Hlynur - 15.04.1982, Síða 8

0 Jóhannes Bekk
hefur orðið

• Paö er margt skrýtið í henni veröld. Jafnvel ein sak-
Ieysisleg hurð eða stigaræfill getur orðið ástæða mikilla
heilabrota og sárra þrauta, ef aðstæður haga svo til.
Það er nefnilega þannig ástatt hjá mér, að ég hef átt við
tímabundna hreyfihömlun að stríða síðastliðinn einn og
hálfan mánuð, þ. e. þurft að ganga með tvær hækjur hvert
sem ég hef farið og ekki getað skilið þær við mig, þó
feginn vildi.
En heilabrotin byrjuðu seinni part marsmánaðar s. 1.
á bryggjunni á Akranesi og takmarkið var að komast um
borð í Akraborgina. Ég þóttist fær í allt eftir tveggja daga
þrotlausar gönguæfingar um ganga og stiga Sjúkrahússins
á Akranesi, sem leiddu af sér blöðrur í lófa, harðsperrur,
sinadrátt og vöðvabólgu. Meira um það síðar.
Er ég kem að landganginum, sé ég mér til hryllings, að
hann er allt öðru vísi en gangarnir á spítalanum, allt of
brattur og það sem verra er, allt of mjór. Eftir smá út-
reikninga sé ég, að ég kemst ekki upp nema einhvern
veginn út á hiið
iandganginum og
borð, tekur
jafnvel tvíf;
hann, hvað þ'
hamaganginn
dekk, sest
svitann. Þá
í reyksalinn.
ekki út fyrir að vera
slsti
a
l berta viö.
éiteaJgerfiðleiku
maður, sem er aö
ngi
niöur. k
iöiö búi'
nar eiga ekki að
í br
kktaf
;a
l^ffiðas
Brún sakleysisleg tréhuri
útbúin mestu skaðræðisgripum óheflaðra hækjumanna,
hurðarpumpu og þrjátíu sentimetra háum þröskuldi úr
stáli.
Ég ræðst til inngöngu, ýti hraustlega við hurðinni með
annarri hækjunni, svo hún opnast upp á gátt, set báðar
hækjurnaryfir þröskuldinn og . . . Þáskeðurþað. Hurðin
kemur á fullri ferð til baka í ennið á mér, ég hendist aftur á
bak, hækjurnar verða eftir milli þröskulds og hurðar og
rek hnakkann í eitthvað hart. Ég bölva öllu í sand og
ösku, hálf vankaður eftir lætin og hoppa aftur að hurð-
inni, gríp hækjurnar og geri aðra tilraun. I því kemur lítill
gutti, um þriggja ára að aldri, að mér og spyr; „Hurðu
manni, slasaðirðu þig á hurðinni?" Ég jánka því hálf
önugur, en bið hann að halda fyrir mig hurðinni opinni,
meðan ég komist inn fyrir. Það gerir hann, en starir á mig
undrandi, eins og hann hafi aldrei séð annað eins fyrr.
Seinna kemur stráksi aftur, teymandi mömmu sína alveg
að mér og hvíslar að henni: „Hann slasaði sig svo á
hurðinni, að hann fékk tvo stafi til að geta labbað".
Segir svo ekki af förum mínum fyrr en ég kem heim.
Þannig hagar til heima hjá mér, að eftir að inn um dyrnar
er komið, þarf að fara upp stiga, til að komast í íbúðina,
sem er á efri hæð. Eins og áður er getið var þjálfun mín m.
a. fólgin í því, að ég hélt í handriðið með hægri hendi og
notaði aðra hækjuna með þeirri vinstri, þegar ég fór upp
stigann, en öfugt þegar ég fór niðunEftir tveggja daga
i ég, að stigar
jemur áfallið.
'egin! Það er
megin þegar ég
tekinri með í reikn-
rjá daga að
P Waráttu tókst þetta svo til hnq.
L Wröu ekki nein hindrun fy
Heima hiá mér er handr
;ar ég fer
ir galli. ser
þjálfunin,
a stiga.
nn|
ftir þrjáhvt^’ gatst kofljin upp á noldrinu 1 mer og
ley fðirner ao key ra. Gekk þao alveg prýðilega „miðað
við aðstæður". Var þá mun auðveldara að komast allra
sinna ferða, en konan bar það mikla umhyggju fyrir mér,
að hún sleppti mer við að fara út í búð, því það gat kostað
stríð við hurðir, stiga, þröskulda og burðarpoka.
Laugardagskvöld eitt um daginn ákváðum við að kíkja
á öldurhús borgarinnar, eftir langt hlé. Ég var orðinn
þokkalega sprækur, en samt með hækjurnar. Þegar föst-
8 HLYNUR