Hugur og hönd - 01.06.1971, Page 29

Öll útlend vara var líka fyrsta
flokks, bæði munstur og efni. Ævin-
lega skilgreint hvaðan munstrin
komu og eitthvað sagt um sögu
þeirra, hvort það var heldur sænskt
dalamunstur eða fyrirmyndir saum-
aðar í klaustrum Evrópu. Ennfremur
var lögð rík áherzla á að hafa sem
bezt efni til íslenzka búningsins. Sig-
ríður Björnsdóttir fór öðru hvoru til
Sviss og Italíu þeirra erinda. í Sviss
lét liún vefa alsilki í peysuföt, afar
fínofið rifssilki, glanslaust, svo vand-
að og smekklegt að aldrei hefur fyrr
eða síðar sést annaðeins efni í silki-
peysufötum. Hún fór líka með sýnis-
horn af svuntu og slifsaefnum frá tíð
Augustu ömmu sinnar og lét vefa
afar fín silkiefni með rósum. Slifsin
hafði hún aldrei með þeirri ofsabreidd
sem talsvert tíðkaðist á tímabili. Hjá
Sigríði var hugsunin ætíð hvað er
bezt, hvað er smekklegast.
Á tímum minnkandi innflutnings
kreppuárunum svokölluðu, eða kring-
um 1935 var sett upp listmuna- og
listaverkadeild í stað fatadeildarinn-
ar. Þar var hafður vakandi áhugi á
að miðla list og þjóðlegum arfi í hann-
yrðum. Margur þakkar nú þessari
listverzlun að hafa á erfiðum tímum
getað eignast sígilt listaverk með því
að smáborga inná fyrstu myndir mál-
ara einsog Gunnlaugs Schevings,
Finns Jónssonar, Jóhanns Briem og
fleiri, svo og listmuni og silfurmuni
okkar beztu manna. Á þessum árum
fengust líka sniðnir skinnhanzkar í
búðinni, sem Soffía Björnsdóttir
sneið og valdi í, og voru eins og ann-
að fyrsta flokks vara, og fólk gat
sparað sér nærri helmingsverð með
því að sauma þá sjálft, en það var
fljótleg handavinna sem þær kenndu
um leið og þær seldu.
Því hefur mér dottið í hug að
minnast þessarar verzlunar hér í
blaðinu, að henni svipaði í mörgu til
þess sem „Hugur og hönd“ hefur á
stefnuskrá sinni: að bæta smekk al-
mennings, halda við menningarlegri
hefð í heimilisiðnaði, reyna að ná sem
mestri fjölbreytni lir því efni sem til
er í landinu og notfæra sér listræna
hæfileika þess fólks sem eitthvað vill
leggja á sig í þá átt.
Þegar hugsað er til teiknistofunnar
á bak við verzlunina í Aðalstræti 12,
þar sem teikningarnar hrúguðust upp
unnvörpum og þær Sigríður og Arn-
dís sátu við að teikna frammá næt-
ur, munstur sem þær höfðu samið
sjálfar, tekið upp, eða látið listamenn
gera frumdrög að, þá er varla láandi
þó manni þyki hannyrðaverzlanir í
Reykjavík hafi sett ofan. Ég álít að
við sem höfum áhuga á listiðnaði í
hvaða formi sem er, eigum Augustu
Svendsen og þeim afkomendum henn-
ar sem héldu á lofti nafni hennar með
óvenjulegu menningarstarfi í þjóð-
legum anda þar í stofnuninni, meira
að þakka en við gerum okkur grein
fyrir.
Væri nú ekki úr vegi að benda hér
á að fólk athugaði livort það ætti
ekki í fórum sínum einhvern útsaums-
grip íslenzkan frá þessum tíma til að
halda til haga, því jafnvel núna, þó
ekki sé lengra síðan þessi verzlun
stóð með mestum blóma, virðist harla
lítið vera eftir af því sem þar var
bezt gert.
Auður Sveinsdóttir.
HUGUR OG HÖND
29