Morgunblaðið - 07.08.2019, Síða 19

MINNINGAR 19
MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 7. ÁGÚST 2019
✝ Margrét Frið-riksdóttir
fæddist 9. desem-
ber 1920 á Gamla-
Hrauni á Eyrar-
bakka. Hún lést á
hjúkrunarheim-
ilinu Ljósheimum á
Selfossi 23. júlí
2019.
Foreldrar henn-
ar voru hjónin Frið-
rik Sigurðsson,
bóndi og formaður á Gamla-
Hrauni á Eyrarbakka, f. 11.2.
1876 í Hafliðakoti, Hrauns-
hverfi, d. 2.4. 1953, og Sesselja
Sólveig Ásmundsdóttir, hús-
freyja á Gamla-Hrauni, f. 18.2.
1887 í Eyvindartungu, Laug-
ardalshreppi, d. 3.9. 1944. Systk-
Þorvaldseyri, f. 12.5. 1897, d.
2.12. 1964, og Ólafur Bjarnason,
vegaverkstjóri á Þorvaldseyri, f.
13.1. 1893, d. 2.10. 1983. Mar-
grét og Bjarni byrjuðu sinn bú-
skap á Sólbakka en byggðu sér
síðan íbúð á Eyravegi 14 þar
sem þau bjuggu alla sína tíð.
Börn Margrétar og Bjarna
eru: Sesselja Sólveig, Sigurður,
Harpa, Friðrik og Kristín
Hanna. Sesselja er gift Jóni
Sveinbergssyni og eiga þau þrjú
börn, níu barnabörn og átta
barnabarnabörn. Sigurður gift-
ur Sigríði Sveinsdóttur og eiga
þau tvö börn, fimm barnabörn
og tvö barnabarnabörn. Harpa
gift Val Helgasyni, á hún tvö
börn og tvo stjúpsyni, 10 barna-
börn og tvö barnabarnabörn.
Friðrik giftur Guðrúnu Helgu
Ívarsdóttur og á hann eina dótt-
ur og einn stjúpson. Kristín,
eignaðist son, f. 1974, d. 1974.
Útför Margrétar fer fram frá
Selfosskirkju í dag, 7. ágúst
2019, klukkan 14.
ini Margrétar: Ingi-
björg Ásta, f. 1910,
d. 1910, Sigurður, f.
1912, d. 1981, Jó-
hann, f. 1913, d.
1942, Friðrik, f.
1915, d. 1977, Dav-
íð, f. 1917, d. 1973,
Guðmundur Ragn-
ar, f. 1918, d. 1920,
Guðmundur, f.
1922, d. 1998, Guð-
munda Ragna, f.
1924, Guðleif, f. 1925, d. 2019,
Pétur, f. 1928, d. 2010.
Árið 1941 giftist Margrét
Bjarna Ólafssyni, bílstjóra frá
Þorvaldseyri á Eyrarbakka, f.
13.8. 1918, d. 30.9. 1981. For-
eldrar hans voru Jenný Dag-
björt Jensdóttir, húsfreyja á
Það er ekki sjálfgefið að vera
kominn á áttræðisaldur og eiga
mömmu í fullu fjöri, en sú hefur
verið staðreyndin fram að þessu.
Hinn 17. júní síðastliðinn fórum
við Sigga með mömmu í smá bíl-
túr. Eins og oft áður fórum við til
Þingvalla og fengum okkur síðan
kaffi í Grímsnesinu og hafði
mamma gaman af að keyra hérna
um Suðurlandið. Um kvöldið kom
nágrannakona okkar að selja eitt-
hvað fyrir börnin sín og sagði ég
við hana að ég hefði verið að rúnta
með henni mömmu í dag. Daginn
eftir hitti nágrannakonan dóttur
mína og spurði hvort ég væri far-
inn að rugla, það hlyti eiginlega að
vera þar sem ég, á áttræðisaldri,
hefði sagst vera að rúnta með
mömmu! En svona er nú lífið, að
eiga mömmu sem er að verða 99
ára, mamma veiktist viku seinna.
Mamma, sem fæddist 1920,
hafði upplifað tímana tvenna. Í
hennar æsku var ekkert rafmagn,
ekki útvarp, ekki sími, varla bílar
og áfram mætti telja. Hún hefur
upplifað allar þessar nútímaþarfir
okkar verða að veruleika.
