Morgunblaðið - 07.05.2020, Blaðsíða 45

MINNINGAR 45
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 7. MAÍ 2020
✝ GuðmundurÞór Wium
Hansson fæddist á
Asknesi í Mjóafirði
í S-Múlasýslu 2.
mars 1938. Hann
lést á sjúkrahúsinu
á Akureyri 30. apríl
2020.
Foreldrar hans
voru hjónin Anna
Ingigerður Jóns-
dóttir, f. 1.12. 1908
á Melum, Valþjófsstaðarsókn,
N-Múl., d. 6.10. 1977, og Hans
Guðmundsson Wium, f. 21.10.
1894 í Minni-Dölum, Mjóafjarð-
arsókn, S-Múl., d. 24.7. 1982.
Anna og Hans hófu búskap á
Asknesi en fluttu síðar að Reykj-
um í sömu sveit eftir að flóð
eyddi byggð á Asknesi.
Systkini Guðmundar eru:
Þórunn Stefanía, f. 1928, d.
1991; Guðný Jóna, f. 1930; Inga,
f. 1933, d. 1996, maki Bjarni
Hólm Bjarnason; Þórarna Sess-
elja, f. 1936, maki Nikulás Már
Brynjólfsson, d. 1997; Jón Arn-
ar, tvíburabróðir Guðmundar, f.
1938, d. 1997; Gísli Wium, f.
víkur. Árið 1979 fluttu þau bú-
ferlum í Engidal í Bárðardal þar
sem þau bjuggu allar götur síð-
an, ásamt því að hafa einnig að-
setur á Húsavík og svo á Ak-
ureyri síðustu ár.
Guðmundur var stýrimanns-
menntaður og starfaði alla tíð
sem sjómaður. Hann var lengst
af stýrimaður á loðnubátunum
Keflvíkingi KE 100 og síðar
Erninum KE 13. Árið 1981
keypti Guðmundur trilluna Ösp
ÞH 205 sem hann gerði út frá
Húsavík. Árið 1990 seldi hann
þá trillu og keypti ásamt Elíasi
syni sínum stærri trillu sem fékk
einnig nafnið Ösp ÞH 205, gerð
út frá Húsavík. Þeir feðgar voru
á handfærum mörg sumur, allt
þar til Guðmundur varð að
hætta vegna heilsubrests.
Í sveitinni var Guðmundur
ávallt liðtækur við að aðstoða
Kristlaugu við búskapinn en þar
var hún bóndinn og virti hann
það í lengstu lög, þó svo að
Kristlaug þæði ætíð góð ráð frá
sínum manni. Hann taldi það
ekki eftir sér að keyra á milli
Húsavíkur og Engidals á milli
róðra.
Guðmundur verður jarðsung-
inn í dag, 7. maí 2020, frá Gler-
árkirkju á Akureyri. Vegna að-
stæðna sem uppi eru í þjóðfé-
laginu mun útför Guðmundar
fara fram í kyrrþey.
1941, d. 1997, maki
Sigurlína Sveins-
dóttir; Ólafur Ósk-
ar, f. 1943; Nanna
Guðfinna, f. 1945,
maki Karl Jenssen
Sigurðsson, d.
2011; Sigríður
Lilja, f. 1948, maki
Steinþór Hálfdan-
arson; Arnfríður
Wium, f. 1951, d.
2017, maki Stefán
Rúnar Jónsson.
Guðmundur kvæntist Krist-
laugu Pálsdóttur úr Engidal í
Bárðardal 3. maí 1969. Synir
þeirra eru: 1) Hans Wium, f.
14.3. 1968, búsettur í Dan-
mörku, sambýliskona hans er
Tanja Wium. Börn hans eru Þór-
unn og Úlfur Wium.
2) Elías Wium, f. 10.9. 1970,
kvæntur Elínu Sif Sigurjóns-
dóttur. Börn þeirra eru Þór Wi-
um, Freyr Wium, Kristlaug Eva
Wium og Viktor Wium.
