Morgunblaðið - 22.10.2019, Side 17

MINNINGAR 17
MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 22. OKTÓBER 2019
Hálfsextugir
karlar eiga að vera í
golfi. Eða í mesta
lagi jóga. Helgi ákvað hins vegar
þá að byrja í fimleikum.
Helgi var reffilegasti karlinn
sem gengið hefur inn í fimleika-
sal. Silfurrefur. Hann hafði eng-
an bakgrunn í íþróttinni en lét
það aldrei stöðva sig. Áður en
langt um leið fór hann heljar-
stökk. Það var eins og hetja úr Ís-
lendingasögu væri mætt á stað-
inn. Svo fór hann upp kaðal eins
og hann væri að ráðast inn í kast-
ala.
Helgi var einhver brosmildasti
og ljúfasti maður sem við höfum
kynnst. Hann hvatti aðra stöðugt
áfram og gladdist yfir árangri fé-
laga sinna þótt þeir væru betri en
hann í þeirri þraut. Ef einhver
meiddi sig var hann fyrstur á
staðinn og síðastur þaðan.
Hann mætti í öll samkvæmi og
var hrókur alls fagnaður þar,
sléttur og strokinn með þver-
slaufuna.
Helgi veiktist skyndilega. Á
æfingum síðan höfum við öll upp-
lifað augnablik þar sem við bíðum
í röðinni, lítum við og búumst við
að sjá brosandi andlit vinar okk-
ar. Við söknum hans ákaflega og
finnst sárt að svona skarð hafi
verið höggvið í hóp okkar.
Andrea, Anna Margrét,
Björn, Björn Ragnar, Bryn-
hildur, Erlendur þjálfari,
Eyjólfur, Guðrún, Hrói,
Ingvar þjálfari, Karitas,
Kristín, Lára, Óttar, Sigrún
og Örn.
Hver minning dýrmæt perla að liðnum
lífsins degi,
hin ljúfu og góðu kynni af alhug þakka
hér.
Þinn kærleikur í verki var gjöf, sem
gleymist eigi,
og gæfa var það öllum, er fengu að
kynnast þér.
(Ingibj. Sig.)
Í dag kveð ég kæran vin og
fyrrverandi samstarfsmann
minn, Helga. Þegar ég hóf störf
við Menntaskólann í Kópavogi
haustið 1997 var ég fljót að tengj-
ast Helga. Við sátum saman í
einu horni í vinnuherbergi í skól-
anum, við stelpurnar í þýsku-
deildinni og þeir strákarnir í
sögudeildinni. Þetta voru ekki
leiðinlegir tímar, ótrúlega mikið
hlegið, mikil gleði og svakalegur
húmor. Stundum þurfti nú að
sussa á okkur, vorum kannski á
köflum aðeins of hávær en það
var bara svo gaman hjá okkur.
Ég veit að þessi tími var Helga
mikilvægur. Kennslan og nem-
endur voru honum kær enda var
hann afskaplega farsæll kennari
sem tengdist nemendum vel.
Minningarnar frá ferðinni okkar
Helga til Krítar árið 2000 með
100 útskriftarnemendur eru dýr-
mætar. Við leyfðum nú fjölskyld-
um okkar að koma með en þarna
áttum við ótrúlega skemmtilegan
tíma saman. Þá sást vel hversu
gott samband Helgi átti við nem-
endur og hversu notalegur og
hjartahlýr hann var. Hann var
einstaklega góður maður sem
vildi öllum vel, sérstaklega ljúfur.
Við skemmtum okkur alltaf vel
saman og í hvert skipti sem við
hittumst var eins og við hefðum
sést síðast í gær. Það var svo auð-
velt að láta sér líða vel í kringum
hann, nærvera hans var svo góð.
Svo spillti húmorinn ekki fyrir,
Helgi
Kristjánsson
✝ Helgi Krist-jánsson fæddist
13. apríl 1961.
Hann lést 10. októ-
ber 2019.
