Freyja - 22.03.1929, Blaðsíða 4

4
FREYJA
Neðansjávarbátur s'ókkvir kaupskipi í bresku myndinni „Dularfullu skipin“.
var engum brögðum hægt að beita, alt varð
að vera raunveruleiki og náttúra frá byrjun
til enda, og þeir, sem tóku þátt i þessari för,
lögðu allir líf sitt í hættu óteljandi sinnum.
Hér voru engin tamin villidýr; það varð að
elta þau uppi með mikilli þolinmæði. Land-
ið var fult af tígrisdýrum, — á síðustu þrem-
ur árum höfðu þau drepið um 400 innfædda
menn. Af leopördum, fílum, ljónum og eitur-
slöngum var einnig gnægð mikil.
í eitt skiftið var tígrisdýr komið i hálfs
meters fjarlægð frá myndavél Schoedsacks.
Hann hélt rólegur áfram að snúa, og náði
myndinni, en félagi hans skaut dýrið á því
augnabliki, er það var að stökkva á hann.
En ef til vill voru tígrisdýrin ekki versta
hættan. Staðurinn, sem þeir voru á, lá i einu
versta hitasóttar og kóleruhéraði heimsins.
Báðir félagarnir höfðu hitasótt (malaria) all-
an tímann, sein þeir voru þar, og lágu oft
dögunum saman með óráði. Sjö af meðlim-
um fararinnar létust af kóleru, en tvo rifu
villidýrin i sig.
Önnur eftirtektarverð mynd, sem hafði í
för með sér geysimiklar hættur, var „Villi-
menn Afriku“, sem Dr. Shattuck nokkur tók.
Hún sýnir líf dvergakynflokkanna í Mið-
Afríku, þessa einkennilegu kynflokka, sem
þegar fara sögur af 3330 árum fyrir Kr.
Homer getur einnig um þá i Ilionskviðunni.
Örfáir hvítir menn höfðu komist til þessa
kynflokks, og Ðr. Shattuck varð að berjast
við ótrúlegar þrengingar í förinni.
í kvikmyndinni „Verdun“, sem er lýsing
úr stríðinu, voru notaðar egta sprengikúlur,
og leikararnir voru flestir menn, sem höfðu
tekið þátt i striðinu, og höfðu þess vegna
reynslu. Það komu allmörg slys fyrir, en
þó ekkert, sem yrði neinum að fjörlesti.
Fimtán punda þungt brot úr sprengikúlu
féll við fætur ljósmyndaranna, en þeir létu
sem ekkert hefði i skorist. í breskri mynd,
sem lýsir neðansjávarhernaðinum, voru
gerðar fimm tilraunir til þess að sprengja
upp skip, en það tókst ekki, af einhverjum
ástæðum. Nokkrir menn fóru um borð, til
þess að komast fyrir ástæðuna. En þá kom
sprengingin, og var svo ógurleg, að skipið
sökk á tveimur mínútum, og það var aðeins
snarræði undirdeikstjórans að þakka, að
mönnunum var bjargað,
En almennar kvikmyndir geta einnig haft
allmiklar hættur i för með sér. 1 myndinni
„Synir hafsins“, sem Esther Ralston, Char-
les Farrell, Wallace Beery og George Ban-
croft, léku í, komust allir aðalleikararnir i
lífsháska, í versta storminum, sem hafði geys-
að á Ameríkuströndinni i mörg ár. Seglskip-
ið, sem þau voru á, braut af sér möstrin,
öllu ofan þilfars var skolað fyrir borð, og
þegar það fanst, eftir fjögra sólarhringa
hrakninga, var það ekki annað en flak.
„Aldrei skal eg leika oftar í eyðimerkur-
myndum,“ sagði Lilian Gish, eftir að hún
hafði leikið i „Vindurinn“. Hún varð að vinna
hálfnakin í steikjandi sólarhruna Mojave-
eyðimerkurinnar 10—12 tima á dag. Hörund
hennar var alt brunnið og með blöðrum, fæt-
urnir voru svo sárir af glóheitum sandinum,
að hún gat naumast gengið, og þegar hún
hafði verið nokkurn tíma úti í sólinni, á
hverjum degi, var hún orðin steinblind af hinu
ofsasterka ljósi. Leikstjórinn og Ijósmynd-
ararnir voru með þykka leðurskó og sólgler-
augu, en hún, veikbygð og fíngerð eins og
hún er, varð að ganga berfætt og þola öll
óþægindin.
Nýlega áttu Ivar Novello og J. A. Warm-
ington að leika svæsin slagsmál, og þeim til
mikillar óánægju voru aðrir fengnir i þeirra
stað, í þetta atriði. Þá langaði í slagsmálin.
En þeir urðu fegnir á eftir, því að báðir
kapparnir voru svo ineiddir eftir bardagann,
að það varð að sækja læknir handa þeim.