Morgunblaðið - 16.08.2019, Page 16

16 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 16. ÁGÚST 2019
✝ Sigríður Óskfæddist 19. júní
1964 á Ísafirði,
yngst fjögurra
systkina. Hún lést á
Landspítalanum í
Fossvogi 22. júlí
2019.
Foreldrar henn-
ar voru Maríanna
Hallgrímsdóttir, f.
2. desember 1928,
d. 24. september
1980, og Jón Kristinsson, f. 17.
maí 1925, d. 24. desember 1997.
Systkini Sigríðar Óskar eru
Hansína Kolbrún, gift Gunnari
Má Gíslasyni, Kristinn, kvæntur
Sigurlaugu Bjarnadóttur, og
Guðrún Halla.
Fyrsta árið bjó Sigríður Ósk á
Suðureyri við Súg-
andafjörð en þá
flutti fjölskyldan
suður, fyrst að
Kleppjárnsreykjum
í Reykholtsdal í eitt
ár en síðan að
Skógum undir
Eyjafjöllum. Sigríð-
ur Ósk flutti að
heiman árið 1972 á
Kópavogshæli, þá
að verða átta ára.
Árið 1986 flutti hún á sambýlið í
Klettahrauni 17 í Hafnarfirði og
21. júlí 2002 á nýtt sambýli í
Hafnarfirði í Blikaási 1 og bjó
þar upp frá því.
Útför Sigríðar Óskar fer
fram frá Ástjarnarkirkju í dag,
16. ágúst 2019, klukkan 13.
Í dag kveð ég elsku litlu syst-
ur mína með miklum söknuði.
Sigríður Ósk var frá fæðingu
mikið fötluð og birtist fötlunin í
því að vöðvar líkamans ýmist
spenntust eða slöknuðu ósjálf-
rátt og hún gat því litla stjórn
haft á hreyfingum sínum. Hún
gat ekki talað og augun og tung-
an nánast það eina sem hún
hafði stjórn á. Þrátt fyrir þessa
miklu fötlun hafði hún gott
skap, var oftast létt í lund og
hláturmild, enda mikill húmor-
isti. Okkur í fjölskyldu hennar
og öðrum sem umgengust hana
mikið varð snemma ljóst að
hugur hennar var ekki skadd-
aður. Hún fylgdist grannt með
öllu sem fram fór í kringum
hana og sýndi augljós merki
þess að hún skynjaði sorg og
gleði, alvöru og kátínu. Hún var
mikill fjörkálfur sem barn og
þótti okkur eldri systkinum
hennar mjög gaman að leika við
hana, þar sem hún lá á eldhús-
eða stofugólfinu eða á grasinu
utan dyra.
Á unglingsárum komst hún
loks í skóla. Þá kom í ljós að
hún var læs, skarpgreind og
skáldmælt. Í skólanum fékk hún
aðgang að tölvu sem tengd var
við hljóðnema og með miklum
erfiðismunum gat hún loksins
sagt frá ýmsu sem í huga henn-
ar bjó. Hún sagði meðal annars
frá því að hún hefði lært að lesa
þegar mamma las fyrir hana á
kvöldin og fylgdi línunni með
fingrinum á meðan hún las.
Einnig tókst henni með hjálp
tölvunnar að koma á blað vísum
sem hún hafði ort. Sá sem tókst
þannig að rjúfa þessa einangrun
hennar heitir Trausti Ólafsson
og skrifaði hann síðan bók um
þessa vinnu með Sigríði Ósk,
bókina Á leið til annarra manna.
Alla tíð þurfti Sigríður Ósk að
glíma við veikindi og var því oft á
sjúkrahúsum. Eftir eina slíka
dvöl á Grensásdeildinni á meðan
hún dvaldist á Kópavogshæli orti
hún þessa vísu:
Kárnað hafði gaman gott
Grensásdeildar beðnum á,
Hælið gamla fínt og flott
fór hún Sigga litla að þrá.
Sigríður Ósk hafði yndi af því
að fara á tónleika og í bíó. Vildi
einkum sjá rómantískar kvik-
myndir og horfði á þær sem
henni þóttu bestar aftur og aftur.
