Feykir - 18.07.2018, Blaðsíða 7

Á Conic Hill er fallegt útsýni yfir Loch Lomond vatnið.
Það var dágóður hópur sem arkaði um náttúru Skotlands sem skartaði sínu fegursta
alla göngudagana.
Hluti göngufólks sem gisti á Drovers Inn hreinsaði upp steikarlagerinn á staðnum.
Vertinn hefur greinilega ekki búist við moldríkum Íslendingum.
Lokaáfanganum náð. Inga fararstjóri fagnaði öllum
vel og innilega.
Auðvitað þurfti líka að dreypa á skosku viskíi frá Glengoyn.
Litla flaskan var látin duga.Við
Inversnaid rétt áðu
r en hópurinn skip
tist í tvennt,
göngugarpa og ven
julegt fólk.
West Highland Way telur alls 153 km en algengt er að skipta leiðinni upp í tvo
áfanga. Leiðin frá Milngavie til Tyndrum er alls 85 km.
Á kvöldvökunni að lokinni göngu var haldin spurningakeppni og
sigurliðið fékk að launum skoska húfu með aukahári.
og morguninn áður. Veðrið
eins og daginn áður, brakandi
blíða, sól og logn. Áfanginn
eins og fyrri daginn, 22,5
km. Eina sem breyttist var
landslagið þar sem gengið var
um skógivaxið svæði meðfram
Loch Lomond, geysilega fallegt
og nú þurftum við að verja
okkur fyrir moskítóflugum
sem sátu um hvert og eitt okkar
ásamt stærri blóðsugum sem
stungu létt í holdið og nærðu
sig á íslensku víkingablóði.
Bitmýið náði að bíta flesta þrátt
fyrir varnarsprey og höfuðnet
en mismikil áhrif hafði það
á fólk. Flestir höfðu innbyrt
ofnæmislyf í tvær vikur fyrir
ferðina, einmitt til að koma
í veg fyrir kláða af völdum
moskítóbits. Og fyrir ykkur sem
hrylla sig yfir blóðsugunum þá
voru þær sjaldgæfar og stungan
ekki sár svo maður varð varla
var við þennan hvimleiða gest.
Um hádegisbilið komum við
til Inversnaid en þar er fallegt
hótel langt frá þéttbýlinu. Eftir
að fólk hafði snætt nestið sitt
og drukkið öl staðarins skiptist
hópurinn í tvennt, þeir sem
kláruðu ferð dagsins og hinir
sem nýttu sér bát og strætó
til að komast á leiðarenda.
Gönguleiðin sem eftir var
er talinn erfiðasti hluti West
Highland Way þar sem gengið
er í stórgrýti og um aðrar
torfærur. Þar sem undirritaður
stytti sér leið getur hann
aðeins greint frá þeim hluta
ferðarinnar. Beið hópurinn
dágóðan tíma við hótelið og
lapti öl í blíðunni uns ferjan
mætti á svæðið og flutti okkur
yfir til Tarbet. Það var ágætis
tilbreyting að sigla á hinu
fræga vatni og náttúrufegurðin
tók smá breytingum þar sem
áhorfandinn var staðsettur í
öðru umhverfi.
Í Tarbet þurftum við að
bíða eftir langferðabílnum sem
flytja átti okkur til Inverarnan.
Fótboltaáhugamennirnir náðu
að sjá seinni hálfleikinn hjá
Spáni og Rússlandi í Heims-
meistarakeppninni í fótbolta,
hinir sátu ýmist í sólinni eða
skugganum og létu sér líða
vel. Við staurinn sem rútan
skyldi stoppa við og flytja
okkur á áfangastað mættum við
tímanlega því ekki vildum við
missa af farinu. En einhverra
hluta vegna mætti bíllinn
klukkutíma of seint og var
bílstjórinn ekki ánægður að sjá.