Minningarnar um mömmu eru
margar, ein af þeim fyrstu er frá
því ég var líklega fimm ára, þá
kom það í fréttum að spáð væri
heimsendi. Við mamma ræddum
þetta og kom saman um að við
myndum bara hafa sósukjöt í
matinn um kvöldið en það var
ekki alltaf á borðum á þeim tíma
og í sérstöku uppáhaldi. Áttum
við síðan eftir að eiga 70 ár saman
því enginn kom heimsendirinn.
Önnur minning er þegar ég var í
sveit tíu til ellefu ára að mamma
og pabbi komu í heimsókn, sem
ekki var algengt. Þegar mamma
steig út úr bílnum og var í þessari
flottu, nýju, grænu dragt, þá hafði
ég aldrei séð flottari konu, en á
þeim tíma var ekki oft verið að
kaupa ný föt.
Hún mamma hafði afar gott
skap, ég held hún hafi afar sjaldan
orðið reið, alla vega ekki við mig.
Þannig var það alveg einstakt
hvað hún umbar mig á unglings-
árunum og alltaf var mamma til
staðar þegar vandamálin steðjuðu
að og passaði hún að pabbi kæm-
ist ekki að bernskubrekum mín-
um, því hann var strangari. Árið
1981 dó pabbi mjög snögglega og
varð það okkur öllum mikill harm-
ur og var það ótrúlegt hvað hún
mamma var sterk og stóð þetta
mikla áfall af sér. Fyrir nokkrum
árum flutti mamma á hjúkrunar-
heimilið Ljósheima því sjónin var
farin að daprast og var búin að
eiga þar góða daga. Það verður
tómlegt að eiga ekki erindi á Sel-
foss að heimsækja mömmu, en
hún var orðin ósköp þreytt á lífinu
undir það síðasta, sagði að allt
samferðafólkið væri dáið og tími
kominn til að fara að klára lífið.
Það var því velkomin hvíld þegar
hún dó 23. júlí í rúminu sínu á
Fossheimum þar sem hún hafði
fengið hina bestu umönnun.
Vertu sæl, elsku mamma,
þinn sonur Siggi.
Sigurður Bjarnason.
Mig langar að minnast tengda-
mömmu minnar með örfáum lín-
um.
Nú þegar komið er að kveðju-
stund rifjast upp margar
skemmtilegar minningar. Mar-
grét eða Magga eins og hún var
oftast kölluð var mjög glæsileg
kona, létt í lund og hress og gam-
an að vera í návist hennar. Hún
tók mér frá fyrsta degi eins og ég
væri eitt af börnunum hennar.
Á fyrstu árunum okkar í Þor-
lákshöfn komu hún og Bjarni oft
og fóru með okkur í bíltúr þegar
Siggi var á sjónum. Oft var leitað
til hennar að passa ef við vorum
að fara eitthvað.
Það var oft skemmtilegt í
sumarbústaðnum í Þjórsárdal.
Hún fékk okkur til að fara með
sér að reyta frá litlum plöntum
upp í fjalli sem eru í dag tugir
metra á hæð.
Hún var alltaf ung í anda og
vildi helst vera í kringum unga
fólkið.
Hún fór að koma til okkar á
gamlárskvöld eftir að Bjarni dó
og voru það orðin 38 ár. Í fyrra
spurði ég hana hvort hún treysti
sér til að koma, hún dreif sig þótt
hún væri orðin ansi slöpp, það
verður tómlegt næsta gamlárs-
kvöld.
Ég vil þakka henni allar dýr-
mætu stundirnar.
Þú tekur þig svo vel út
hvar sem þú ert.
Ótrúlega dýrmætt eintak,
sólin sem yljar
og umhverfið vermir.
Þú gæðir tilveruna gleði
með gefandi nærveru
og færir bros á brá
svo það birtir til í sálinni.
Sólin sem bræðir hjörtun.
Í mannhafinu
er gott að vita
af englum
eins og þér.
Því að þú ert sólin mín
sem aldrei dregur fyrir.
(Sigurbjörn Þorkelsson)
Sigríður.
Það er sárt að kveðja en jafn-
framt gott að vita að á 99. aldurs-
árinu þínu fékkstu loksins að fara
í sumarlandið og hitta afa eins og
þú varst nú oft búin að biðja hann
í efra um og nefndir títt að hann
væri greinilega ekkert að hlusta á
þig. Þinn tími var einfaldlega ekki
kominn fyrr. Minningarnar
hrannast upp og ylja. Gömlu dag-
arnir á Eyraveginum, á jólunum,
orlof og dekur hjá ykkur afa, þeg-
ar Sigrún fékk að fara á fyrsta
ballið sitt án vitundar mömmu.