Hún hafði líka gaman af fatainn-
kaupum og hafði mjög ákveðnar
skoðanir á fötum og hverju hún
klæddist.
Í gegnum tíðina kynntist Sig-
ríður Ósk fjölda fólks sem ann-
aðist hana af nærgætni og auðg-
aði líf hennar. Margt af þessu
samferðafólki hennar tók við
hana ástfóstri og varð vinir henn-
ar ævilangt. Ég vil að lokum
færa þessu góða fólki kærar
þakkir fyrir að sjá svo vel um
hana litlu systur mína.
Kristinn.
Ég get verið þíðan þín
þegar allt er frosið
því sólin hún er systir mín
sagði litla brosið.
(R. Gröndal)
Stóri bróðir hringdi og ég vissi
hvert erindið var: „Halla mín,
hún er farin.“
Ég var mörg þúsund kílómetra
í burtu og söknuðurinn og tómið
nísti, elsku litla systir mín, fyr-
irmyndin mín, vinkona mín og
töffarinn minn var farin, laus úr
viðjunum og vonandi komin í
blómabrekkuna til mömmu og
pabba.
Mín fyrsta minning um Sigríði
Ósk er spenningurinn sem fylgdi
því að eignast litla systur, leik-
félaga og hafa vinkonu til að
leika við, ráðskast með og knúsa
en svo sagði pabbi okkur að lítil
systir væri fædd og hún væri
með gulu. Ég vissi ekkert hvað
það væri en vissi að Kínverjar
væru gulir, svo ég hljóp út á
róló og tilkynnti stolt, að ég
væri búin að eignast litla systur
og hún væri Kínverji! Síðar kom
í ljós að gula var ekki það eina
sem hrjáði litlu systur, hún var
með CP og spastísk. Hún gat
ekki gengið né talað en við
sáum fljótt að í þessum litla
fjötraða líkama var greind lítil
stúlka, fyndin, stríðin og með
ómótstæðilegt bros sem bræddi
alla. Við lékum okkur saman og
þótt hún gæti ekki tekið þátt í
öllum leikjum vildum við alltaf
hafa hana með og hún hafði
sannarlega skoðanir. Við bjugg-
um í Skógum undir Eyjafjöllum
frá því að Sigríður var tveggja
ára og eignuðumst strax góðar
vinkonur, Guggu, Unni og Stínu
Rós, og þó að Sigríður og Stína
væru smákrakkar fengu þær að
vera með í mömmuleik, búleikj-
um og meira að segja fótbolta
og sjaldan fannst Sigríði meira
gaman en þá.
Við lásum saman, stálum
súkkulaði frá mömmu og hlóg-
um að svipnum á mömmu.
Hún lærði að lesa hjá
mömmu fjögurra ára, þó að við
vissum ekki fyrir víst hvort hún
væri læs fylgdist hún vel með
og var fljót að láta í sér heyra ef
við svindluðum í lestrinum og
hlupum yfir, það kom svo í ljós
síðar þegar hún gat tjáð sig með
aðstoð tölvu að hún var ekki
bara fluglæs og vel kunnandi í
mörgu, hún var hagmælt líka.
Mikil stakkaskipti urðu í lífi
hennar þegar hún fékk tölvu og
gat loksins tjáð sig og var skrif-
uð bók um hana og þessi um-
skipti, bókin heitir Á leið til
annarra manna og var nafn bók-
arinnar valið af henni og hún
rituð af kennaranum hennar,
Trausta Ólafssyni. Eftir það
fékk hún að fara í menntaskóla í
tvö ár og naut þess mjög, enda
leiftrandi greind og fróðleiksfús.
Vegna veikinda móður okkar
og lítillar þjónustu við fatlað
fólk á þessum árum þurfti Sig-
ríður Ósk að flytja á Kópavogs-
hæli átta ára en kom alltaf heim
í langt jóla-, páska- og sumarfrí,
þannig vildu foreldrar mínir
hafa það.
