Freyja - 07.12.1928, Blaðsíða 12

12
PREYJA
efra rúminu um nóttina. Hún varS að reyna
að hugsa um lítilfjörlega hluti, því að ann-
ars hefði hún farið að gráta. Hún gat ekki
sofið, velti öllu fyrir sér i huganum, kon-
unni, sem svaf fyrir neðan hana, Edmonton,
Lundúnum.
Hún sofnaði að lokum, en fanst hún
varla hafa fest blund, þegar hún vaknaði
aftur. Fyrir framan sig sá hún náfölt and-
lit samferðakonunnar. Brúnu augun störðu,
og varirnar skulfu.
„Er nokkuð að yður‘?“ spurði Pen og
settist upp.
Konan svaraði ekki. Hún stóð þarna og
starði, en höndurnar gripu dauðahaldi i
rúmbríkina. Penelope ætlaði að fara ofan,
en þá hvíslaði hún í einkennilegum tón:
„Ef hann skyldi nú ekki deyja? Hefurðu
hugsað um það, Arthur? Ef hann lifir nú, og
Whiplow segir frá öllu saiíian?“
Hiin var sofandi og þó hálfvakandi. Pene-
lope þaut ofan og hjálpaði henni i rúmið.
Eftir nokkrar mínútur dró hún andann
reglulega aftur; Meðan Pen var að laga
koddann hennar, sá hún lítið leðurhylki,
sem opnaðist, þegar hún tók það upp. í
daufu ljósi járnbrautarklefans sá hún mynd
af mjög laglegum, ungum manni. „Skyldi
þetta vera Arthur?“ hugsaði hún.
„Var eg að tala í svefni? — Það er skrit-
ið. Hvað sagði eg?“
Pen hafði sagt frá viðburðinutn i mat-
vagninum um morguninn.
„Mjög litið. Eg var svo hrædd, að eg
heyrði það varla. Þér töluðuð um einhvern,
sem væri að devja, og svo ijm einhvern
Whiplow."
„Eg hefi aldrei heyrt það nafn. Þetta
hefir aldrei komið fyrir mig áður. Arthur?
J.á, það er maðurinn tninn — eg heiti ftú
Dorban -— Cynthia Dorban. Mig rninti að
eg hefði sagt yður það í gær.“
Það var ekki talað meira um þetta mál-
efni. Frú Dorbau sagðist ætla að vera tvo
daga í Toronto, og halda svo áfram til Que-
bec. Og Pen trúði henni fyrir sínum mál-
um, en mintist ekki á kaupmanninn ást-
sjúka.
„Þér hafið enga(. atvinnu í Austur-Kanada
— og enga vini?“ sagði frú Dorban, „mér
heyrðist þér segja við gamla manninn, að
þér ætluðuð til Englands?"
„Það voru ekki nema draumórar,“ sagði
Pen og hló, „eg eignast auðvitað aldrei fyr-
ir fargjaldinu; en eg er fædd i Lundúnum,
og mig hefir altaf langað til þess að koma
til Evrópu.“
Það var löng þögn. Lestin þaut i gegnum
óendanlega hveitiakra. Eins langt og augað
eygði, var ekkert, nema gult korn.
„Fáið þið ensk blöð í Edmonton?“ spurði
frú Dorban,
Penelope hristi höfuðið. „Það er sjaldan.
Eg veit ekkert sem gjörist i Englandi, nema
rétt það, að Lloyd George er forsætisráð-
herra, að það hafa verið óeirðir i írlandi
og —“
Frú Dorbau tók upp annað umræðuefni.
Hún talaði um heimili sitt á Englandi, um
garðinn sinn og umhverfið. Þá mintist hún
á nafn, sem Pen kannaðist við.
„Rivertor lávarður? Já, hann á stórt kúa-
bú nærri búgarðinum, sem faðir minn átti.
Eg hefi aldrei séð hann — hann dó i fyrra,
var ekki svo?“
„Jú.“
Frú Dorban virtist hafa mist áhugann á
Rivertor lávarði. Ilún fór að tala um verð
á búgörðum í Vestur-Kanada og fleira.
Tveim dögum seinna, þegar lestin var um
klukkustundarferð frá Toronto, kom frú
Dorban ineð uppástungu. Penelope hlustaði
með opinn munn, og þorði varla að trúa
sínum eigin eyrum.
„Ó — ]iað væri indælt! Haldið þér að
maðurinn yðar vilji það?“
„Eg hefi fengið samþykki hans. Eg símaði
honum frá Winnipeg, og fékk svar hans
núna. Jæja, viljið þér taka þessa stöðu, sem
ritari okkar, Penelope? Má eg kalla yður
Penelope? — Þér skuluð kalla mig Cynthiu.
Þetta verður leiðindastarf, en-----“
„Eg er alveg utan við mig — en eg tek
við stöðunni. Það er draumur sem rætist!“
Þegar hraðlestin hægði á sér, og rann inn
í Toronto, var Penelope ráðin, og átti að
fara til Englands eftir tvo sólarhringa.
2. KAPÍTULI.
El Slico.
Penelope fór á járnbrautarstöðina til þess
að kaupa farmiða til Qucbec. Lestin frá New
York var að koma, og hún hörfði lotningar-
full á fólkið, sem hafði þau forréttindi, að
koma frá þeirri leyndardómsfullu stórborg,
og sem arkaði út úr lestinni, eins og það
væri enginn sérstakur viðburður, þó að það
kæmi frá þeim dásamlega stað. Loksins varð
fólksstraumurinn strjálari, og hún fór að
hugsa um erindi sitt. Þegar hún hafði náð
farmiðunum og var á leið að útgöngudyr-
unum, sá hún mann, sem brosti til hennar.
Áður en hún vissi, livað hún gjörði, brosti
hún á móti. Hann var stór og ljóshærður, en
þegar hann tók ofan, sá hún að liann var
sköllóttur. Hann var auðsjáanlega nýkom-
inn, þvi að hann var með ferðafrakka og
tösku, og var ofurlítið slæptur að sjá eftir
ferðina.
Hún hugsaði, að það væri einhver, sem
liún hefði kynst í Edmondon; vinnuveitandi
hennar skifti við svo marga, og þetta gat
verið einn þeirra.