Hvöt - 01.03.1953, Blaðsíða 24

22
H V Ö T
Erla:
Glugginn minn snýr- til fjallanna.
Mér verður litið á gráa dalalæðuna
þoka sér hægt í mjóu belti út hlíð-
arnar, þær bera liti hins líðandi sum-
ars. Niður árinnar heyrist í fjarlægð,
djúpur, óendanlegur og ákveðinn.
Skýjabólstrarnir taka á sig furðumynd-
ir á björtum himninum, en hópur
helsingja flýgur í odda til suðurs.
Söngur þeirra er angurvær eins og
kveðjulag. Eigi að síður er þetta sum-
ardagur, sá síðasti í röðinni í þetta
sinn, að því er mér finnst.
Ferð minni er heitið að heiman til
skólans. Eftir tvo tíma legg ég af stað.
í morgun þurfti ég enga vekjara-
klukku. Glaðvakandi settist ég við
gluggann og horfði á lóurnar hópa
sig á túninu. Flöktandi vængjatak
þeirra og einmanalegt kvak rýfur
morgunkyrrðina. En einnig það hverf-
ur inn í þys dagsins.
Morgunninn líður. Ég kveð pabba
og mömmu, — skæli ekki, því að ég
er orðin of stór. — Og áður en ég
veit af, er ég skorðuð aftan á vöru-
bíl með föggur mínar kringum mig,
og bíllinn heldur af stað áleiðis til
þjóðvegarins.
Við sitjum á töskum okkar við
örlygur Hálfdánarson, Samvinnuskól-
anum, Jakobína Axelsdóttir, Kvenna-
skólanum, Guðjón E. Jónsson, Kenn-
araskólanum.
Helgi Seljan.
vegamótin og bíðum. Eftir skamma
stund þýtur langferðabíll vestur hæð-
ina, hann stanzar, og við gerumst far-
þegar meðal fólks, sem horfir bros-
andi fram á veginn og á fá ár að
baki. Það er æska Reykjavíkur, smá-
vaxið fólk, með ljósa kolla, sólbrennd
andlit og sigg í lófum, hlæjandi, trall-
andi, hrópandi, syngjandi æska, sem
í sumar sótti kýr og elti kálfa uppi
í sveit.
Og áfram höldum við. Bílar æða
framhjá og þyrla mekki ryks upp úr
skráfþurrum veginum. Skyndimyndum
bregður fyrir bílrúðuna. Skógarkjarrið
meðfram veginum bærist fyrir gol-
unni. Heildarsvipur þess er fölgulur,
og sölnuð blöðin fjúka til líkt og fis.
I fjallskriðu stutt frá standa nokkrar
kindur og narta þúfnakolla, sem
standa upp úr gráum sandi. Þær líta
ekki upp, er bíllinn fer framhjá. Hug-
ur þeirra er ekki bundinn við hraða
eða hávaða þessa ferlíkis. Ef til vill
hugsa þær um daga sumarsins, er þær
áttu í kyrrð öræfanna. Bæir með
rauðum þökum og hvitar hliðar eru
með stuttu bili á leið okkar. Upp úr
strompum þeirra stígur blágrár reyk-
ur, er líður síðan út í himinhvolfið.
Stórt hús með nafni sínu stórum stöf-
um á fremstu hlið stendur við veginn,
þar stanzar bíllinn stutta stund, og
aftur er haldið áfram.
Degi er tekið að halla. Rauðgullinn
bjarmi sólarinnar speglast í sléttum
firðinum. Septemberrökkrið verður