Morgunblaðið - Sunnudagur - 18.08.2019, Qupperneq 4

Ása heldur á litlu systur sinni Dittu, sem fæddist í Dan-
mörku. Hún flutti heim til Íslands sextán ára.
Við höfum
talað út í eitt
Það var árið 1950 að íslenskfjölskylda flutti til Humle-bæk í glænýtt raðhús í nýju
hverfi. Elst af börnunum var Ása, þá
þrettán ára. Í næsta raðhúsi bjó
dönsk fjölskylda og vildi svo
skemmtilega til að þar bjuggu þrjú
börn sem voru á svipuðu reki og ís-
lensku börnin.
„Við fluttum þangað á sama tíma;
hún frá Íslandi og ég frá Kaup-
mannahöfn,“ segir Anne Lise Ca-
iezza. „Við vorum eins og ein stór
fjölskylda, öll saman. Bróðir minn
lék við bróður hennar og litli bróðir
við litla bróður hennar,“ segir hún
þar sem hún situr í stofu vinkonu
sinnar í Mosfellsbænum. Hún er nú
loks mætt til Íslands, í fyrsta skiptið,
en vinskapur þeirra er þeim báðum
dýrmætur.
Að synda í óveðri
Anne Lise og Ása urðu strax perlu-
vinkonur og brölluðu ýmislegt sam-
an. „Við lékum okkur mikið í skóg-
inum,“ segir Ása og Anne Lise bætir
við: „Og við hlógum mikið.“
Þær voru ekki í sama bekk en
hittust alltaf eftir skóla. „Við hitt-
umst á hverjum degi. Stundum fór-
um við að synda í sjónum,“ segir
Anne Lise.
„Það var strönd þarna rétt hjá,“
segir Ása og þær stöllur fara að rifja
upp gömul prakkarastrik.
„Einu sinni fórum við í sjóinn að
synda en það var mjög leiðinlegt
veður. Við ákváðum að synda út í
höfnina í Humlebæk, en það var
smáspotti. Þegar við vorum á leið-
inni til baka sáum við hvar lögreglan
kom á móti okkur. Þá hafði einhver
séð fötin okkar á ströndinni og
hringt í lögguna, en þarna hafði
skúta farist í óveðrinu. Það var hald-
ið að við værum drukknaðar og það
skildi enginn hvernig okkur datt í
hug að fara að synda í þessu veðri,“
segir Ása og hlær.
Erfið kveðjustund
Ása og fjölskylda hennar fluttu aftur
til Íslands þegar hún var sextán ára.
„Það var hræðilegt,“ segir Anne
Lise. „Við vorum alltaf tvær saman.
Það var hræðilegt að kveðjast; ég
grét mikið,“ segir Anne Lise og Ása
tekur undir það. „Ég vildi ekki flytja
aftur heim. Við vorum báðar mjög
leiðar.“
Við tóku mörg ár þar sem sendi-
bréfin fóru á milli landa. Vinkon-
urnar urðu fullorðnar og trúðu hvor
annarri fyrir gleði og sorgum í gegn-
um bréfin. Smátt og smátt minnk-
uðu bréfaskriftir og á tímabili duttu
þær alveg niður.
„En svo fékk ég bréf,“ segir Ása
en þær höfðu að vonum verið báðar
uppteknar með lítil börn á þessum
tíma. Ása ákvað að heimsækja vin-
konu sína, en þá voru tuttugu ár liðin
síðan hún yfirgaf landið sextán ára.
Gisti hún þá hjá Anne Lise. „Það var
alveg eins og við hefðum hist í gær,“
segir Anne Lise og Ása er sammála.
Þær hafa haldið sambandi síðan
þá, bæði í gegnum bréfaskriftir og á
síðari árum í gegnum Facebook.
„Það hefur aldrei liðið ár sem ég
hef ekki fengið bréf frá Ásu og líka
jólakort. Svo man hún líka alltaf eft-
ir afmælinu mínu.“
Kom daginn eftir
Loksins, nærri sjö áratugum eftir
fyrstu kynnin, ákvað Anne Lise að
koma til Íslands. „Það var einn dag
að ég sat og gramsaði í gömlu dóti að
ég fann öll gömlu bréfin frá Ásu. Þá
hugsaði ég: Guð minn góður, ég verð
að hitta hana áður en við deyjum,“
segir Anne Lise.
„Hún hefur sagt á hverju ári: Ég
kem á næsta ári. Hún sagði mér í
maí að hún myndi koma í sumar en
ég hugsaði að hún væri búin að segja
það svo oft að ég tryði því ekki alveg.
Svo var ég ekkert að hugsa út í það
þegar hún hefur samband núna í
ágúst og segist vera að hugsa um að
koma; hvort það sé ekki í lagi. Ég
sagði jú, og hún kom bara daginn
eftir!“ segir Ása og hlær.
„Ég hafði varla tíma til að laga til,
ég náði bara að búa um rúmið.“
Var þetta bara skyndiákvörðun
eftir öll þessi ár, að koma til Íslands
með dags fyrirvara?
„Já! Og miðinn var á tvöföldu
verði!“ segir Anne Lise og skelli-
hlær.
Hún dvaldi á Íslandi í fimm daga.
„Þetta hefur verið frábært og landið
er svo fallegt en það hefur verið svo
kalt. Svo vindasamt. En ég hef séð
mikið og skemmt mér vel. Þetta er
svo framandi fyrir mig, allt öðruvísi
en Danmörk; hún er flöt eins og
pönnukaka,“ segir hún og hlær. Hún
er staðráðin í að koma aftur sem fyrst.
„Ég vildi endilega að hún myndi
sjá Ísland,“ segir Ása og hafa þær
stöllur farið gullna hringinn og upp í
Borgarfjörð á síðustu dögum.
Ása segir þær hafa átt góðar
stundir saman, talað mikið og rifjað
upp gamla tíma. „Við höfum talað út
í eitt,“ segir Anne Lise.
Vinkonurnar eru í dag 82 og 83
ára gamlar. „Tvær ungar píur,“
segja þær og hlæja.
„Það var einn dag að ég sat og gramsaði í gömlu dóti að ég fann öll gömlu bréfin frá Ásu. Þá hugsaði ég: Guð minn góður, ég verð
að hitta hana áður en við deyjum,“ segir Anne Lise sem heimsótti Ásu vinkonu sína í vikunni. Anne Lise er til hægri á mynd.
Morgunblaðið/Ásdís
Fjarlægð og tími fá ekki grandað fallegum vinskap
Ásu Jónsdóttur og danskrar æskuvinkonu hennar
Anne Lise Caiezza. Þær bjuggu hlið við hlið á
unglingsárum í Danmörku en svo skildi leiðir.
Ása heimsótti vinkonu sína tuttugu árum seinna
en nú, tæpum sjö áratugum síðar, er Anne Lise
loks komin til Íslands í fyrsta sinn.
Ásdís Ásgeirsdóttir asdis@mbl.is
Anne Lise stillti sér upp á mynd í Humlebæk en þarna er
hún fjórtán eða fimmtán ára gömul.
HEIMURINN
4 MORGUNBLAÐIÐ SUNNUDAGUR 18.8. 2019
BAKARÍ / KAFFIHÚS / SALATBAR
SÉRBAKAÐfyrir þig
SALATBAR
ferskur allan
daginn
Sunnumörk 2, Hveragerði, og Larsenstræti 5, Selfossi • Sími 483 1919,
Almar bakari • Opið alla daga kl. 7-18