Hlynur - 15.03.1956, Qupperneq 14

ég hef mestan unað átt
einn í hestastóði.
Haraldur Jónasron.
Ilann hefir samleið aldrei átt
með örgum jeppaskrjóði.
Þórmundur Erl'ngsson.
Oft á fund í laufgan lund
le ða sveinar fögur sprund.
Veldur hrund oft ástarund
eftir eina nœturstund.
Ragnar Jóhannesson.
Enn ég má skunda alla stund
einsamall á stúkufund.
Haraldur Jónasæn.
Blíð er hrund með bjarta mund
blómstrar gmnd við opin sund.
Þórmundur Erl.ngsson.
Allt er grafið undir anjó,
ísing vafin sérhver tó.
Geislatrafi gylltu sló
á gullið haf — og jörðin hló.
Haraldur Jónasron.
L'nd í kafi, létt sem liló,
liggur haf í kaldri ró.
Þórmundur Erl ngsson.
Reyndu að botna rýjan mín.
reyndu á skáldafákinn.
Reyndu að bœta rímnagrín,
reyndu að máta strákinn.
Ragnar Jóhannesson.
Afbrögð eru upphöf þín
orða- fyrir hák'nn.
Jón vélsetjari.
Til giftra manna
Ort (en aldre'. flutt) af einum er
heima var, þegar starfsfólk KEA fór
skemmtiför í Vaglaskóg síðsumarí'.
Varaðu þig í Vaglaskógi
vinur er skyggja fer.
Þar eru ýmsir álfar á sveimi
er enginn maður sér.
Þe r eru vísir að hvísla í hljóði
svo hjartnæmt í eyra þér.
,,Stundin er þín og nú er næði
og njóttu nú lífsins hér.“
Þegar hvíslandi létt í laufi
leikur hinn mildi blær.
Þegar angandi ilmur skógar
sem ölvun að vitund nær
þá losnar um margar levndar kendir.
og lífið í brjósti hlær.
Ilvað verður þá um hversdagsleikann,
sem hvarvetna ríkti í gær.
Því skal grandvörum giftum mönnum
gefið það holla ráð
að gæta sín þegar rökkvar í rjóðri
og ró er um skógarláð
þá skýtur örvunum ástarguð nn
— það er í stjörnunum skráð —
að þá verði einlægur ásetningur
eðlishvötinni að bráð.
(Ur Krumma).
„Fyrst þurrkar hún, svo skolar hún, og
síðast þvær hún“.
14