Freyja - 22.03.1929, Blaðsíða 3

FREYJA
3
Landkönnuðurinn.
Hann nam skyndilega sta'ðar er hann varð þess
vart að hreyfingum hans var veitt eftirtekt. Svo
gekk hann leiðar sinnar hægum skrefum, án þess
að lita við, né láta á því bera, að hann var árás-
inni viðbúinn, úr hvaða átt sem hún kæmi.
Hann vissi það fyrir víst, að líf hans var ekki
óhult.. Margar tilraunir höfðu verið gerðar til
þess, að koma honum fyrir kattanef. Á rann-
sóknarför sinni gegnum lönd og höf víðrar ver-
aldar, hafði hann eignast marga svarna óvini, og
einn þeirra var algerlega miskunnarlaus.
Það var þessi óvinur, sem hafði svarið að
hefna sín á honum, fyrir hina ljótu bletti, sem
hann hafði sett á nafn fleiri en eins rikis, er
hann hafði farið yfir, og hann hafði fulla með-
vitund um þau örlög, sem biðu hans, ef hann
kæmist í hendur þessa óvinar.
Allt í einu sá hann út undan sér lítinn, illúð-
legan mann, sem nálgaðist á slælegan, kænlegan
hátt, og ygldi sig $f reiði, svo að það skein í
tennurnar. Aðrir stoðu að baki þessa manns og
biðu eftir dauða hans með eftirvæntingarglotti.
Þegar hið hrukkótta, gulskeinótta andlit
mannsins kom nær, sá hann hann draga hönd-
ina áftur undan bakinu á sér. Það var lævísleg
hreyfing, og s^'ndi, hvað honum bjó í hug. Hinn
beið og sneri baki að honum, en var þó við öllu
búinn.
Hann hafði orðið fyrir annari slikri árás á
ströndum Malaja-skagans, og tvisvar síðar, er
hann fór frá Singapore og er hann nálgaðist
Tokio. Með einstakri fimni og eftirfylgjandi
flótta, hafði honum tekist að forða sér undan
óvininum, og hann var viss um, að sér mundi
takast það núna.
Á leiðinni yfir Frakkland hafði hann orðið var
við fjandmenn sína, með hrukkótta manninum í
broddi fylkingar. Þeir biðu að eins eftir tæki-
færinu til þess. að drepa hann. Nú var augna-
blikið komið. Hann beið.
Hatursfull augu fjandmannsins komu nær og
nær. Hann lyfti hendinni, og sló eitt ógurlegt
högg. Landkönnuðurinn tók undir sig stökk á
sama augnabliki, til þess að komast undan —
En hann varð o-f seinn!
Marinn og dauður lá hann, grafkyr, og lík
lians bar vott um hirin voveiflega dauðdaga.
Gamli landafræði-kennarinn dustaði dauðu
maðkafluguna út af nýja landabréfinu sinu, þurk-
aði vandlega upp bleksporin sem láu í óreglulegri
línu yfir hið meyjarfagra yfirborð þess, og rak
nemendurna í sætin.
Bættulegar kvikmyndatökur.
Gestir í kvikmyndahúsum eru vanir að líta
rólegum augum þær hættur ogvoða, semhetj-
an í myndinni verður að berjast við. Það
hefir svo mikið verið rætt og ritað um brögð-
in, sem beita megi, til þess að vernda hina
dýrmætu persónu kvikmyndaleikarans, brúð-
ur, sem komi í slað manna í hættulegustu
köflunum o. s. frv., að fáir trúa því, að leik-
arinn þurfi í raun og veru að sýna það hug-
rekki og ofdirfsku, sem hann verður oft að
gera. Allir öfunda „filmstjörnurnar“. Og þó
er ekkert fjær sanni en ])að, að æfi þeirra
sé sældarbrauð. Raunveruleikinn er það, sem
krafist er í kvikmyndum nú á dögum; og
raunveruleikinn fæst ekki, nema lífi og lim-
um leikara, leikstjóra og ljösmyndara sé
stofnað i voða. Raunveruleikinn krefst þess,
að myndin sé tekin á staðnum, sem hún á
að gerast á, og þar er sjaldan hægt að koma
við þeiin brögðum, sem gera myndatökuna i
leiksölunum auðveldari. Hættulegastar eru
ferðamyndir úr óbygðum héruðum og stríðs-
myndir, -— og skyldur þær, sem leikstjóran-
um eru lagðar á herðar, eru oft þungar.
Hann á að taka myndina, hvernig sem alt
veltur, og taka hana vel, en um leið að vernda
líf og limi starfsmanna sinna.
Takan á myndinni „Chang“, sem sýnir
dýra og villimannalif í frumskógunum, var
ein sú mesta hetjudáð, sem unnin hefir ver-
Tígrisdýrið, sem œtladi að stökkva á Ijós-
myndarann í „Chang“.
ið í sögu kvikmyndanna. Fyrir tökunni stóðu
þeir Ernest Schoedsack og Merian Cooper,
liáðir æfintýramenn, landkönnuðir og vis-
indamenn. Þeir lögðu upp frá Bangkok, og
eftir tólf daga erfiða ferð í frumskógum Sí-
am fundu þeir loks staðinn, sem þeim fanst
hentugur til þess að taka myndina á. Hér