Morgunblaðið - 11.09.2019, Blaðsíða 18

18 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 11. SEPTEMBER 2019
✝ Ásdís Stef-ánsdóttir
fæddist á Arndís-
arstöðum í Bárð-
ardal 28. ágúst
1923. Hún lést á
Dvalar- og hjúkr-
unarheimilinu Hlíð,
Akureyri, 2. sept-
ember 2019.
Foreldrar henn-
ar voru Stefán
Tryggvason frá
Arndísarstöðum í Bárðardal, f.
18. júní 1891, d. 31. okt. 1971, og
Hólmfríður Sigurðardóttir frá
Ysta-Felli í Köldukinn, f. 12. maí
1896, d. 25. feb. 1990. Systkini
Ásdísar voru: Áslaug, f. 1922, d.
2006, Hermann Helgi, f. 1926, d.
1955, Sigurður, f. 1928, d. 2006,
Kristbjörg, f. 1932, d. 1992, Elín,
f. 1935, d. 2018, og Tryggvi, f.
1936, d. 2016.
17. júní 1945 giftist Ásdís Jóni
Geir Lútherssyni frá Vatnsleysu
í Fnjóskadal, f. 8. júlí 1914, d. 7.
maí 1997. Foreldrar hans voru
Lúther Olgeirsson, f. 17. ág.
1889, d. 14. maí 1922, og Þórunn
Pálsdóttir, f. 24. apr. 1892, d. 6.
jan. 1978. Börn Ásdísar og Jóns
Geirs eru: 1) Bergsveinn, f.
1945. 2) Ingvar, f. 1946. 3) Þór-
dís Hólmfríður, f. 1949, m. Birg-
ir Jónasson, dætur þeirra: a) Ás-
geir Þ. Hallgrímsson. 8) Sól-
veig, f. 1964, samb. Friðfinnur
Hauksson, börn Sólveigar og
Friðbjörns A. Péturssonar: a)
Erla, samb. Hilmar Þ. Dagsson,
b) Jón Geir, samb. Ásta S. Guð-
jónsdóttir, c) Bergsveinn Ingv-
ar, unnusta Björg Ingadóttir,
d) Pétur Trausti, unnusta Inga
B. Jensdóttir. 9) Steinunn
Harpa, f. 1969, m. Stefán Rún-
ar Sævarsson, sonur Stefáns:
Sveinmar Rafn, k. Benný Rós
Björnsdóttir, börn þeirra:
Hólmfríður Lilja og Björgvin
Smári.
Árið 1926 fór Ásdís í fóstur
til föðursystur sinnar, Herdísar
Tryggvadóttur, en frá níu ára
aldri ólst hún upp hjá for-
eldrum sínum á Hallgilsstöðum
í Fnjóskadal. Hún fór snemma
að hjálpa til við bústörf og var
einnig í kaupavinnu og mörg
sumur við Skógrækt ríkisins á
Vöglum. Hún nam við Barna-
skólann í Skógum í fimm vetur
og sinn vetur hvorn við Hús-
mæðraskólann á Laugum og
Iðnskólann á Akureyri. Árið
1946 reistu Ásdís og Jón Geir
nýbýlið Sólvang úr landi Hall-
gilsstaða þar sem þau bjuggu
upp frá því og Ásdís áfram eftir
lát Jóns Geirs til ársins 2018.
Útför Ásdísar fer fram frá
Akureyrarkirkju í dag, 11.
september 2019, og hefst at-
höfnin klukkan 13.30. Jarðsett
verður í Hálskirkjugarði.
dís, m. Bjarni
Kristjánsson, börn
Ásdísar og Baldvins
Hallgrímssonar:
Arna, Birgir og
Edda Líney, b)
Björg, m. Bo Ros-
dahl, sonur þeirra:
Tómas. 4) Ingunn,
f. 1950, d. 2012, m.
Magnús Skúlason,
synir þeirra: a)
Hlynur, samb. Re-
nata Pratusyté, b) Skúli. 5) Sig-
rún, f. 1953, m. Ólafur H. Bald-
vinsson (d. 2016), dætur þeirra:
a) Sólrún María, samb. Qussay
Odeh, b) Hafdís, m. Jóhann Han-
sen, börn þeirra: Óliver Rökkvi
og Dögun Tinna, börn Jóhanns:
Natan Birnir og Dórótea María,
c) Dagný. 6) Aðalheiður Erla, f.
1957, m. Óskar H. Albertsson,
börn þeirra: a) Kári Páll, samb.
