Morgunblaðið - 15.07.2019, Page 17

dæmis eftir að sakna þess að
heyra ekki „heyrðu góða mín“
með svona glotti … sakna þess að
heyra ekki kallað „Silla“ frá skrif-
stofunni þinni. Svo margt sem
maður á eftir að sakna.
Verð að halda í þá trú að þér
hafi verið ætlað stærra og viða-
meira hlutverk á öðru tilveru-
stigi, mér finnst þetta bara svo
hrikalega óréttlátt og ósann-
gjarnt að þú hafir verið tekin frá
okkur svona skyndilega, í blóma
lífsins, frá Bjarka og fallegu
stelpunum ykkar, fjölskyldu og
vinum.
Elsku Bjarki, Ronja Ruth,
Birgitta Sigríður, Birta Dís og
fjölskyldan öll, sendi ykkur mín-
ar innilegustu samúðarkveðjur
og megi allir góðir englar vaka yf-
ir ykkur og hjálpa ykkur í sorg-
inni.
Guð blessi minningu elsku
Birnu Sifjar.
Sigurlaug Einarsdóttir
(Silla).
Söknuður og sorg hvílir yfir
árgangnum okkar. Við syrgjum
lífsglaða konu í blóma lífsins sem
fór allt of fljótt. Hún skilur eftir
sig tómarúm en það getum við
fyllt upp með minningum af góð-
um stundum.
Flestir hugsa ekki um gleði og
gaman þegar kemur að dönsku-
tímum grunnskólans en það átti
svo sannarlega ekki við tímana
hjá Birnu Sif. Hvernig hún fór að
því að gera dönsku meira en bara
bærilega er okkur dulin ráðgáta.
Birna er manneskja sem gat ekki
bara dregið fram það besta úr
dönskutímum, heldur líka nem-
endum sínum. Hún var jákvæð og
hvetjandi og fékk mann til að
langa að standa sig vel, ekki bara
fyrir sjálfan sig heldur líka fyrir
hana.
Störfin sem hún vann fyrir
nemendafélag skólans eru ómet-
anleg. Hvort sem það var að
plana stelpukvöld, jólaböll eða
góðgerðarsöfnun þá hafði hún
alltaf röð, reglu og svör við öllu.
Það er ekki oft á líflsleiðinni
sem tækifæri gefast að fá að
kynnast manneskju eins og Birnu
en við hlutum heiðurinn af því.
Birna Sif var allur pakkinn. Hún
var fyndin, hress og skemmtileg
en jafnframt dugleg, ákveðin og
algjört hörkutól. Það er því ekki
furða að hún skyldi vera fyrir-
mynd nemanda sinna. Hún snerti
við öllum sem komust í kynni við
hana með jákvæðni og hlýrri
orku, svo einstök var hún.
Elsku Birna, við erum þér
ævinlega þakklát fyrir þann tíma
sem við fengum með þér. Við vit-
um að skólinn verður aldrei eins
án þín en þau verk sem þú hefur
unnið fyrir skólann og minning
þín mun lifa meðal okkar allra.
Takk fyrir allt.
Fyrir hönd ’98 árgangsins úr
Ölduselsskóla,
Helena Ósk og
Judith Ingibjörg.
