Morgunblaðið - 17.03.2020, Blaðsíða 20

20 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 17. MARS 2020
✝ Sigríður Júlíus-dóttir fæddist
16. ágúst 1930 á
Siglufirði. Hún lést
á hjúkrunarheim-
ilinu Hlévangi
Reykjanesbæ 7.
febrúar 2020. For-
eldrar hennar voru
Júlíana Ingibjörg
Guðmundsdóttir, f.
25.6. 1912, d. 6.4.
1999, og Jóhann
Júlíus Einarsson, f. 15.5. 1901, d.
29.9. 1941. Hinn 13. júní 1960
giftist Sigríður Halldóri Péturs-
syni, fyrrverandi sjómanni, f.
21.1. 1926, d. 22.3. 1991. Síðar
var Sigríður í sambúð með Gísla
Emilssyni, f. 16.9. 1924, d. 28.4.
2010. Börn Sigríðar og Halldórs
eru 1) Jóhann Pétur Hall-
dórsson, f. 14.3. 1946, d. 14.1.
2010. Hann var giftur Ingileifi H.
Björnsdóttur, f. 17.12. 1951, og
eiga þau 4 drengi og 13 barna-
börn. 2) Júlíus Einar Hall-
dórsson, f. 12.10. 1950 og á hann
6 börn og 11 barnabörn og 1
barnabarn. 3) Ingibjörg Hall-
dórsdóttir, f. 29.8. 1952, gift
Ólafi Guðmundssyni, f. 20.12.
1948, og eiga þau 3 börn, 7
barnabörn og 1 barnabarnabarn.
4) Rafn Halldórsson, f. 11.8.
1954, var giftur Huldu Haralds-
dóttur, f. 19.12. 1952, d. 5.7.
2017, og eiga þau 3 börn, 7
barnabörn og 5 barnabarnabörn.
5) Björg Halldórsdóttir, f. 27.3.
1960, í sambúð með Nigel Kerr,
f. 3.8. 1956, og eiga þau 1 barn
og með Davíð Peers 2 börn og 6
barnabörn. 6) Sig-
urður Halldórsson,
f. 21.6. 1965, giftur
Jónu Báru Jóns-
dóttur, f. 10.10.
1971, og eiga þau 3
börn.
Sigríður átti 6
systkini. Sigríður
Sólborg, f. 28.3.
1932, Kristján, f.
30.7. 1933, d. 6.8.
2013, Steinþór, f.
6.4. 1938, d. 24.1. 2001, Berg-
mann, f. 5.9. 1939, Jóhanna, f.
13.6. 1941, og Erlingur Björns-
son, f. 23.11. 1946.
Sigríður var mikill náms-
maður og stóð hugur hennar til
frekara náms en við fráfall föður
hennar þegar hún var 11 ára var
hún send til vinnu til móðurætt-
ingja sinna á Seyðisfirði til að að-
stoða móður sína sem stóð uppi
með 5 börn án fyrirvinnu. Sigríð-
ur flutti síðar til Hafnarfjarðar
frá Siglufirði með eiginmanni og
börnum og síðar til Keflavíkur
1976. Sigríður vann ýmis störf
um ævina, þar á meðal við af-
greiðslustörf í blómabúð í Hafn-
arfirði, rak söluturn bæði í Hafn-
arfirði og Reykjavík. Eftir að
hún flutti til Keflavíkur vann
hún hjá Flughóteli Keflavíkur og
síðast hjá Varnarliðinu á Kefla-
víkurflugvelli þar til hún hætti
að vinna. Sigríður var félagi í
Lionessuklúbbi Keflavíkur í
nokkur ár.
Útför hennar fer fram frá
Keflavíkurkirkju í dag, 17. mars
2020, klukkan 13.
Elsku mamma, þá er komið að
því að við göngum saman síðustu
sporin og svo skilur leiðir. Það er
svo sárt og skrítið að koma til
landsins og þú ert ekki lengur hér.
