Feykir - 09.10.2019, Blaðsíða 11

að vinna í honum, annars
lagast hann aldrei. Það sem
hefur kannski gerst síðustu
ár er það að við höfum verið
að taka öll óþægindi burtu og
höfum verið að greiða leiðina
svo mikið fyrir krakkana að
þeir geta mjög illa tekist á við
erfiða hluti. Og þegar við erum
t.d. með skólaforðun eða annan
kvíða þá er það versta sem við
gerum að taka öll óþægindin í
burtu og hleypa krökkunum í
gegnum allt án þess að þurfa að
takast á við hlutina af því að þá
ganga þau alltaf á veggi.“
Heldurðu að þetta starf
sé komið til að vera á
Hvammstanga?
„Ég veit það ekki. Þetta er
ársverkefni, ég held það verði
sótt um að það verði áfram
en ég er auðvitað líka að móta
starfið í vetur, þannig að
það veltur líka svolítið á mér
hvernig þetta gengur. Ég er
auðvitað svo nýlega byrjuð. Og
að sjálfsögðu væri best ef við
gætum komið því þannig fyrir
að það væri engin skólaforðun
en þá yrði ég faktískt líka
atvinnulaus! En það er líka svo
margt annað sem við erum með
hugmyndir um.. Ég hef verið
að vinna dálítið í afmörkuðum
málum sem voru komin aðeins
af stað. Nú er ég t.d. byrjuð
að fara inn í bekki og tala við
krakkana varðandi skólaforðun
og kvíða og þess háttar en það
er svo margt sem ég gæti líka
tengt inn í starfið eins og t.d.
forvarnir ýmiss konar og fleira
sem mér finnst stundum ekki
vera nægur tími fyrir innan
stundatöflu. Þetta spjall við
krakkana, það er eitthvað sem
ég sæi fyrir mér að væri gaman
að koma inn í þetta vegna
þess að það er svolítið erfitt að
vinna sem einhver ráðgjafi fyrir
krakkana ef ég missi algjörlega
tenginguna við þau af því að
ég er ekki lengur í skólanum.
Þetta er auðvitað eitthvað sem
kemur til með að þróast. Svo er
námsráðgjafi við skólann líka í
75% starfi og ég vinn auðvitað
þétt með honum.“
En svo við vendum okkar
kvæði í kross. Nú hefurðu
náttúrulega vakið talsverða
athygli fyrir framgöngu þína
í sambandi við Vatnsnesveg.
„Já, þetta er auðvitað orðið eins
og einhver þráhyggja!“ segir
Guðrún kímin.
Er það tilviljun eða ertu svona
mikil baráttukona?
„Ég er ógeðslega þrjósk og með
mjög mikla réttlætiskennd. Það
á sviðinu, ráðgjöf til fólks og
ýmislegt sem til fellur. En í
rauninni er þetta aðalmálið hjá
mér.“
Eru sambærileg störf til víða
á landinu?
„Nei, þetta er tiltölulega nýtt,
alla vega í því mæli sem við
gerum þetta að það sé heill
starfskraftur settur í þetta. Á
Austurlandi hafa þeir verið
með svona starf en það er líka
varðandi fjarvistir nemenda
sem hafa verið að aukast
mjög mikið, ekki bara vegna
skólaforðunar, heldur líka
vegna leyfis. Krakkar eru að fara
meira til útlanda og í alls konar
leyfi og þetta er orðið rosalega
mikið, miklu meira en áður var
og það er auðvitað líka partur
af því sem ég er að gera, ég er
að reyna að snúa þessari þróun
við, að reyna að gera foreldra
og krakkana meðvitaða um það
að sumt af þessu er óþarfi, þú
þarft ekkert alltaf að taka leyfi.
En þetta er auðvitað viðkvæmt
málefni, maður þarf að stíga
varlega til jarðar og ég finn það
alveg strax að fólk er viðkvæmt
þegar maður fer að ræða þessi
mál.“
Þetta eru væntanlega
aðallega foreldravandamál
„Það eru náttúrulega
foreldramál, nær eingöngu.
Og þessi skólaforðunarmál eru
auðvitað mál sem gerast ekki
á einni nóttu, þetta er þróun
sem er búin að eiga sér stað í
langan tíma og þessir krakkar
sem við erum að reyna að
hjálpa, við hefðum í rauninni
getað pikkað þau út miklu fyrr
en tækin voru ekki til staðar.