Eftir 14 ár þar flutti hún á
sambýli og þaðan á íbúðasam-
býli, þar sem hún var umvafin
yndislegu fólki alla tíð. Sigríður
Ósk var vinmörg og flestir sem
unnu við að aðstoða hana urðu
ævilangir vinir hennar og erum
við þeim óendanlega þakklát
fyrir ástúð, vináttu og hlýju alla
tíð.
Elsku Sigríður Ósk, þú ætl-
aðir að koma til mín í heimsókn
í hlýjuna í vetur, nú verða sól-
böðin okkar að bíða þar til ég
kem til þín í blómabrekkuna.
Takk fyrir allt, ég sakna þín.
Þín systir,
Guðrún Halla.
Elsku nafna mín og frænka
okkar.
Ofsalega var sárt að heyra að
þú værir farin frá okkur, við
huggum okkur við það að nú
ertu orðin laus úr fjötrunum og
leikur vonandi frjáls við Marí-
önnu ömmu og Jón afa í blóma-
brekkunni þarna hinum megin.
Það fyrsta sem kemur upp í
hugann þegar við minnumst þín
er lífsgleðin, æðruleysið og
stríðnin. Einstakt hugarfar sem
þú hafðir og hvernig þú lýstir
upp hvert herbergi sem þú
komst í.
Þú ert mikil fyrirmynd okkar
allra og mótaði líf þitt og saga
mömmu okkar í þessa góðhjört-
uðu en grjóthörðu baráttukonu
sem kenndi okkur svo mikið. Að
setja sig í spor annarra og hafa
aðgát í nærveru sálar er nokkuð
sem við fengum með móður-
mjólkinni og höfum við öll unnið
við umönnun á einn eða annan
hátt.
Sérhver draumur lifir aðeins eina nótt
sérhver alda rís en hnígur jafnan
skjótt
hverju orði fylgir þögn
og þögnin hverfur alltof fljótt.
En þó að augnablikið aldrei fylli stund
skaltu eiga við það mikilvægan fund
því að tár sem þerrað burt
aldrei nær að græða grund.
Líttu sérhvert sólarlag,
sem þitt hinsta væri það.
Því morgni eftir orðinn dag
enginn gengur vísum að.
(Bragi Valdimar Skúlason)
Takk fyrir góðar stundir,
elsku frænka, hvíldu í friði.
Þín systkinabörn,
Maríanna Ósk, Bergþóra
Kristín, Brynjólfur og
Sigfríður Aldís.
Sigríður Ósk var barn að
aldri og ég unglingur þegar við
nöfnurnar hittumst fyrst. Leiðir
okkar lágu aftur saman þegar
Sigríður Ósk flutti að Kletta-
hrauni 17 í Hafnarfirði, í árs-
byrjun 1986. Sambýlið í Kletta-
hrauni var fyrsta sambýlið
ætlað fötluðu fólki í Hafnarfirði.
Í þá daga voru gerðar kröfur
til þeirra sem boðin var búseta á
sambýli, þ.e. að vera „sambýlis-
hæfur“, það þýddi að vera nokk-
uð sjálfbjarga í daglegu lífi, Sig-
ríður Ósk taldist ekki hæf til að
búa á sambýli samkvæmt skil-
greiningunni. Hún ruddi braut-
ina gagnvart mannréttindum
fatlaðs fólks, réttindum til að
búa utan stofnana, og því má
Sigríður Ósk
Jónsdóttir
✝ Sólveig ElísabetSegler Guð-
björnsdóttir fæddist
í Trier í Þýskalandi
16. september 1994.
Hún lést í Reykjavík
8. ágúst 2019.
Foreldrar hennar
eru Guðbjörn Guð-
björnsson, f. 3. júní
1962, og Johanna
Segler, f. 22. desem-
ber 1971. Systkini hennar eru
Anna-Lena Johanna Segler
Elísabet útskrifaðist úr
grunnskóla á Selfossi og stund-
aði nám við Menntaskólann í
Hamrahlíð og síðar listnám við
Fjölbrautaskólann í Breiðholti
og Myndlistaskóla Reykjavíkur.
