Feykir - 12.07.2017, Blaðsíða 6

bannaðar. „Þarna um vorið
komu þeir Gunnar Þórðarson,
sem bölvaði mikið, og Valur
Ingólfsson, báðir í búning, og
sóttu okkur út í Drangey. Þá
vorum við komnir með u.þ.b.
14 þúsund fugla. Þetta var
fyrsta veiðin,“ segir Kristján
sem síðar veiddi eitthvert
smotterí af rjúpu og gæs í
gegnum árin eins og hann
orðar það.
En svo var það árið 2006
sem allt breyttist. Þá lét Kristján
tæla sig til Póllands af vini
sínum, Jóhanni Vilhjálmssyni
sem vildi endilega fá hann með
sér. „Ég átti enga byssu svo
hann lánaði mér eina. Það var
eins og við manninn mælt að í
fyrsta rekstri þá steindrep ég
dýr á harðahlaupum á 100
metra færi og þá var eiginlega
teningunum kastað. Þá gerðist
eitthvað sem ekki er hægt að
útskýra. Við höfum verið að
ræða þetta okkar á milli en
þetta er eitthvert frumelement í
manninum sem poppar upp í
sumum og öðrum ekki. Og
síðan eru liðin ellefu ár og ég
farið til Póllands sjö sinnum
síðan, Afríku, Kanada, Græn-
lands og víðar og veitt mikið.“
Aðspurður um hve mörg dýr
hann hafi fellt segir hann þau
sennilega vera um 130 og þá
erum við að tala um annað en
fugla. Allt stór dýr, þar af tólf
antilóputegundir, vörtusvín,
birni og hæsta dýrið í Afríku,
gíraffann.
„Þetta er búið að vera ansi
skemmtilegt, góður félags-
skapur og það hefur myndast
lítill hópur karla sem hefur
farið mikið saman. Við höfum
ekki viljað fara í þessar stóru
ferðir þar sem menn eru
næstum því með byssuna í
annarri hendinni og bjórinn í
hinni,“ segir Kristján alvarlegur
í bragði.
Þegar hann er beðinn um
dæmi um eftirminnilega veiði-
ferð bendir hann á dökkan feld
í einu horni stofunnar sem
reynist svartbjarnarfeldur,
fenginn á Nýfundnalandi.
„Maður er settur á stand út í
Kristján gefur sér tíma til að líta
upp úr steinhleðslunni og
VIÐTAL
Páll Friðriksson
aftekur boð mitt um að koma
seinna. Við setjumst því inn í
stofu en þar bera uppstoppaðir
dýrahausar, skinn, horn og
bein, svo eitthvað sé talið upp,
þess merki að í húsinu býr
veiðimaður. Skinn af hæsta dýri
heims og fellt var í Afríku,
þekur mest allt stofugólfið og
hausarnir sem hanga á veggjum
Kristján Már Kárason er brottfluttur Króksari sem er smám saman að snúa til baka á
æskuslóðir en fyrir nokkrum árum keypti hann gamalt hús í Kristjánsklaufinni og hefur verið
að gera það upp. Þar dvelur hann reglulega og nýtur sín vel enda húsið orðið hið glæsilegasta
bæði innan dyra sem utan og garðurinn umhverfis líka. Þegar blaðamaður leit við hjá Kristjáni
á dögunum var hann með Jóa Þórðar að helluleggja og laga steinhleðsluvegg sem markar
lóðamörkin. En ástæða heimsóknarinnar var ekki að ræða endurgerð hússins heldur
veiðiáhugann sem á hug hans allan en þeir eru ekki margir sem fara jafn víða til að veiða.
Allur heimurinn er undir og veiðibráðin fjölbreytt líkt og sjá má í stofu húsráðanda.
eru framandi og veit ég varla
hvort þau hafi íslensk heiti.
Ég byrja á því að spyrja
Kristján hvernig veiðimennsk-
an hafi byrjað hjá honum.
„Þetta byrjaði kringum
1966, síðasta árið sem fleka-
veiðin var við Drangey. Þá kom
Sigmundur Eiríksson frá Fagra-
nesi og falaði mig sem létta-
dreng á Víking gamla hans Jóns
bróður hans. Og það var farið á
flekaveiðar,“ segir Kristján.
Þetta var síðasta vorið sem
flekaveiðar voru stundaðar því
lög voru sett á Alþingi og þær
Í stofunni hjá Kristjáni hanga vígalegir hausar af dýrum sem hann hefur veitt í gegnum tíðina. Skinn af gíraffa prýðir stofugólfið. MYND: PF
Kristján Már Kárason er nýkominn frá Suður Afríku
Veiðimaður fram í fingurgóma
Úr veiðiferð til Namibíu 2010
Veiðiferð til
Kanada,
Nýfundnalan
ds 2013
Nyala veidd í Suður Afríku 2017
Suður Afrika 2017
með Sigurði Sigfússyni og félögum
6 27/2017