Útför Helga
Kristjánssonar fór
fram 18. október
2019.
þar áttum við ansi
vel saman. Þessar
samverustundir
okkar eru mér dýr-
mætar og tel ég mig
ríka að hafa átt hann
að vini, kærum vini
sem ég sakna sárt.
Faðmlagið var hlýtt
og notalegt, heim-
sóknir mínar upp í
skóla voru fyrst og
fremst til hans.
Spjalla, hlæja og fá ráðleggingar.
Helgi var mikill fjölskyldumaður,
svo stoltur af börnunum sínum og
hamingjusamur með Selmu sinni.
Þeirra missir er mikill.
Elsku Selma, Baldur, Bryndís
og afabörn, elsku Bryndís eldri
og Kristján, megi góður guð
styðja ykkur og styrkja í þessari
miklu sorg. Minningin um yndis-
legan mann lifir áfram.
Ágústa G. Bernharðsdóttir.
Fallinn er frá drengur góður
og fyrrverandi samstarfsfélagi,
Helgi Kristjánsson aðstoðar-
skólameistari og sögukennari í
Menntaskólanum í Kópavogi
(MK). Ég var svo lánsamur að
vinna með Helga sem tók á móti
mér þegar ég hóf störf í MK í jan-
úar 1997.
Helgi tók vel á móti mér enda
hvers manns hugljúfi og það kom
fljótt í ljós að við náðum vel sam-
an í kennslunni og deildum sömu
hugmyndum um sögukennslu og
námsefnið. Þær voru ófáar stund-
irnar sem við ræddum um
kennsluna og ólíkar nálganir á
viðfangsefnið. Við lögðum báðir
mikla áherslu á að nemendur
myndu tjá sig um efnið og þora að
hafa skoðanir. Helgi bar ætíð hag
nemenda fyrir brjósti og naut
mikillar virðingar á meðal þeirra
fyrir vikið.
Ég var stoltur af því að vera
samstarfsfélagi Helga og við vor-
um kallaðir tvíeykið í sögudeild-
inni. Það var gjarnan glatt á
hjalla hjá okkur og ég minnist
sérstaklega stundanna þegar við
Helgi ræddum um Jón Sigurðs-
son forseta við Garðar Gíslason
félagsfræðikennara. Húmorinn
var alltaf við lýði og við gátum
þrasað á gamansömum nótum
um ýmis álitamál.
Ég minnist líka tímanna þegar
við spiluðum körfubolta í íþrótta-
sal Kópavogsskóla með samkenn-
urum okkar í MK. Þar var kappið
jafnan mikið en það var lítið sem
raskaði ró Helga, svo yfirvegaður
var hann.
Þrátt fyrir að leiðir skildi síðar
og við færum báðir í stjórnun vor-
um við reglulega í sambandi og
hittumst á vettvangi skólamál-
anna. Helgi var mikill fjölskyldu-
maður og þegar við hittumst
ræddum við ávallt um börnin
okkar og hvað þau væru að gera.
Hann lét sér annt um vini sína
og fylgdist af áhuga með því sem
þeir voru að gera.
Það á við erindi úr kvæðinu
Smiðurinn eftir Henry Wads-
worth Longfellow sem var gefið
út á aldarafmæli Einars Bene-
diktssonar.
Haf þökk og heiður, þarfi vin,
haf þökk fyrir fræðslu og ráð.
Svo skal við eld vor örlög skrá,
þar iðja lífs er háð;
svo knúð skal stáli, varma vígt,
hvert verk, hver andans dáð.
Við sem þekktum Helga mun-
um sakna hans og ég sendi Selmu
og fjölskyldu innilegar samúðar-
kveðjur.
Steinn Jóhannsson.
Ég var ráðin skólameistari
Menntaskólans í Kópavogi frá 1.
ágúst síðastliðnum á sama tíma
og Helgi Kristjánsson aðstoðar-
skólameistari fór í árs námsorlof.
Við Helgi vorum því rétt mál-
kunnug.