Hún lærði einnig söng við Söng-
skóla Sigurðar Demetz. Elísabet
vann sem þjónn á ýmsum veit-
ingastöðum og var síðar leið-
beinandi á leikskóla.
Útför hennar fer fram frá
Bessastaðakirkju í dag, 16.
ágúst 2019, klukkan 13.
Guðbjörnsdóttir, f. 26.
desember 1990, Lilja
Viktoría Segler Guð-
björnsdóttir, f. 3.
október 1992, Helena
Freyja Segler Marís-
dóttir, f. 10. febrúar
2004, Marís Freyr
Segler Marísson, f. 2.
júlí 2005, Jakob Þór
Segler Marísson, f. 5.
mars 2008, og Emil
Týr Segler Marísson, f. 5. mars
2008.
Kveðjustundir varpa upp
minningabrotum í huganum.
Minningarnar um fallegu Elísa-
betu frænku mína eru margar
enda hef ég þekkt hana frá fæð-
ingu.
Hvort heldur það eru minning-
arnar frá síðasta sumri þegar við
hittum hana með unnustanum á
kaffihúsi í miðbænum, með bros á
vör, eða leitað lengra aftur í tím-
ann, þá gleymist ekki eitt í fari
Elísabetar: fegurð hennar og
glæsileiki.
Lítil fjölskyldusaga er samt
kannski minningin sem stendur
upp úr. Við heimsóttum þau fjöl-
skylduna í Bayreuth þar sem
bróðir minn, pabbi Elísabetar,
var við störf við óperuhátíðina.
Við hjónin og Glói sonur okkar
gistum nokkrar nætur og frænd-
systkinin léku sér saman alla
daga. Glói lét ekki á sig fá þótt sú
yngsta, Elísabet, væri stundum
nokkuð harðhent við hann og tæki
jafnvel upp á að slá til hans með
plastskóflu. Glói okkar, sem var
vanur að vera sinn eigin herra
enda einbirni, var friðsamur mjög
og lét fjörið í valkyrjunum frænk-
um sínum ekki á sig fá. Hann
stóðst þessa eldraun ágætlega og
á síðasta degi kom Jóhanna,
mamma systranna, við í leik-
fangabúð og keypti gjöf að skiln-
aði fyrir Glóa. Gjöfin var lítil alls-
ber dúkka í litlu bláu baðkari. Það
skipti engum togum að drengur-
inn tók miklu ástfóstri við dúkk-
una, svo miklu að hann skildi hana
aldrei við sig. Hann nefndi hana
Elísabetu í höfuðið á harðhentu
frænkunni í Bayreuth. Þar sem
við vorum að flytja til Frakklands
og hann að hefja leikskólagöngu
sína þar varð dúkkan Elísabet
stoð hans og stytta næstu árin.
Móðir hans saumaði á hana fal-
legan kjól og pabbi föndraði skó
úr bleiku plasti svo velsæmis yrði
gætt þegar leið á leikskólagöng-
una.
Dúkkan Elísabet er enn til í
fórum okkar en við kveðjum hins
vegar í dag nöfnu hennar Elísa-
betu Segler Guðbjörnsdóttur. Sú
Elísabet var listræn og fögur og
sannarlega mikið í hana spunnið.
Og þó að hún næði að höndla ham-
ingjuna í lífi sínu inn á milli varð
margt til að varpa skugga á henn-
ar líf. Veikindi og áföll einkenndu
hennar stuttu ævi og ekki er hægt
að neita því að sum okkar horfast í
augu við fleiri áföll en nokkur ætti
að þola. Það á við um Elísabetu
sjálfa, Guðbjörn föður hennar og
móðurina Jóhönnu sem og systk-
inin hennar öll sem nú sameinast í
harmi sínum. Hjá ykkur, elsku
fólk, er hugur okkar fjölskyldunn-
ar í dag þegar við kveðjum ynd-
islega frænku okkar. Megið þið
finna frið í harmi ykkar og sorg.
Gunnar Guðbjörnsson.
