Fréttir - Eyjafréttir - 05.10.2016, Blaðsíða 9

9Eyjafréttir / Miðvikudagur 5. október 2016
afmæli pabba. Húsið fylltist af
hressum körlum, þríréttaður matur
var borinn á borð og við krakkarnir
fengum að taka þátt í gleðinni.
Þegar líða tók á kvöldið voru sagðar
sögur, mikið hlegið og sungið fram
á nótt.

Um mömmu
Mamma hélt vel utan um hópinn
sinn og átti það bæði við um börn
og fullorðna. Má segja að það hafi
náð langt út fyrir fjölskylduna því
vinir okkar urðu hennar vinir. Hún
naut þess að gera vel við heimilis-
fólkið og gesti. Það er ekki langt
síðan að vinkona mín Birna
Ólafsdóttir var að rifja upp hvað
það hefði verið notalegt þegar
mamma kom niður í herbergið mitt
með bakka þar sem á var banana-
brauð og mjólk handa okkur.
Systursonur pabba, Svavar, sem
kallaður var Polli á þessum árum,
var mjög náinn fjölskyldunni.
Mamma hans Klara var berkla-
sjúklingur og dvaldi löngum
stundum á Vífilstöðum. Á þeim
tíma kom hann til okkar daglega því
mömmu var umhugað um að
fylgjast með og sjá til þess að hann
nærðist vel. Er mér mjög minnis-
stætt þegar fermingarveislan hans
var haldin heima hjá okkur í
Stafnesi.
Mamma var mjög mannblendin og
hafði gaman af að hitta fólk og
spjalla við það. Einnig var húmor-
inn á sínum stað.
„Nú ætla ég að laga okkur reglulega
góðan sopa,“ var oft viðkvæðið
þegar hún fékk fólk í heimsókn.

Sumargestir
Yfir sumartímann var mjög
gestkvæmt á heimilinu. Má þar
nefna heimsóknir systkina foreldra
minna sem bjuggu á fastalandinu og
þeirra fólk. Margir gistu en öðrum
var boðið í mat eða kaffi. Átti þetta
líka við um ótal marga aðra svo sem
vini þeirra og ýmsa sem tengdust
störfum pabba.
Þegar ég lít til baka skil ég ekki
hvar mamma kom öllum næturgest-
unum fyrir í gegnum tíðina og hvað
henni virtist það áreynslulaust að
bjóða fólki heim. Eins og máltækið
segir:
„Þar sem er hjartarúm þar er alltaf
húsrúm“.
Ekki ætla ég að telja upp allt þetta
fólk en mig langar til að segja eina
litla sögu.
Einu sinni spurði mig strákur: „Er
kallinn sem gengur um göturnar og
les í bók hjá ykkur? Hann er líka
stundum með handklæði á hausn-
um“. Ég jánkaði því. Þetta var
Róbert Abraham Ottósson,
söngmálastjóri Þjóðkirkjunnar sem
kom nokkrum sinnum til Eyja og
dvaldi heima hjá okkur. Hann
elskaði Eyjarnar. Hann var reyndar
með frotteslopp en ekki handklæði
á kollinum. Róbert stundaði
nefnilega sjóböð þegar tækifæri
gafst og skellti sloppnum á
toppstykkið til að halda á sér hita.

Störf pabba og áhugamál
Mig langar aðeins til að segja frá
störfum pabba míns og áhuga-
málum á þessu árum. Eftir
venjulegan vinnudag tók við
einkakennsla á hin ýmsu hljóðfæri í
stofunni heima og lærðum við fljótt
að taka tillit til þess. Auk þess var
hann umboðsmaður Samvinnu-
trygginga, Bananasölunnar,
Krumma lakkríss, Þjóðviljans og
gjaldkeri Eyjablaðsins og sinnti
þeirri vinnu á heimilinu.
