Morgunblaðið - 16.12.2019, Qupperneq 19

MINNINGAR 19
MORGUNBLAÐIÐ MÁNUDAGUR 16. DESEMBER 2019
✝ Þuríður Péturs-dóttir fæddist
28. ágúst 1956. Hún
lést 4. desember
2019.
Faðir Þuríðar
var Pétur Eggerz
Pétursson, f. 2.
sept. 1932, d. 20.
júní 1972, móðir
Þuríðar er Bergljót
Sigurðardóttir, f.
12. maí 1931. Systk-
ini hennar eru Sigurveig Pét-
ursdóttir, f. 20. mars 1958, og
Pétur Eggerz, f. 19. nóvember
1960.
Þuríður var gift Georg
Magnússyni, f. 10. ágúst 1955,
þau slitu samvistir. Synir Þur-
íðar og Georgs eru: 1) Ólafur
Pétur, f. 1978, sambýliskona
Ýrr Baldursdóttir, f. 1976.
Dóttir Ólafs og Ragnhildar Ís-
leifsdóttur, f. 1976, er Arndís
María, f. 2002. 2) Magnús Unn-
ar, f. 1982, sambýliskona
Sandra Dís Jónsdóttir, f. 1988.
Eftirlifandi sambýlismaður
Þuríðar er Skúli Oddsson, f. 17.
júlí 1954. Dóttir þeirra er Þór-
unn, f. 1986, sam-
býliskona Auður
Björk Kvaran, f.
1985. Synir Auðar
eru Grettir, f. 2010,
Erpur, f. 2012,
Úlfur, f. 2015. Börn
Þórunnar og
Særósar Rannveigar
Björnsdóttur, f.
1982, eru Oddur
Hersveinn, f. 2015,
og Þórkatla, f. 2017.
Þuríður fæddist og ólst upp í
Reykjavík. Hún var fjölmörg
sumur í sveit á Hnausum í Með-
allandi og síðar við sumarstörf á
Kirkjubæjarklaustri. Hún lauk
tækniteiknaraprófi frá Iðnskóla
Reykjavíkur 1977 og vann við
slík störf æ síðan.
Hún var um tíma búsett á
Reykhólum og einnig á Egils-
stöðum en síðastliðin 30 ár var
hún búsett í Reykjavík. Hún
starfaði hjá Orkuveitunni síðast-
liðna áratugi.
Útför Þuríðar fer fram frá
Seljakirkju í dag, 16. desember
2019, og hefst athöfnin klukkan
15.
Fallin er frá fyrir aldur fram
Þuríður Pétursdóttir, frænka mín
og góð vinkona. Við Þuríður erum
elstu dætur, yngstu systranna í 15
systkina hópnum, frá Bergi við
Suðurlandsbraut. Mikill sam-
gangur var milli heimila okkar
enda mæður okkar miklar vinkon-
ur alla tíð. Við þekktumst því vel
alla ævi.
Foreldrar mínir byggðu í
Breiðholtinu þegar ég var átta ára
og við fluttum þangað. Var þá
stutt á milli heimila okkar Þuríð-
ar, innan við fimm mínútna gang-
ur og hittumst við á stundum dag-
lega.
Þuríður var oft fengin til að
passa mig og systur mína. Þá var
alltaf mjög gaman og mikið fjör –
hlegið, sungið, dansað og spjallað.
Við áttum mörg sameiginleg
áhugamál og leið vel saman.
Þegar Þuríður var að vinna á
hótelinu á Kirkjubæjarklaustri
fékk ég oft, er við pabbi áttum leið
um Klaustur, að gista eina og eina
nótt í hjólhýsinu sem hún bjó í við
hótelið. Á kvöldin settumst við á
brúsapallinn við veginn og svo
kom „gæinn á rauða Scout-jepp-
anum“ og tók okkur upp í og rúnt-
aði svo með okkur um sveitina.
Þrátt fyrir aldursmun á okkur,
Þuríður að nálgast tvítugt og ég
rétt fermd, leyfði hún mér að vera
með, sem mér þótti mikið sport og
vænt um. „Gæjann á rauða Scout-
jeppanum“ þekkti ég aftur mörg-
um árum seinna er hann og Þur-
íður náðu saman aftur og varð
Skúli lífsförunautur hennar síð-
ustu rúma þrjá áratugi.