Marta Leite, b) Björk, m. Gior-
gos Oikonomou, dóttir þeirra:
Ariadni Marín, c) Ásdís Helga,
samb. Ingvar B. Einarsson, d)
Stefán Andri. 7) Þórunn, f. 1961,
m. Rúnar Jóakimsson, börn
þeirra: a) Arnar Geir, k. Kol-
brún Gunnarsdóttir, börn
þeirra: Álfrún Lóa, Saga Kristín
og Baldur Nói, b) Hrönn, dóttir
hennar og Atla J. Albertssonar:
Ýr, c) Silja, d) Líney, samb. Ás-
Nýorðin 96 ára var svo komið í
byrjun september hjá Ásdísi í
Sólvangi að gæfusömu og giftu-
ríku lífi var lokið. Stór, sterk og
heilsuhraust fram á síðustu ár.
Stjórnaði stóru og glæsilegu búi
með eiginmanni og fjölskyldu
áratugum saman, eignaðist níu
börn og sinnti allri fölskyldunni
af alúð og rausnarskap. Fjöl-
mennt heimili, mjög gestkvæmt
og félags- og samfélagsmálum
sinnt af alúð og krafti fram á síð-
ustu ár. Lá ekki á skoðunum sín-
um um menn og málefni í þjóð-
félaginu, en var alltaf með
hugann heima í Fnjóskadalnum
um líf, starf og þarfir fólksins
þar.
Það var mikil gæfa að kynnast
þessari merku og góðviljuðu
konu. Alltaf kát og hress þó í
mörgu væri að snúast. Ávallt
höfðinglegar móttökur og glæsi-
legar veitingar. Lét sér mjög
annt um sína nánustu, hvort sem
var fjölskylda eða aðrir sam-
ferðamenn.
Bernskuár hennar voru svipuð
og hjá mörgum öðrum á þessum
árum.
Barnmörg fjölskylda og erfitt
að hafa nóg fyrir alla til að bíta og
brenna. Ásdís var svo gæfusöm
að vera í fóstri fyrstu árin hjá
góðu skyldfólki sínu í Bárðardal
og á Húsavík, stundaði nám í
Húsmæðraskólanum á Laugum í
Reykjadal, en kom síðan á slóðir
foreldra sinna í Fnjóskadalinn.
Þar byggði hún upp glæsilegt bú,
Sólvang, í landi foreldra sinna á
Hallgilsstöðum, með Jóni Geir
manni sínum. Eignaðist börnin
níu og stjórnaði glæsilegu heim-
ili.
Í bókinni hugverk þingeyskra
kvenna, Djúpar rætur, útg. 2002,
lýsir hún hugleiðingum sínum um
lífið og tilveruna. Hún lauk þeim
hugleiðingum með þessum orð-
um Valborgar Bentsdóttur:
Metinn skal maðurinn,
manngildi er hugsjónin,
Enginn um ölmusu biður.
Hljómar um fjöll og fjörð:
Frelsi skal ríkja á jörð,
Jafnrétti, framþróun og friður.
Minnist yndislegrar tengda-
móður með virðingu og hlýju.
Magnús Skúlason.
Elsku amma.
Sjálfsagt finnst flestum að
ömmur þeirra hafi verið blíðar og
góðar, en ég efast samt um að
nokkur amma hafi verið eins blíð
og góð og þú.
Fyrir mér varst þú alltaf
„amma í Sólvangi“. Fyrir barns-
hugann getur bóndabær, með
bæjarlækinn, fjallið, dýrin og allt
hitt, orðið að goðsagnakenndri
veröld. Í augum barns getur
traktor með múgavél í eftirdragi
öðlast víddir vagns úr goðheim-
um sem dregur á eftir sér litlar
sólir. Og í miðju þessarar heims-
myndar varst alltaf þú, eins og
sálin í henni. Eins og þú og þessi
undraveröld væruð eitt og hið
sama.
Þú áttir lítinn kost á menntun
en komst níu börnum á legg, sam-
hliða bústörfum. Hvað sem
menntunarleysinu leið varstu að
sjálfsögðu gáfum gædd, varst
bæði framsýn og réttsýn, og lést
stutta skólagöngu ekki aftra þér
frá því að fylgjast með og mynda
þér skoðanir á málefnum sam-
félagsins, sem þú síðan færðir í
orð á þína vísu. Mikið þótti mér til
þín koma þegar þú sýndir mér
greinar sem þú skrifaðir í tíma-
ritið í sveitinni um það sem á þér
brann, um kvenréttindi, atvinnu-
mál, ástand heimsmála og annað
sem þér fannst betur mega fara.