Guðmundur og Kristlaug
hófu búskap sinn í Reykjavík ár-
ið 1966, fljótlega fluttu þau í
Kópavog og þaðan til Grinda-
Í dag er lagður til hinstu hvílu
kær frændi minn og vinur, Guð-
mundur Wium, ættaður frá
Reykjum í Mjóafirði eystri. Mér
finnst ég hafa þekkt Guðmund
frá því að ég man eftir mér, en
hann var tíður gestur á æsku-
heimili mínu í Neskaupstað. Það
fór aldrei framhjá neinum ef
Guðmundur var í heimsókn,
heyrðist jafnan vel í honum og
hláturinn smitandi. Ég minnist
bíltúra í rússajeppa og Guðmund-
ar við stýrið í rauðköflóttri
skyrtu með forláta hálsklút.
Kynni okkar Guðmundar end-
urnýjuðust seinna á lífsleiðinni
þegar ég flutti ásamt fjölskyldu
minni til Húsavíkur, en þar
stundaði hann trilluútgerð auk
þess sem hann rak sauðfjárbú
með Kristlaugu eiginkonu sinni í
Engidal. Samverustundir urðu
margar og eftirminnilegar, ekki
síst heimsóknirnar í Engidal þar
sem gjarnan var rennt fyrir sil-
ung í bæjarlæknum eða Kálf-
borgarárvatni. Það voru ekki síst
börn okkar sem nutu góðs af
samvistum við Engidalshjónin,
en barngæska þeirra var einstök
og ekki óalgengt að börn ætt-
ingja eða vina dveldust hjá þeim
um lengri eða skemmri tíma.
Það þarf sterk orð til að lýsa
manni eins og Guðmundi. Dugn-
aður og hreysti ásamt ódrepandi
seiglu eru þar ofarlega á blaði.
Guðmundur greindist með ill-
kynja sjúkdóm síðsumars árið
1994. Hafði hann þá kennt veik-
inda um alllangt skeið en leitaði
ekki læknis fyrr en hann var bú-
inn að veiða kvótann sem honum
var úthlutað það árið. Við tók erf-
ið meðferð, skurðaðgerðir og
lyfjameðferð og ljóst var frá upp-
hafi að horfur voru ekki góðar en
það var Guðmundi víðsfjarri að
gefast upp. Hann tókst á við veik-
indin af sama dugnaði og bjart-
sýni og í öðru í lífinu og hafði að
lokum fullan sigur.
Stærsta gæfa Guðmundar í líf-
inu var Kristlaug eiginkona hans
og var einstakt að fá að fylgjast
með samheldni þeirra og þeim
stuðningi sem þau veittu hvort
öðru í blíðu og stríðu.
Ég kveð Guðmund frænda
minn með þakklæti fyrir vænt-
umþykju og hlýju sem hann
sýndi mér og mínum alla tíð. Við
Ásdís og börn okkar vottum að-
standendum hans okkar dýpstu
samúð.
Sigurður V. Guðjónsson.
Í dag kveðjum við elsku
Gumma frænda, sem var tvíbura-
bróðir pabba. Þegar ég var lítil
stúlka, fannst mér mjög merki-
legt að pabbi ætti tvíburabróður,
það var fleira sem var merkilegt
við þá tvo, þeir voru fæddir hvor
sinn daginn, voru mjög ólíkir í út-
liti og í sér, en þegar öllu er á
botninn hvolft áttu þeir margt
sameiginlegt.
Gummi var enginn meðalmað-
ur, hvorki til vinnu né annarra
verka, alinn upp í stórum systk-
inahópi á sveitabæ í Mjóafirði,
eins og tíðkaðist þá byrjuðu
krakkarnir snemma að taka þátt í
bústörfunum með foreldrum sín-
um og gæta yngri systkina sinna.
Þegar Gummi var á unglings-
aldri og Gísli, yngri bróðir hans,
var veikur og þurfti nauðsynlega
að fá lyf frá apótekinu í Neskaup-
stað, gerði Gummi sér lítið fyrir
og hljóp yfir fjallið fram og til
baka að sækja lyfin, ég efast um
að einhver hafi farið þetta hrað-
ar, en hann gerði lítið úr þessu af-
reki sínu og fannst þetta ekki til
að tala um, þannig var Gummi.
