Morgunblaðið - Sunnudagur - 27.10.2019, Blaðsíða 15

Erró vinsæll hjá ferðamönnum
Í fyrra var haldin einkasýning á verkum Ey-
borgar Guðmundsdóttur og í janúar verður opn-
uð einkasýning á verkum Ásgerðar Búadóttur.
„Mér finnst mjög mikilvægt að þessar konur
sem hafa skipt máli í íslenskri listasögu fái
einkasýningar. Verk þeirra eru oft sýnd í sam-
hengi við verk annarra kvenna eða í samhengi
við þann miðil sem þær eru að vinna í og
„sleppa“ þannig inn. Þótt Ásgerður hafi áður
fengið einkasýningu held ég að hún tali inn í
tíðarandann í dag,“ segir hún.
„Þegar maður er að skoða íslenska listasögu
þarf maður að gefa þessu gaum og líklega
yfirsést manni eitthvað, það er bara þannig.
Íslensk myndlist er á háu plani; það eru frá-
bærir listamenn hér í þessu pínulitla sam-
félagi. Við myndum mjög gjarnan vilja sýna
svo miklu meira en þurfum að vinna innan þess
ramma sem við höfum,“ segir hún og bætir við
að hennar ósk væri að borgin myndi kaupa
aðra hluta Hafnarhússins undir myndlist.
„Hugmyndir eru margar og með meira rými
skapast tækifæri til að sýna meira af þeim
mikilvægu verkum sem safnið á þannig að
hægt sé að ganga að yfirliti íslenskrar sam-
tímalistar.“
Það er hugsað langt fram í tímann hjá Lista-
safni Reykjavíkur.
„Árið 2022 ætlum við að setja upp stóra yfir-
litssýningu Errós sem tekur á öllum hans ferli.
Hann er yfirleitt nálægur hérna í minni sýning-
um og við finnum alltaf fyrir því þegar við erum
ekki með hann því útlendingar koma margir
sérstaklega til að sjá hann. Þessi Erró-sýning er
hugsuð sem farandsýning og mun því fara ut-
an,“ segir Ólöf og bætir við að árið 2023 verður
hálfrar aldar afmæli Kjarvalsstaða fagnað.
Út fyrir sýningarsalinn
Talið berst að list í almannarými en Listasafn
Reykjavíkur sér um útilistaverk borgarinnar.
„Ég held að myndlist í borgarlandinu skipti
miklu máli fyrir upplifun fólks af borginni.
Mörg verkanna eru minnisvarðar, sem er ein
tegund af list, en önnur hvetja fólk til að nota
og upplifa ákveðin svæði eða rými. Þúfan, sem
er stórt og metnaðarfullt verk, hefur til dæmis
þau áhrif að fólk fer á þennan stað og upplifir
borgina frá öðru sjónarhorni og fólk á stund
með þessu listaverki á stað sem það hefði ann-
ars aldrei heimsótt,“ segir hún.
„Ég er sannfærð um að list í almannarými sé
mikilvæg því listin er þar með komin út fyrir af-
mörkuð sýningarými. Þetta ár er helgað mynd-
list í almannarými en við byrjuðum árið á að til-
kynna verk sem vann samkeppni Reykjavíkur-
borgar um útilistaverk og á að fara upp í
Vogabyggð. Það vakti talsverða athygli á list í al-
mannarými,“ segir hún en mikið fjaðrafok var í
samfélaginu yfir þessu verki og þótti sumum illa
farið með almannafé. Einnig efuðust sumir um
að trén myndu lifa af, en tillagan sem vann var
verk þar sem pálmatré standa inni í glerhjúpum.
Verður verkið sett upp?
„Já, það hefur ekki verið tekin ákvörðun um
annað,“ segir Ólöf og segir fordæmi fyrir því
að fólk sé efins þegar gera á eitthvað nýstár-
legt og nefnir Vatnsbera Ásmundar Sveins-
sonar í því samhengi.
„Fólk verður óöruggt gagnvart nýstárlegum
hugmyndum. En það er engin ástæða til að vé-
fengja þær tæknilegu útfærslur sem fylgja
verkinu. Ég held að við mættum verja meira fé
í list í almannarými og það mætti vera oftar
svona samkeppni. En það er kannski hollt fyrir
okkur að ræða annað slagið hvað sé list.“
Kjarvalsstaðir í sókn
Ólöf segir dagana fjölbreytta og varla hægt að
lýsa dæmigerðum degi safnstjóra. Hún situr
fundi, tekur þátt í teymisvinnu, skipuleggur
sýningar og sér um sýningarstjórnun í og með.