Þú sem alltaf tókst mér opnum
örmum í hvert skipti sem ég kom
og varst svo blíð og góð og vildir
allt fyrir mig gera.
Minningarnar eru margar.
Vaka langt fram á nótt með þér,
spjalla um allt og ekkert, leggja
kapal, hlæja út í eitt og stundum
tókum við lagið.
Þú kunnir sko alla þessa úti-
legusöngva orð fyrir orð. Þér
fannst svo gaman að fara í útilegur
og svo auðvitað bíltúra. Mér eru
minnisstæðar ferðirnar norður á
Sauðárkrók að heimsækja Sollu
frænku. Þar keyrðum við út um all-
ar sveitir og skoðuðum allt það sem
okkur fannst merkilegt. Stoppuð-
um oft til að fá okkur kaffi og kökur
og hlógum svo mikið að það stóð í
okkur.
Mömmu þótti gaman að ferðast
og kom til Nýja-Sjálands og heim-
sótti okkur í þrjá mánuði. Það voru
yndislegir tímar og hún kynntist
ömmubörnunum Agli, Önnu og
Henri betur. Ein af mörgum minn-
ingum frá þeim tíma er þegar við
ákváðum að fara í ferðalag. Öllu
var pakkað í bílinn; töskum, hjólum
og mat. Okkur datt í hug að keyra
að nóttu til, minni umferð. Svo er
lagt af stað. Þegar komin er mið
nótt lít ég í afturspegilinn til að vita
hvort mamma sé ekki sofnuð. Nei,
þá situr hún með galopin stjörf
augun. Mér bregður náttúrlega við
og spyr hvort hún geti ekki sofnað.
„Nei,“ segir hún. „Ég hef nú aldrei
getað sofið í bíl!“ Eftir þetta ævin-
týri fórum við bara í dagsferðir.
Löngu seinna heimsótti Anna
ömmu sína og var hjá henni í heilt
ár. Mamma var henni afskaplega
góð, þær kynntust vel og gerðu
mikið saman. Svo komu Henri og
Jessica konan hans 2017 og voru
hjá henni í tvo mánuði. Þá voru ís-
lenskukennslustundir á morgnana
sem voru hver annarri fyndnari en
samt lærðist margt og mömmu
fannst þetta voða gaman. Það var
því viðeigandi þegar Henri minnt-
ist ömmu sinnar í brúðkaupinu
sínu og sagði að þegar hann var að
byrja sitt líf hefði amma Sissa verið
hjá honum og passað hann og þeg-
ar hún var komin á efri ár hefði
hann verið hjá henni og passað upp
á hana.
Mamma gat verið svolítið fyndin
á köflum. Hún átti það til að kvarta
yfir að enginn kæmi í heimsókn og
enginn hefði hringt. Nema náttúr-
lega kom Hanna við og Ingibjörg
kom í kaffi. Nú svo hringdi Solla og
Siggi líka. Jú svo komu Fríða og
Sigga seinnipartinn. En fyrir utan
það, þá kom enginn!
Hún mamma mín var yndisleg
kona. Hún vildi öllum vel, gerði
aldrei mannamun og fann alltaf til
með þeim sem minna máttu sín.
Hún var alltaf til staðar að taka til
hendinni. Hún var með svo mjúkar
hendur sem héldu um höfuð manns
og kyssti svo á báða vanga, bara
eins og mamma ein getur. Já svona
getur maður verið heppin að hafa
átt svona góða mömmu. Það er
eitthvað svo voðalega tómlegt núna
og ég sakna hennar óendanlega.
Elsku mamma mín nú kveð ég
þig í hinsta sinn og hvíldu vel. Þú
átt stóran stað í hjarta mínu og ég
mun ávallt minnast þín sem elsku-
legu góðu mömmunnar minnar.
