Feykir - 10.05.2017, Blaðsíða 8

Tengjast þeirra afrek öll ástum, söng og hestum
Vísnakeppni Safnahúss Skagfirðinga
Í aðdraganda Sæluviku eru
hagyrðingar brýndir til að
taka þátt í vísnakeppni
Safnahúss Skagfirðinga sem
notið hefur vinsælda um
áratuga skeið. Keppnin er
einföld og í engu breytt út af
vananum frá ári til árs. Fjöldi
þátttakenda hefur ýmist
vaxið eða dalað og alltaf
matsatriði hvað mönnum
þykir ásættanlegur fjöldi.
Í ár reyndu þrettán aðilar við
fyrripartana og
vísnagerðina.
Að þessu sinni fengu fyrri-
partasmiðirnir fyrirmæli um að
hugsa vestur um haf og hafa
Dónald Trump í huga og voru
þeir á öndverðum meiði um
hvort maðurinn væri til óþurftar
fyrir heiminn eða misskilinn
snillingur. Hins vegar skyldu
þeir setja saman fyrripart sem
gæfi góð fyrirheit um vorið sem
vonandi verður eins gott og
nýliðinn vetur.
Ein vorvísa fylgdi innsend-
um botnum sem ekki var tæk í
keppnina en vel þess virði að
birta hér þar sem hún gefur
ágæt fyrirheit um vorkomuna.
Þiðna móar mildast tíð
minnka snjóalögin.
Bráðum gróa grund og hlíð
grænka flóadrögin.
Vel gerð hringhenda hjá Jóni
Gissurarsyni í Víðimýrarseli.
Þá fengu þátttakendur fyrirmæli
um að semja vísu um þátt
Skagfirðinga í raunverulegum eða
ímynduðum afrekum hvers konar.
Tvenn peningaverðlaun voru veitt
eins og fyrr, annars vegar fyrir
besta botninn og hins vegar fyrir
bestu vísuna. Enn er það svo að
góðar vísur berast í keppnina sem
og botnar og þarf talsverða yfirlegu
til að velja það sem dómnefndin
telur standa upp úr. Það er ekki
auðvelt val því margt af því sem
berst kemur til greina.
Fyrripartssmiðirnir eru tveir,
báðir ættaðir úr Fljótunum, þeir
Hreinn Guðvarðarson og Haraldur
Smári Haraldsson. Dómnefnd að
þessu sinni var skipuð tveimur
mönnum, þeim sem hér ritar og
Ágústi Guðmundssyni, ættuðum
frá Skollatungu í Gönguskörðum.
Guðbjörg Bjarnadóttir, sem sæti á
í dómnefnd, átti ekki heimangengt
að þessu sinni.
En snúum okkur að alvörunni.
Fyrri partarnir um forseta Banda-
ríkjanna hljóma svo:
Vitið ekki að vestan hafs
var vitlaus maður kosinn.
Svoleiðis er álit Hreins á valdamesta
manni heims. En Smára fannst
illa að manninum vegið austan
úr Skagafirði og vildi bæta ímynd
hans frekar og sagði:
Dæmalaust hvað Dónald er
dagfarsprúður sómi.
Hinn frjálsi fjallasveinn botnaði
svo:
Eflaust gerði ég úr honum smér
ef hann væri rjómi.
Hinn frjálsi fjallasveinn reyndist
vera Benedikt Benediktsson á
Vatnsskarði.
En Gunnar Rögnvaldsson á
Löngumýri sló á bjartsýnina og
vildi hafa þetta svona:
Dæmalaust hvað Dónald er
dagfarsprúður sómi.
Innan tíðar ugglaust fer
af sá dýrðarljómi.
Og Ýlustráið, sem Engilráð M.
Sigurðardóttir stóð á bak við, jók
aftur hróður forsetans.
Dæmalaust hvað Dónald er
dagfarsprúður sómi.
Öðrum mönnum af´ann ber,
eðal kvennaljómi.
Færri reyndu við vitlausa mann-
inn. En Rúnar Kristjánsson á
Skagaströnd segir:
Vitið ekki að vestan hafs
var vitlaus maður kosinn.
Hrokastæla og stefnukrafs
stundar framagosinn.
Og ekki veit ég hvort Hilmir
Jóhannesson er að gagnrýna
fyrripartinn á vísunni eða bara
forsetann sjálfan þegar hann segir:
Vitið ekki að vestan hafs
var vitlaus maður kosinn.
Fyrripartur klúður krafs
klaufalegur frosinn.
Fleiri botnar um Dónald komu inn
en mér finnst betra að við snúum
okkur að vorinu.
Vorið fyllir vitin mín
vangann strýkur blærinn.
Yljar líkt og eðalvín
allur hlýnar bærinn.
Þessi botn kom frá Jóni Gissurar-
syni í Víðimýrarseli.
Ekki veit ég hvort Alfreð Guð-
mundsson á Sauðárkróki sé að
hugsa um gróðurhúsaáhrifin er
hann botnar svo:
Vorið fyllir vitin mín
vangann strýkur blærinn.
Þá hærra sól á himni skín
hlýnar jörð og særinn.
Og svo frá Gunnari Rögnvaldssyni.
Vorið fyllir vitin mín
vangann strýkur blærinn.
Bráðum geta börnin mín
berað á sér lærin.