Elsku Birna okkar. Að þurfa
að reyna að venjast þeirri til-
hugsun að þú sért ekki með okk-
ur lengur er óbærilegt. Við gerð-
um ráð fyrir að þú yrðir hluti af
lífi okkar um ókomin ár. Við höf-
um haldið hópinn sex stelpur, þú
og þrjár okkar frá því í grunn-
skóla og tvær bættust í hópinn í
menntaskóla. Órjúfanleg bönd
okkar á milli, jafnvel þó að sumar
okkar flyttust til útlanda í lengri
eða skemmri tíma, þá var samt
alltaf eins og við hefðum hist í
gær. Við ræddum oft hversu dýr-
mætt þetta væri. Við höfum
fylgst að í gegnum barneignir,
íbúðarkaup, útskriftir, giftingar,
atvinnubreytingar, sambandsslit
og svo bara allt annað sem lífið
hefur boðið upp á. Birna var
kannski svolítið ólík okkur hin-
um, sem allar teljumst sennilega
frekar jarðbundnar. Það gustaði
hreinlega af henni, hún var alltaf
til í ný krefjandi verkefni, vildi
hafa mörg járn í eldinum og var
einstaklega hugmyndarík. Í raun
lifði hún nokkuð hratt, næstum
eins og hún gerði sér grein fyrir
því að hún þyrfti að koma öllum
mikilvægustu verkefnunum fyrir
innan ákveðins tímaramma í
þessu lífi. Hún tók sjálfa sig ekki
of hátíðlega og sagði oft sögur af
sjálfri sér sem fengu okkur vin-
konur hennar til þess að veltast
um af hlátri en ekkert var svo við-
kvæmt eða vandræðalegt að ekki
væri hægt að ræða það. Birna var
vel liðin í starfi enda afskaplega
dugleg og fylgin sér. Hún var
passlega kærulaus en um leið svo
ótrúlega ábyrg. Hún elskaði lúx-
us en leið þó hvergi betur en í
lopapeysunni í útilegu með vinum
og fjölskyldu. Hún var fagurkeri,
söngfugl, ljóðskáld og Júró-
visjónaðdáandi en umfram allt
þetta var hún mjög traustur vin-
ur sem okkur vinkonunum fannst
gott að leita til.
Birna elskaði Bjarka sinn og
stelpurnar sínar óendanlega mik-
ið, það var henni mikið kappsmál
að gera húsið þeirra fallegt og
fóru ófáar stundir okkar vin-
kvennanna í vangaveltur um lit á
málningu og val á gólfefnum.
Þegar ákvörðun hafði verið tekin
var Bjarka úthlutað verkefni og
sáum við vinkonurnar fljótt að
það er ekkert sem Bjarki getur
ekki gert. Sameiginlegur eigin-
leiki þeirra beggja var gríðarleg
hjálpsemi í garð annarra og það
að mikla hlutina ekki fyrir sér.
Alltaf boðin og búin að aðstoða á
þann hátt sem þau mögulega
gátu þrátt fyrir að hafa nóg á
sinni könnu og nutum við vinkon-
urnar oft góðs af því.
Elsku Bjarki, Ronja Ruth,
Birgitta Sigríður og Birta Dís,
Bjarni, Sigga, systkini og tengda-
foreldrar, við sendum okkar
dýpstu samúðarkveðjur til ykkar.
Missir ykkar er mikill en minn-
ingarnar um dásamlega mann-
eskju, Birnu okkar, lifa.
Þótt sólin nú skíni á grænni grundu,
er hjarta mitt þungt sem blý.
Því burt varst þú kölluð á örskammri
stundu,
í huganum hrannast upp sorgarský.
Fyrir mér varst þú ímynd hins göfuga
og góða,
svo gestrisin, einlæg og hlý.
En örlög þín ráðin – mig setur hljóða,
við hittumst ei framar á ný.
Megi algóður Guð þína sálu nú geyma,
gæta að sorgmæddum, græða djúp
sár.
Þó komin sért yfir í aðra heima
mun minning þín lifa um ókomin ár.
(Sigríður Hörn Lárusdóttir)
Þínar vinkonur
Þórdís (Dísa), Erna, Kristín
Birna, Marín og Sunna.
Það var í ágúst 2016 sem við í
Flataskóla urðum þeirrar gæfu
aðnjótandi að fá hana Birnu Sif í
liðið okkar. Hún var öflugur
deildarstjóri, bæði einstaklega
jákvæð, kraftmikil og yfirveguð.
Hún öðlaðist fljótt virðingu sam-
starfsmanna enda veigraði hún
sér ekki við að takast á við ný
verkefni og leysti þau af stakri
prýði. Hún var hrein og bein og
sagði meiningu sína umbúðalaust
og af innri sannfæringu.
Birna var dugmikill kennari og
í því starfi nutu eiginleikar henn-
ar sín vel. Börnunum þótti vænt
um hana enda bar hún mikla virð-
ingu fyrir þeim og sá það besta í
hverju barni. Nærvera hennar
var góð og dillandi hláturinn og
bjartsýnin í fyrrirúmi.
Við þökkum Birnu Sif af alhug
fyrir samfylgdina. Við vorum
heppin að fá að kynnast henni.
Minning um góða konu mun lifa.
Við vottum fjölskyldunni okkar
dýpstu samúð. Megi góðar vættir
veita henni styrk og vernda.