Það var stutt í hláturinn hjá
Þuríði og eiga dætur mínar ótal
minningar um okkur Þuríði sam-
an hlæjandi yfir kaffibolla við eld-
húsborðið. Við hittumst oft í kaffi
hjá hvor annarri og í afmælum í
fjölskyldunni.
Við Jón Heiðar og dætur okkar
fórum með Þuríði, Skúla og börn-
unum í fjölmargar útilegur. Allaf í
gistum við í tjöldum. Ef veður
leyfði fórum við helgi eftir helgi.
Sameiginlegu áhugamálin voru að
ferðast, skoða náttúruna, busla í
lækjum og fara í leiki. Þessar
tjaldútilegur skilja eftir góðar
minningar og myndir.
Börn hændust að Þuríði, hún
var sérlega flink við börn. Ég
fylgdist með full aðdáunar þegar
Þuríður svæfði mörg börn í einu í
tveimur tjöldum.
Margar minningar fara um
hugann tengdar Þuríði, hún var
alltaf til staðar og mjög raungóð.
Þrátt fyrir erfið áföll í æsku og á
unglingsárum var hún alltaf jafn
trygg og traust. Þegar eitthvað
bjátaði á hjá mér fann hún sjálf út
hvað hún gæti gert til að hjálpa til.
Þegar ég lá mikið veik á spítala
kom Þuríður heim og passaði
stelpurnar. Hún bara kom, enginn
bað hana, hún birtist bara þegar
hún frétti hvernig staðan var.
Svona var Þuríður raungóð, fyrir
það er ég ævinlega þakklát. Hún
var alveg einstök ég get ekki
hugsað mér betri vinkonu.
Hún kom síðast í fyrra að
hjálpa til við veislu sem ég var
með fyrir ættingja okkar. Þrátt
fyrir að mikið væri af henni dregið
og þrótturinn minni, þá vildi hún
ávallt vera til staðar – þannig var
Þuríður.
Höggið var þungt og sorgin er
mikil. Ég sendi Lillu, Skúla, börn-
um Þuríðar, barnabörnum, systk-
inum og fjölskyldunni allri mínar
innilegustu samúðarkveðjur.
Rannveig Rist.
Það var okkur mikið áfall að
frétta andlát Þuríðar, föðursystur
okkar. Hún hafði verið að glíma
við veikindi en virtist öll á bata-
vegi. Við slíka harmafregn hellast
yfir minningarnar um allar góðu
stundirnar sem við áttum saman.
Þuríður var einstaklega hlý mann-
eskja sem tók öllum opnum örm-
um og gerði aldrei mannamun.
Frá barnæsku fundum við að
við vorum ávallt velkomin til Þur-
íðar, hún gaf sér tíma til að sinna
okkur, hlusta og fylgjast með því
sem við vorum að fást við. Hún var
ótrúlega minnug á skondin atvik
úr bernsku okkar frændsystkina
hennar, líkt og um væri að ræða
hennar eigin börn. Atvik sem
flestir aðrir höfðu gleymt en hún
hélt á lífi með sinni einstöku frá-
sagnargleði og kímnigáfu.
Upp í hugann koma myndir af
ótal samverustundum, jólum, af-
mælum, ferðalögum og öðrum til-
efnum þar sem við nutum sam-
vistanna og oftar en ekki hafði
Þuríður átt hvað stærstan þátt í
undirbúningi. Þá skipti ekki máli
hvort um var að ræða tilefni sem
sneri að hennar eigin kjarnafjöl-
skyldu eða okkur hinum, alltaf var
hún boðin og búin að leggja sitt af
mörkum. Þuríður hafði listræna
taug, var handlagin og vandvirk í
öllu sem hún tók sér fyrir hendur,
gilti þá einu hvert verkefnið var,
alltaf var hægt að treysta því að
hún legði sig alla fram.
Sem börn nutum við hjarta-
hlýju og umhyggju Þuríðar og enn
fundum við fyrir barngæsku
hennar og velvilja þegar okkar
eigin börn komu til sögunnar þar
sem hún sýndi þeim einstaka vel-
vild og fylgdist með vegferð
þeirra. Gott dæmi um það sáum
við þegar fjölskyldan hittist við
laufabrauðsgerð örfáum dögum
fyrir andlát Þuríðar, en þá náðu
þær saman líkt og perluvinkonur
Þuríður og Kristín, þriggja ára
dóttir Bergljótar.
