Dagblaðið Vísir - DV - 20.11.2020, Blaðsíða 13

Sólmundur og Viktoría í fallega eldhúsinu sínu á Hringbraut. MYND/ERNIR
FRÉTTIR 13DV 20. NÓVEMBER 2020
húsgagnasmiður sem sér-
smíðaði innréttinguna í eld-
húsið sem er vel þess virði
að hafa verið vatnslaus í ein-
hverja daga fyrir þó vissulega
sé gaman að komast stundum
í sturtu.
Gúgglaði aldrei
krabbameinið
Hjónaleysin keyptu sem áður
segir hús eftir sex mánaða
samband og þremur mánuðum
seinna greinist Sólmundur
með krabbamein. „Okkur var
bara hent út í djúpu laugina.
Það er í raun ótrúlegt að við
séum bara búin að vera saman
í fjögur ár, mér finnst það svo
stutt miðað við allt sem hefur
gerst. Það gekk í raun nokkuð
áreynslulaust fyrir sig. Þann-
ig. Viktoría er svo góð í öllu
svona. Hún er svo róleg og
yfirveguð. Hún er sú sem þú
vilt hafa þér við hlið.“
Viktoría segist þó vel hafa
skap og geti látið fólk heyra
það. „Ég get verið hvöss en ég
er fljót niður. Ég missi stund-
um stjórn á skapi mínu en ég
held að þegar eitthvað svona
gerist, þá sé miklu erfiðara að
hugsa hvað maður myndi gera
í þessum aðstæðum heldur en
raunverulegu aðstæðurnar.
Það var erfiðast að bíða eftir
greiningunni. Þá vissum við
ekkert hvað þetta var.“
„Þá heldur maður að maður
sé að fara að deyja,“ segir Sól-
mundur sem var svo greindur
með Hodgkins eitilfrumu-
krabbamein sumarið 2017.
„Tíminn áður en það kemur
í ljós er erfiðastur. Hvernig
krabbamein er þetta og er
þetta búið að dreifa sér? Svo
kom í ljós að hann var með
mjög viðráðanlegt krabba-
mein. Sóli bannaði mér að
gúggla en ég er náttúrlega
blaðamaður þannig að ég
gúgglaði og las allt um þetta.“
„Ég hef aldrei, hvorki fyrr
né síðar, gúgglað þetta,“ segir
Sólmundur sem hefur verið
laus við krabbameinið í rúm
þrjú ár.
„Þegar maður horfir á ein-
hvern annan fara í gegnum
eitthvað svona hugsar fólk
gjarnan: Ég gæti nú aldrei
tekist svona vel á við þetta.
En jú, þú gætir það og þú ger-
ir það. Maður tekst bara á við
það sem lífið hendir í mann.“
„Þetta er fljótt að breytast
líka. Krabbameinið sem Sóli
fékk er mjög viðráðanlegt í
dag en var dauðadómur fyrir
nokkrum áratugum,“ segir
Viktoría.
Viktoría viðurkennir að
hafa reynt að fela tilfinn-
ingar sínar fyrir fjölskyld-
unni á meðan á krabbameins-
meðferðinni stóð. Börnin og
Sólmundur þurftu stuðning
og Viktoría bregst ekki sínu
fólki. „Ég held að ég hafi
hringt einu sinni grátandi í
mömmu og pabba. Svo ertu
bara í þessu og eftir á hugsar
maður: Gerðist þetta? Svo
fattar maður, þetta hefur
breytt okkur. Maður verður
aðeins lífhræddari eftir svona
reynslu og áttar sig á því að
þetta getur komið fyrir alla.
Maður gerir ráð fyrir því að
fá einhverja sjúkdóma og lífið
er ótrúlega stutt, eins mikil
klisja og það er er. Þú þarft að
fara að lifa lífinu. Sú reynsla
er dýrmæt.“
„Þetta er lífssýn sem flestir
öðlast mun seinna á ævinni.
Ég hugsa öðruvísi núna og geri
alltaf ráð fyrir því fjárhags-
lega að eitthvað gæti komið
fyrir. Þess vegna legg ég upp
úr því að skulda lítið því ég
vil geta fleytt okkur áfram
á litlum peningum. Þá skilur
maður að sama skapi meira
eftir sig ef allt fer á versta
veg.“
Viktoría segist taka meira
eftir nálægð dauðans eftir
upplifun þeirra. „Maður sér
veikindin í kringum sig meira
eða heyrir frekar af þeim
kannski.“
Sólmundur segist ekki kvíða
framhaldinu og hugsa ekki
um hvort krabbameinið taki
sig upp aftur. „Ég pæli eigin-
lega of lítið í því, svo lítið að
ég gleymdi að mæta í eftir-
fylgni um daginn. Ég er öfugt
við Viktoríu miklu minna líf-
hræddur eftir þetta. Ekki svo
að skilja að mig langi til að
deyja en ég hræðist það samt
ekki. Ég er mjög heppinn.
Þetta hefur byggt mig upp og
gert mig að betri manni. Ég
græddi á því að fá krabba-
mein. Ég er ekki að segja að
fólk geri það almennt en ég
gerði það. Þetta var lexía sem
ég þurfti að fara í gegnum.“
Viktoría horfir hlýlega á
tilvonandi eiginmann sinn.
Hann er vissulega einstakur,
þrátt fyrir framkvæmdablætið
og Sólmundur Hólm fann svo
sannarlega þolinmóðustu konu
landsins. n