Þegar Bjarni fékk að leika sér
með skipamódelin og labbaði
stundum út í Sláturfélag til að
verða samferða þér heim eftir
vinnu og skammirnar þegar við
systkinin höfðum gert eitthvað
misgáfulegt ásamt ferðum upp í
bústað þar sem m.a. voru gróð-
ursett tré. Þú varst hrein og bein
og meintir það sem þú sagðir og
sagðir það sem þú meintir. Þar
sem þér fannst nú lítið til þess
koma að fólk væri að telja upp
kosti þína þá munum við nú ekk-
ert tönnlast mikið á því að þú bak-
aðir bestu pönnukökurnar og
prjónaðir bestu húfurnar, sokk-
ana og vettlingana sem öll börnin
okkar nutu góðs af að fá í vöggu-
gjöf frá þér og fram eftir öllum
aldri. Eða hversu tignarleg þú
varst alla tíð svo eftir var tekið,
enda varstu ætíð ung í anda og
barst þig vel, talaðir um blessað
gamla fólkið hér og þar verandi
með þeim elstu. Þú hafðir sterka
nærveru og ávallt góða yfirsýn yf-
ir það hvað var að gerast í kring-
um þig og varst rík af börnum,
barnabörnum og barnabarna-
börnum. Það var alltaf gefandi og
gaman að koma til þín og spjalla
við þig um daginn og veginn enda
stálminnug um menn, viðburði og
ártöl svo einstakt var. Elsku
amma og langamma, við kveðjum
þig með miklu þakklæti fyrir allar
þær stundir sem þú gafst okkur
og þær minningar sem við eigum
um þig. Guð geymi þig.
Bjarni, Ingibjörg,
Sigrún, Guðmundur
og börn.
Nú er hún amma farin síðustu
bununa og minningarnar fljúga í
gegnum hugann. Fallega, glaða,
skemmtilega amma.
Amma fæddist árið 1920 á
Gamla Hrauni, foreldrar hennar
voru Friðrik Sigurðsson frá Haf-
liðakoti og Sesselja Sólveig Ás-
mundsdóttir frá Apavatni.
Langamma var seinni kona Frið-
riks afa en hann missti fyrri konu
sína úr spænsku veikinni frá fimm
litlum strákum, sá yngsti var þá
aðeins nokkurra daga gamall og
hinir eins, þriggja, fimm og sex
ára. Langamma gengur drengj-
unum í móðurstað og saman eign-
ast þau fimm börn til viðbótar.
Alla mína barnæsku fékk ég að
dveljast reglulega í orlofi hjá
ömmu og afa á Eyraveginum og
voru það skemmtilegir dagar.
Amma og afi komu líka oft hingað
til Þorlákshafnar og fóru með
okkur í bíltúra á ýmsa staði á
X-98.
Margar skemmtilegar sam-
verustundir áttum við í Þjórsár-
dalnum, fyrst í Græna og svo í
Ráðleysu en svo nefndi amma
sumarbústaðinn. Amma kenndi
okkur krökkunum að gera stíflu í
læknum, smíða báta úr spýtuaf-
göngum og láta þá fljóta niður
lækinn. Ótal göngutúrar voru
farnir inn í vor í dal, lagðir kaplar,
kveiktur varðeldur, pönnuköku-
bakstur, reitt frá trjánum, sagðar
sögur og önnur skemmtilegheit.
Alltaf var fjölmennt á Eyra-
veginum þótt húsnæðið væri ekki
stórt, oft margir í gistingu en allt-
af var nóg pláss, ég held að flestir
ættingjar sem áttu ferð á Selfoss
hafi komið við á Eyraveginum.
Amma bar mikla umhyggju
fyrir öllum sínum afkomendum og
fylgdist vel með okkur öllum og
vissi alveg hvað stóri hópurinn
var að aðhafast og það var alltaf
gott að leita til ömmu með hin
ýmsu málefni.
Öll áramót frá því að afi dó hef-
ur amma verið hjá pabba og
mömmu og við eytt þeim saman
og eru það ómetanlegar stundir.
Á gamlárskvöld 2017 var hún enn
það hress að hún var með okkur
úti að skjóta rakettunum um mið-
nættið.