Þegar ég var í sveit hjá afa og
ömmu í Mjóafirði kynntist ég
Gumma og hans fjölskyldu vel,
þegar þau komu á sumrin til að
hjálpa til við búskapinn og það
var alltaf stutt í stríðnina og
prakkaraskapinn hjá honum.
Kannski þótti einhverjum
hann hrjúfur á yfirborðinu, en
hann var með stórt hjarta og
mátti ekkert aumt sjá. Þegar ég
heimsótti hann og Laugu í Engi-
dal, með Stefán minn lítinn, lék
hann á als oddi og var svo sann-
arlega á heimavelli með Laugu
sinni í sveitinni þeirra. Þá var
hann hættur á sjónum og var
vinnumaður hjá Laugu sinni, eins
og hann orðaði það, því að hún
væri bóndinn.
Ég og Stefán minn heimsótt-
um Gumma og Laugu síðasta
sumar og þrátt fyrir að kraftur-
inn væri ekki sá sami og áður var
glettnin og glampinn í augunum
enn til staðar og hann grínaðist í
unga frænda sínum, sem spurði
þegar við komum út í bíl, hvort
við gætum ekki hitt þau fljótlega
aftur.
Að leiðarlokum vil ég þakka
Gumma frænda fyrir samfylgd-
ina og Guð blessi minningu hans.
Mikill höfðingi hefur kvatt.
Innilegar samúðarkveðjur til
Laugu, Ella, Ellu og barnanna
þeirra, Hansa og barnanna hans.
Deyr fé,
deyja frændur,
deyr sjálfur ið sama;
en orðstír
deyr aldregi,
hveim er sér góðan getur.
(Úr Hávamálum)
Anna Jóns og Stefán Fannar.
Guðmundur Þór
Wium Hansson
✝ Júlíana Sigurð-ardóttir fædd-
ist í Álftafirði við
Ísafjarðardjúp 9.
október 1922. Hún
lést á Mánateigi,
hjúkrunarheimili
Hrafnistu, sunnu-
daginn 26. apríl.
Foreldrar hennar
voru Ólöf Halldórs-
dóttir frá Neðri--
Miðvík í Aðalvík, f.
1896, d. 1985 og Sigurður Hall-
varðsson frá Búðum í Hlöðuvík,
f. 1892, d. 1977. Systkini: Hall-
dóra Kristjana, f. 1920, d. 2000,
Þorsteina Guðrún, f. 1924, d.
2015, Ingunn, f. 1926, Þorsteinn,
f. 1930, d. 2013 og Finnur Kári,
f. 1937, d. 1999. Sonur Júlíönu
var Ólafur Freyr, f.
19. janúar 1950, d.
27. mars 1968. Fað-
ir hans var Hjalti
Sigurðsson frá
Flugumýrar-
hvammi í Akra-
hreppi, f. 1920, d.
1995.
Útför Júlíönu
Sigurðardóttur
verður gerð frá Bú-
staðakirkju 7. maí
kl. 13. Vegna aðstæðna í þjóð-
félaginu fer útförin fram í kyrr-
þey. Kistulagning er klukku-
stund fyrr og einnig í kyrrþey í
Ólafsstofu, en stofa sú er minn-
ingargjöf um Ólaf Frey frá fjöl-
skyldunni í Steinagerði til Bú-
staðakirkju.