Stundum skemmdust banana- og
lakkrískassar í flutningi til Eyja sem
þá var ekki hægt að selja. Nutum
við krakkarnir á heimilinu og vinir
okkar góðs af. En við stelpurnar
færðum okkur upp á skaftið. Pabbi
tók eftir því að lakkrískassarnir
voru farnir að skemmast óeðlilega
oft. Þegar farið var að kanna málið
kom í ljós að litlir puttar voru þar
að verki.
Tónlistin var aðaláhugamál pabba.
Hann byrjaði snemma að semja
tónlist og hélt því áfram til æviloka.
Hann hefði eflaust notið þess að
hafa fleiri stundir fyrir þá iðju. Störf
hans við Lúðrasveit Vestmannaeyja
og lúðrasveitir skólanna voru
honum mjög kær. Æfingar þeirra
tóku sinn tíma auk þess sem hann
vann gjarnan að útsetningum fyrir
þær langt fram á nótt.
Auk tónlistarinnar hafði hann
mikinn áhuga á bókum, ljósmyndun
og garðrækt en hún var sameigin-
legt áhugamál foreldra minna. Hann
tók virkan þátt í starfsemi Akóges
og Rotary hér í Eyjum svo eitthvað
sé nefnt.
Samband mitt við pabba
Ég var mikil pabbastelpa og
leitaðist við að vera með honum
eins oft og hægt var. Eftirminnilegar
eru Lúðrasveitaræfingarnar sem ég
fékk gjarnan að fylgjast með.
Lúðrasveitin var náinn og góður
félagsskapur sem hafði áhrif á allt
fjölskyldulífið.
Skemmtilegar voru gönguferðirnar
með honum um eyjuna, sérstaklega
á sunnudagsmorgnum. Mér er
minnisstætt þegar þjóðhátíð
nálgaðist og lögin voru að fæðast
hvað hann var annars hugar og erfitt
að ná sambandi við hann þegar ég
þurfti að spjalla.
Stundum fór ég með honum niður
í bæ en þá leiddi ég hann alltaf.
Hann gekk með hatt og tók ofan
þegar hann mætti konum. Það þótti
mér asnalegt, sérstaklega þegar ég
fór að eldast. Ég spurði einu sinni:
„Pabbi þarftu alltaf að vera að
þessu?“ Hann lét sem hann heyrði
ekki spurninguna og reyndi ég ekki
aftur.
Ég var ekki há í loftinu þegar ég
fór að rukka fyrir hann vegna
umboðssölunnar. Kynntist ég þá
flestum verslunarmönnum Eyjanna
og man enn í dag hverjir borguðu
strax og hverja ég þurfti að eltast
við.
Nágrennið
Heiðarvegurinn var líflegur á
þessum árum, skemmtilegir krakkar
í nánast hverju húsi og þeir
fullorðnu ekki síður eftirminnilegir.
Í húsinu Breiðabólstað fyrir neðan
Stafnes bjuggu Kristján afi og
amma Elín. Uppi á lofti hjá þeim
bjó Kristbjörg, kölluð Bogga, systir
pabba og Leó og dætur þeirra, Elín
og Fjóla. Á bak við húsið var afi
með trésmíðaverkstæði og kinda-
kofa sem kemur við sögu síðar.
Í húsinu fyrir ofan okkur bjuggu
fyrstu árin Ólafur föðurbróðir minn
og Marý Friðriksdóttir (hattadama)
sem var systir Binna í Gröf. Þau
voru barnlaus en Marý var okkur
krökkunum í hverfinu afskaplega
góð. Við fórum í sendiferðir fyrir
hana og fengum pening að launum.
Oft fengum við að leika inni hjá
henni sem var mjög spennandi.
Einnig átti hún það til að gefa okkur
gjafir þegar þau Óli komu frá
útlöndum. Síðar keyptu Unnur
Guðjónsdóttir leikkona og Sigfús
Sveinsson hús þeirra.