Elsku amma. Allan þann tíma
sem ég var samtíða þér í þessari
jarðvist sá ég svo lítinn mun á þér
frá ári til árs; fyrir mér varstu
einhvern veginn alltaf eins og þú
áttir að þér að vera. Sökum þess
og af því hve háum aldri þú náðir
var ég kannski ómeðvitað farinn
að leyfa mér að trúa að þú yrðir
eilíf. Þess vegna er svo undarlegt
að núna sért þú farin. En minn-
ingarnar varðveiti ég og á þann
hátt eruð þú og Sólvangur alltaf
samferða mér hvert sem ég fer.
Kári Páll Óskarsson.
Ég er svo lánsöm að hafa alist
upp með ömmu minni, bestu
ömmu sem hægt er að óska sér.
Hún var amma sem sagði mér
sögur, söng fyrir mig vísur, bauð
ömmumola, stoppaði í sokka,
bakaði besta brauð, prjónaði,
saumaði og heklaði. Hún gaf mér
endalaust. Umfram allt var hún
amma sem mætti mér ávallt með
brosi, kossi og þéttu, hlýju faðm-
lagi.
Amma hafði einstakt lag á því
að njóta þess góða sem lífið hafði
upp á að bjóða, kaffibollans, sól-
skinsins og fuglasöngsins. Amma
var jákvæð og þakklát, þrátt fyrir
að hafa lifað tímana tvenna. Hún
var svo þakklát fyrir landið sitt,
sveitina og fólkið sitt.
Amma var einstakur mannvin-
ur og dró fram það góða í fólki
með gleði sinni og hlýju. Við hlóg-
um saman og gerðum að gamni
okkar. Amma minnti reglulega á
mikilvægi þess að varðveita barn-
ið innra með sér. Nú skil ég svo
vel hvað hún átti við.
Ég á ótal minningar af ömmu
sem ylja. Ég man eftir henni taka
á móti okkur systrum úr skólan-
um, þá stóð hún á tröppunum í
Sólvangi og veifaði. Ég man þeg-
ar hún kom heim á neðri bæ til að
taka þvottinn af snúrunni þegar
rigndi. Ég man hvernig hún bjó
til heitt kakó og hlýjaði kaldar
tær og fingur á ofninum í eldhús-
inu. Ég man eftir okkur saman að
taka upp kartöflur og tína ber í
berjamó. Minningar um ömmu
sem klappaði mér á vangann og
kallaði mig heillina sína.
Ég veit og vona að elsku amma
mun lifa í hjörtum okkar. Hennar
lag á því að mæta lífinu með
æðruleysi er mitt leiðarljós. Ég
er þakklát fyrir að Ýr, dóttir mín,
kynntist henni. Amma veitti
henni hlýju og alúð, hún söng fyr-
ir hana og meira að segja svæfði.
Einn daginn í síðustu viku kom
Ýr heim úr leikskólanum syngj-
andi lag sem okkur langar að til-
einka elsku ömmu og langömmu.
Þú sólargeisli sem gægist inn
og glaður skýst inn um gluggann
minn.
Mig langar svo til að líkjast þér
og ljósi varpa á hvern sem er.
(Björn Þórarinsson)
Hrönn Rúnarsdóttir
Sólvangi.
Hún elsku amma í Sólvangi er
látin og það er mikill missir.
Amma var einskonar erkiamma,
hún var alltaf á sínum stað í Sól-
vangi, tilbúin að taka á móti okk-
ur með hlýju og veitingum. Hún
lagði metnað í húsmóðurstörfin
og hafði staðið keik í stafni á
stóru heimili í hátt í 70 ár þegar
yfir lauk. Fjölskyldan var stór,
hún og afi komu níu börnum vel á
legg og barna- og barnabarna-
börnin eru mörg.
Í minningunni var alltaf fullt
hús í Sólvangi og amma önnum
kafin að bera veitingar á borð og
tryggja að allir væru vel haldnir.
Hún tók á móti okkur með mikilli
umhyggju; hlýtt faðmlag, jafnvel
strok um vangann var tryggt við
hverja komu. Henni var alla tíð
umhugað um líðan annarra.
Amma var alltaf tilbúin að ræða
málin við okkur, hún fylgdist vel
með og hafði áhuga á málefnum
líðandi stundar. Hún lá ekki á
skoðunum sínum ef svo bar und-
ir, hvorki á stjórnmálum né
tískutilburðum barnabarnanna.