Það stóð vissulega alltaf til að
bjóða Helga í kaffisopa með
haustinu og fá að kynnast mann-
inum sem ég gerði ráð fyrir að
vinna með næstu árin. En það átti
ekki fyrir okkur að liggja, sú
stund frestaðist og kom að end-
ingu aldrei. Það harma ég svo
innilega. Fráfall Helga var svip-
legt og óskiljanlegt.
Ég kveð því með þessum fá-
tæklegu orðum manninn sem ég
þekkti lítið en kynntist betur
þessa erfiðu daga í kringum and-
lát hans í gegnum þá sorg og
samkennd sem félagar hans og
vinir í MK fundu og þann söknuð
sem ríkir hér í skólanum. Í gegn-
um tárin og sögurnar sem voru
sagðar af lífsglöðum og hlýjum
vini, föður og eiginmanni í sam-
hentu hjónabandi fékk ég mynd
af góðum dreng og vinmörgum.
Myndin af Helga sýnir traust-
an félaga og lífsglaðan að skipu-
leggja alls kyns skemmtilegar
stundir í vinnunni, mann sem hélt
um alla þræði skólastarfsins og
hafði yfirsýn yfir alla þætti þess.
Sem brann fyrir hag nemenda og
velferð starfsfólks.
Nýju afreksíþróttasviði við
skólann var hleypt af stokkunum
í haust. Helgi fór fyrir því verk-
efni og hafði trú á að það yrði
lyftistöng fyrir skólastarfið. Þar
held ég að hann hafi haft rétt fyr-
ir sér, verkefnið fer vel af stað og
hefur vakið verðskuldaða athygli.
Ég mun gera mitt besta til að
varðveita og efla þetta verkefni
sem ég fékk í arf frá Helga.
Þótt dagur lífsins hafi verið allt
of stuttur hjá Helga Kristjáns-
syni áorkaði hann miklu og snerti
hjörtu margra.
Fyrir hönd starfsfólks og nem-
enda Menntaskólans í Kópavogi
færi ég Selmu og allri fjölskyldu
Helga innilegustu samúðarkveðj-
ur. Helga þakka ég ötult og far-
sælt starf í þágu skólans. Hans er
sárt saknað af félögum í MK og
minning hans lifir.
Guðríður Eldey Arnardóttir,
skólameistari Mennta-
skólans í Kópavogi.
Kynni mín og samstarf við
Helga Kristjánsson hófust árið
2001 og voru alla tíð mjög farsæl.
Ég var formaður sveinspróf-
nefndar í framreiðslu og Helgi
var kennari og aðstoðarskóla-
stjóri.
Vorum við samstiga hvað varð-
ar faggreinarnar framreiðslu og
matreiðslu sem voru meðal náms-
efnis í skólanum. Helgi var sjálf-
ur iðnmenntaður og lét sig þessar
greinar varða, var ávallt reiðubú-
inn að greiða götu okkar, svo sem
þegar kom að undirbúningi fyrir
norrænu nemakeppnina og hvort
sem við vorum gestgjafar eða fór-
um utan til að keppa.
Helgi og Selma, kona hans,
mættu í Laugardalshöll í apríl
síðastliðnum og tóku þátt í loka-
æfingu fyrir keppnina í Svíþjóð.
Þar var gagnrýnt af þekkingu og
sanngirni og nemendur hvattir til
að standa sig vel. Það hefur hrif-
ið, nemarnir komu heim með
verðlaun og hitti ég Helga í
sveinsprófunum stuttu síðar og
var hann stoltur af sínum nem-
endum.
Helgi var listrænn og vel
heima í öllum verkefnum sem
vörðuðu iðngreinarnar á nám-
skránni.
Helgi brá sér stundum í
kokkagallann og gantaðist með
að hann væri að hlaupa í skarðið
fyrir meistarakokkinn Ragnar
Wessman – svo lék bros um and-
litið á aðstoðarskólastjóranum.
