Feykir - 12.07.2017, Blaðsíða 8

engan hvítabjörn og segir hann
það sennilega verða aldrei.
„Það eru kvótar í bjarndýr í
Kanada en þetta er orðið mjög
dýrt og ekki fyrir hvern sem er.
Á Grænlandi er þetta eiginlega
búið að vera þannig að túristi
verður að vera með grænlenskt
veiðileyfi.“
En til Grænlands fer
Kristján aftur því í farvatninu
er veiðiferð þangað í haust. En
ekki er það eina veiðiferðin sem
er plönuð því farið verður til
Spánar í monteria í október,
Póllands í endaðan nóvember
og aftur á Spán í febrúar. Ef þið
haldið að það sé búið þá er það
nú ekki því í apríl er áætluð
veiðiferð til Suður Afríku.
Þegar Kristján sér að augu
blaðamanns eru við það að
spýtast úr augntóftunum af
undrun segir hann sposkur að
hann vilji neyta meðan á nefinu
stendur.
Með öllum þessum veiði-
skap hlýtur að fylgja mikið af
afurðum, kjöti, skinnum og
fleiru. Kristján segist reyna að
taka yfirleitt eitthvað með sér
heim. Um næstu áramót á hann
von á þremur uppstoppuðum
hausum frá Suður-Afríku. „Af
nyala, sem ég kann ekki að
nefna á íslensku, bushbuck og
springbok svarti sem ég kann
heldur ekki nafnið á. Svo fæ ég
eitthvað af skinnum og kúp-
um.“
Ekki bara að
taka í gikkinn
Þegar Kristján reynir að útskýra
fyrir blaðamanni hvað þetta
gefur honum segir hann það
dýrmætt fyrir alla að eiga
eitthvert áhugamál sem hægt sé
að gleyma sér í. Það sé hverjum
manni hollt í lífinu að hafa
gleði út út því. „Þetta er ekki
bara veiði. Ég fer til margra
landa og heimsálfa að veiða í
mismunandi menningu, mjög
mismunandi, sem ég kannski
botna ekkert í. Náttúran í
gróðurfari og dýralífi og mann-
lífi og öllu. Þetta er ekki bara að
taka í gikkinn, þetta er miklu
meira. Mikil ferðalög!
Maður hleður ómeðvitað
niður upplifunum án þess að
gera sér grein fyrir því. Kemur
heim frá öðrum menningar-
svæðum en maður kemur
aldrei eins heim. Pínu þroskaðri
eða breyttur og þá sér maður

Heilir og sælir lesendur góðir.
Langar til að halda áfram þar sem frá var
horfið í síðasta þætti, að rifja upp kunnar
vísur eftir vísnasnillinginn, Halla Hjálmars.
Hjá mér stendur flaskan full
fjörs ég drykkinn kenni.
Það er ekkert samlagssull
sem að er í henni.
Enn þá get ég á mig treyst.
Ölinu frá mér hrundið.
En þetta er orðið eins og þú veist
erfiðleikum bundið.
Haraldur er á því enn
þótt enginn geti séð það.
Það eru fremur fáir menn
sem fara betur með það.
Nokkuð stíft hefur skáldið trúlega verið búið
að þjóra þegar þessi varð til.
Halla sundrað sálarflak
siglir á dánum vonum,
það þarf hundrað tonna tak
til að bjarga honum.
Vissara þótti Halla að ganga sjálfur frá
grafskriftinni.
Hér er leiði Haraldar
hann var ætíð snauður.
Uppi á fjörum Framsóknar
fannst hann rekinn dauður.
Að lokum þessi sannleiksvísa eftir Halla.
Allir dagar eiga kvöld,
allar nætur daga.
Þannig verða árin öld
aldir mannkynssaga.
Magnús J. Jóhannesson mun hafa saknað
félagsskapar er hann orti þessa.
Þegar sólin bjarta og blíða
bak við hólinn leggst í dá,
upp í ból ég einn má skríða
enginn skjól mér veitir þá.
Önnur hringhenda kemur hér sem mig
minnir að sé eftir Magnús. Hefur sá ekki
verið í vanda með orðaval eftir þessari
svakalegu vísu hans að dæma.
Einatt bullan æði klúr
íhaldssullið lapti,
leirburðsdrullan lak svo úr
lygafullum kjafti.
Held það hafi verið haustið 1977 sem kona
nokkur birti stutta grein í Þjóðviljanum
sáluga og kvartaði yfir því, eins og hún
orðaði það, að allt of lítið framboð væri af
barnaefni hér á landi. Mikil viðbrögð urðu
við skrifi þessu og meðal annarra bauð
bóndi á Norðurlandi konunni að blanda
með henni efni í svo sem einn krakka.