Hún hikaði ekki við að benda
okkur á ef nýmóðins hárgreiðsl-
an eða rifurnar á gallabuxunum
voru ekki alveg í takt við hennar
fegurðarskyn, þó alltaf á kíminn
og góðlegan máta. Það var því
yndislegt að sækja hana heim,
við erum ríkari fyrir að hafa átt
hana að og hafa haft tækifæri til
að dvelja til lengri eða skemmri
tíma hjá henni í Sólvangi, stund-
um vikum saman á sumrin.
Amma elskaði sveitina sína, dal-
inn og fólkið sitt og var alltaf
ánægð með afrek okkar í brekk-
unum. Hún gladdist þegar við
sýndum sömu ást á landinu og
hún.
Svo má ekki láta hjá líða að
nefna ást hennar á kvæðum, ljóð-
um og vísum. Hún átti það til að
segja sögur og lesa fyrir okkur.
Síðustu árin lagði hún áherslu á
að kenna barnabarnabörnunum
kvæði og vísur með tilheyrandi
hossi á hnjám og tókst henni vel
til. Það var ekkert sem hún
amma gerði ekki vel. Hún hefur
heldur betur skilað mörgum
handtökum á sinni ævi, enda
mjög skyldurækin kona. Hún
bakaði hinar ýmsu kræsingar, til
dæmis dúnmjúka gersnúða með
rúsínum og bleikum glassúr og
kippti sér ekki upp við það þó
einhverjir plokkuðu rúsínurnar
úr. Hún þvoði og þreif, eldaði
dýrindis sveitamat upp á hvern
dag og tók þátt í félagsstörfum
þar sem helst ber að nefna kven-
félagið. Hún elskaði söng og fal-
lega tónlist, söng með kór um
skeið auk þess sem hún prjónaði,
heklaði og saumaði út. Það eru
ófáar peysurnar og teppin sem
munu halda áfram að verma okk-
ur afkomendum hennar þó amma
sé horfin á braut. Auk hlýrra
klæðanna mun minningin um
umhyggjusama, sjálfsörugga,
duglega og lífsglaða ömmu ylja
okkur um ókomna tíð.
Sólrún María Ólafsdóttir,
Hafdís Ólafsdóttir
og Dagný Ólafsdóttir.
Hvernig er hægt að þakka,
það sem verður aldrei nægjanlega
þakkað.
Hvers vegna að kveðja,
þann sem aldrei fer.
Við grátum af sorg og söknuði
en í rauninni ertu alltaf hér.
Höndin sem leiddi mig í æsku
mun gæta mín áfram minn veg.
Ég veit þó að víddin sé önnur
er nærveran nálægt mér.
Og sólin hún lýsir lífið
eins og sólin sem lýsti frá þér.
(Sigríður Ögmundsdóttir)
„Viltu finna mig sem snöggv-
ast?“ Og lítil stelpa fer inn í Okk-
ar herbergi, finnur ömmu sína og
veltir fyrir sér hvort að amma
hafi verið týnd. En amma var
alltaf á sínum stað og minning-
arnar um hana eru sveipaðar
hlýju. Hlý hönd strýkur okkur
um vangann, hlýtt faðmlag um-
lykur okkur og við hlýjum okkur
við ofninn í eldhúsinu hjá henni
eftir að hafa stokkið nokkrum
sinnum ofan af fjósþakinu ofan í
snjóskafl. Hlýjar gjafir, teppi,
lopapeysur, sokkar og vettlingar
voru hennar leið til að umvefja
okkur ástúð og umhyggju.
Minningarnar úr eldhúsinu í
Sólvangi eru ótal margar. Oft var
mikið um að vera eins og vill
verða í stórum fjölskyldum.
Amma við endann á eldhúsborð-
inu og fylgdist með þar sem stór-
fjölskyldan naut matar og oftar
en ekki var tekist á um menn og
málefni. Amma galdraði fram
besta steiktbrauð og kleinur í
heimi og laufabrauðsgerðin fyrir
jólin var ómissandi hefð sem lifir
óbreytt hjá næstu kynslóðum í
nýjum eldhúsum.
Amma var náttúrubarn sem
naut þess að fara í fjallgöngur,
berjamó og ferðast um landið og
sagði okkur dreymin frá sund-
ferðum í tjörnum í sveitinni þeg-
ar hún var ung. Lækurinn við
bæinn var henni – og er okkur –
sérstaklega kær.
Ef við lokum augunum finnum
við þétt faðmlag og hlýjar hendur
sem strjúka okkur um vangann.
Heyrum vingjarnlegu orðin sem
alltaf fylgdu okkur úr hlaði. Í
þetta sinn fylgjum við þér. Elsku
amma, þú ert ávallt með okkur.
Þínar,
Ásdís og Björg.