Björg og fjölskyldan
þín á Nýja-Sjálandi.
Mig langar að kveðja hana
Sissu með örfáum línum því öll
mín æsku- og unglingsár var ég
nánast daglegur gestur inni á
hennar heimili á Vesturbraut í
Hafnarfirði. Ástæðan var sú að ég
og Björg dóttir hennar vorum
óskiljanlegar vinkonur öll okkar
æskuár. Það sem einkenndi Sissu
fyrst og fremst var einskær góð-
vild og hjartahlýja í minn garð.
Sissa elskaði að rifja upp fyrir
okkur Björgu uppákomurnar sem
við lentum í þegar við vorum litlar
og var mikið hlegið að þeim.
Elsku Sissa mín, vil ég þakka þér
fyrir allt, þú varst mér ávallt svo
góð og umhugað um mig og mína
fjölskyldu alla tíð og vil ég þakka
þér samfylgdina í gegnum árin.
Vil ég votta öllum hennar afkom-
endum og nánustu aðstandendum
samúð mína. Minning um góða
manneskju lifir áfram í hjörtum
okkar.
Steinþóra Þorsteinsdóttir.
Sigríður
Júlíusdóttir
✝ SvanfríðurGuðrún Gísla-
dóttir þroskaþjálfi,
síðast til heimilis
að Smyrlaheiði 42
í Hveragerði,
fæddist á Grund í
Súðavík 4. ágúst
1945. Hún lést á
Landspítalanum 4.
mars 2020. For-
eldrar hennar voru
Guðríður Halldórs-
dóttir, f. 1920, d. 1983 og Gari-
bald Gísli Anton Sigurbjörns-
son, f. 1919, d. 1989.
Eftirlifandi eiginmaður
hennar er Helgi Gretar Krist-
insson, f. 17.6. 1945, málara-
meistari og fv. deildarstjóri við
Iðnskólann í Reykjavík.
Svanfríður giftist Ísleifi
Péturssyni, þv. lögregluþjóni,
árið 1969. Þau skildu. Börn
Svanfríðar og Ís-
leifs eru: 1) Gísli
Kristinn, f. 1.9.
1970, eiginkona
hans er Björk ína
Gísladóttir, og
börn þeirra Hrann-
ar Logi, Elma
Dröfn, Maren Rún
og Ölver Ben. 2)
Kristín, f. 19.10.
1971, dóttir hennar
er Ríkey Svan-
fríður.
Fósturdóttir Helga Gretars
og Svanfríðar er: Þórhildur Sif
Jónsdóttir, f. 27.8. 1976, eigin-
maður hennar er Bergur
Arnarson og börn þeirra Ævar
Örn, Óliver, Dalía Sif og Salka
Rós.
Útför Svanfríðar fer fram
frá Hafnarfjarðarkirkju í dag,
17. mars 2020, klukkan 13.
Svanna systir kvaddi þennan
heim 4. mars síðastliðinn eftir
margra ára erfið veikindi. Það er
erfitt að kveðja, en nú er hún laus
við þjáningar og komin í blóma-
brekkuna í Sumarlandinu, þar
sem tekið hefur verið á móti
henni af þeim sem farnir eru.
Margar minningar fara gegn-
um hugann. Svanna var mjög
frændrækin, hafði mikinn áhuga
á ættfræði og á fólki yfirleitt, svo
sumum fannst nóg um, en öðrum
fannst það forvitni. Líf Svönnu
var ekki alltaf auðvelt, frá því á
unglingsárum hefur hún meira
og minna átt við vanheilsu að
stríða. Það var ótrúlegt nú á
seinni árum hvað hún komst í
gegnum erfiðleikana, hún var
ekki tilbúin að gefast upp.
