Þjóðólfur - 20.12.1942, Blaðsíða 2

ÞJÓÐÓLFUR
Ef þið viljið fylgjast með því, sem nú fer að gerast
í þjóðmálunum, þá lesið rit
Halldórs frá Eíöum
um Þjóðríkið
og endurreísn þess á Íslandí
Staðhæfíngar höfundar um híð lfð-
ræðílega flohhavald eru eínmítt nú að
sannast I
bókina eindregnu lofsorði.
Frú Valgerður Benediktsson hefur lagt til efni í
bókina, en Guðni magister Jónsson skrásett hana. En
auk þeirra rita minningar um Einar Benediktsson þeir
Árni Pálsson prófessor, Benedikt Sveinsson skjala-
vörður og Árni Jónsson frá Múla. En myndir og teikn-
ingar yfir köflum gerðu íslenzku listamennirnir Jó-
hannes Sveinsson Kjarval, Ásgrímur Jónsson, Guð-
mundur Einarsson frá Miðdal, Gunnlaugur Blöndal,
Eggert Guðmundsson og Jón Engilberts.
Það má því með sanni segja, að hér hafi margir og
góðir menn lagt hönd að verki.
Benedikt Sveinsson segir meðal annars: „Ég hef eng-
um manni kynnzt, er hafi haft glæsilegri hugsjónir um
hag íslands og framtíð þjóðarinnar en Einar Benedikts-
son. Fulltreystum því, að stórhugur hans þróist í þjóð-
aranda fslendinga í orði og verki á ókomnum öldum.“
Árni Pálsson segir: „Einar Benediktsson þráði það
ákafar en nokkur annar maður, sem ég hef þekkt, að ný
öld rynni yfir ísland. Nýir atvinnuvegir til sjávar og
sveita, nýr skáldskapur, nýjar listir á öllum sviðum og
ný kynslóð. En sú hin nýja kynslóð skyldi minnast þess
vendilega, af hverjum rótum hún er runnin.“
Bókaverzlun Isafoldar og útibúíð Laugaveg 12
I ár
V
n
c+-
rt-
P
n
■t
Frásagnír um
Eínar Benedíkfsson
w
n
rt
P
fD
i-t
O*
O-
9?
Vl
n
B
p
c_i. («!
O' %
P
P 5—
cr vi
o> S
9? vi -
B l
N*
C-J.
C
Ámi Jónsson frá Múla segir: „Ef Einar Benediktsson
hefði verið uppi á galdraöld, er vafasamt að hann hefði
þurft að kemba hærurnar. Það er fullt eins trúlegt, að
einhverjir röggsamir forsvarsmenn þess aldarfars hefðu
hlaðið honum viðeigandi bálköst, áður en fjölkyngi
hans magnaðist um of. Því vitanlega var Einar Bene-
diktsson fjölkunnugur. Honum var ekki markaður bás.
Hann kannaði djúp og kleif tinda. Hann hóf sig til
flugs ogskyggndistum„drottnannahásal“. Hannkafaði
„eldsjóinn mikla“ „undir storknu hafborði moldar og
grjóta“. Hann sáldraði milli fingra sér allt hið smæsta,
allt hið stærsta, duft jarðar, jafnt og stjörnur him-
insins. Engin hugsun var svo djarfleg, að hann réðist
ekki í að binda hana í orð“.
Frásögn frú Valgerðar er létt og tildurlaus og er
ljómi yfir fyrstu árum þeirra hjóna: „Fundum okkar
Einars Benediktssonar bar fyrst saman, þegar ég var
nýfermd, 14 ára gömul. Það var um sumarið, um þing-
tímann. Einar var þá þingskrifari .... Á þeim Átta
mánuðum, sem við vorum trúlofuð, hittumst við oft og
áttum tal saman um margt, eins og lög gera ráð fyrir.
.... En ein okkar bezta skemmtun var að fara á
skautum á kvöldin á tjöminni“.