Freyja - 07.12.1928, Blaðsíða 13

FREYJA
„Gott kvöld! Höfum við ekki sést áður?
í Detroit? Nei? ESa Philadelphia?“
„Eg er hrædd um, að okkur skjátlist báð-
uin,“ sagði hún, og ætlaði að halda áfram,
en hann stöðvaði hana.
„Verið þér ekki að fara, stúlka litla. Mér
þykir svo gaman að hitta ósvikinn Kanada-
búa. Eg er breskur. Hvar er best að fá sér
tebolla í þessari borg?“
„Eg er ekki vel kunnug i Toronto,“ sagði
hún,“ spyrjið þér einhvern af járnbrautar-
þjónunum.“
„Hvað liggur yður á?“ sagði hann snögt.
„Þér töluðuð til mín fyrst. Þér hlóuð til
mín.“
Hún gekk fram hjá honum, en hann fylgdi
eftir og náði henni i anddyri stöðvarinnar.
„Hvað liggur á, ha? Verið þér ekki móðg-
aðar, litla mín, mig langar til þess að kynn-
ast yður. Eg heiti Whiplow —“
Frh. frá bls. 6.
ÞÚSUND DOLLARAR.
sagði Gillian. Blindur maður stóð á horn-
inu og seldi skóreimar og eldspýtur. Gillian
gekk til hans og sagði:
„Fyrirgefið, hvað munduð þér gjöra, ef
þér ættuð 1000 dollara?“ Blindi maðurinn
tók upp bankabók úr vasanum, og sýndi
honum. Það stóðu á henni 1,785 dollarar.
Gillian hugsaði sig um. Svo gekk hann að
bílnum og sagði bílstjóranum að keyra á
tíundu götu no. 150. Það var hús frænda
hans heitins.
Ungfrú Hayden sat við bréfaskriftir i
dagstofunni. Hún yar lítil Og grönn, svart-
klædd. En hún hafði eftirtektarverð augu.
Gillian kom inn með kæruleysissvip sinn.
„Eg var að koma frá Tolman gamla,“ sagði
hann, „þeir fundu einliverja viðbót við
erfðaskrána. Það er eins og gamli karlinn
hefði linast eitthvað upp á síðkastið —
nóg um það, hann arfleiðir yður að 1000
dollurum. Ég átti leið hér um, og Tolman
gamli bað mig um, að fá yður peningana."
Hann lagði seðlana á horðið.
Ungfrú Hayden fölnaði ofurlitið og sagði
tvisvar. „Ó!“. Gillian snéri sér við og leit
út um gluggann.
„Þér vitið vist, að eg elska yður,“ sagði
hann lágt.
„Mér þykir það leitt,“ sagði hún.
„Er það þýðingarlaust?“ spurði Gillian.
Hún hristi höfuðið.
„Vilduð þér lána mér blað og penna,“
sagði hann brosandi. Hún fékk honum það,
og hann setlist og skrifaði:
„Greitt af Robert Gillian 1000 dollarar,
sem færist til útgjalda á lið: „Eilif sæla“,
af skuld himinsins við bestu stúlku í heimi.“
18
Whiplow! Það var nafnið, sem frú Dorbau
hafði sagt í svefni. Það var ekki algengt
nafn.
„John Whiplow. Hvað lieitið þér?“
„Þér ættuð að spyrja frú Dorban að því!“
sagði hún.
Það var sagt upp á von og óvon, en mann-
inum brá í brún. Kinnar hans fölnuðu, svo
andlitið varð eins og mysa á litinn, og augun
ætluðu út úr andlitinu.
„F — frú Dorban?“ tisti i honum. „Hérna
— er hún hérna?“
En hún notaði sér vandræði llans og
komst undan, og þegar Whiplow kom út á
götuna, var luin horfin.
Það var ekki fyr en lnin var komin upp í
lestina til Quebec, að hún mintist á atburð-
inn við frú Dorban.
Frh.
Hann stakk blaðinu i umslag, og ók til
skrifstofu Tolmans.
„Ég er búinn að eyða peningunum, og er
kominn til þess að gefa ykkur skýrslu um,
hvernig ég notaði þá. Hún er hér.“ Ilann
kastaði umslaginu á borðið.
Tolman snerti ekki umslagið, en kallaði
á félaga sinn, og þeir stungu báðir nefjun-
um á kaf inn í geysistóran peningaskáp.
Eftir mikla leit, drógu þeir fram stórt inn-
siglað umslag, og tóku að velta vöngum yfir
innihaldi þess.
„Herra Gillian,“ sagði Tolman, þegar
rannsókninni var lokið, „það var viðbót við
erfðaskrá fænda yðar. Ilún átti ekki að opn-
ast, fyr en þér hefðuð gefið okkur skýrslu
um meðferð peninganna. Ilún er hér, og nú
mun ég segja yður innihald þessarar við-
bótar. Ef það sýnir sig, að þér hafið varið
fénu á viturlegan hátt cða í óeigingjörnu
skyni, þá er okkur falið að greiða yður
50,000 dollara af eigum hins látna. En sé
svo ekki, og þér hafið notað féð á sama
hátt og þér hafið verið vanur — í óþarfa
og i illum félagsskap, þá rennur þessi upp-
hæð til uppeldisdóttur hins látna, ungfrú
Miriam Hayden. Má ég nú fá að sjá skýrslu
yðar?“ Hann rétti út hendina, en Gillian
var heldur fljótari að ná i umslagið. Hann
reif það og innihald þess í smátt og stakk
sneplunum í vasann.
„Það er alt í lagi,“ sagði hann brosandi.
„Það er engin ástæða til þess að vera að
ónáða ykkur með þessu. Ég tapaði þessum
þúsund dollurum í hestaveðmálum. Verið
þið sælir, herrar mínir.“
Tolmaii og félagi hristu gráu lokkana
hryggir hvor framan í annan, því að þeir
heyrðu Gillian blístra dátt, meðan hann
beið eftir lyftunni.