Helgi var félagi í Oddfellow-
reglunni á Íslandi og gegndi þar
trúnaðarembættum og vann að
líknarmálum sem reglan beitir
sér fyrir.
Við hittumst fyrir skömmu í
sameiginlegri bróðurmáltíð og
var Helgi hress að vanda.
Hann var heill og sannur mað-
ur, talaði ekki illa um menn og
málefni og bar ekki kala til nokk-
urs manns. Hann var traustur og
mikill fjölskyldumaður og afi.
Helga verður saknað á göng-
um Menntaskólans í Kópavogi
með léttleikandi brosið en virðu-
lega ásýnd.
Deyr fé,
deyja frændur,
deyr sjálfur ið sama;
en orðstír
deyr aldregi,
hveim er sér góðan getur.
(Úr Hávamálum.)
Hjartans samúðarkveðjur til
Selmu, barna og barnabarna.
Trausti Víglundsson,
formaður matvæla-
og veitingasviðs Iðunnar.
Kveðja frá
Menntavísindasviði
Helgi Kristjánsson var nem-
andi við Menntavísindasvið Há-
skóla Íslands haustið 2019. Sem
reyndur kennari og skólastjórn-
andi hafði hann sérstöðu í nem-
endahópnum og miðlaði af þekk-
ingu sinni og reynslu á afar
örlátan og auðmjúkan hátt, bæði
til samnemenda og kennara. Af
honum stafaði mikil hlýja, björt
og einlæg gleði og minnumst við
hans sem góðs félaga sem gott
var að eiga samtal við. Við send-
um Selmu Ósk Kristiansen og
fjölskyldu innilegar samúðar-
kveðjur, svo og öðrum sem næst
honum stóðu.
Megi ljúfar og fallegar minn-
ingar um góðan mann hugga og
styrkja í sorginni.
Starfsfólk Menntavísinda-
sviðs,
Jónína Vala Kristinsdóttir
deildarforseti, Deild
kennslu- og menntunar-
fræði, Ingólfur Ásgeir Jó-
hannesson, deildarforseti,
Deild menntunar og marg-
breytileika.
Kær samstarfsfélagi og vinur,
Helgi Kristjánsson aðstoðar-
skólameistari Menntaskólans í
Kópavogi, er fallinn frá. Við erum
óþyrmilega minnt á hverfulleika
lífsins og hversu lítils megnug við
erum andspænis dauðanum.
Nú er það svo að dauðinn er
öllum vís en það er hastarlegt
þegar hann hrífur með sér fólk í
blóma lífsins. Þegar slíkir sorg-
aratburðir gerast er okkur orða
vant.
Helgi Kristjánsson réðst til
Menntaskólans í Kópavogi haust-
ið 1995 sem sögukennari. Hann
hafði þá lokið kennsluréttindum
til sögukennslu í framhaldsskóla
og ákveðið að skipta um starfs-
vettvang og hætt í smiðjunni,
eins og hann orðaði það, en Helgi
var með sveinspróf sem stál-
virkjasmiður. Það kom strax í ljós
hversu góðum hæfileikum hann
var gæddur bæði til kennslu og
samstarfs. Helgi vakti yfir vel-
ferð nemenda sinna með
ákveðnum en mildum hætti, svo
ljúflyndur og athugull. Það var
því mikið lán fyrir skólann að fá
til starfa jafn hæfan mann og
Helga sem lagði metnað í öll sín
störf.
Þegar ráða þurfti nýjan að-
stoðarskólameistara haustið 2001
varð Helgi fyrir valinu enda hafði
hann sýnt það og sannað með
dugnaði sínum og áhuga að hér
fór maður sem hæfur var til for-
ystu. Það er vandasamt verk að
vera í forsvari fyrir skóla með yf-
ir 1.000 nemendur og verksviðið
vítt en með fagmennsku sinni og
hæfileikum tókst Helgi á við
verkefnið af alúð og festu.
Hann var stoltur af nemendum
skólans og þeirra framgangi, ekki
síst þeim sem minna máttu sín og
þurftu á stuðningi hans að halda.