Reynir Hjörleifsson, sem ættaður
er frá Kimbastöðum, segir:
Vorið fyllir vitin mín
vangann strýkur blærinn.
Hugans gull er sólarsýn
af sindri glitrar særinn.
En Ingólfur Ómar Ármannsson slær
botninn í þennan fyrripart svona:
Vorið fyllir vitin mín
vangann strýkur blærinn.
Grösin anga, glóey skín
gliti skartar særinn.
Þá snúum við okkur að hinum
fyrripartinum um vorið.
Víst ég yrkja vildi helst
um vor í Skagafirði.
– efa þó hvort iðjan telst
ýkja mikils virði.
Þetta sagði Engilráð Sigurðardóttir
en ekki skal efast um hennar
hæfileika til vísnasmíði.
Og Lína í Kleifartúni, sem er
nú kannski kunnari sem Lína á
Deplum, botnar svo:
Víst ég yrkja vildi helst
um vor í Skagafirði.
Í sólarljósi lífið felst
það lán er mikils virði.
Og Hjalti Þórðarson hugsar um
útiveruna sem fylgir vorinu og
rýkur líklega fótgangandi á fjöll
áður en langt um líður.
Víst ég yrkja vildi helst
um vor í Skagafirði.
Skóna virkja skylda telst
og sporin braga virði.
Rúnar Kristjánsson segir:
Víst ég yrkja vildi helst
um vor í Skagafirði.
Þar sem öll sú fegurð felst
sem fólki er mikils virði.
Og Pétur Stefánsson úr Reykjavík,
sem mér skilst að reki ættir sínar í
Sléttuhlíðina, yrkir svo:
Víst ég yrkja vildi helst
um vor í Skagafirði.
Til afreka það ekki telst
en er þó mikils virði.
Fínar vísur bárust í keppnina um
afrek Skagfirðinga og ríður Hilmir
Jóhannesson á vaðið.
Upp skal vekja enn á ný
afrek fyrri tíða.
Bændur voru bestir í
brugga, syngja og ríða.
Geri ég þá fastlega ráð fyrir því að
hann sé bara að tala um útreiðar,
annars væri hún of dónaleg til að
fara með í svo virðulegu blaði.
Magnús Geir Guðmundsson á
Akureyri gerir grein fyrir sjálfum
sér svona.
Á afreks- sanna velli verka,
vísna- á ég sögu merka.
Í ættum fáa kenni klerka
en kominn er af Hrólfi-Sterka.
Ég varð að gúggla þennan sterka
Hrólf en þannig er m.a. ritað um
hann á Snerpu: „Hrólfur Bjarnason
hinn sterki hét maður í Skagafirði.
Er ættleggur mikill frá honum
kominn og er hann kallaður
Hrólfsætt. Auk annarra barna átti
Hrólfur tvo Bjarna fyrir sonu; var
annar kallaður Verri-Bjarni, en
annar Betri-Bjarni.“ Ekki veit ég
hvort Magnús er af öðrum þeirra
kominn.
Pétur Stefánsson kann að lýsa
yfirburðum Skagfirðinga.
Það er kunnugt vítt um völlu
og veldur ýmsum líðan sárri,
að Skagfirðingar eru í öllu
utan vafa flestum skárri.
Og ekki er það verra hjá Gunnari
Rögnvaldssyni:
Um það vitna verkin öll
að vann þau smiður slyngur.
Sólargeislar, grundir, fjöll,
Guð var Skagfirðingur.
Ekki er hægt annað en að lesa hér
upp eina limru sem barst, enda fjallar
hún um okkar ágætu Sæluviku, eða
í það minnsta hvernig Benedikt á
Vatnsskarði sér Skagfirðinga haga
sér í þeirri gleðiviku.
Á „Sælu“ menn sækja í glauminn
og sumir sjá rætast þar drauminn.
Þeir fullir af losta
þar miklu til kosta.
Nú losa skal talsvert um tauminn.
En dregur nú til tíðinda því komið
er að því að upplýsa hverjir áttu
besta botninn og bestu vísuna.
Besti botninn að mati dóm-
nefndar er eftirfarandi.
Vorið fyllir vitin mín
vangann strýkur blærinn.
Fegurst er vor fjallasýn
og fallegastur bærinn.
Verðlaun fyrir þennan botn fær
Magnús Geir Guðmundsson á
Akureyri.
Besta vísan að mati dómnefndar
er á þessa leið.
Bera gnægð á Bragavöll
búnir kostum flestum.
Tengjast þeirra afrek öll
ástum, söng og hestum.
Það er hinn kunni hagyrðingur
sem bjó hér á Sauðárkróki forðum,
Ingólfur Ómar Ármannsson, sem
lýsir Skagfirðingum svo ágætlega.
Þessum heiðursmönnum er
óskað til hamingju með verðlaunin
og öðrum þökkuð þátttakan.
Magnús Geir Guðmundsson (t.v.) frá Akureyri átti besta botninn að mati dómnefndar.
Magnús hefur gefið út þrjár kviðlingabækur, Geiravísur 2004, Limrurokk, 2013 og
Ljóðstafakrans árið 2016. Ingólfur Ómar Ármannsson (t.h.) átti bestu vísuna að
þessu sinni en Ómar hefur látið mikið að sér kveða í gegnum tíðina með góðum og
vel ortum vísum eins og unnendur vísnaþáttar Feykis þekkja.
UMSJÓN
Páll Friðriksson
8 18/2017