Morgunblaðið - 16.12.2019, Side 18

18 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ MÁNUDAGUR 16. DESEMBER 2019
✝ SigríðurManasesdóttir
frá Glæsibæ í
Hörgársveit fædd-
ist 6. ágúst 1937.
Hún lést á
Öldrunarheimilinu
Lögmannshlíð á
Akureyri 5. desem-
ber 2019.
Sigríður var
dóttir Aðalheiðar
Jónsdóttur, f. 1893,
d. 1976, ljósmóður, húsfreyju og
bónda á Barká í Hörgárdal og
Manasesar Guðjónssonar, f.
1891, d. 1837, bónda á Barká.
Bróðir Sigríðar var Stefán
Manasesson, f. 1925 , d. 1985.
Sigríður giftist Davíð Guð-
mundssyni, f. 22.5.1937, d.
18.5.2018, hinn 15. júní 1957.
Foreldrar Davíðs voru Sigríður
Stefánsdóttir, f. 1892, d. 1970,
húsfreyja í Glæsibæ og Guð-
Sigríður var fædd og uppalin
á Barká í Hörgárdal. Sigríður
og Davíð tóku við búi í Glæsibæ
af foreldrum Davíðs árið 1957.
Þau stunduðu hefðbundinn bú-
skap fram til ársins 1991 en
hófu þá skógrækt. Eftir þau
stendur mikill og fallegur skóg-
ur í Glæsibæ en málefni tengd
skógrækt voru þeim hugleikin.
Sigríður hafði unun af því að
hlusta á tónlist og söng hún í
Söngsveit Hlíðarbæjar. Hún tók
einnig virkan þátt í ýmsum
kvenfélagsstörfum. Sigríður
var húsmóðir og bóndi að lífi og
sál og hún unni sveitinni sinni.
Sigríður naut einnig samvista
við börnin, barnabörnin og litlu
barnabarnabörnin sín sem voru
henni afar dýrmæt.
Útför Sigríðar fer fram frá
Akureyrarkirkju í dag, 16. des-
ember 2019, og hefst athöfnin
klukkan 13.30.
mundur Krist-
jánsson, f. 1989,
d.1966, bóndi í
Glæsibæ.
Börn þeirra eru:
1) Valgerður, f.
1957, maki Magnús
S. Sigurólason, f.
1964 og eiga þau
fjögur börn og níu
barnabörn. 2) Rún-
ar, f. 1958, maki
Jakobína E. Áskels-
dóttir, f. 1961 og eiga þau þrjú
börn og fimm barnabörn. 3)
Hulda, f. 1961, maki Baldur Ó.
Einarsson, f. 1962, d. 2014 og
eiga þau þrjú börn og sex
barnabörn. 4) Heiða Sigríður, f.
1966, maki Michael V. Clausen,
f. 1958 og eiga þau sex börn og
sex barnabörn. 5) Eydís Björk,
f. 1967, maki Atli R. Arn-
grímsson, f. 1964 og eiga þau
fjögur börn.
Takk fyrir allt elsku mamma.
Er blærinn kveður blítt við lága strönd
og báran kyssir gráan fjörusand.
Þá leiðast stúlka og piltur hönd í hönd
og hamingjunnar kanna draumaland.
Þau setjast niður litla læknum hjá
hans ljúfa harpa kveður undurblíð.
Í brjóstum þeirra brennur sama þrá
og brunnið hefur alla lífsins tíð.
Þau segja fátt, en ástin á sitt mál
og úti í þöglri sumarnæturdýrð.
Þau verða eitt og eignast eina sál
sem upp úr daggarperlum verður skírð.
Í næturkyrrð þeim sígur svefn á brá
er sólin gistir hafsins mikla djúp.
Ljúfur niður læknum heyrist frá
en loftið það er skyggt með töfrahjúp.
Er sólin rís, þau svefninn losa brátt
og sjá í nýju ljósi bjartan dag.
Þau finna í æðum ólga nýjan mátt
sem örvast við hvert lítið hjartaslag.
Blærinn kveður blítt við lága strönd
og blessuð kyrrðin hún er dásamleg.
Maður og kona leiðast hönd í hönd
hamingjunnar líta fram á veg.
(Davíð Guðmundsson)
Guð geymi þig.
Börnin þín,
Valgerður (Valla),
Rúnar, Hulda, Heiða
og Eydís (Dísa).