Fyrir hönd starfsfólks Flata-
skóla,
Ólöf S. Sigurðardóttir,
skólastjóri.
 Fleiri minningargreinar
um Birnu Sif Bjarnadóttur
bíða birtingar og munu birt-
ast í blaðinu næstu daga.
MINNINGAR 17
MORGUNBLAÐIÐ MÁNUDAGUR 15. JÚLÍ 2019
✝ Kristín Haga-línsdóttir
fæddist í Bræðra-
tungu, Hvammi,
Dýrafirði, 28. des-
ember 1933. Hún
andaðist á líkn-
ardeild Landspít-
alans í Kópavogi 1.
júlí 2019.
Foreldrar henn-
ar voru Hans Haga-
lín Ásbjörnsson, f.
1.5. 1896, d. 14.5. 1964, og Guð-
munda Lárusdóttir, f. 20.5.
1895, d. 27.3. 1985. Þau voru
bændur í Bræðratungu,
Hvammi, Dýrafirði.
Kristín var 11. í röð 13 systk-
ina. Þau voru í aldursröð:
Bjarney, f. 23.3. 1919, d. 19.2.
2014, Ása, f. 21.4. 1920, d. 21.1.
1931, Ólöf, f. 27.11. 1921, d.
10.3. 2011, Kristján, f. 24.5.
1924, d. 24.8. 2005, Einar, f. 6.7.
1925, d. 2.9. 1977, Steinar, f.
Elíasdóttir, f. 19.12. 1958, dætur
þeirra eru Guðrún Kristín, f.
17.12. 1989, sambýlismaður
Guðrúnar Kristínar er Vil-
hjálmur Vilhjálmsson, f. 18.12.
1989, Eydís Björk, f. 28.5. 1993,
og Karen María, f. 18.10. 1994,
og Guðrún Haraldsdóttir, f.
19.6. 1956, sonur hennar er Óm-
ar Ingi Magnússon, f. 19.4. 1981.
Kristín ólst upp í Bræðra-
tungu, fyrir tvítugt fór hún að
heiman til Reykjavíkur til að
vinna. Kristín og Haraldur Gott-
freð gengu í hjónaband 1954.
Hann lést 1968 og var þá Kristín
ein með tvö börn.
Kristín var í rúman áratug í
sambúð með Sverri Aðalbjörns-
syni, þau slitu samvistum.
Kristín vann ýmis störf þegar
hún kom ung til Reykjavíkur,
var í vist, vann við saumaskap
o.fl. Meðfram húsmóðurstörfum
tók hún að sér saumaskap
heima. Frá 1967 starfaði hún á
Landspítalanum við Hringbraut
á taugalækningadeild og vann
þar þangað til hún hætti störf-
um vegna aldurs.
Útförin fer fram frá Fríkirkj-
unni í Reykjavík í dag, 15. júlí
2019, klukkan 13.
10.9. 1926, d. 25.7.
2014, Marta, f. 24.8.
1928, Guðrún
Helga, f. 3.9. 1929,
d. 29.10. 2013,
Magnús, f. 14.2.
1931, stúlka, f. and-
vana 19.10. 1932,
Lárus, f. 13.12.
1936, Björgvin, f.
11.1. 1938.
Eiginmaður
Kristínar var Har-
aldur Gottfreð Kristjónsson,
stýrimaður, f. 28.1. 1924, d.
13.8. 1968. Þau gengu í hjóna-
band 5.11. 1955. Foreldrar hans
voru Guðrún Einarsdóttir hús-
móðir, f. 21.6. 1891, d. 26.4.
1983, og Kristjón Jónsson, tré-
smiður, f. 25.6. 1876, d. 24.7.
1962.
Börn Kristínar og Haraldar
Gottfreðs eru Einar Ólafur Har-
aldsson, f. 19.11. 1954, eigin-
kona hans er Helga Hrönn
Elsku góða, duglega og um-
hyggjusama mamma mín hefur
kvatt þessa jarðvist.
Mamma vann öll sín verk af
alúð og umhyggju fyrir öðrum og
var alltaf til staðar fyrir fólkið
sitt, bæði í gleði og sorg. Veikindi
mömmu voru okkur reiðarslag
og síðustu mánuðir voru henni
erfiðir, en hún tók örlögum sín-
um, eins og öðru í lífinu, með
æðruleysi.
