Íþróttablaðið - 01.06.1950, Side 14

98
ÍÞRÓTTABLAÐIÐ
Björn L. Jónsson:
Þættir iim heilbrigðar lífsvenjur
íþróttalegu muna, bóka og skýrslna
sem hann lét eftir sig. Þetta traust
sýnir bezt hversu hátt þessi mæti
maður mat C. Diem.
Dr. C. Diem er nú nær sjötugur
að aldri, en þrátt fyrir háan ald-
ur virðist hann í fullu fjöri, ann-
ast kennslu, skrifar og flytur fyrir-
lestra. Hann berst í ræðu og riti
fyrir hinu sígilda í íþróttauppeldinu
og er ómyrkur í máli í baráttunni
gegn hinu lágkúrulega og fánýta.
Auk margra greina í tímarit og
blöð, hefur C. Diem skrifað 33
bækur um hin ólíkustu efni innan
íþróttafræðanna. Þessum fjölhæfa
og margreynda manni hafa íþrótta-
nefnd ríkisins, framkvæmdastjórn
ISÍ og stjórn UMFÍ ákveðið að
bjóða hingað til lands til dvalar í
10 til 12 daga.
Undanfarin ár hafa orðið stór-
stigar framfarir í íþróttamálum
okkar og er því mikilsvert að fá
erlendan fræðimann til þess að
ræða viðhorfin og fá að heyra
skoðun hans og túlkun á hinum
ýmsu stefnum sem nú eru uppi inn-
an hinna margvíslegu sviða íþrótta-
málanna.
íslenzkt íþróttafólk mun því af
heilum hug fagna komu dr. C.
Diem.
Tí! leseeda
Um leið og ritstjórn Iþrótta-
blaðsins þakkar góða samvinnu við
lesendur víðsvegar um land, eru
það tilmæli blaðsins, að vinir þess
minni á það við hentug tækifæri.
I.
íþróttirnar eru leikir. Takmark
þeirra er hið sama og leikja barna,
að þroska líkama og sál. Sú íþrótt,
sem er einna hollust og einna mest
alhliða, er göngur og hlaup. En
erfitt mundi að fá almenna þátt-
töku í svo „einhæfri“ íþróttaiðk-
un. Fólk heimtar tilbreytingu, og
því eru íþróttirnar gerðar að marg-
breytilegum leikum.
En þá vaknar spurningin: Stunda
menn íþróttirnar heilsunnar vegna
og sem leið til líkamsræktar? Já,
auðvitað, svara menn, iðka ég golf,
tennis, sund, skíðaferðir, af því að
það er hollt. En er þetta ekki sjálfs-
blekking? Iðka ekki flestir þessar
íþróttir á sama hátt og þeir sækja
dansleiki, fara í bíó, spila bridge —
vegna skemmtunarinnar? Eða jafn-
vel af fordild?
Þegar sundkonan í kvikmynd
Lofts stígur upp úr lauginni og læt-
ur það verða sitt fyrsta verk að
kveikja sér í sígarettu, er hún á-
reiðanlega ekki að hugsa um heilsu
sína, því að fátt spillir heilsunni og
ytri líkamsfegurð, litarhætti og
húð meira en miklar reykingar. En
þvi miður er þetta atvik táknrænt.
A. m. k. virðist full ástæða til að
efast um, að íþróttaiðkendur upp
og ofan neiti sér um tóbak, kaffi
og áfengi fremur en annað fólk,
nema ef til vill meðan á þjálfun
undir keppni stendur. Og sama er
að segja um mataræðið, að því er
lítill gaumur gefinn. Það er jafnvel
ekki laust við, að sumum finnist
það tæplega samboðið virðingu
sinni að vera alltaf að hugsa um
heilsuna, sérstaklega þegar um er
að ræða mat og nautnalyf eða önn-
ur svonefnd „lífsþægindi“. Það þyk-
ir bera vott um smámunasemi, ef
ekki hugleysi.
Meðan maðurinn lifði við frum-
stæð skilyrði, þyrfti hann ekki,
fremur en dýrin, að brjóta heilann
um, hvað var hollt og hvað óhollt.
En hinir flóknu lífshættir menn-
ingarinnar boða hættur við hvert
fótmál, hættur, sem eðlishvötin
varar ekki við, vegna þess að hún
er sljóvguð frá blautu barnsbeini
af óeðlilegum matar- og drykkjar-
venjum. Því þarf hugsun og þekk-
ing að koma til skjalanna.
En því er nú verr, að þekkingin
kemur hér aðeins að takmörkuð-
um notum. Gegn betri vitund halda
menn dauðahaldi í ó'hollar og skað-
legar lífsvenjur, oftast vegna þess,
að það kostar þá — eða þeir halda
að það kosti þá — einhver óþæg-
indi eða missi lífsnautna að segja
skilið við þær. Það er þessi hugs
unarháttur, sem þarf að breytast.
Að öðrum kosti kemur öll heims-
ins þekking ekki að neinu haldi.
En svo er annað. Þekking manna
er í molum og á hverfanda hveli.
Hin svokölluðu vísindi eru sífellt að
kollvarpa kenningum og byggja
upp nýjar. Nokkur dæmi: 1. Á und-
anförnum öldum hafa læknar tek-
ið afstöðu sitt á hvað með og móti
tóbaksreykingum. 2. Uppgötvanir
Pasteurs leiddu til þess, að talið er