Um miðja síðustu öld voru
börn úr þéttbýli gjarnan send í
sveit, oft til ættingja. Ég var send
til Siggu og Davíðs frænda í
Glæsibæ um fermingu og var þar
tvö góðviðrissumur. Þau höfðu þá
nýlega tekið við búi af foreldrum
Davíðs, Guðmundi og Sigríði, og
voru þegar komin með um tutt-
ugu kýr í nýju og björtu fjósi með
ýmsum þægindum fyrir dýr og
menn.
Fyrir matvanda krakka skiptir
öllu máli að lenda hjá góðri og
skilningsríkri húsmóður. Þar var
ég heppin. Sigga tók þessari sér-
lunduðu frænku eiginmannsins
svo vel henni fannst hún eiga
heima í Glæsibæ frá fyrsta degi.
Sigga gerði sérstaklega góðan
mat og af mörgu góðu eru nýbök-
uð gerbrauð minnisstæðust.
Fleiri nýlundur kom Sigga með
enda húsmæðraskólagengin og
matvandi krakkinn var sáttur við
flest – og mátti borða lítið af soðn-
um fiski ef hann var í matinn.
Sigga gætti mín vel þessi tvö
sumur fyrir um 60 árum. Verið
var að stækka túnin, nýjustu
tækni beitt við heyskapinn og ým-
islegt að varast fyrir forvitna.
Dráttarvélin var þó aðeins ein og
því eimdi eftir af gamla tímanum,
túnin voru hreinrökuð með
rakstrarvél sem Jarpur gamli dró
og stundum var garðað með henni
líka. Við Jarpur sáum um þetta
saman, hann kunni sitt fag og
vann hægt en örugglega.
Ég hirti fjósið bæði sumrin.
Sigga útbjó fjósagallann, gamlan
stakk af Davíð, skýluklút af henni
sjálfri og viðeigandi buxur. Við
skemmtum okkur vel yfir þeirri
múnderingu, eins og svo mörgu,
mörgu öðru. Svo voru kýrnar
sóttar og komið á básana, hleypt
út eftir mjaltir og flórinn mokað-
ur. Fyrra sumarið voru kýrnar
handmjólkaðar, alls 19 kýr. Sigga
og Davíð mjólkuðu kvölds og
morgna. Valgerður dóttir þeirra,
Sigríður Manasesdóttir
✝ Úlfar Harð-arson fæddist í
Reykjadal í Hruna-
mannahreppi 4.
desember 1945.
Hann lést á Land-
spítalanum 28. nóv-
ember 2019.
Foreldrar hans
voru hjónin Þóra
Sigríður Bjarna-
dóttir, f. 1921, d.
2013 og Hörður
Einarsson, f. 1921, d. 1999, bænd-
ur í Reykjadal. Systkini Úlfars
eru Torfi Harðarson, f. 1953,
Einar Harðarson, f. 1958 og Mar-
grét Harðardóttir, f. 1960.
Úlfar ólst upp í Reykjadal
fram á unglingsár, gekk í Barna-
skólann á Flúðum og síðan lá
leiðin í Héraðsskólann á Laug-
arvatni.
Hann kvæntist Guðríði Sól-
veigu Þórarinsdóttur, f. 1945.
Foreldrar hennar voru Ingibjörg
eiga Ingibjörgu Önnu og Sölku
Rún. Héðinn Harðarson, f. 1993,
sambýliskona hans er Lovísa
Einarsdóttir. 2) Þórarinn Ingi
Úlfarsson, f. 1968, verktaki á
Flúðum, hann er kvæntur Þóru
Sædísi Bragadóttur, f. 1970.
Börn þeirra eru Guðríður Eva
Þórarinsdóttir, f. 1988, sambýlis-
maður hennar er Jón William
Bjarkason, Þráinn Þórarinsson,
f. 1993, kvæntur Berglindi Emils-
dóttur, Andri Þórarinsson, f.
1995, og Hörður Freyr Þór-
arinsson, f. 2000, kærasta hans er
Vigdís Þóra Baldursdóttir.
Á Flúðum kom Úlfar að
margskonar starfsemi, hann
hafði brennandi áhuga fyrir
framförum síns ört vaxandi
byggðarlags og var virkur þátt-
takandi í verkefnum sem auðg-
uðu samfélagið, fljótlega fór
hann út í eigin atvinnurekstur
með vinnuvélar og fleira. Síðari
árin vann hann aðallega við
hönnun og ráðgjöf við nýtingu
jarðhita víða um land.
Úlfar var jarðsettur í kyrrþey
að eigin ósk 6. desember 2019.