Elsku fjölskylda. Hugur okkar
er hjá ykkur á þessum erfiðu tím-
um. Við minnumst Þuríðar með
sorg í hjarta, en jafnframt hlýju
og þakklæti fyrir allar góðu stund-
irnar. Bros hennar mun áfram
lýsa í huga okkar þó nóttin kunni
að verða dimm.
Kristján, Bergljót og Pétur.
Í dag kveð ég góða samstarfs-
konu.
Ég var búin að þekkja Þuríði
lengi en við höfðum unnið saman í
rúm 22 ár. Þuríður var fyrsti
starfsmaðurinn sem ég réð til
Hitaveitunnar, árið 1997. Þá var
ég frekar nýskriðin út úr skóla og
hafði enga reynslu af stjórnunar-
störfum. Hún gerði mér auðvelt
fyrir að vera yfirmaður, svo ynd-
isleg og tillitssöm og sérlega gott
að vinna með henni. Hún var mjög
samviskusöm, klár, jákvæð og tók
öllum verkefnum með lausnar-
miðuðum huga. Við þróuðum
ásamt fleirum landupplýsinga-
kerfi Hitaveitunnar á upphafs-
tíma þess og fannst okkur það
báðum mjög spennandi og
skemmtilegt. Síðar varð það hluti
af landupplýsingakerfi Orkuveit-
unnar sem hún vann svo við alla
tíð.
Þó að fjarlægðin hafi aukist eft-
ir því sem fyrirtækið stækkaði og
störfin breyttust, þá vorum við
alltaf í sérstöku sambandi og alltaf
jafn gott að hitta hana. Hún fylgd-
ist vel með dætrunum mínum og
spurði iðulega frétta af þeim. Jóla-
kortin voru t.d. alltaf fastur liður
og það verður skrítið að fá ekki
kort frá henni þessi jól.
Ég mun sakna þess að hitta
hana á göngunum, jafnvel faðmast
og spyrja frétta.
Ég sendi fjölskyldu hennar
mínar innilegustu samúðarkveðj-
ur.
Inga Dóra Hrólfsdóttir.
Þuríður
Pétursdóttir
✝ Bergljót Sig-urlaug Einars-
dóttir fæddist 22.
apríl 1928 á Djúpa-
læk á Langanes-
strönd. Hún lést á
hjúkrunardeild
HSA í Neskaupstað
5. desember 2019.
Foreldrar henn-
ar voru Einar V. Ei-
ríksson og Gunn-
þórunn Jónasdóttir.
Alsystkini hennar eru: Hilmar
Sigþór, f. 1914, d. 1998, Jónas
Kristján (Kristján frá Djúpalæk),
f. 1916, d. 1994, Eiríkur Jakob, f.
1921, d. 1922, Aðalheiður, f.
1924, og Þórhallur, f. 1930, d.
2011. Aðalheiður býr á Dval-
arheimilinu Hlíð á Akureyri.
Hálfsystkini, samfeðra, voru
átta. Af þeim létust fjögur ung en
þau sem komust til fullorðinsára
voru: Þórarinn, f. 1897, d. 1955,
Sigurður Andrés, f. 1903, d.
dóttur. Þau eignuðust tvær dæt-
ur og einn son. Barnabörn þeirra
eru átta. 4) Þórunn, f. 1957, kerf-
isfræðingur á Hallormsstað.
Hennar maður er Skúli Björns-
son. Þau eiga tvo syni og sex
barnabörn. 5) Laufey, f. 1958, d.
25. mars 2016, hjúkrunarfræð-
ingur í Neskaupstað. Hennar
maður Egill Arnaldur Ásgeirs-
son. Þau eignuðust tvær dætur.
6) Hálfdan, f. 1961, skipstjóri í
Neskaupstað. Kona hans er Rósa
Halldórsdóttir. Þau eiga tvær
dætur, en Hálfdan átti fyrir eina
dóttur. Þeirra barnabörn eru
sex. 7) Einar Vilhjálmur, f. 1962,
útgerðarmaður í Neskaupstað.
