Freyja - 22.03.1929, Blaðsíða 5

FREYJA
5
Æskan er of mikils metin.
Eftir Margery Lawrence.
Eg veit, að sjálf fyrirsögnin á þessari grein
muni vekja öflug andmæli, — æskan of mik-
ils metin? En sú fjarstæða! Hvernig getur
æskan, sjálf morgunstund lífsins, verið ann-
að en unaðslegasta tímabilið?
En — er hún það? Er það ekki svo, að
þegar menn eru orðnir ofurlítið eldri og
líta aftur í tímann, þá halda þeir það?
En það var nú ekki samt — — — maður
var of — — —.
Einmitt. „0f“ — of ákafur, of óviss, of trú-
gjarn — um of af
öllu, til þess að vera
sæll. Á þeim dögum
rikti dómgreindar-
leysið i hásætinu,
þrátt fyrir aðdáun
hinna eldri, sem
var ekkert annað
en þrá eftir týnd-
um æskudögum. —
Er æskan sælasti
tíminn? Án þess að
finna til skelfingar
fyrir þessa goðgá.
þá lýsi eg yfir því
i hjartans einlægni,
að æskan er oftast
nær vansælust og
óskemtilegust. Þeg-J
ar eg lít á stað-
reyndirnar frá mínu
sjónarmiði, þá sé
e g að minsta kosti
rofna þessa afvega-
leiðandi þoku dýrð-
ar og unaðar, sem
æskudagarnir eru annars vafðir í — og eftir
því að dæma, hve margir af jafnaldra vin-
um mínum voru mér sammála, þegar þetta
málefni barst í tal, þá er eg viss um, að
við atkvæðagreiðslu meðál samtíðarmanna,
mundi mikill meirihluti vera mér fylgjandi.
Æskan sælutími? Hjálpi mér allir heilagir!
Hver er sæll á hinum svokölluðu „uppvaxt-
arárum“? Auðvitað eru til undantekningar,
og allir þekkja þessi sjaldgæfu eintök af
æskulýðnum, sem eru svo afskaplega ánægð
með sjálf sig, — en öll við hin, sem erum
enn nógu nálægt tvítugsaldrinum, til þess
að muna högg, skeinur og meiðsli æskuár-
anna — við þökkum Guði fyrir að vera loks-
ins vaxin upp úr^þeim.
Ekkert lægi mér fjær, en að óska, að eg
væri orðin átján ára aftur. Þá var eg óslíp-
uð telpukind, ekki ósnotur að útliti, dökk-
hærð og beinvaxin, en hafði ekki nokkra
hugmynd um, hvernig eg ætti að klæðast,
hvernig eg ætti að tala, hvernig eg ætti að
„taka mig út“. Mestan löngu nún var að
vera eins og kunningjastúlkur minar, þær
voru flestar smávaxnari og liðlegri, þær
syntu, léku tennis og hockey, en í þessum
listum var eg versti klaufi. Að eg kunni að
skrifa, mála og leika á pianó, það fanst inér
þá einkisvirði.
Það hlægir mig núna, þegar eg hitti ein-
hverja af þessum fornu kunningjakonum og
heyri þær segja: „Þú ert svei mér hepp-
in, Margery, þú skrifar og þú ferðast og þú
hefir eitthvað að
lifa fyrir, — en eg
kann ekkert.“ Þá
man eg, hve mjög
eg öfundaði þessa
sömu stúlku áður,
fyrir það, hvað hún
var liðug i tennis,
og eg get ekki var-
ist því, að finna til
ofurlítillar ánægju.
—■ Nei, það eru fá-
ir, sem langar til
þess að lifa aftur
þessi ár, angist
þeirra og óróleika,
feimnisroðann, von-
brigðin og klaufa-
skapinn, — kvalir
hvolpaástarinnar,
allar auðmýking-
arnar, leynilega
meðvitund um eig-
ið þekkingarleysi
og tilraunirnar til
þess að ná þessu
blessaða öryggi og sjálfsvitund, sem þeir
eldri hafa.
Eins og ein indæl átján ára stúlka sagði
við mig, þegar hún sá þritugum manni, sem
hafði verið borðherra hennar, létta stórum,
er hann skildi við hana og sneri sér að ann-
ari hálffertugri konu, sem átti það öryggi
og þá veraldarvisku, sem árin ein geta veitt.
„Þó að það væri ekki nema svipurinn á
henni, þegar hún talar við hann, þá verð eg
heiðgul af öfund. Og mig sem langaði svo
til þess, að honum þætti eg skemtileg."
En hvað eg skil hana vel! Þegar eg var
átján ára, var eg afslcaplega ástfangin af
lögfræðing rúmlega þritugum, sem var kunn-
ingi föður míns. En hvað mig langaði til
þess að vita, um hvað eg ætti að tala við
hann, hvernig eg ætti að vekja áhuga hans.
Eg þorði ekki að tala um leiklist, stjórnmál,
ferðalög, því að eg vissi, hve algerlega ófróð
eg var bæði í þeim efnum og yfirleitt öllu
sem hann kynni að hafa gaman af. Af ein-
Frh. á bls. 15.
Æskan cr vansœlasti tíminn á œfi mannanna, seg-
ir cnski rithöfundurinn Margery Lawrence.