Meðan amma hafði bíl var hún
dugleg að heimsækja okkur hing-
að út í Þorlákshöfn í kaffi og
spjall. Seinni árin hef ég reynt að
kíkja sem oftast til ömmu. Það var
alltaf svo gaman að hitta hana,
hún var svo ung í hugsun þrátt
fyrir öll árin, tíminn flaug, alltaf
nóg að spjalla um og á ég margar
góðar minningar um hennar
dásamlega félagsskap. Ég hafði
gaman af að fræðast um hvernig
lífið var fyrr á árum og amma
mundi allt svo vel. Alltaf leitar
hugurinn til ömmu þegar keyrt er
áleiðis á Selfoss, og mikið vantar,
nú þegar við getum ekki heimsótt
hana lengur.
Amma kveið ekki dauðanum og
vonaðist til að hitta afa og fleiri
vini sem eru farnir. Ég er sann-
færð um að afi hefur beðið eftir
henni og að við eigum eftir að hitt-
ast aftur í Sumarlandinu.
Amma kær, ert horfin okkur hér,
en hlýjar bjartar minningar streyma
um hjörtu þau er heitast unnu þér,
og hafa mest að þakka, muna og
geyma.
Þú varst amma yndisleg og góð,
og allt hið besta gafst þú hverju sinni,
þinn trausti faðmur okkur opinn
stóð,
og ungar sálir vafðir elsku þinni.
Þú gættir okkar, glöð við undum hjá,
þær góðu stundir blessun, amma
kæra.
Nú hinstu kveðju hjörtu okkar tjá
í hljóðri sorg og ástarþakkir færa.
(Ingibjörg Sigurðardóttir)
Hafdís.
Margrét
Friðriksdóttir
 Fleiri minningargreinar
um Margréti Friðriks-
dóttur bíða birtingar og
munu birtast í blaðinu næstu
daga.
✝ GuðmundurVestmann Ott-
ósson fæddist á Fá-
skrúðsfirði 6. októ-
ber 1935. Hann lést
28. júlí 2019.
Foreldrar hans
voru Valborg
Tryggvadóttir, f.
21. október 1914, d.
29. júní 1985, og
Ottó Vestmann
Guðmundsson, f.
10. október 1908, d. 16. júní
1991. Börn þeirra voru, auk Guð-
mundar, Pálína, f. 1930, Bára, f.
1933, Ólafur, f. 1938, og Unnur,
f. 1940.
Bára og Unnur lifa systkini
sín.
Barnungur fór Guðmundur í
fóstur í Melbrún á Fáskrúðsfirði
til afa síns og nafna og konu
hans, Pálínu Þórarinsdóttur. Hjá
þeim bjó hann þar til hann flutti
að heiman.
Guðmundur kvæntist Jó-
hönnu Ríkeyju Guðmundsdóttur
og saman áttu þau Oddnýju Ósk,
maki Kristján Þorvaldsson, Guð-
mund Elmar, maki Kulisara
Tonan, Pálínu Svölu, maki Stein-
dór Karvelsson, og Kolbrúnu
Söndru, maki Magnús Magnús-
son.
Guðmundur og Ríkey slitu
samvistum.
Seinni kona hans var Anna
Júlía Óskardóttir og saman áttu
þau dótturina Önnu Maríu, maki
Kjartan Már Hallkelsson, en fyr-
ir átti Anna Júlía þrjú börn,
Flosa, Karólínu og
Hans Allan.
Guðmundur og
Anna Júlía slitu
samvistum.
Barnabörn Guð-
mundar eru fjórtán.
Fimmtán ára hóf
hann sjómennsku á
austfirsku síðutog-
urunum og gerði
sjómennsku að sínu
ævistarfi. Hann afl-
aði sér skipstjórnarréttinda.
Hann var á Goðanesinu NK 105
þegar það fórst við Flesjar í
Færeyjum árið 1957. Þar var
hann annar stýrimaður.
Hann starfaði um hríð sem
skipstjóri hjá útgerð Helga Ben í
Vestmannaeyjum. Síðar starfaði
hann á skipum Síldarvinnsl-
unnar í Neskaupstað og um 1970
hófst samfelldur skipstjóraferill
hans, m.a. hjá Gullbergi á
Seyðisfirði, Bæjarútgerð
Hafnarfjarðar og Sjólastöðinni í
Hafnarfirði.
Síðustu árin sigldi hann meðal
annars með syni sínum til Nam-
ibíu og fór með honum nokkra
túra sem stýrimaður og einnig
sem skipstjóri á öðru skipi. Hann
lauk starfsferlinum með Guð-
mundi Elmari og voru þeir að
sigla skipum í brotajárn, jafnvel
heimsálfa á milli og flytja skip til
nýrra eigenda.