Þá fór hann með hópa til út-
landa ásamt kennurum, var
áhugasamur um störf nemenda-
félagsins og fór í Vatnaskóg til að
grilla hamborgara í nýnemaferð-
um svo fátt eitt sé nefnt.
Helgi var líka mikill félagi og
vinur samstarfsmanna sinna í
MK þar sem hann fór fremstur í
flokki í sláturgerð og sörubakstri
og fljótur var hann til ef aðstoða
þurfti í eldhúsi við undirbúning
þorrablóts eða jólafagnaðar
starfsmanna. Þá var gaman að
sjá á honum svipinn þegar honum
hafði tekist að sauma galla á elsta
barnabarn sitt á saumanámskeiði
í skólanum.
Helga voru falin fjölmörg
ábyrgðarstörf jafnt innan skólans
sem utan og sinnti hann þeim öll-
um af vandvirkni og samvisku-
semi.
Hans síðasta verkefni var að
standa að stofnun afrekssviðs
fyrir öflugt íþróttafólk innan
skólans. Áhugamál Helga lágu
víða, hann var mikill listunnandi
og hafði áhuga á kvikmyndum,
veiðiskap og hestamennsku,
sveitinni á Öxl, fimleikum og bók-
lestri, þá var hann góður tölvu-
maður og myndasmiður og hann
naut þess að borða góðan mat.
Fyrir einstakt samstarf okkar
sem aldrei bar skugga á vil ég
þakka að leiðarlokum. Það er
mikill söknuður eftir góðan sam-
starfsmann og vin. En eftir lifa
minningar og þakklæti fyrir að
hafa mátt njóta samvistanna við
hann.
Ég vil votta honum virðingu
mína og þakka allar ánægju-
stundirnar sem við áttum saman í
starfi og leik. Þá vil ég senda
Selmu, börnum hans, foreldrum
og öðrum ástvinum mínar inni-
legustu samúðarkveðjur.
Margrét Friðriksdóttir,
fv. skólameistari Mennta-
skólans í Kópavogi.
Helgi Kristjánsson aðstoðar-
skólameistari þurfti á því að
halda í sínu starfi að sýna mynd-
ugleik og ákveðni í þeim ólíku
samskiptum, sem eiga sér stað í
fjölbreyttu lífi nemenda, kennara
og annars starfsfólks í mennta-
skóla. En ekki þurfti að kafa
djúpt undir yfirborðið til að finna
hjartahlýjuna og ljúflyndið, sem
einkenndi þennan góða dreng.
Honum var mjög umhugað um
nemendur og vildi hag þeirra
sem bestan og sýndi gjarnan
mildi í þeirra garð þó að hann
þyrfti líka stundum að brýna þá
hressilega til dáða í námi og um-
gengni í skólanum. Það var líka
auðfundið á seinni árum, að trúin
á hið góða í lífinu átti sífellt
stærri hlut í huga Helga og hans
nánasta umhverfi naut góðs af.
Á hann leit hún æskuteitu
auga forðum,
það var kvöld í sveit og hún kvaddi
hann veit ég
kærleiksorðum.
Mitt er þitt og hjá mér áttu heima
víst skaltu öllum veraldarsorgum
gleyma.
(Halldór Laxness)
Örfáum dögum eftir andlát
Helga æfði ég og söng með kórn-
um mínum þetta fallega kvæði
Halldórs Laxness við undurfal-
legt lag Jóns Ásgeirssonar. Ég
hafði Helga og Selmu eiginkonu
hans stöðugt fyrir hugskotssjón-
um og tengdi þau sterklega við
boðskap kvæðisins. Þau kynnt-
ust kornung og felldu hugi sam-
an, eignuðust fallega fjölskyldu
og lögðu grunn að góðu og fjöl-
breyttu lífi bæði í borg og sveit.
Einlæg og falleg ást þeirra bar
þau áfram í lífsgleði og athafna-
semi og smitaði út frá sér til sam-
ferðafólks.