En núna erum við að reyna
að horfa í þessa snemmtæku
íhlutun svo að þegar einhver
merki um skólaforðun koma
fram þá fer ég bara strax inn í
málið til að reyna að koma í veg
fyrir að þetta verði að einhverju
vandamáli. Þannig að ég er
alveg eins að fara að vinna með
nemendur á miðstigi og yngsta
stigi. Það hefur alltaf verið talað
um þetta á unglingastiginu
en þróunin er þannig að þeir
krakkar sem eru að sýna þessi
einkenni hverfa svolítið út úr
skólakerfinu á unglingastiginu.
Og þá ertu kannski komin
með einstakling sem hefur
t.d. verið að stjórna fullmikið
heima hjá sér í svolítið langan
tíma og þegar jafnvel líkamlegir
burðir eru orðnir meiri en hjá
foreldrum þá getur þetta orðið
þróun sem getur verið erfitt
að snúa við. Þannig að það
er hugmyndin að vaða bara
snemma inn í málin og hjálpa
fólki og það vantar ekki að
fólkið vill hjálp, það er mín
reynsla, og líka sem kennari,
að í langflestum tilfellum vilja
foreldrar hjálpina en þeir eru
oft á tíðum svolítið ráðalausir.
Þróunin í samfélaginu er bara
svo hröð, nú er ég bara 34
ára en unglingar í dag eru að
upplifa allt önnur unglingsár
en ég gerði, öll þessi tækni og
hraði í samfélaginu. Foreldrar
ná bara ekkert að fylgja þessu.“
Eru einhverjar tölur til yfir
það hvað skólaforðun er
víðtækt vandamál á landsvísu?
„Í könnun sem velferðarvaktin
lét gera meðal skólastjóra í
öllum grunnskólum landsins
kom fram að 2,2% nemenda
í grunnskólum landsins eða
um 1.000 börn glími við
skólaforðun af einhverju
tagi sem rekja má til kvíða,
þunglyndis eða erfiðra
aðstæðna heima fyrir. Þarna
erum við auðvitað að tala um
krakka sem eru hættir að mæta
í skólann. Þessi einkenni koma
fram hjá ótrúlega mörgum
krökkum. Þau gera það kannski
ekki þannig að þau séu alltaf til
staðar en þau koma tímabundið
og það getur verið að það sé
eitthvað í gangi í skólanum,
t.d. bara samskiptavandi innan
vinahópsins eða eitthvað
þess háttar sem gerir það að
verkum að krakkarnir fara að
finna fyrir einhverjum kvíða
og vilja forðast þær aðstæður
að fara í skólann. Þetta eru
þessir ótrúlega venjulegu hlutir
sem við þekkjum, t.d. þegar
barnið segist vera veikt en það
er enginn hiti og engin merki
um að barnið sé veikt en það
heldur því statt og stöðugt
fram. Barnið er að hringja
heim á miðjum degi og biðja
um að láta sækja sig og við
gerum það og svo kemur það
heim og er stálslegið. Ég held
að flestir foreldrar þekki þessi
merki, þeir hafa séð þau hjá
börnunum sínum, langflestir.
Það er kannski eðlilegt að
þetta geti komið fyrir einstöku
sinnum en þegar þetta er farið
að gerast ítrekað aða alltaf á
sama deginum eða eitthvað
þess háttar þá er þetta eitthvað
sem maður vill geta skoðað. Og
eins og ég sagði áðan, að geta
gripið inn í og fundið þessa
einstaklinga strax á yngsta
eða miðstigi og geta hjálpað
þeim svolítið í gegnum þetta
er mikilvægt af þvi að kvíði
er þannig að við þurfum að
takast á við hann, við þurfum
Í eldhúsinu heima á Sauðadalsá. MYND: FE
Guðrún á toppi Þrælsfells, hæsta fjalls Vatnsness, ásamt hundinum Snæju.
MYND ÚR EINKASAFNI
fer rosalega í mig þegar ég sé
ósanngirni gagnvart fólki, og
ég held að það sé kannski rótin
að þessu í kringum þennan
veg, mér finnst svo ósanngjarnt
að það sé ekki gert neitt. Þegar
ég flutti hingað hafði ég aldrei
skipt mér af þessum vegi. Ég
hafði auðvitað keyrt hér um
og oft heyrt á Facebook að
íbúarnir voru að kvarta yfir
þessu en ég hafði aldrei látið
mig málið neitt varða. Svo var
það í hittifyrra vetur einhvern
tíma að ég fékk bara alveg nóg,
hann var alveg hræðilegur
vegurinn, og þá sendi ég bara
skilaboð á eitthvað af fólki og
Með keppnis-, smala- og dívuhestinum Hrannari. MYND ÚR EINKASAFNI
38/2019 11