Útför Guðmundar fer fram
frá Kópavogskirkju í dag, 7.
ágúst 2019, og hefst athöfnin
klukkan 15.
Í æskuminningunni var Guð-
mundur Vestmann glæsimenni.
Móðir mín talaði þannig um
þennan flotta skipstjóra. Ég
var ekki gamall þegar ég
heyrði það fyrst. Guðmundur
varð snemma goðsögn í sjó-
mannastétt. Síðar átti ég eftir
að kynnast dóttur hans, Odd-
nýju. Ekki varð það til að
draga úr dálætinu.
Myndin af honum var nokk-
uð skýr. Goðsögnin rímaði við
veruleikann.
Guðmundur tók mér opnum
örmum þegar ég kom inn í fjöl-
skylduna. Við gátum talað
endalaust saman um sjávar-
plássið, þar sem við ólumst
báðir upp. Feður okkar voru
fermingarbræður, fæddir 1908.
Þeir voru af kynslóð sem lék
sér við að rúlla gjörðum með
prikum á götum þorpsins. Síðar
átti Guðmundur eftir stýra
fiskiskipum, stórum og smáum
um heimsins höf.
Hann hafði réttlætiskennd.
Sennilega var hann ekki
strangtrúaður flokkspólitískt.
Jafnvel sjálfstæðismaður en
kommi og framsóknarmaður
inn við beinið. Hann minntist
oft á það við mig hvað honum
þótti vænt um hvernig Kaup-
félag Fáskrúðsfirðinga, Loðnu-
vinnslan, léti arðinn af rekstr-
inum verða byggðinni og
vinnandi fólki til hagsbóta.
Karlinn í brúnni mýktist með
árunum. Ég þekkti hann ekki
þegar álagið á honum var hvað
mest. En mikið þótti mér vænt
um að eiga góðar stundir með
honum á Spánarströndum, sem
honum leiddist ekki. Þannig
kom hann í tvígang óvænt á
sömu slóðir og við Oddný.
Ég kveð tengdaföður minn
með virðingu og söknuði.
Kristján Þorvaldsson.
Í dag er til grafar borinn
tengdafaðir minn, Guðmundur
Vestmann skipstjóri, hann hef-
ur nú lagt upp í sína hinstu sjó-
ferð og nær vafalaust landi í
hinni eilífu blómabrekku al-
mættisins.
Ég vil þakka þér fyrir við-
kynninguna og móttökurnar
þegar ég kom inn í þína fjöl-
skyldu, þú tókst vel á móti mér
og ég varð aldrei var við annað
en hlýju og væntumþykju frá
þér.
Það var þér augljóslega
þungbært undir lokin að ráða
ekki lengur stefnunni og þurfa
að lúta skipstjórn annarra, en
allt hefur þetta sinn tíma og
sína stund.
Nú þegar leiðir skilja og þú
ferð á vit æðri máttarvalda vil
ég biðja þig fyrir kveðju til
hans pabba míns ef þú skyldir
hitta á hann í blómabrekkunni.
Ég vil með þessum örfáu og
fátæklegu orðum kveðja þig og
þakka þér fyrir samfylgdina.
Hvað á betur við en texti
Lofts Guðmundssonar við lag
Ása í Bæ.
Við brimsorfna kletta bárurnar
skvetta
hvítfextum öldum húmdökku
kvöldum
sjómanninn laða og seiða.
Skipstjórar kalla, skipanir gjalla
vélarnar emja, æpa og lemja.
á haf skal nú haldið til veiða.
Vertu sæl mey.
Ég kem aftur er kvöldar á ný.
Gleym þú þú mér ei,
þó að báran sér bylti með gný.
Eigirðu yl
handa sjómanni er sjöstjarnan skín,
þá stendur hann brosandi í stórsjó
og byl
við sinn stjórnvöl og hugsar til þín.
(Ási í Bæ)
Far þú í friði, friður guðs þig
blessi.
Kveðja,
Steindór Karvelsson.
Guðmundur Vest-
mann Ottósson
Morgunblaðið birtir minn-
ingargreinar endurgjalds-
laust alla útgáfudaga.
Skil | Þeir sem vilja senda Morg-
unblaðinu greinar eru vinsam-
lega beðnir að nota innsendikerfi
blaðsins. Smellt á Morgunblaðs-
lógóið í hægra horninu efst og
viðeigandi liður, „Senda inn
minningargrein,“ valinn úr felli-
glugganum.
Minningargreinar