Freyja - 07.12.1928, Blaðsíða 11

FREYJA
11
Röddin var mjúk, og Penelope heyrði,
að konan var ensk.
„Til Toronto held ég,“ brosti Pen, „ég er
ekki alveg viss •— jú, ég held til Toronto.“
Konan kinkaði kolli.
„Yður leiddist í Edmonton? Það er
hræðilegur staður — trjáviðarlyktin i hús-
unum — og gistihúsin!“
Pen hafði nú als ekki leiðst i Edmonton.
Þvert á móti. Þótt hún væri fædd í Eng-
landi, var Edmonton samt orðið heimili
hennar, og liún fann að fyrst núna, þcgar
hún var að fara, hve henni þótti vænt um
staðinn. Henni var jafnvel ekkert illa við
miðaldra kaupmanninn, sem hún vann hjá,
þó að hann hefði reynt að fá hana til ásta
við sig, og hefði boðiö henni að varpa öllu
öðru fyrir borð (hann átti uppkomna dótt-
ur og feita, góðlynda konu) ef hún vildi
hlaupa á brott með sér. Henni var reyndar
illa við feitu konuna, sem hafði fundið upp-
kast að bréfi í skrifborði manns síns. í því
bréfi kvaddi hann fjölskyldu sína hjartan-
lega og vitnaði í biblíuna. Þvi að hann var
sóknarnefndarmaður.
Þrumuveðrinu laust saman yfir höfði
Penelope, hún reið storminn af, en fanst
hún vera einkennilega óhrein eftir skamma-
ræðu frúarinnar.
„Nei, mér leiddist nú ekki í Edmonton,“
sagði hún fljótt, „en -— ég er fegin að kom-
ast þaðan.“
„Eruð þér að hugsa um að skreppa til
Englands?"
Penelope hló. „Ég hafði hugsað mér það
—- en ég gæti alveg eins skroppið til Mars.“
Hin ygldi sig ofurlítiö. Hún var lagleg.
Pen var viss um það. Augun voru brún,
nærri því svört. Hún gat verið um 28 ára
gömul -—• ef til vill yngri. Lagleg, en —
munnurinn á henni! Hann var of beinn og
varirnar of þunnar. Að öðru leyti var hún
falleg. Það var ekki fegurð Penelope — feg-
urð þeirrar, sem hefir vaxið upp undir
berum himni.
Hin konan minti á loðinn ketling — nei,
á postulínsmynd frá Dresden; hún átti
heima í danssal í lampaljósi. Pen svaf í
1. KAPÍTULI.
í Empire hraðlcstinni.
„Það er maður í Lundúnum, sem ég býst
við að geti orðið þér að gagni, Pen, ef þú
þarfnast hjálpar.“
Penelope Pitt þurkaði augun á sér ákaft
með blautum hnoðra, sem hafði einu sinni
verið vasaklútur, og reyndi að brosa.
»>Ég er óttalegur kjáni, að kjökra svona
eins og krakki — mér leiðist hérna í Ed-
monton, en ég kemst aldrei til Lundúna.
Ég er viss um, að ég verð inlyksa á leiðinni,
í Moose Jaw — eða einhversstaðar.“
„Hvaða vitleysa," sagði gamli maðurinn,
„þú hefur farmiða til Toronto — hérna,
taktu bréfið fljótt.“
Lestin blés til brottferðar.
„Orford heitir hann, James X. Orford; við
vórum í skóla saman í Berlín — og hóaðu
i mig ef eitthvað verður að þér á leiðinni.“
Hún sendi gráhærða manninum koss um
leið og lestin rann á stað, eimvélabjöllurnar
hringdu, og háreysti hjólanna drekti kjökr-
unum, sem hún var að reyna að halda niðrí
í sér.
Æfintýrið mikla var hafið.
Þegar Penelope var komin i sæti sitt, og.
hafði þurkað á sér augun, sá hún aö and-
spænis henni sat kona, sem virti hanna ró-
lega fyrir sér. Konan var eftirtektarverð
fyrir fegurðar sakir, og jafnvel Heron gamli
dómari hafði tekið eftir því og dáðst að
henni, meðan hann var að kveðja Penlope.
„Ætlið þér langt?“