„Starfið snýst að miklu leyti um samskipti.
Bæði innan borgarkerfisins og utan, við lista-
menn, við aðrar menningarstofnanir og aðila í
útlöndum. Það er gríðarlega mikil undirbún-
ingsvinna fyrir hverja sýningu og margt sem
þarf að hugsa um á vinnustað sem ber ábyrgð á
ómetanlegum menningarverðmætum. Svo þarf
að huga að fjárhagshliðinni,“ segir Ólöf og seg-
ir þau reyna að vinna vel úr því fé sem þau fá.
„Miðað við afraksturinn hér ættum við að
vera fleiri. En það er í raun áskorun fyrir okk-
ur. Það er enginn að biðja okkur um að vera
svona góð,“ segir hún og hlær.
„Þetta er mjög metnaðarfullur hópur. Við
öflum nánast alls þess fjár sem fer í verkefnin
hjá okkur með aðgangssölu, í gegnum versl-
anirnar, í gegnum samstarfssamninga og út-
leigur. Stærsti hlutinn er þó í gegnum að-
gangssölu og verslanir. Við öflum rúmlega
30% sem er mjög mikið miðað við opinbert
safn. Flestir sem borga aðgangseyrinn eru er-
lendir ferðamenn og við finnum strax fyrir því
þegar ferðamönnum fækkar og við finnum það
sérstaklega hér í Hafnarhúsinu,“ segir hún.
„Á Kjarvalsstöðum hefur okkur hins vegar
tekist að auka aðsóknina gríðarlega mikið, bæði
Íslendinga og útlendinga. Kjarvalsstaðir halda
okkur á floti núna en við höfum verið að vinna
að því markvisst í nokkur ár að ná upp aðsókn-
inni á Kjarvalsstöðum og það hefur tekist. Þetta
er svo fallegt hús og það á að vera alltaf örtröð
þar,“ segir Ólöf og bætir við: „Í söfnin koma á
milli 200 og 220 þúsund manns á ári. Þar af eru
um tíu þúsund nemendur; skólahópar á öllum
skólastigum, allt frá leikskóla og upp í háskóla.“
Meiri áhrif sem safnstjóri
Ertu mjög skipulögð manneskja með góða yf-
irsýn?
„Ég held að ég hafi mjög góða yfirsýn og sé
nokkuð skipulögð. Veikleikinn minn er sá að
mér finnst allt skipta máli. Ég þarf að gefa
gaum að stóru myndinni en mér finnst allt
skipta máli. Ég er að reyna að vera ekki með
puttana í öllu,“ segir hún og hlær.
Spurð um hvað sé erfiðast við starfið svarar
Ólöf: „Peningahliðin er auðvitað alltaf áskor-
un. Svo er það þannig að ekki líkar öllum við
breytingar og þær hafa ekki alltaf verið auð-
veldar en það er hlutverk stjórnandans að tak-
ast á við það að fylgja eftir sinni sýn.“
Skemmtilegast við starfið finnst Ólöfu að
kynnast einhverju nýju og geta kynnt það fyr-
ir öðrum. „Að geta teflt fram hugmyndum sem
fólki finnast áhugaverðar og vekja menn til
umhugsunar. Svo er gaman að sjá gestunum
fjölga en það verða líka að vera gæði á bak við
þær tölur. Það er áskorunin fyrir okkur í þess-
ari ferðamannabylgju að gleyma okkur ekki í
því; að það sé allt í besta lagi af því að það
koma svo margir túristar. Við þurfum að
tryggja að Íslendingar líti á safnið sem áhuga-
verðan viðkomustað,“ segir hún.
„Listasöfnin eru að þróast mikið og kröfur
gesta að breytast. Við þurfum að bjóða upp á
opið og aðgengilegt umhverfi þar sem fólk
upplifir örvun á fjölbreyttan hátt.“
Svona að lokum, ertu eitthvað að mála?
„Nei,“ segir Ólöf og hlær. „Ég er stundum
spurð að þessu og það er eins og því ætti að
fylgja tregi að vera hætt að mála. En það er alls
ekki þannig. Ég er á réttri hillu. Ég held að ég
hafi miklu meiri áhrif sem safnstjóri en málari.“
Morgunblaðið/Ásdís
’Íslensk myndlist er á háuplani; það eru frábærir lista-menn hér í þessu pínulitla sam-félagi. Við myndum mjög gjarn-
an vilja sýna svo miklu meira en
þurfum að vinna innan þess
ramma sem við höfum.
27.10. 2019 MORGUNBLAÐIÐ SUNNUDAGUR 15