Í 65 ár var Skólavörðustígur
26 heimili hennar, þar leið henni
vel.
Nú er allt „fullorðna“ fólkið í
fjölskylduhúsinu horfið á braut
eilífðarinnar. Afi Kristjón og
amma Guðrún, Gunni frændi,
Mári frændi og Gunna frænka,
Nonni frændi og Halldóra, pabbi
Gotti og núna mamma Stína.
Blessuð sé minning þeirra.
Mamma, elsku mamma,
man ég lengst og best.
Hjartað blíða, heita,
hjarta er ég sakna mest.
(Sumarliði Halldórsson)
Þakka þér fyrir allt, elsku
mamma.
Mikið á ég eftir að sakna þín.
Þín
Guðrún.
Elsku amma Stína er búin að
fá hvíldina eftir stutt en erfið
veikindi. Margar góðar minning-
arnar á ég um ömmu sem ég
mun varðveita í hjarta mínu.
Við kveðjum þig elsku amma mín,
í upphæðum blessuð sólin skín,
þar englar þér vaka yfir.
Með kærleika ert þú kvödd í dag,
því komið er undir sólarlag,
en minninga ljós þitt lifir.
(Halldór Jónsson frá Gili)
Það er sárt að kveðja, en það
er huggun að vita að það verður
vel tekið á móti ömmu af fólkinu
hennar, afa Gotta, pabba og öll-
um hinum.
Elsku ömmu óska ég góðrar
ferðar til sumarlandsins, með
þakklæti frá ömmustráknum
hennar.
Ómar Ingi.
Elsku amma Stína, þú varst
kletturinn í fjölskyldunni og
gerðir allt til að okkur hinum liði
sem best. Þú settir okkur alltaf í
fyrsta sæti. Þegar við vorum litl-
ar komstu oft til okkar eftir
vinnu þegar mamma var á kvöld-
vakt og hugsaðir um okkur. Þú
varst alltaf til staðar fyrir okkur.
Þú varst hjálpsöm, góð og
hjartahlý og alveg einstaklega
dugleg og ósérhlífin. Þú varst
mjög sparsöm og bruðlaðir ekki
með það sem þú hafðir aflað í
óþarfa.
Ýmislegt kenndir þú okkur,
eins og t.d. ljóð og margföldunar-
töfluna þegar við vorum litlar í
skóla. Og þú kenndir okkur að
syngja fullt af lögum. Einnig að
hugsa um umhverfið og náttúr-
una.
Mörg sumur fórum við í sum-
arhúsið þitt, að Bræðratungu í
Dýrafirði, sem þú áttir með
systkinum þínum. Það var alltaf
gott að vera í húsinu sem þú ólst
upp í með foreldrum og syst-
kinum.
Við verðum að segja frá
skemmtilegu tilviki í einni ferð-
inni.
Amma var mjög gjörn á að
skila hlutum sem hún hafði keypt
þegar hún var búin að vega þá og
meta heima hjá sér í góða stund.
Sem var bara hið besta mál. Hins
vegar gerðist það einu sinni sem
var dálítið spaugilegt. Við vorum
á leiðinni vestur í Dýrafjörð í frí
og stoppuðum í Búðardal til að fá
okkur eitthvað í svanginn. Amma
keypti sér samloku, sem hún
byrjaði að borða inni í sjoppunni,
síðan fer hún út í bíl og á þá bara
nokkra bita eftir af henni og tek-
ur þá eftir því að samlokan er út-
runnin. Það var nánast ekkert
eftir af henni, en samt fer hún
inn í sjoppuna aftur og skilar litla
endanum sem var eftir og fær
endurgreitt. Það var mikið hlegið
að þessu og lengi á eftir. Og það
má mikið vera ef Nadía tíkin
hennar Gunnu frænku hefur ekki
hlegið líka.
Pabbi og mamma og Guðrún
Kristín systir okkar fóru til Ítal-
íu með henni árið 1991, pabbi
sagði okkur frá því að maður
hefði boðið henni upp í dans í ein-
hverju danstjaldi og ávarpað
hana á ítölsku. Við erum ekkert
hissa á því að hann hafi reynt að
tala við hana á ítölsku því amma
var með mjög suðrænt útlit,
svarthærð með dökkbrún augu.