Hans kona er Bjarney Stella
Kjartansdóttir. Þau eiga tvær
dætur og tvö barnabörn. 8) Ingv-
ar, f. 1964, hann lést stuttu eftir
fæðingu 13. mars 1964. 9) Unnur
Elínborg, f. 1967, móttökuritari
HSA í Neskaupstað. Hennar
maður er Hjálmar Ingi Einars-
son. Þau eiga tvö börn.
Bergljót dvaldi síðustu tvö ár-
in á hjúkrunardeild HSA í Nes-
kaupstað þar sem hún lést.
Útför hennar fer fram frá
Norðfjarðarkirkju í dag, 16. des-
ember 2019, klukkan 14.
1987, Steinþór, f.
1904, d. 1952, og
Laufey, f. 1910, d.
2006.
Bergljót giftist 4.
október 1953 Hálf-
dan Haraldssyni og
bjuggu þau allan
sinn búskap á
Kirkjumel í Norð-
fjarðarsveit, þar sem
Hálfdan var skóla-
stjóri. Hálfdan lést
26. apríl sl.
Þau eignuðust níu börn. Af
þeim komust átta til fullorðins-
ára: 1) Steinþór, f. 1953, skipstjóri
í Neskaupstað, k.h. Sigríður H.
Wium. Þau eiga eina dóttur og
einn son og sjö barnabörn. 2) Har-
aldur, f. 1954, húsasmiður í Nes-
kaupstað. Hans kona er Jóhanna
Gísladóttir. 3) Sigurður Þórarinn,
f. 1955, d. 24. nóvember 1983. Var
sjómaður í Neskaupstað. Hann
var kvæntur Þóru Lind Bjarka-
Móðir mín elskuleg kvaddi
þennan heim að kvöldi 5. desem-
ber. Það er einkennilegt að hugsa
til þess að konan sem ól mig, ól
mig upp, kenndi mér allt sem mér
hefur alltaf fundist sjálfsagt að
kunna, s.s. að prjóna, sauma,
hekla, elda, baka og ótalmargt
fleira, skuli ekki lengur vera til
staðar. Alltaf svo glöð að sjá
mann, endalaust spurt eftir börn-
um og barnabörnum og áhyggjur
hafðar af öllu og öllum. Gangandi
um síðustu árin með göngugrind-
ina sína, sem alltaf var með ein-
hverju góðgæti til að bjóða gest-
um og starfsfólki á
hjúkrunardeildinni.
Síðasta daginn sem hún lifði
vildi hún fá að heyra ljóðið eftir
bróður sinn, Kristján frá Djúpa-
læk, sem heitir Minning. Ég veit
ekki hve mikið hún heyrði af því
þegar ég las það fyrir hana
skömmu áður en hún dó, en birti
það hér fyrir hana.
Í kvöld var ég enn að hugsa um þig, sem
ert horfin,
helfölan vangann, augans spyrjandi blik.
Ég vissi þá spurn, er brann í sál þinni
síðast,
en svar mitt var þögn og hik.
Hver þorir að sverja það sannleik hjá
dánarbeði,
er sagt var í huggunarskyni á
raunastund?
Vér getum svo lítið gert, þegar mest á
liggur,
því grafast í jörð vor pund.
Þig hætt var að dreyma gleym-mér-ei-
lundinn góða,
gróðursins ilm og fljótsins hjúfrandi nið.
Hvar gengir þú ein í skjóli blómgaðra
bjarka.
Nú baðst þú aðeins um frið.
En þjáningin gaf þér afl til að fórna
örmum
mót árdegissól, er reis yfir norðurhöf,
af tærðum fingrum steig bæn upp í
himinblámann,
frá brjóstsins lokuðu gröf.
Þú minntir á blómið þjakað af löngum
þurrki,
þyrsta, sólbrennda jörðina skorpna í
gegn,
sem fjallstindum lyftir mót fagurhvelinu
víða
án friðar, í bæn um regn.
En eins og himnar skrælnuðum sverði
senda
svalandi skúr, er ákaft og heitt var þráð,
bænheyrð þú varst. Um dagmál í djúpum
friði
kom dauðinn til þín með náð.
Hvíldu í friði.
Þórunn.