Þar fyrir ofan bjuggu Salóme og
Vigfús og sonurinn Gísli æskufélagi
minn og síðar skólabróðir. Í
kjallaranum voru fyrstu árin Ágúst
Hreggviðsson og Hulda Samúels-
dóttir, frænka Vigfúsar, með dóttur
sína, Ástu Bínu.
Í neðsta verkamannabústaðnum
hinum megin við götuna bjuggu
Bjarni Bjarnason rakari og hans
fólk. Þar fyrir ofan voru Fanný og
Páll og börn þeirra Guðlaug (Lulla),
Ásta, Erla og Tómas (Tommi Páls).
Á neðri hæð í næsta húsi voru
Hilmir Högnason og Alda með
fjögur börn sín, en það voru Hörður
(kallaður Heilaseila), Hrefna,
Guðný Sigríður (Gunný Sigga) og
Birna. Pabbi gaf Herði viðurnefnið
Heilaseila eftir hinu þekkta
skátalagi en Hörður var mikill skáti.
Á efri hæðinni bjuggu foreldrar
Öldu, Björn og Ingveldur.
Í suðurenda hússins bjuggu
Ingimundur, oft kallaður Ingimund-
ur 111 og Jónína. Í þar næsta húsi
bjó Helga Jó hjúkrunarkona og
Kristinn Magnússon og börn þeirra
Ólafur, sem var góður vinur Kúta,
Theódóra, Jóhannes og Guðrún
(Gunna), öll kennd við Verkó. Ofan
við þau bjuggu Ingólfur Theódórs-
son og Sigga í Skuld með sitt fólk.
Þar næst kom Stefán Árnason,
Stebbi Pól, en á neðri hæð bjó Ási í
Bæ og Friðmey með börnin
Gunnlaug sem á þessum árum var
kallaður Brúsi og Kristínu (Kiddu í
Bæ) og Eyjólf. Í suðurendanum
bjuggu Helgi Þorsteinsson og Hulda
frá Hrafnagili. Þau áttu tvær dætur,
Hrafnhildi og Helgu. Í efsta
verkamannabústaðnum bjuggu
Magga á Hvanneyri og Egill með
Kristján sem var vinur Kúta, Egil,
Kristin og tvíburana Hrönn og
Heiðar. Í suðurenda hússins bjuggu
svo Páll Þorbjörnsson, Krata Páll,
og Heiða með börn sín, Dúddu,
Dúru, Bíbbu, Bobba, og Tobba eða
Þorbjörn, sem var jafnaldri minn.
Pabbi minn hafði ekkert með þessi
gælunöfn að gera. Nokkrar af
ofantöldum fjölskyldum fluttu síðar
úr götunni og aðrar komu í staðinn.
Leikfélagar - Leikir og
sendiferðir
Æskufélagar mínir á þessum árum
fyrir utan Söru og Öggu voru Kidda
í Bæ, Gísli Fúsa, Gunna í Verkó,
Fjóla, Tommi Páls, Hörður Hilmis
(Heilaseila), Gunný Sigga og þær
systur, Kristinn Egils og Tobbi Páls.
Síðar bættust ýmsir skólafélagar í
hópinn.
Við krakkarnir lékum okkur mikið
saman ýmist úti á götu, á Manga-
túni eða heima hvert hjá öðru. Svo
voru afmælisboðin fastur liður.
Það tíðkaðist í þá daga að krakkar
voru sendir í búðir bæði fyrir
mæður sínar og konurnar í götunni
til að kaupa ýmislegt smálegt og
voru sígarettur þar ekki undaskildar.
Allt var skrifað því allir voru með
reikning í Litlu-Borg hjá Bjögga.