Við fórum svo öll saman með
ömmu og Guðrúnu frænku til
Portúgals árið 2005.
Amma naut beggja ferðanna
vel.
Síðustu árin naut hún þess að
hitta vinkonur sínar í Bústaða-
kirkju þar sem eldri borgarar
komu saman og spiluðu. Einnig
fór hún á ýmis mannamót sem
Efling bauð til.
Ömmu þótti afskaplega vænt
um fugla og var með nokkrar
fuglastyttur úti á svölum hjá sér.
Matarsóun var henni ekki að
skapi, en það kom fyrir að matur
varð gamall hjá okkur og þá var
pakkað ofan í dollur sem pabbi
fór með út á Bakkatjörn þar sem
fuglarnir sáu um hreinsunar-
starfið.
Síðasta bílferð ömmu var í
byrjun maí, með pabba og
mömmu, út að Bakkatjörn á Sel-
tjarnarnesi. Þó að amma hafi
verið orðin veik þá naut hún þess
að horfa á fuglana.
Við og foreldrar okkar vorum
með sameiginlegt heimilishald
með ömmu frá árinu 2002. Við
nutum þess að vera í samvistum
við hana allan þennan tíma.
Amma, þín verður sárt
saknað.
Eydís Björk og Karen María.
Ég hef þrisvar sinnum fengið
eitthvað sem líkist mígreni. Í
fyrsta skiptið var ég 13 ára með
fjölskyldunni á æskuheimili
ömmu Stínu í Dýrafirði sem hún
og systkini hennar hafa lengi
notað sem sumarhús. Á milli
uppkasta lá ég í rúmlega eins
metra breiðu rúmi foreldra
ömmu. Þrátt fyrir að lúxusnum
hafi ekki verið fyrir að fara var
eitthvað notalegt við það að vera
í gamla húsinu hennar ömmu á
þeim tímapunkt sem ég var
svona varnarlaus.
Í annað skiptið var ég 16 ára
og flutt á Skólavörðustíginn þar
sem við fjölskyldan bjuggum
með ömmu Stínu. Þar bjó
tengdafjölskylda ömmu frá því
snemma á 20. öld og hún flutti
þangað sjálf um tvítugt þegar
hún fór að búa með afa. Þar var
hún svo næstu 65 árin eða allt
þar til yfir lauk. Á meðan ég lá í
sófanum sem amma og afi höfðu
keypt með eina láninu sem amma
tók um ævina, barðist amma í
gegnum snjóinn til að kaupa eitt-
hvað gott í magann fyrir mig,
þannig var hún. Börnin hennar
og barnabörnin höfðu forgang
fram yfir allt, sérstaklega hana
sjálfa. Þegar hún kom inn úr
kuldanum hafði ég enga lyst á
drykknum sem hún kom með en
ég lét mig hafa það. Í þriðja
skiptið sem ég fékk mígreni var
ég 29 ára og bjó erlendis, langt
frá ömmu og fjölskyldunni. Ég
ætlaði að nýta tímann í lestarferð
til að skrifa þessa minningar-
grein um ömmu. Uppköstin byrj-
uðu þegar á aðalbrautarstöðina
var komið og þá varð ég að snúa
aftur heim og leggja mig við hlið-
ina á englastyttunni frá ömmu.
Amma var alla tíð sparsöm og
allt bruðl var henni þyrnir í aug-
um. Sem unglingi fannst mér
þetta oft pirrandi. Með aldrinum
og aukinni meðvitund um um-
hverfismál áttaði ég mig þó á því
að við værum eflaust miklu betur
sett ef allir hefðu hagað neyslu
sinni eins og amma Stína. Hún
flokkaði allt rusl, keypti aldrei
neinn óþarfa og hikaði ekki við
að skila gjöfum ef hún sá ekki
fram á að nota þær. Þetta var
lengi að skila sér í kollinn á
barnabarninu en það er allt að
koma.