Elsku Elísabet okkar er fallin
frá allt of ung. Hennar verður
ætíð minnst sem litlu frænku. Við
sem stóðum henni nærri vitum að
hún var viðkvæm og listræn með
frjótt ímyndunarafl. Grænu aug-
un, smitandi hláturinn og fallega
breiða brosið hreyfði við okkur
öllum. Það var aldrei lognmolla í
kringum Elísabetu. Hún var hug-
fangin af Frakklandi og langaði
að búa þar og mennta sig á sviði
lista og menningar.
Þó að lífshlaup hennar hafi ver-
ið stutt þurfti hún að heyja marg-
ar erfiðar orrustur en við vonum
að Elísabet hafi nú öðlast frið og
sálarró.
Okkur svíður í hjartað og eig-
um ekki til orð til að lýsa tilfinn-
ingum okkar síðustu daga. Sorgin
er erfið en minning um fallega og
vel gefna stúlku lifir í hjörtum
okkar. Elísabet mun alltaf eiga
stóran stað í hjarta okkar.
Foreldrar hennar, Guðbjörn og
Johanna, ásamt systkinum, hafa
misst mikið og vottum við þeim
innilega samúð í sorg þeirra.
Þó allir hljóti að fara þessa ferð
að finna andans björtu heimakynni,
þá streymir um hugann minninganna
mergð
er mætur vinur kveður hinsta sinni.
(Vilhjálmur S. V. Sigurjónsson)
Hvíldu í friði, við elskum þig.
Valgerður Júlíusdóttir,
Jens Guðbjörnsson, Viktoría
Jensdóttir, Stuart Maxwell,
Vilhjálmur Hinrik Maxwell,
Hendrik Finlay Maxwell,
Guðbjörn Jensson, Rebekka
Sigrún Lynch.
Kæra Elísabet. Mann skortir
orð til að lýsa því hversu sorglegt
það er að þú skulir hafa kvatt
þennan heim svona ung. Ég minn-
ist þín úr barnaafmælum og úr
ærslaleikjum í fjölskylduboðum,
en síðar sem unglings sem leitaði
að fótfestu og rödd í tilverunni.
Þér var svo sannarlega ekki gefið
auðvelt hlutskipti að glíma við erf-
iðan sjúkdóm ofan á andstreymið
sem fylgdi lífshlaupi þínu. Þú gast
skrifað og ortir ljóð. Ég fylgdist
með því sem þú birtir. Það bar
þess merki hversu bráðþroska þú
varst, næmi þínu, hversu ákaflega
þú upplifðir óréttlæti og grimmd
og afdráttarleysi þess sem mætir
samtíma sínum af stríðsgleði.
Mikið vildi ég óska þess að ég
hefði kynnst þér betur sem full-
orðinni manneskju og séð þig
þroska frekar þá hæfileika sem
þú hafðir. Hvíldu í friði, kæra
frænka. Þú lifir áfram í minningu
okkar.
Sigurjón Bergþór Daðason.
Elsku Elísabet. Ég sakna þín
svo mikið og ég trúi ekki að þú
sért farin. Allt minnir mig á þig og
ekkert linar sársaukann. Ég
gleymi mér í augnablik og næ
kannski að brosa en svo man ég að
þú ert ekki lengur í þessum heimi
og allt verður aftur grátt. Þú
varst litir, þú varst skartgripir,
glingur og ilmvatn heimsins. Mér
dettur ekkert í hug nema hlátur-
inn þinn og brosið þitt, einlæga
gleðin þín yfir litlum skrítnum
hlutum og hvernig þú sturtaðir
öllu málningardótinu þínu á gólfið
þegar þú varst að leita að einum
varalit. Endalausar minningar
renna í gegnum hugann minn án
þess að ég hafi neina stjórn á
þeim.