Sumt fólk hefur maður alltaf
þekkt. Það fylgir manni gegnum
lífið, sýnir áhuga, hvetur og sýnir
kærleik. Begga var ein af þeim og
sama á við um manninn hennar,
Hálfdan, sem lést í vor en í mínum
huga eru þau alltaf nefnd í sömu
setningu. Þau fluttu ung að
Kirkjumel í Norðfjarðarsveit þeg-
ar Hálfdan tók við skólastjóra-
stöðu. Skólinn var einnig sam-
komustaður sveitarinnar og
stendur fyrir henni miðri þannig
að það má segja að með flutning-
unum hafi þau sest að í hjarta
sveitarinnar og íbúanna. Þeirra
vinna snerti alla bæi þar sem
börnin fóru þangað í skóla til Hálf-
danar og mörg í heimavist til
Beggu fyrstu árin. Þegar haldnar
voru veislur eða skemmtanir í
sveitinni var eldhúsið þeirra notað
og þótti það sjálfsagt mál á þeim
tíma. Mér eru minnisstæðar jóla-
trésskemmtanir þar sem sveit-
ungarnir mættu með kræsingar
svo borðin svignuðu. Begga bros-
andi, róleg og yfirveguð í eldhús-
inu að verkstýra og öll börnin og
barnabörn mætt þótt þau væru
flutt úr sveitinni. Jólahefðir eru
mismunandi og ég geri ráð fyrir
að ein af þeirra jólahefðum hafi
verið að taka á móti allri sveitinni í
veislu og dansa í kringum jólatré
undir harmónikkuleik.
Þegar ég byrjaði í grunnskóla
var systir mín, Marta, komin í
eldri deild sem þýddi að hún byrj-
aði klukkutíma fyrr en ég. Þar
sem við urðum samferða í skólann
fékk ég að vera í eldhúsinu hjá
Beggu þar til minn skóladagur
hófst. Þar átti ég gott skjól eins og
ég væri að heimsækja góða
frænku. Svo fór ég fram til Hálf-
danar sem kenndi mér að lesa,
skrifa, reikna og aðrar undirstöð-
ur lífsins. Begga kenndi handa-
vinnu og ég man að við prjónunum
vettlinga og hönnuðum mynstrin
sem við teiknuðum á rúðustrikað
blað og prjónunum eftir. Ég
hugsa að það hafi þótt framúr-
stefnuleg kennsluaðferð á þeim
tíma en Begga var mikil prjóna-
kona og prjónaði á marga, þar á
meðal mig.
Þegar ég var 19 ára og var að
klára stúdentinn réð ég mig sem
leiðbeinanda í hlutastarf hjá Hálf-
dani þar sem kennsluskylda hans
hafði minnkað. Það var dýrmæt
reynsla enda fór ég síðar og lærði
að vera kennari. Á Kirkjumel var
besta kaffistofa sem ég hef kynnst
en hún var að sjálfsögðu í eldhús-
inu hjá Beggu og beið manns á
hverjum morgni nýbakað flat-
brauð með rúllupylsu. Ég fæ vatn
í munninn við tilhugsunina og ég
veit að þannig er einnig farið með
marga sem lesa þessi minningar-
orð en Begga bakaði og seldi flat-
brauð í mörg ár. Stundirnar í eld-
húsinu kalla fram hlýjar
minningar. Þar var aldrei neitt
neikvætt eða leiðinlegt heldur ein-
göngu notalegar og skemmtilegar
samverustundir þar sem um-
ræðuefnin voru fjölbreytt. Oftar
en ekki miðlaði Hálfdan fróðleik
og sagði frá fjallgöngum og trjá-
rækt og Begga sagði fréttir af
börnunum og barnabörnunum. Þá
kom viss tónn í röddina, einhvers
konar sambland af gleði, stolti og
væntumþykju. Það má segja að
ævistarf þeirra hjóna og persónu-
leiki endurspeglist best í niðjum
þeirra sem eru með afburðum
vandaðar og duglegar manneskj-
ur. Ég votta ykkur mína dýpstu
samúð því ég veit að ykkar missir
og söknuður er mikill.
Margrét Þóra Einarsdóttir
frá Skálateigi.