Svanna fór nokkrar heilsu-
ferðir til Póllands, hún fór í heim-
sókn til Bergen í Noregi til Siggu
frænku og stóð fyrir því að Sigga
kæmi í heimsókn til Íslands með
fjölskyldu sína 2003. Farið var í
ógleymanlega fjölskylduferð til
Súðavíkur og meðal annars hald-
in minningarstund í tilefni 90 ára
afmælis föður Siggu. Við Didda
systir fórum síðan með Svönnu til
Bergen að heimsækja Siggu árið
2008 og 2010, það eru ógleyman-
legar ferðir.
Svanna var mjög gjafmild og
vildi alltaf vera að gefa okkur
eitthvað, þeir eru nokkrir kjól-
arnir sem hún keypti í Póllandi
og gaf mér. Þegar við Didda fór-
um í heimsókn til hennar í
Hveragerði í haust fór hún í fata-
skápinn til að athuga hvort ekki
væri eitthvað sem við gætum not-
að því þá losnaði pláss til að fá sér
eitthvað nýtt í staðinn!
Við systkinin hittumst öll hjá
henni á hjúkrunarheimilinu á
Selfossi 29. desember síðast-
liðinn. Við áttum góða samveru-
stund og ýmislegt gamalt var
rifjað upp frá uppvaxtarárum
okkar í Súðavík, þá var ákveðið
að þetta myndum við endurtaka
nú í vor. Við Grundarsystkinin
eigum góðar minningar frá sam-
verustundum okkar og er það
mjög dýrmætt.
Elsku Helgi Grétar, Gísli
Kristinn, Kristín og fjölskyldur,
megi góður Guð vera með ykkur
á erfiðum stundum.
Það er bót í böli nauða
að bænin okkur huggun lér
og á bak við dimman dauða
Drottins miskunn augað sér.
Þó að flest á feigðarströndum
fjötri oss við sorgirnar,
bjart er yfir lífsins löndum
ljúft að mega finnast þar.
(GJ)
Takk fyrir allt og hvíldu í friði.
Þín systir,
Sigurbjörg Fr.
Gísladóttir (Sirrý).
Fallin er nú frá, eftir erfið
veikindi, mín elskulega Svanna
frænka. Hún var umhyggjusöm,
jákvæð, þrjósk og harðdugleg.
Tæpri viku fyrir andlátið
hringdi hún í mig og sagði mér
frá þeim læknisaðgerðum á
henni, sem væru fram undan,
sem ég lofaði að biðja fyrir. Alla
vegana var andlátið víst ekki
kvalafullt.
Því næst gafst mér tækifæri
til að upplýsa hana um nokkuð
nýtt sem ég hafði fundið í sögu-
og fræðagrúski mínu. Það var
rúmlega 70 ára gamalt viðtal við
vestfirska ömmusystur okkar
sem kölluð var Setta í Skógum
(við Þorskafjörð). Greinargott
viðtal í gamalli bók eftir Árna
Óla, með góðum fróðleik um
Settu, foreldra hennar og
sveitalífið þar og þá. Margt af
þessu vissi Svanna um og gat
frætt mig betur. Hún var oft
sjálf til frásagnar um þessa
frænku okkar í bókinni Vest-
firskar konur í blíðu og stríðu (2.
bók 2011).
Við ræddum líka um vel vand-
aða útför Sverris bróður míns
nýlega. Þau áttu það m.a. sam-
eiginlegt þessi frændsystkin að
vera fædd á Grund í Súðavík, af
systrum sem ólust þar upp. Það
gerði Svanna líka. En bróðir
þeirra systra drukknaði ungur í
skipskaða. Hafði áður eignast
tvær efnilegar dætur. Grund er
nú um aldargamalt hús, vel við-
haldið, sem hefur varðveist í
náttúruhamförum og er heim-
sótt af nýjum kynslóðum ætt-
ingja.
