau sögðu dýpri sannleik oft á
tíðum.
Þú stundum straukst ei silkihúfu
sálna, höndum blíðum,
samt hugur þinn var fylltur englarödd-
um þýðum.
(SBS)
Þinn
Þór Þorgeirsson.
Kveðja til afa.
Ég fel í forsjá þína,
Guð faðir, sálu mína,
því nú er komin nótt.
Um ljósið lát mig dreyma
og ljúfa engla geyma
öll börnin þín, svo blundi rótt.
(Matthías Jochumsson)
Ég á margar góðar minningar
um hann afa minn.
Afi og amma bjuggu lengst í
Funafoldinni og þar var gott að
vera. Sitja á bekknum í eldhús-
króknum eða leika sér úti í garði
þar sem voru rólur og kofi, á
sumrin var oft grillað og líka sett
upp laug til að busla í. Einnig að
fá rabarbara með sykri, tína sól-
berin, taka upp kartöflur og svo
borða þær og fá vænan kjötbita
eða svið með afa.
Afi var hjálpsamur, skemmti-
legur og alltaf til í að gera grín og
hafa það skemmtilegt.
Elsku afi, ég mun sakna þín og
varðveita minningu þína.
Þinn nafni,
Sævar Leó Baldvinsson.
 Fleiri minningargreinar
um Sævar Guðmundsson bíða
birtingar og munu birtast í
blaðinu næstu daga.