Eitthvað hafði tafið hann og fór
það ekki vel í hann. Bakpokana
settum við í farangurshólfið og
lögðum svo af stað. Þá tók við
skrítin ferð. Ef einhver telur
íslenska sveitavegi vera mjóa
ætti hann að prófa að fara um
þann veg sem þarna var ekinn.
Ef tveir stórir bílar mættust
þurfti að draga niður hraðann
líkt og gert er á malarvegum
hér heima. Þann daginn sem
ferðinni lauk fórum við sama
veg til baka og þar mættust
rútan sem við vorum farþegar
í og önnur sem kom á móti.
Þurftu báðar að stoppa og
okkar að bakka einhvern
spöl. Svo stökk bílstjórinn út
og leiðbeindi kollega sínum
framhjá.
Jæja, klakklaust komumst
við til Inverarnan og bílstjórinn
opnaði farangurshólfið og
við náðum hvert um sig í
bakpokana okkar. Ég tek
pokann minn og sveifla honum
á bakið, þá bendir ekillinn
á merkispjaldið og segir við
mig að ég megi ekki koma
aftur í rútuna hans. Þá var ég
merktur Liverpool en hann
benti á merki Glasgow Celtics
á brjóstinu á sér og það mátti
grilla í smá bros hjá kappanum.
Hann var þá ekki alveg búinn
með húmor dagsins.
En í náttstað náðum við á
endanum, klukkutíma eftir að
göngufólk var komið á staðinn.
Nú var gist á tveimur stöðum,
Beinglas Farm og Drovers
Inn, sem voru í 10 mínútna
göngu hvor frá öðrum. Át fólk
kvöldmat og árbít morguninn
eftir á sínum stöðum áður en
sameinast var á ný seinasta
göngudaginn.
Lokadagur göngu
Upp rann lokadagurinn þar
sem ganga átti um 21 km til
Tyndrum, 200 manna þorps
þar sem flestir vinna við
ferðaþjónustu og verslun. Enn
var heiðskírt, logn og blíða
og yfir 25 gráðu hiti. Allir
hressir en misstirðir eftir erfiði
daganna á undan.
Gengið var upp Glen
Falloch dalinn, fram hjá
Falloch fossum, sem ekki voru
tilkomumiklir í þurrkunum
þennan daginn. Farið var upp
hjá Crianlarich, og hækkuðum
við okkur um 300 m, sem jók
enn á fallegt útsýnið til muna.
Farið var um regnsælasta svæði
Skotlands, þar sem rignir 280
daga á ári, eins og stóð á einu
skilti sem við gengum fram hjá.
Nú var hins vegar allt þurrt og
bændur á fullu í heyskap. Í lok
dags var ánægður hópur sem
settist niður á Tyndrum Inn
og gæddi sér á ísköldum og
svalandi bjór. Þar var einnig
snæddur síðasti sameiginlegi
kvöldverðurinn í þessari ferð
og smá kvöldvaka í tilefni
áfangans áður en höfuð var lagt
að kodda og þreytan látin líða
úr fótum.
Glasgow
Einn dag hafði hópurinn til að
spóka sig um í Glasgow, stærstu
borg Skotlands. Vorum við á
hóteli í miðborginni, skammt
frá aðal verslunarsvæði stað-
arins. Fóru menn hver í sína
áttina til að kíkja á verslanir
eða mannlífið sem var iðandi
á þessu svæði. Nóg er af veit-
ingastöðunum til að upplifa
matarmenningu hvaðanæva
að úr heiminum og nýtti fólk
sér það. Morguninn eftir flaug
megnið af göngugörpunum
heim eftir vel heppnaða ferð
um sérstaklega skemmtilegt
svæði Skotlands. Voru allir á
því að fara sem fyrst restina af
West Highland Way sem skilin
var eftir að þessu sinni og læt ég
mig ekki vanta í þá ferð.
Vil ég í lokin þakka sam-
ferðafólki mínu fyrir afskaplega
skemmtilega ferð og sérstaklega
þeim Ingu og Kristínu Geirs-
dætrum fyrir samfylgdina sem
var í alla staði ánægjuleg.
28/2018 7