Þegar við kynntumst í Sögu
103 í MH, ég kastaði skutlu á
borðið þitt sem á stóð „viltu sitja
hjá mér?“. Þú brostir og færðir
þig. Þegar við fengum okkur
fyrsta tattúið okkar, hjartalínurit
á handlegginn sem tengdist ef við
settum hendurnar saman. Fyrsta
skiptið sem við fluttum úr for-
eldrahúsum, í pínulitla kompu á
Laugavegi. Þú gerðir þá íbúð jafn
ótrúlega skrautlega og þig sjálfa
og allt í kringum þig. Þegar
flæddi í íbúðinni á Laugaveginum
og við óðum fram og til baka til að
bjarga fötum og bókum. Öll skipt-
in sem við gistum saman og það
eina sem þurfti var tveggja lítra
pepsi max, camel blár og að hafa
hvora aðra. Þegar þú sagðir mér
að þú værir með MS og við féll-
umst í faðma. Þegar þú spilaðir
Lay Lady Lay 15 sinnum í röð.
Þegar við uppgötvuðum lagið
Heartstopper með Emilíönu
Torrini og fannst það hafa verið
samið um okkur tvær. Þegar þú
komst til Seyðisfjarðar að heim-
sækja mig. Þegar við fórum til
New York og gistum í íbúðinni hjá
Susan Sarandon. Þegar ég var að
vinna á Kaffifélaginu og þú komst
á hverjum degi hoppandi og
skoppandi, missandi allt úr vesk-
inu þínu. Alltaf eins og drottning
og sýndir mér það sem þú varst að
skrifa. Allt leit út fyrir að við
myndum saman verða listakonur,
þú rithöfundur, ég sviðslistakona.
Þegar dómsmálið fór af stað og
við biðum inni í Héraðsdómi. Þeg-
ar málið var fellt niður og þú
misstir trúna á réttlætið og ég
líka. Öll skiptin sem þú sagðir mér
að þú ætlaðir í jóga og að vinna í
þér, nýtt upphaf. Ég var alltaf
jafn sannfærð og þú. Nú fer allt að
ganga vel, Beta er að koma aftur.
Þegar þú gafst mér afmælis-
gjöfina, það var í síðasta skiptið
sem við hittumst. Þú varst svo
glöð og sýndir mér kertastjakann.
Einlægi fögnuðurinn í augunum
þínum var svo fallegur þegar við
kveiktum á kertinu að ég gat ekki
annað en dáðst að fegurðinni,
gleðinni, þér og þinni mögnuðu
tilveru.
Síðustu skipti sem þú hefur
hringt í mig hef ég fengið smá
hnút í magann og verið óviss
hvort þú bærir góðar eða slæmar
fréttir eða hvernig þú værir fyr-
irkölluð. Núna gæfi ég allt fyrir
símtal, hvað sem það kynni að fela
í sér. Mig langar svo mikið að
heyra þig segja „Æj, Brylla mín“
og mig langar svo mikið að þú vit-
ir hvað ég elska þig ótrúlega mik-
ið, hef alltaf gert, mun alltaf gera.
Ég á endalausar minningar um
þig og þú ert samofin öllu í lífi
mínu, góðu og slæmu. Þú ert
besta vinkona mín og handarfarið
þitt er á hjartanu mínu að eilífu.
Brynhildur Karlsdóttir.
Það er þungur biti að kyngja að
þurfa að kveðja svona unga mann-
eskju. Ég vildi að ég hefði hitt þig
oftar á síðustu árum, elsku Elísa-
bet. Þú og þið fjölskyldan urðuð
mér sem önnur fjölskylda þegar
þið fluttuð á Eyrarbakka og við
Lilja systir þín urðum bestu vin-
konur og ég varð hálfgerður
heimalningur hjá ykkur. Mikið
sem ég er ánægð að mamma ykk-
ar hafi ákveðið að flytja þangað, í
litla krúttlega húsið á Eyrargöt-
unni. Allar yndislegu minningarn-
ar sem urðu til þar, í helgarferð-
um sem ég fór með í til pabba
ykkar og þegar þið fluttuð síðan á
Selfoss. Þær eru svo dýrmætar
núna. Þér var ekki alltaf skemmt
yfir látunum í okkur Lilju og öðr-
um uppátækjum okkar á ung-
lingsárunum og það var ósjaldan
sem fauk í þig. Það var aldrei
langt í dramatíkina hjá þér, sem
gerði þig að svo litríkum og
Sólveig Elísabet
Segler Guðbjörnsdóttir