Júlíana ólst upp hjá foreldr-
um og systkinum í Litlabæ í
Súðavík og ekki síst í skjóli föð-
urömmu sinnar Sigríðar Dags-
dóttur. Átta eða níu ára fékk
hún sumarvinnu við að sendast
með símskeyti og að kalla á fólk
í símann á símstöðinni í þorpinu
en þá var þar eini síminn í
Súðavík. Hún bjó þá á meðan á
símstöðinni svo segja má að
snemma hafi hún hleypt heim-
draganum, en auðvitað var hún
með annan fótinn heima á
Litlabæ. Árum saman hljóp hún
um þorpið með skeyti og að
sækja fólk í símann sama hvern-
ig viðraði fyrir litlu sendistúlk-
una. Alla tíð var hún mikill
göngugarpur og víkingur til
vinnu og fór flestra ferða fót-
gangandi fram á elliár. Svo var
þrekið mikið að löngu síðar þeg-
ar hún var komin til Reykjavík-
ur fór hún í fiskvinnu hjá Fisk-
iðjuverinu, þá heimtaði hún
karlmannslaun og fékk þau að
mestu möglunarlaust, sem þá
var fáheyrt. Eitt sumar var hún
á síld í Djúpuvík. Veturinn 1938-
39 var hún á Húsmæðraskól-
anum á Hverabökkum í Hvera-
gerði og eftir það lá leiðin til
Reykjavíkur og vann hún þar
við fiskvinnslu sem fyrr segir en
þá var öll fjölskyldan flutt til
Reykjavíkur, aðallega vegna
þess að Kári, yngri bróðirinn
þurfti mikið að vera undir lækn-
ishendi vegna meðfæddrar sjón-
depru. Bjó fjölskyldan þá fyrst í
bragga í Herskálakampi við
Suðurlandsbraut eða þangað til
bragginn eyðilagðist í eldsvoða
og mikill hluti innbúsins einnig.
Sigurður faðir Júlíönu, þá kom-
inn um sextugt, fór þá fljótlega
að byggja húsið í Steinagerði og
lagði Júlíana gjörva hönd að
verki auk þess sem hún lánaði
foreldrum sínum fé sem um
munaði til byggingarinnar. Þau
sem fluttu síðan í nýja húsið
voru auk þeirra hjóna, Ólafar og
Sigurðar, Júlíana með son sinn
Ólaf Frey sem þá var fárra ára
gamall, Ingunn yngsta systirin
og bræðurnir Þorsteinn og Kári.
Júlíana fékk fljótlega starf í
Breiðagerðisskóla. Þar vann
hún næstu áratugina og minnist
mörg stúlkan sem ólst upp í Bú-
staðahverfinu hennar með hlýju.
Þar eignaðist hún líka eina
bestu vinkonu sína, Hrefnu, sem
var sundkennari við skólann ár-
um saman. Í Breiðagerðisskól-
anum líkaði henni vel og svo gat
varla verið styttra í vinnuna.
Sólargeislinn í lífi hennar var
Ólafur sonurinn ljúfi og góði
sem ólst upp við mikið ástríki
móður sinnar og afa og ömmu í
Steinagerðinu. Efnispiltur bæði
að andlegu og líkamlegu atgervi.
Það var því mikið og hræðilegt
áfall er Ólafur Freyr lést
skyndilega aðeins átján ára
gamall úr bráðahvítblæði. Hví-
líkri sorg sem Júlíana gekk í
gegnum eftir fráfall sonar síns
er þýðingarlaust að reyna að
lýsa, en með hjálp þeirrar
guðstrúar sem henni hafði verið
innrætt frá barnæsku komst
hún í gegnum þessa erfiðu
reynslu með stuðningi foreldra
og systkina. Ingunn yngsta
systirin og Tryggvi maður henn-
ar reyndust henni sérstaklega
vel því þegar gömlu hjónin Sig-
urður og Ólöf voru fallin frá og
hún orðin ein eftir í Steinagerð-
inu buðu þau henni að búa hjá
sér. Hún bjó síðan hjá þeim um
átta ára skeið eða þar til hún
flutti í þjónustuíbúð á Norður-
brún 1. Síðast bjó hún á Mána-
teigi, hjúkrunarheimili Hrafn-
istu.
Fyrir hönd systkinabarna,
Ólöf S. Baldursdóttir.
Kæra frænka mín.
Dáðrík gæðakona í dagsins stóru
önnum,
dýrust var þín gleði í fórn og
móðurást.