Bergljót Sigurlaug
Einarsdóttir
rétt farin að ganga, fór með í fjós-
ið. Pabbi hennar útbjó trékassa
fyrir hana með handriði til að
halda í, hann var hafður á stétt-
inni milli básaraðanna og færður
til að vilja hennar. Brynja hét
uppáhaldskýrin hennar Siggu,
grábröndótt, skapstór og vildi að
Sigga ein sæi um mjaltirnar. Sú
kýr mjólkaði meira í mál en ég gat
borið yfir í mjólkurhúsið þar sem
mjólkin var síuð í stóra 30 lítra
brúsa, merkta með númerinu 218.
Seinna sumarið var komin
Alfa-Laval mjaltavél og kýrnar
voru að venjast henni. Sumar létu
skoðun sína í ljós með afturfót-
unum. Þær söknuðu Siggu og
hlýju handtakanna hennar.
Ýmislegt kom upp á sumrin tvö
í Glæsibæ en Sigga gerði alltaf
gott úr öllu. Í fjósinu var hægt að
losa beislin á 10 básum samtímis.
Það gerði ég ekki nema einu sinni,
nýkomin til starfa. Kýr vilja flýta
sér út eftir mjaltir svo mikið öng-
þveiti varð við fjósdyrnar. Sigga
og Davíð leystu þá samkomu upp
en ráðlögðu mér að leysa eina kú í
einu framvegis. Þegar ég reif
rassinn úr buxunum svo Sigga
þurfti heilt kvöld til að laga þær
gerði hún góðlátlegt grín að öllu
saman. Aldrei átaldi hún mig og
var þó stundum tilefni til. Og
ávarpið var: Gerða mín, frá fyrsta
degi.
Ég sé enn fyrir mér sumar-
landið í Glæsibæ. Að leiðarlokum
þakka ég Siggu fyrir sólskinss-
umrin fyrir 60 árum, hennar þátt-
ur var stærstur. Við Aðalsteinn
sendum fjölskyldu hennar inni-
legar samúðarkveðjur.
Guðrún Þorgerður
hluta af þeirri hamingju sem ég
hef notið um liðna daga.
Úlfar var góður vinur minn og
drengur góður og sannur heiðurs-
maður af gamla skólanum en þeim
fækkar nú óðum.
Ég á elskulegar minningar um
lífið með ykkur Gurru þinni sem
ég get yljað mér við frá samvistum
okkar og allt til dagsins í dag.
Til eru þær stundir í lífi mínu
sem mig skortir orð til að lýsa til-
finningum mínum um á viðeigandi
hátt. Þess vegna verð ég að láta
mér nægja að votta þér að lokum
mitt innilegasta þakklæti fyrir
hverja stund sem ég fékk að njóta
þíns stóra „veika“ hjarta, elsku
vinur.
Við hugsum um tilgang lífsins,
örlög okkar allra og um hvert
stefnir við fráfall astvina okkar og
óvissa ríkir í huga okkar um
stund. Þegar að er gáð er dauðinn
ekki aðeins dauði og lífið ekki að-
eins líf, heldur er því stundum öf-
ugt farið; dauðinn aðeins áfram-
haldandi líf og lífið stundum
harðara en hel.
Af hverju er þetta svo? Ég á
ekki eitt svar til við því en hef
samt skilið að þeir sem við elskum
eru alltaf hjá okkur, í einhverri
mynd, og veita okkur styrk í sorg-
inni. Á tímamótum sem þessum
öðlast kærleikurinn aukið gildi.
Sama er að segja um þá sem elska
okkur.
Þeir halda áfram, hvert sem
leið þeirra liggur, því ástin er
sterkari en dauðinn og það sem lif-
ir í minningunni eigum við áfram.
Það verður aldrei frá okkur tekið.
Þegar maður fellur frá
fyllist hjartað tómi
en margur síðan mikið á
í minninganna hljómi.
Á meðan hjörtun mild og góð
minning örmum vefur
þá fær að hljóma lífsins ljóð
og lag sem tilgang hefur.
Ef minning geymir ást og yl
hún yfir sorgum gnæfir
því alltaf verða tónar til
sem tíminn ekki svæfir.
(Kristján Hreinsson)
Ég bið góðan guð að styrkja
alla ástvini þína, elsku Úlfar minn,
sér í lagi Gurru þína og börnin
ykkar í þeirra sáru sorg.
Hvíl í friði, kæri vinur.
Sigurður S. Gunnarsson.