Ég gisti oft hjá ömmu þegar
ég var barn. Í eitt skiptið hafði
amma verið nýbúin að kaupa
eitthvað sem kom í stórum
pappakassa. Þá nýtti hún kass-
ann í að búa til dúkkuhús handa
mér. Ég man ennþá hversu
spennandi mér fannst að fylgjast
með henni skera út glugga og
dyr í kassann sem smám saman
breyttist í hús. Amma var svo
verklagin. Ég hef ekki tölu á
buxunum sem hún hefur bætt
fyrir mig í gegnum tíðina. Einnig
var hún nokkuð liðtæk í að dytta
að því sem bilaði á heimilinu. Á
einhvern undraverðan hátt gat
hún líka náð hvaða bletti sem var
úr fötum.
Hún bakaði ekki oft en ég hef
aldrei smakkað jafn góðar
pönnukökur og hjá ömmu Stínu.
Eins og yfirleitt er með ömmu-
uppskriftir þá var hún eitthvað á
þessa leið: „Ég sulla bara ein-
hverju saman og ef það er of
þunnt þá bæti ég við hveiti en ef
það er of þykkt þá bæti ég við
mjólk.“ Mér hefur ekki tekist að
leika þetta eftir en vonandi hefst
það á endanum. Ég verð ævin-
lega þakklát fyrir að hafa búið
með ömmu í 12 ár. Það er svo
verðmætt að eyða tíma með þar-
næstu kynslóð á undan sem hef-
ur alltaf tíma fyrir mann og
þekkir ekki stress.
Guðrún Kristín.
Nú húmar að og hljóðnar vorsins
ómur,
horfið sumar finnst oss alltof fljótt,
það er lífsins dapri skapadómur,
dagur styttist, óðum lengist nótt.
En haustið það á margan dýrðardag,
dásamlega liti og fagurt sólarlag.
(Valbjörg Kristmundsdóttir)
Elsku hjartans Stína frænka
mín og móðursystir, það er ótrú-
legt að þú sért farin frá okkur þó
ég hafi vitað það á síðustu vikum
hvert stefndi. Ég á svo margar
góðar minningar um þig. Þú
varst mér svo góð og traust
frænka. Við töluðum oft og mikið
saman og alltaf barst talið heim í
Dýrafjörð, þar sló hjarta þitt. Ég
sé þig fyrir mér breiða út faðm
þinn af einskærum fögnuði á
móti æskuheimili þínu Bræðra-
tungu. Þú fórst flest sumur vest-
ur með börnum þínum og vildir
alltaf fylgjast vel með öllu þínu
frændfólki sem sótti á þær slóðir.
Ung fórst þú suður til Reykja-
víkur í vist eins og það var kallað
en komst heim yfir sumarið til að
hjálpa foreldrum þínum við bú-
skapinn. Á hugann leita margar
minningar um okkar samveru.
Alltaf vildi ég fara inn í Bræðra-
tungu til að fá að vera með þér
og fékk að sofa fyrir ofan þig á
dívaninum
Þú varst sannkölluð dugnað-
arkona. Þú misstir mann þinn
ung frá tveimur börnum og
þurftir að sjá ein fyrir heimilinu.
Þú leystir öll verkefni vel og af
útsjónarsemi en fyrst og fremst
af kærleika og yfirvegun.
Alltaf kom ég við á Skóla-
vörðustíg 26 hjá þér þegar farið
var með Akraborginni til
Reykjavíkur og þú tókst alltaf
vel á móti mér eins og öðrum
sem þar áttu leið hjá.
Þú umvafðir allt þitt fólk með
þinni elsku og góðvild. Viljum við
fjölskyldan votta börnum þínum
tengdadóttur og barnabörnum
okkar dýpstu samúð.
Minning þín mun alltaf lifa
með okkur. Megir þú njóta allrar
blessunar á nýju og fögru eilífð-
arlandi þar sem ég veit að vel
verður tekið á móti þér.
Nú finn ég angan löngu bleikra blóma,
borgina hrundu sé við himin ljóma,
og heyri aftur fagra, forna hljóma,
finn um mig yl úr brjósti þínu streyma.
Ég man þig enn og mun þér aldrei
gleyma.
Minning þín opnar gamla töfraheima.
Blessað sé nafn þitt bæði á himni og
jörðu.
(Davíð Stefánsson)
Hvíl í friði, elsku Stína.
Þín
Ása frænka.
Kristín
Hagalínsdóttir
 Fleiri minningargreinar
um Kristínu Hagalínsdóttur
bíða birtingar og munu birt-
ast í blaðinu næstu daga.