Stormar komu í lífsins ólgu-
sjó hjá Svönnu, en hún vann sig
út úr þeim með atorku og þraut-
seigju. Hún var til fyrirmyndar
sem fjölfötluð kona. Öflug lífs-
barátta hennar er dýrmætt
framlag í krefjandi réttindabar-
áttu fólks með fötlun í dag. Við
áttum það sameiginlegt að búa
lengi í Kópavogi en þegar ég
flutti til Hveragerðis fyrir um
sjö árum átti Svanna heima þar.
Þá og síðar leiðbeindi hún mér
og fræddi mig, eins og um-
hyggjusöm eldri systir.
Hún skilur þar eftir sig af-
spyrnu smekklegt heimili, hlað-
ið handavinnu, og ágætan eig-
inmann, Helga Grétar. Líka
verða að kveðja hana fjöldi
atorkusamra afkomenda, sem
ég held mörg hver mikið upp á,
vegna þess að þau eru örvhent
eins og ég! En það er nú líka lít-
ill hluti af manneskju-kostum
þeirra ef út í það er farið.
Innilegar samúðarkveðjur
öllsömul. Vona að góður Guð
gæti ykkar og styrki á þessum
sorgartímum. Blessum sé minn-
ing Svönnu. Að lokum vil ég
kveðja hana með stuttum en
innihaldsríkum kveðskap (4:24)
eftir Hallgrím Pétursson. Hann
er að finna í býsna gamalli út-
gáfu af Passíusálmunum, sem
amma okkar Svönnu og lang-
ömmur varðveittu og væntan-
lega vegsömuðu með öðrum
heimilismönnum, á þessum árs-
tíma, en er nú í mínum fórum.
Gæti nú verið mörgum líknar-
lind á erfiðum tímum, líkt og
fyrr á öldum í þrengingum þjóð-
arinnar.
Vaktu, minn Jesús, vaktu í mér,
vaka láttu mig eins í þér.
Sálin vaki þá sofnar líf,
sé hún ætíð í þinni hlíf.
(Hallgrímur Pétursson)
Ævar Halldór Kolbeinsson.
Svanna mín, hvað sérðu þegar
þú situr við hlið Jesú á himnum?
Horfir þú á ættingja og vini
lausa úr kvölum og sársauka
lífsins, fulla hamingju og gleði?
Ég bið að þú gefir þér samt tíma
í leik ljóssins í skýjabólstrum á
þínu nýja heimili. Sleppir tök-
unum á okkur sem minnumst
þín og kveðjum hinstu kveðju.
Líf þitt snerist um fólk, áhugi
þinn var fólk, fólkið sem þú elsk-
aðir eða kunnir bara alls ekki við
og þeir fengu að heyra það. Ég
valdi að vera í þínu liði, þorði
ekki annað eins og við hlógum
oft saman að ótta mínum við þig.
Ég grét þig áðan í göngu í
snjónum en svo fór ég að hlæja
fljótt, þú varst meira fyndin og
alltaf var kaldhæðinn húmor
þinn allsráðandi.
Að þú skyldir eignast Helga
Grétar sem mann, makalausan
persónuleika, einstakan og fróð-
an, var blessun fyrir ykkur
bæði. Hann var þér svo mikils
virði og þú honum, ótrúlegt sam-
band tveggja ólíkra einstak-
linga. Ég er svo þakklát fyrir að
hafa haft ykkur í lífi mínu um
hríð. Að þið tókuð ykkur tíma til
þess að blessa mig sextuga í Pól-
landi með fjölskyldu og vinum
gleymist ekki, falleg gjöf og ljóð
skiptu minna máli en nærvera
ykkar.
Með ykkur í Póllandi var æv-
intýri þar sem þú auðvitað réðst
og stjórnaðir öllu, það varst þú
vinkona. Vildir stjórna þínu lífi
sjálf og fékkst það, enda átti eng-
inn séns í þig, ekki einu sinni
læknar, hjúkrunarfólk, þing-
menn, flugstjórar.
