Freyja - 22.03.1929, Blaðsíða 12

12
FREYJA
auðugur og drykkfeldur. Þa'Ö var komið ná-
lægt sólarlagi, þegar hann vakhaði með
brennandi þorsta. Flaska af hvítvíni hresti
ofurlítið huga hans og hann fann í sér kjark
til þess, að slangra út á götu með báðar
höndur i buxnavösunum. Hann langaði í
einhver æfintýri. Hann ltunni ekki orð i
spönsku, en á götunni rakst hann á einhvern
leiðsögumann, sem kunni ensku, og heilsaði
honum eins og vini.
„Það eruð þér, sem mig hefir vantað i all-
an dag,“ sagði hann. „Sýnið þér mér bæinn.
Eg hefi nóga peninga — eg vil fara á ein-
hvern stað, þar sem er dans og stelpur —
það er min veika hlið.“
Náunginn fylgdi honum á knæpu í dimmu
hverfi. Þar var leikið á gítar, og fáklæddar
meyjar Stigu spánska dansa, sem höfðu ver-
ið vinsælir á fyrri öldum, þegar menn voru
ekki eins siðsamir og nú. Hollin sat i allri
dýrð sinni við borð, sem var alþakið flösk-
um af Rioja, slæmu whisky og ódýrU kampa-
víni, með einn kvenmann á hvoru hné, og
söng hárri raustu væmna visu. Þá kom til
hans maður, sem var auðsjáanlega ekki
spænskur. Það var hár, miðaldra maður, og
hann mundi sjálfsagt hafa skotið Hollin
skelk i bringu, ef hinn siðarnefndi hefði
ekki verið í svona indælu skapi.
„Eruð þér Englendingur," spurði aðkomu-
maður, og dró stól að borðinu.
„Já, lagsi — eða réttara sagt ástralskur.
Má eg bjóða yður einn lítinn?“
Hinn helti sér i glas litlum sopa úr flösku,
sem bar nafnið „Whisky“ á miðanum, og
þynti eitrið vel með vatni.
„Á hvaða sltipi?“ spurði hann kæruleysis-
lega.
„Skipi? Hvað eigið þér við?“
„Eruð þér ekki sjómaður? Það koma ekki
aðrir en sjómenn til Vigo,“ sagði aðkomu-
maður.
„Eg er sjómaður og sjómaður ekki,“ hikst-
aði Hollin hátiðlega. „Eg er farþegi. En hver
eruð þér annars?“
„0 — eg er — ferðamaður.“
„Jæja, ferðastu þá!“ sagði Hollin æstur,
því að grunur hans hafði skyndilega vakn-
að. „Og vertu ekki að hnýsast i mín einka-
mál, þvi það lið eg ekki!“
„Fyrirgefið, eg ætlaði ekki að móðga yð-
ur,“ sagði hinn. „Skál.“
Hann drakk, og Hollin mýktist og tók að
gefa frekari upplýsingar um sjálfan sig. Þær
upplýsingar voru auðvitað lognar frá rótum
og svo illa til fundnar, að aðkomumaður af-
sakaði sig brátt, og flutti sig að öðru borði.
Leiðsögumaðurinn hallaði sér að Hollin, og
dró athygli hans frá dömunni, sem hann var
að kjassa.
„Þetta var enskur leynilögreglumaður,"
hvíslaði hann, og það snar-rann af Hollins
„Hvernig vitið þér það?“
Áreiðanlega besta og fallegasta
úrvalið af sokkum er í
versluninni Snót
Vesturgðtu 16.
„Hann kom í morgun. Einn af kunningjum
mínum var túlkur fyrir hann.“
Hollin varð skelkaður. „Leynilögreglumað-
ur?“ sagði hann órólegur. „Hvað er hann
að gera hér?“
„Eg veit það ekki. Hann er að leita að
einhverjum — hann hefir haldið uppi fyrir-
spurnum um enska fjölskyldu, sem bjó hér
einu sinni.“
Ilollin nuddaði órakaða hökuna á sér, og
deplaði augunum i gegnum tóbaksmökkinn
í áttina til hávaxna mannsins, sem virtist
niðursokkin i dagblað.
„Heyrið þér,“ hann lækkaði róminn. „Kom-
ist þér að, hvað hann heitir. Mér finst eg
kannast við hann.“
„Það er skrítið nafn — Spinner.“
„Fjandinn sjálfur!“ gapti Hollin. „Mér
sýndist eg þekkja hann!“ Hann var orðinn
alveg ódrukkinn, og var eins var uin sig, eins
og hinn tregi heili hans leyfði. Hann sötr-
aði út úr glasi sinu, benti þjóni að koma,
greiddi reikninginn og laumaðist út af knæp-
unni með leiðsögumanninum. Hann leit um
öxl og sá, að leynilögreglumaðurinn var
einnig staðinn upp, og bjóst til að fylgja hon-
um eftir.
„Hérna, takið þér þetta,“ sagði Hollin, og
stakk peningaseðli í hönd leiðsögumannsins.
„Haldið þér honum uppi á rabbi; eg þarf
að hitta mann.“
Hann hljóp niður eftir strætinu, og þaut
síðan eins og áður eftir hliðargötum, til þess
að komast á aðalgötuna. 1 hálftima var hann
að villast, og þar eð hann kuuni ekki
spænsku, og gat engan spurt til vegar, varð
hann að komast hjálparlaust niður að bryggj-
unni, sem báturinn hans lá við. Loksins, þeg-
ar hann kom út úr einu af hinum mörgu
krókóttu strætum, sá hann höfnina. Hann
kom að bryggjunni, — þar var enga manns-
sál að sjá. Báturinn vaggaði sér hægt á öld-
unum fyrir neðan steinþrepin, og hann and-
varpaði, eins og þungu fargi hefði verið létt
af honum. En þegar hann ætlaði að fara að
ganga niður þrepin, var komið við öxlina
á honum, og taugar hans voru svo óstyrkar,
að hann æpti við.
„Það er alt i lagi.“ Hann þekti röddina.
Það var leynilögreglumaðurinn. „Eg beið
hérna til þess að hafa tal af yður,“ sagði
Spinner. „Þér sáuð mig víst ekki.“
„Nei,“ sagði Hollin og dró andann þungt.
' „Og eg er afskaplega tímabundinn. Eg þarf
að komast um borð.“
(Frh.)