Þar með vissi maður nákvæmlega
hvaða sígarettutegund hver kona
reykti. Það kom sér vel þegar við
stelpurnar þrjár og Kidda í Bæ
fórum að reykja í kindakofanum
hans afa. Afi var þá dáinn og engar
kindur lengur í kofanum. Kidda
hafði hnuplað nokkrum sígarettum
frá Ása pabba sínum en þær
kláruðust fljótt. Þá þurfti að útvega
meira og voru góð ráð dýr. Ég fór
tvær ferðir til Bjögga í Borg og lét
hann skrifa sígarettupakka, í annað
skiptið hjá Saló og hitt skiptið hjá
Unni Guðjóns. En Adam var ekki
lengi í paradís. Ögga byrjaði að
gubba og allt komst upp. Þetta var
upphafið og endirinn á mínum
reykingaferli.
Ég verð að bæta við sendiferð-
unum sem ég fór fyrir Erlu Páls.
Hún kallaði á mig með jöfnu
millibili: „Hildur, viltu tala aðeins
við mig.“ Ég vissi alveg hvað hún
ætlaði að segja. Svo hélt hún áfram:
„Viltu fara niður á Sólvang og
kaupa það sem stendur á mið-
anum“. Það stóð alltaf það sama á
miðanum, 1 pk. Modes. Fyrir þá
sem ekki vita þá voru þetta
dömubindi. Mér þóttu þessar ferðir
ekki skemmtilegar. En Erla bætti
mér þær sannarlega upp þegar hún
fór að vinna á Búrinu við Kirkjuveg
þar sem hún laumaði að mér ýmsu
góðgæti. Svo mátti ég hanga þar
inni eins lengi og ég vildi þegar hún
var að vinna en það mátti ekki
alltaf.
Daglegir gestir
Daglegir gestir voru Helga Jó og
Unnur Guðjóns. Einnig voru Saló,
Fanný og Friðmey, góðar vinkonur
mömmu.
Í stuttu máli má segja að Helga hafi
verið bjargvætturinn en Unnur
skemmtikrafturinn. Í Helgu var
alltaf kallað ef eitthvað bjátaði á.
Hún var í raun með okkur bæði í
gleði og sorg.
Unnur kom oft við heima undir
hádegi. Þá var hún búin að vísitera
hjá Jónu systur sinni sem bjó við
Urðarveg og Þuru systur sem bjó á
horni Hásteinsvegar og Heiðarvegs
auk þess að hafa hitt ýmsa aðra á
leiðinni. Hún hafði því frá mörgu
að segja.
Tíminn flaug og fyrr en varði var
klukkan að verða tólf og Fúsi á leið
heim í mat. Fékk hún því oft
kartöflurnar soðnar með sér heim.
Og hvað hún var snögg þegar hún
vippaði sér yfir steinvegginn sem
skildi að lóðirnar.
Seinna fengu þessar tvær heiðurs-
konur viðurnefnin krosslöpp og
hraðlöpp. Það kom til af því að
Helga stóð alltaf með fæturna í
kross og Unnur var alltaf á
hraðferð.
Allt pólitíska litrófið
Nágrennið á Heiðarvegi spannaði
allt pólitíska litrófið eins og það var
í þá daga. Helga Jó var Sjálfstæðis-
kona, Unnur Krati og foreldrar
mínir vinstri sinnaðir. Oft var mikið
diskúterað, rifist og hurðum skellt.
Það var aðallega Helga sem gerði
það. En hún var varla komin yfir
götuna heim til sín þegar allt var
rokið úr henni og hún var komin
aftur eftir skamma stund.
Ein kona er mér mjög minnisstæð
en það var Magdalena Einarsdóttir
eða Malla eins og hún var kölluð.
Mamma hafði kynnst henni á sínum
yngri árum þegar þær voru báðar
vinnukonur á Burstafelli. Hún var
góð, hlý og klár kona og hafði
reynst mömmu vel. Til gamans má
Ögga, Sara, Kidda, Hildur og Gunnlaugur (Brúsi).
Ég og pabbi á þjóðhátíð.
Malla með barnabarn sitt.