Börnum sínum og fjölskyldum
þeirra hafa Helgi og Selma veitt
af ómældum brunni ástar og um-
hyggju og verið þeim sá öryggis-
ventill sem nauðsynlegur er í lífs-
ins ólgusjó. Fallegu barnabörnin
bera þeim órækt vitni og munu
bera minningu afa síns áfram um
ókomna tíð.
Ég þakka Helga langa sam-
fylgd í starfi bæði í gleði og sorg-
um, sem við höfum því miður
upplifað æði oft í okkar góða
skóla, allt frá því að hann hóf
störf í MK árið 1995. Selmu,
börnum þeirra, tengdabörnum
og barnabörnum, foreldrum
Helga og systkinum hans send-
um við, ég og eiginmaður minn
Hannes Sveinbjörnsson, einlæg-
ar samúðarkveðjur. Megi minn-
ingin um góðan og ástríkan
maka, föður, afa, son og bróður
lina sorg ykkar á komandi tím-
um.
Guð blessi minningu Helga.
Haf þökk fyrir allt og allt.
María Louisa
Einarsdóttir.
Í dag kveðjum
við Einar yngri
bróður minn. Hann
fæddist þegar ég
var sex ára og hafði ég á tveimur
árum fengið tvo bræður, Ómar
kom til okkar árið 1952 og Einar
fæddist 1953, hann fæddist
heima á Engjaveginum og man
ég að ég sat á rugguhestinum
mínum frammi á gangi og beið
eftir að heyra í honum eftir fæð-
inguna.
Við ólumst upp á Selfossi við
leik og störf og var gott að vera
barn og unglingur þar. Á hverju
Einar
Ármannsson
✝ Einar Ár-mannsson
fæddist 16. maí
1953. Hann lést 17.
september 2019.
Einar var jarð-
sunginn 4. október
2019.
sumri var farið í
þriggja vikna ferða-
lag um landið með
tjald og útilegudót,
yfirleitt var endað
hjá ömmu og afa á
Snæfellsnesi eða
hjá frændfólkinu í
Skagafirði. 1960
eignuðumst við svo
systur, hana Frey-
dísi, og vorum við
mjög hamingjusöm
með það.
Árin liðu, Einar fór til sjós í
Þorlákshöfn og hitti hana Ásdísi
sína, þau fluttu svo til Reykja-
víkur um tíma og Einar fór í
Stýrimannaskólann og svo var
farið aftur til Þorlákshafnar,
húsið byggt og börnin fæddust,
reyndar fæddist Una Björg í
Reykjavík þegar þau bjuggu þar
1977.
Þeir höfðu töluverðar áhyggj-
ur af stóru systur, bræður mínir,
ég var komin yfir þrítugt og ekki
búin að finna mér maka, þetta
breyttist þeim til mikillar
ánægju þegar ég hitti hann Hans
minn. Við fluttum út til Lúxem-
borgar 1985 og voru Ásdís og
Einar ásamt börnum sínum dug-
leg að heimsækja okkur og
margar ferðir sem við höfum far-
ið saman í. Einar sagði mér einu
sinni að ein besta ferð sem þau
hefðu farið í hefði verið 2002
þegar við fórum ásamt Emil
Karel og okkar börnum til
Normandí í Frakklandi, keyr-
andi frá Lúxemborg. Undanfarin
ár höfum við systkinin ásamt
börnum og barnabörnum hist í
nóvember í „julefrokost“ og er
gott að eiga þessar góðu minn-
ingar.
Elsku bróður mínum þakka ég
fyrir allt, ég á eftir að sakna sím-
tala okkar. Ég veit að foreldrar
okkar, Hans minn og fleiri hafa
tekið vel á móti honum. Elsku
Ásdís mín, Una Björg, Ármann,
Emil Karel og fjölskyldur, inni-
legar samúðarkveðjur frá mér
og börnum mínum.
Laufey Ármannsdóttir.