Stuttu síðar birtist í Þjóðvilja auglýsing þar
sem segir að nú sé komið í sölu mikið af
Vísnaþáttur 692
barnaefni, bæði frá Síle og Kína. Að þessum
tíðindum spurðum orti Adolf J. Petersen
þessa:
Fæðingunum fækka má
fjör og hvatir dvína,
því barnaefni berast frá
bæði Chile og Kína.
Æstust nú leikar og í næsta skrifi var því
haldið fram að einn ástarleikur kostaði
karlmann svipað orkutap eins og hann hefði
hlaupið fjögur hundruð metra vegalengd
eins hratt og hann gæti. Að þessum
upplýsingum fengnum orti Adolf:
Að þrotum kominn þreytti sveinn
þér að sofna er betra,
en fara að hlaupa fótaseinn
fjögur hundruð metra.
Áfram hélt þessi gáfulega umræða á síðum
blaðsins og næsti spekingur sem skrifaði
taldi að konur legðu alls ekki eins mikla
orku í ástarleik og væri þeirra framlag
svipað og þær myndu synda 100 metra.
Adolf átti svar við því.
Fljóði er betra að falla í blund
fjörlaust hvíla holdið,
en hundrað metra svamla sund
þó sé það endurgoldið.
Ekki var málið enn dautt og fundu nú
gárungar út að skrýtið yrði útlit á þeirri
blöndu sem kæmi í ljós hjá afkvæmunum.
Enn yrkir Adolf.
Efnin reynast varla vönd.
Vaxtarsnið og litur,
kagað nef og kræklótt hönd
á kinnum roði situr.
Klofið stutt og hokin hné,
hangir rass og kviður,
augun skökk og andlit spé
armar lafa niður.
Fór nú að fjara undan þessu gríni, þó
lagði frú ein í Reykjavíkurhreppi það til
að trúlega væri best að hafa gamla lagið
á og bóndinn fyrir norðan blandaði sínu
barnaefni með konunni sem kvartað hafði
um þennan efnisskort. Adolf, sem hafði
ekkert látið fram hjá sér fara í þessu glensi,
taldi rétt að enda yrkingar með þessari
ágætu niðurstöðu:
Eðla konan ung og frjó
eflaust geymir forðann,
og barnaefni blandar í ró
bóndans sæði að norðan.
Fer þá, lesendur góðir, nóg að verða komið
í þetta sinni.
Veriði þar með sæl að sinni.
/ Guðmundur
Valtýsson
Eiríksstöðum,
541 Blönduósi
Sími 452 7154
( GUÐMUNDUR VALTÝSSON ) palli@feykir.is 30
ára
því þá upplifir maður miklu
sterkara, hvort sem maður er
staddur í Masai Mara sléttunni
eða í Bangladesh í Dhaka
downtown eða í Bútan eða hvar
sem er í heiminum þar sem
menningin er annað hvort á
steinaldarstigi eða ofsalegri
fátækt eða jafnvel í ríkidæmi
eins og Barein. Þá upplifir mað-
ur þetta allt öðruvísi ef ekki er
alltaf verið að bera saman
hvernig þetta var í sveitinni í
gamla daga. Bara skilja það eftir
heima og meðtaka það sem er
en ekki það sem maður vildi að
það væri. Að stíga yfir holds-
veikt fólk á götu í Katmandú í
Nepal, er dálítið skrítið eða vera
á Indlandi þar sem fátæktin er
ægileg. Það eru allskonar upp-
lifanir sem maður á en verða
ekki upplifanir nema maður sé
móttækilegur fyrir þeim og sé
ekkert með neina tilfinninga-
semi eða annað. Bara að upp-
lifa. Það er eiginlega annar
pakki þessi ferðalög,“ segir
Kristján og það eru orð að
sönnu.
Ekki er hægt að fara í þau
mál að sinni þar sem plássið
leyfir það ekki en hver veit
nema síðar verði.
líka heima í kringum sig með
öðrum augum. Ég er nú búinn
að ferðast mikið og hef komið
til 56 landa. Ég lærði fljótlega,
ekki strax, og var lengi að að
venja mig af því, að skilja eftir
allar ómeðvitaðar viðmiðanir
sjálfs míns. Skilja þær bara eftir,
Í Namibíu árið 2010 var þessi röndótti foli felldur. MYND: ÚR EINKASAFNI
Hér liggur Great Kudu í valnum í Suður-Afríku 2014. MYND: ÚR EINKASAFNI
8 27/2017