Enginn, þú réðst. Þú ætlaðir
að ráða en ég held að nýja vistar-
veran sé ekki eins leiðitöm og við
hin. En ég sé það seinna.
Samt; Svanna hlustaði en
gerði lítið með það sem maður
ráðlagði henni nema að hún bætti
árum við líf í þjáningu og fötlun
með hollu mataræði í Póllandi.
Hún eignaðist vin þar, leigu-
bílstjóra sem ók henni um svæð-
ið, og þau versluðu saman, hún
lét hann hjálpa sér og með þeim
tókst vinátta sem allir nutu góðs
af.
Það er ekki hægt annað en að
þakka Svönnu kærleikann en síð-
ustu orð hennar til mín í síman-
um voru þessi: „Hvar ertu, ég
heyri lítið í þér þessa dagana? Er
Gunnar hjá þér? Ertu á leið til
Póllands? Jónína, ég elska þig.“
Allt í einni runu og erfitt um svör
því Svanna átti það til að tala áð-
ur en hún hugsaði, það gera
reyndar flestar konur.
Elsku Helgi Grétar og börn og
barnabörn Svönnu. Minning
hennar lifir enda litríkur per-
sónuleiki sem við nutum öll góðs
af en þurftum líka öll að setja
mörk gagnvart. Hún elskaði okk-
ur öll og bar hag okkar fyrir
brjósti, það dugar langt.
Að elska Guð er að elska hvert
annað, á ljósum dögum þegar allt
gengur vel og líka á myrkum
dögum veikinda og sorgar. Við
erum kölluð til að elska – jafnvel
það sem okkur hugnast ekki.
Svanna elskaði Guð, börnin sín
og barnabörn sem og Helga
Grétar.
Það votta ég.
Jónína Ben.
Svanfríður/Svanna var
ógleymanlegur persónuleiki. Ég
kynntist henni á heilsustofnun
Náttúrulækninga í Hveragerði.
Hún var eftirtektarverð þegar
hún sveif inn í matsalinn með
fjólubláan hatt, í litskrúðugum
kjól. Hún bar sig vel og heilsaði
öllum brosandi.
Fáir veittu göngugrindinni
eftirtekt, tóku meira eftir kon-
unni sjálfri.
Svanna var sjúklingur en ein
af þeim sem báru veikindi sín
með reisn.
Hún sá oft um kvöldvökurnar,
kynnti þátttakendur og skemmti
stundum sjálf. Svanna var afar
hjartahlý kona, þekkti marga,
gleymdi fáum og hjálpaði þeim
sem þurftu á hjálp að halda. Hún
var lærður þroskaþjálfi en þegar
veikindin gerðu hana óstarfhæfa
leitaði hún á vit Rauða krossins,
sótti þangað fatnað og annað sem
hún kom síðan til þurfandi fólks.
Þú átt gefandi lífsferil að baki,
kæra Svanna.
Blessun fylgi þér.
Þín vinkona
Oddný Sv. Björgvinsdóttir.
Svanfríður Guðrún
Gísladóttir
Virðing,
reynsla
& þjónusta
Allan
sólarhringinn
571 8222
Svafar:
82o 3939
Hermann:
82o 3938
Ingibjörg:
82o 3937
www.kvedja.is
svafar & hermann
Elskulegur faðir minn, tengdafaðir og afi,
GUÐMUNDUR GUÐNASON
síðast búsettur á hjúkrunarheimilinu
Ljósheimum, Selfossi,
lést á hjúkrunarheimilinu Ljósheimum
laugardaginn 14. mars.
Útför fer fram í kyrrþey að ósk hins látna. Sérstakar þakkir fær
starfsfólk Ljósheima.
Ína Björg Guðmundsdóttir Sigurður F. Guðfinnsson
Rakel Ómarsdóttir
Ómar Þór Ómarsson Aurora Hernandes
Viktor Ómarsson
Arnór Darri Eggertsson