V. Guðmundsdóttir,
f. 1916, d. 2014 og
Þórarinn Þorfinns-
son, f. 1911, d. 1984,
bændur á Spóa-
stöðum í Biskups-
tungum.
Þau hófu búskap
sinn á Selfossi þar
sem Úlfar stundaði
nám í vélvirkjun hjá
smiðjum Kaup-
félags Árnesinga og
Iðnskólanum á Selfossi. Að námi
loknu byggðu þau sér hús á Flúð-
um og hafa átt þar heima síðan.
Synir þeirra eru: 1) Hörður
Úlfarsson, f. 1963, verktaki á
Flúðum, hann er kvæntur Önnu
Maríu Gunnarsdóttur, f. 1965.
Börn þeirra eru: Elvar Harð-
arson, f. 1985, kona hans er
Ragnheiður Kjartansdóttir, þau
eiga Guðbjörgu og Ágústu Auði.
Aldís Þóra Harðardóttir, f. 1988,
gift Sigurjóni Bergssyni, þau
Elsku afi, þú kvaddir okkur allt
of snöggt. Þú varst mikið veikur
fyrri hluta þessa árs og hefðir þú
yfirgefið þennan heim á þeim tíma
hefði ég ef til vill verið betur undir
það búinn. En þú aftur á móti jafn-
aðir þig á þeim kvillum. Kvillum
sem höfðu verið að hrjá þig í mörg
ár og það var svo ánægjulegt að
sjá þig síðustu mánuði. Þú varst
allt annar maður og það var ein-
hvern veginn bjartara í kringum
þig. Það var seint núna í sumar
sem ég og Berglind komum í
heimsókn til ykkar ömmu, senni-
lega okkar fyrsta heimsókn eftir
að þú náðir þér, og þú varst á kafi í
einhverju brasi úti í bílskúr. Ég
man ekki hvað þú varst að gera en
ég man hvað ég var hissa og það
var eiginlega þá sem ég sá í alvör-
unni hvað þetta var búið að aftra
þér öll þessi ár því ég man bara
ekki hvenær ég sá þig síðast brasa
svona.
Ég hef alla tíð verið stoltur af
þér og þínum afrekum. Mér
fannst alltaf svo magnað að geta
sagt vinum mínum að afi minn
hefði hannað hitaveitu í Kamc-
hatka. Það er því kannski ekki
furða að ég hafi endað í hitaveitu-
geiranum sjálfur og vona ég að þú
sért jafn stoltur af því og ég að
hafa fetað í fótspor afa míns. Það
gleður mig sérstaklega núna í ljósi
þess að þú ert farinn að hafa feng-
ið að vinna með þér að verki núna
síðasta vor. Þó svo að það hafi ekki
verið mikið.
Nú vona ég að þú sért kominn á
góðan stað þar sem þú hefur ríka
matarlyst, grillar út í eitt og nýtur
hvers bita með vænum skammti af
afakryddi og gylltum Elephant,
reykir bjúgu, saltar hraunið og
gefur dótadellunni lausan taum-
inn. Þó þú hafir nú ekki verið
þekktur fyrir halda aftur af henni í
gegnum tíðina.
Þráinn Þórarinsson.
4. desember. Ef allt væri eðli-
legt hefði ég líklega rölt mér yfir í
Steðja, fengið hjá þér einn kaffi-
bolla í tilefni dagsins, jafnvel kon-
fektmola, og tekið stutt spjall um
daginn og veginn. Í staðinn kveiki
ég á kertum, set Baggalút á (auð-
vitað), sest við tölvuna og hugsa til
baka. Þegar ég hugsa til baka er
þakklæti mér efst í huga, í bland
við sorgina og reiðina yfir því að
þú hafir kvatt okkur svo óvænt og
allt of fljótt.
Einar af mínum ljúfustu minn-
ingum eru þegar þú opnaðir faðm-
inn; „komdu hérna stráið mitt“. Þá
var skriðið í afafaðm og kúrt á
meðan þú ruggaðir þér í stólnum
þínum. Ég finn pípulyktina blossa
upp þegar ég hugsa um þessar
stundir, á þessum tíma lá nefni-
lega ansi oft pípa troðin af Half
and Half á borðinu við hlið þér.
Ég er svo þakklát fyrir síðustu
mánuði, það var svo gott að sjá þig
koma til baka og verða sjálfum þér
líkur aftur eftir að þú fékkst loks-
ins greiningu á veikindum þínum
síðasta vor.