Þegar ég hugsa til ömmu
minnar, Ásdísar Stefánsdóttur,
eða ömmu Dísu, kemur ýmislegt
upp í hugann. Amma gekk í gegn-
um margt á sinni löngu 96 ára
lífsleið. Á þeim tímum sem amma
var barn og ung kona voru tím-
arnir aðrir en þeir eru í dag. Þeg-
ar amma var 16 ára fór hún eitt
sinn í tunglsljósi og á hjarni á
hesti á þrettándagleði alla leið
austur í Kinn og aftur heim um
nóttina. Þetta gerði hún til að
njóta þeirrar skemmtunar sem í
boði var í næstu sveit. Hún gætti
ánna ásamt systkinum sínum og
sinnti þeim verkum sem þurfti.
Hún lifði tíma mikilla breytinga.
Amma var húsmóðir alla tíð og
sinnti því starfi af hjarta og sál,
það skyldi alltaf eitthvað gott
vera til í matinn.
Amma var kona sem tók lífinu
og því sem það færði henni, á ein-
stakan hátt. Gleðin og hlýjan sem
hún bar ætíð með sér smitaðist til
allra sem henni kynntust. Hún
tók öllum opnum örmum og vildi
öllum allt það besta. Hún var já-
kvæð og gladdist yfir því sem
sannarlega er tilefni til að gleðj-
ast yfir og njóta, en ekki öllum
tekst að gera. Að liggja í láginni
við lækinn og hlusta á hann
skoppa niður farveginn, að vera
fær um að ganga á milli bæja í fal-
legu veðri og anda að sér hreina
og tæra sveitaloftinu, að fá að búa
í Fnjóskadal. Hún var þakklát
fyrir að fá að lifa og vera til.
Heillin mín, það eru orðin
hennar ömmu, elsku hjartans
heillin mín. Ég á svo margar perl-
ur elsku amma mín. Miðdegis-
blundurinn eftir hádegismatinn
með þér í afaholu. Minningarnar
um blaktandi trjágreinar á reyni-
trjánum í blómagarðinum utan
við herbergisgluggann þinn, ým-
ist skreyttar rauðum reyniberj-
um eða berar í kuldanum á vet-
urna og svo Hálshnjúkurinn í
fjarska í suðri. Rás 1 í útvarpinu.
Lyktin af Bismark-ömmumolum
í áldósinni, í skúffunni undir
speglinum. Lummurnar þínar og
vöfflurnar. Hendurnar þínar á
vanganum og fallega brosið þitt.
Þú gafst mér svo ótal margt og ég
mun þakka fyrir það alla tíð. Allt
sem þú gafst mun ég nota til að
minna mig á hvað lífið er, hver ég
vil vera. Einn daginn munum við
svo syngja saman aftur, elsku
heillin mín.
Sumarkveðja
Ó, blessuð vertu, sumarsól,
er sveipar gulli dal og hól
og gyllir fjöllin himinhá
og heiðarvötnin blá.
Nú fossar, lækir, unnir, ár
sér una við þitt gyllta hár,
nú fellur heitur haddur þinn
á hvíta jökulkinn.
Ásdís Stefánsdóttir
Eiginmaður minn, faðir okkar, tengdafaðir
og afi,
SIGURGESTUR INGVARSSON
múrarameistari,
Sævangi 14,
lést sunnudaginn 1. september.
Útför hans fer fram frá Hafnarfjarðarkirkju
fimmtudaginn 12. september klukkan 15.
Sigrún Erlendsdóttir
Þórdís Björk Sigurgestsd. Þorsteinn Þorsteinsson
Áslaug Sigurgestsdóttir Dagbjartur Jónsson
Frosti Sigurgestsson Sigurlín Hrund Kjartansdóttir
og barnabörn
Elskulegur eiginmaður minn, faðir okkar,
tengdafaðir, afi og bróðir,
BJARNI EYJÓLFUR GUÐLEIFSSON
náttúrufræðingur,
Hamratúni 1, Akureyri,
áður Möðruvöllum í Hörgárdal,
lést laugardaginn 7. september.
Útförin fer fram frá Möðruvallaklausturskirkju í Hörgárdal
mánudaginn 16. september klukkan 13.30. Blóm og kransar
afþakkaðir en þeim sem vilja minnast hans er bent á
Hollvinasamtök Sjúkrahússins á Akureyri.
Pálína Sigríður Jóhannesdóttir
Brynhildur Bjarnadóttir Sigurður Ingi Friðleifsson
Brynjólfur Bjarnason
Sigurborg Bjarnadóttir Jónatan Þór Magnússon
Sigríður Bjarnadóttir Brynjar Þór Hreinsson
afabörn og systur