Við áttum óvenjumörg samtöl
og samverustundir síðasta mán-
uðinn, þú varst staðráðinn í að
hjálpa mér við að koma upp starfs-
stöð á Flúðum; „spennandi að fara
með mér í smá loftfimleika“ eins
og þú sagðir. Það hafði oft sannað
sig að þegar aðstæður voru okkur
„stráunum þínum“ erfiðar hafðir
þú alltaf einhverja lausn og varst
tilbúinn að rétta hjálparhönd.
Það verður undarlegt að taka
hinn árlega aðfangadagsjólarúnt
um sveitina án þín þetta árið, þann
bíltúr höfum við farið saman á
hverju ári nánast síðan ég man
eftir mér.
Takk fyrir allt og hvíldu í friði
elsku afi.
Guðríður Eva Þórarinsdóttir.
Það hefur alltaf verið svo nota-
legt að koma til ömmu og afa í
Straumi. Þegar ég fór núna síðast
í heimsókn var amma ein heima og
þó svo að afi hafi oft ekki verið
heima þegar maður kom í heim-
sókn þá var eitthvað svo áþreif-
anlegt að nú væri hann farinn og
allt breytt.
Það sem kemur fyrst upp í hug-
ann eru móttökurnar hjá ömmu
og afa. Alltaf hlýlegt að koma til
þeirra og hlutverkaskipanin eins
og hún var sennilega oft á árum
áður; amma sá um heimilishaldið
og afi vermdi húsbóndastólinn
þegar hann var ekki í vinnunni.
Hann var kannski ekki afinn sem
settist á gólfið með barnabörnun-
um að leika við þau eða tók þau
með sér út að stússa en alltaf
mætti maður hlýju þegar maður
gaf sig að honum. Hann kallaði
okkur barnabörnin alltaf „stráið
mitt“, sem er sennilega vinaleg-
asta kveðja sem ég mun nokkurn
tímann heyra. Það var uppáhalds
að setjast hjá afa í afastólinn og
hann strauk á okkur bakið svo að
maður fékk gæsahúð og stundum
var maður við það að sofna við
notalegheitin. Samkeppnin gat
stundum verið hörð hvað það
varðar, sérstaklega hjá okkur
tveimur stelpunum sem vorum
jafnaldra.
Afi fann oft upp á ýmsu sniðugu
og má þar nefna jólasveinaverk-
stæðið sem var opnað í bílskúrn-
um í Straumi. Upphafið að því má
rekja til þess að hann var að gera
við jólaseríur en endaði þannig að
þangað gat maður leitað með biluð
raftæki eða annað dót sem þurfti
að lappa upp á. Verslunarmanna-
helgin kemur líka fljótt upp í hug-
ann þegar ég hugsa til afa en það
var alltaf mikið af fólki sem kom
saman í garðinum í Straumi og sló
upp tjaldbúðum og skemmti sér
saman. Þessi hátíðahöld nefndi afi
„Straumstokk“ (eins og Wood-
stock) og á kvöldin var kveikt upp
í „rónatunnunni“.
Þegar ég eignaðist mitt fyrsta
barn, sem var hans fyrsta langafa-
barn, lágum við á spítalanum í
heilan mánuð með fyrirbura.
Hann kom eitt skiptið einn í heim-
sókn til að athuga hvernig við
hefðum það. Hann treysti sér ekki
til að halda á þeirri litlu en fékk að
leggja höndina á hana og fann
hana hreyfa sig og talaði um það
eftir heimsóknina hvað hún hefði
verið spræk og lét í ljós áhyggjur
af heilsufari mínu. Mér þótti alltaf
vænt um það að hann skyldi kíkja.
Afi þekkti marga og var ótrú-
lega minnugur á sögur og þegar
vel lá á honum gat verið ótrúlega
gaman að hlusta á hann segja frá
og var hann lagin við að muna ým-
is smáatriði sem aðrir kannski
leggja ekki á minnið. Í seinni tíð
gaf hann alltaf minna og minna af
sér og nú þegar allt er yfirstaðið
sér maður skýrar en áður vanlíð-
anina sem bjó þar að baki. Hann
var auðvitað þver með eindæm-
um; fór allt á hnefanum og leitaði
sér sjaldnast aðstoðar og var
harður við sjálfan sig, og fengu
hans nánustu að finna fyrir því
með honum. Í sumar þegar loks-
ins kom í ljós hvað var að hrjá
hann hélt maður að hann hefði
fengið annan séns og átti hann
góða daga eftir að hann náði bata.
Því var fráfall hans sviplegt fyrir
okkur á þessum tímapunkti.
Ég veit að þú ert núna kominn á
góðan stað þar sem þér líður vel.
Hvíl í friði elsku afi.
Aldís Þóra Harðardóttir.
Störin á flánni
er fölnuð og nú
fer enginn um veginn
annar en þú.
Í dimmunni greinirðu
daufan nið
og veist þú ert kominn
að vaðinu á ánni.
(Hannes Pétursson)
Nú þegar svili minn, ferðafélagi
og vinur Úlfar Harðarson hefur
haldið yfir vaðið á ánni langar mig
að rifja upp okkar löngu og góðu
kynni. Hans framsýni, áræði og
ótrúleg tækniþekking sem hann
aflaði sér með eigin reynslu hefur
skilað mörgu byggðarlaginu öflun
og nýtingu jarðhita með góðri arð-
semi. Sem dæmi um athafnasemi
og áræði skal nefna að hann fór
með vinnuflokk sinn til Kamts-
jatka, fjallaskaga í Síberíu, þar
sem unnið var að hitaveitufram-
kvæmdum. Þá var Gorbatsjov í
stofufangelsi við Svartahaf og
Boris Jelsín bauð skriðdrekum
birginn við Þinghúsið í Moskvu.
Úlfar og hans menn skiluðu sínu
verki þrátt fyrir erfiðar aðstæður.
Greiðasemi hans höfum við hjónin
notið, ef eitthvað hefur þurft að
framkvæma. Ég minnist margra
góðra stunda með honum í sum-
arhúsabyggð Spóastaðasystra.
Úlfar var góður ferðafélagi og
ratvísari mann hef ég ekki þekkt,
sem dæmi má nefna ferð sem við
hjónin fórum með þeim Guðríði
um Evrópulönd, þar renndi hann
beint á aðaltorg Vínarborgar, sest
upp í lystivagn dreginn af tveimur
hestum og ekinn Óperuhringur-
inn. Í Búdapest var ekið beint að
Hótel Alba eins og hann hefði oft
komið þar áður, allt var þetta fyrir
tíma leiðsögukerfa í bílum, rétt lit-
ið á vegakortið fyrir ferð. Þá var
ekki síður gaman að ferðast með
honum um landið okkar, hann
þekkti það vel, valdi gjarnan
ótroðnar slóðir. Við svilarnir fór-
um í tíu sumur saman að veiða í
Laxá í Mývatnssveit, eru það
ógleymanlegar ferðir. Hann hafði
gítarinn með, kom fólk saman á
kvöldin við farfuglaheimilið sem
við gistum á. Hólmfríður á Arn-
arvatni var veiðivörður, fékk hún
Úlfar til að líta á möguleika þess
að virkja heita lind þar í landi, var
hún virkjuð nokkru síðar að hans
ráði. Allt lýtur lífsins lögum og nú
hefur þessi fjölhæfi maður lokið
sínum dögum.
Árin tifa, öldin rennur
ellin rifar seglin hljóð.
Fennir yfir orðasennur
eftir lifir minning góð.
(HK)
Við Steinunn vottum Guðríði og
þeirra fjölskyldu okkar innileg-
ustu samúð.
Garðar Hannesson.
Stundin líður, tíminn tekur,
toll af öllu hér,
sviplegt brotthvarf söknuð vekur
sorg í hjarta mér.
Þó veitir yl í veröld kaldri
vermir ætíð mig,
að hafa þó á unga aldri
eignast vin sem þig.
(Hákon Aðalsteinsson)
Mig langar í örfáum orðum að
kveðja kæran vin minn, Úlfar
Harðarson, sem lést fimmtudag-
inn 28. nóvember sl. en mig skort-
ir orð til að lýsa tilfinningum mín-
um á viðeigandi hátt. Þess vegna
verð ég að láta mér nægja að votta
þér að lokum mitt innilegasta
þakklæti fyrir hverja stund sem
ég fékk að njóta þíns stóra hjarta,
Úlfar minn.
Að hafa átt því láni að fagna að
eiga þig að vini tel ég verulegan
Úlfar Harðarson
Minningarvefur á mbl.is
Minningar
og andlát
Vefur þar sem er sameinað efni sem snýr
að andlátum og útförum. Þar eru birtar
andláts-, útfarar- og þakkartilkynningar
sem eru aðgengilegar öllum en auk þess
geta áskrifendur lesið minningargreinar
á vefnum.
  
 


 
 þjónustuaðila sem aðstoða þegar andlát
ber að höndum og aðrar gagnlegar


 



 við fráfall ástvina.
www.mbl.is/andlát