Þú varst ein af ættjarðar óska-
dætrum sönnum,
er aldrei köllun sinni í lífi og starfi
brást.
(Ingibjörg Sigurðardóttir)
Að leiðarlokum þínum vil ég
minnast þín fáum orðum. Eftir
hátt í sjötíu ára samvistir okkar
á þessari jörð er margs að
minnast og nú ertu áreiðanlega
komin á þann stað sem þú vildir
og rifja ég upp það sem við töl-
uðum um í síðasta skiptið sem
við hittumst þegar þú sagðir:
„Nú nenni ég þessu ekki lengur,
ég er orðin svo þreytt og ég
held að þetta sé komið gott. Ég
nenni ekki að verða hundrað
ára.“ Þú varst fullkomlega sátt
við að hverfa á braut og því finn
ég ekki til minnstu sorgar held-
ur sakna ég þess aðeins að geta
ekki heimsótt þig á Mánateiginn
framar og heyra fögnuðinn í
röddinni eins og þegar þú kall-
aðir upp þegar ég birtist: „Er
þetta Nonni minn?“ Alltaf eins
og þú hefðir beðið eftir að ég
kæmi. Ofar í huga mér er þakk-
læti fyrir að hafa haft slíka konu
sem þú varst að bakhjarli allt
mitt líf, alveg frá því ég man
eftir mér fyrst að leik í Steina-
gerðinu með Óla Frey syninum
þínum kæra en hann var mér
sem stóri bróðir, hjálpfús leik-
félagi og vinur fram á unglings-
ár. Þegar hann svo féll frá þá
var harmur okkar allra svo
óbærilega þungur en þinn þó
allra mestur og ég skildi ekki
fyrr en löngu seinna hvernig þú
komst í gegnum þessa ólýsan-
legu sorg, buguð en óbrotin. Þá
skildi ég hvað einlæg guðstrú
getur hjálpað þeim sem rata í
erfiðar raunir sem þeir sjá ekki
fram úr. Það var eftir fráfall Óla
sem við urðum þeir vinir sem
við vorum alla tíð síðan og rúmu
ári síðar þurfti ég aftur að horf-
ast í augu við sorgina á nýjan
leik þegar faðir minn, sem einn-
ig var minn besti vinur, féll frá.
Þá fékk ég frá þér þann stuðn-
ing sem ég þurfti til að halda
áfram því námi sem ég var byrj-
aður á, því að á tímabili virtist
mér óyfirstíganlegt að halda
náminu áfram, en þú frænka
mín hvattir mig og studdir bæði
með ráðum og dáð og einnig
fjárhagslega og ég fann að það
var þér sérstök ánægja að
hjálpa mér þegar þú hafðir ekki
drenginn þinn lengur, þó svo ég
kæmi ekki bókstaflega í hans
stað, enda það skarð vandfyllt.
Löngu seinna þegar svo eldri
dóttir mín fæddist fannst mér
sjálfsagt mál að hún héti í höf-
uðið á þér og var það auðsótt
mál. Fjórir drengir sem ég veit
um heita svo í höfuðið á Ólafi
Frey. Þó stundum liði langur
tími milli þess sem við hittumst,
t.d. þegar ég var löngum fjarri,
þá töluðum við alla tíð saman í
síma tvisvar á ári: á afmælis-
dögunum ykkar Óla 9. október
og 19. janúar og minnist ég þess
ekki að það hafi nokkru sinni
brugðist.
Júlíana frænka mín var ein-
staklega barngóð, gjafmild, hlý-
leg, góð og göfug kona og það er
með gleði og söknuði að ég kveð
þig nú, kæra frænka og vinkona,
og það er mér sannur heiður að
hafa verið þér samferða þennan
langa spotta á lífsins braut.
Jón Stefánsson
(Nonni frændi).
Okkar elsku Júlla frænka
hefur kvatt.
Ást og umhyggja er það
fyrsta sem kemur upp í hugann
er við hugsum til Júllu, hún
fylgdist vel með því sem við
bræðurnir tókum okkur fyrir
hendur og reyndist mömmu
okkar alltaf sönn vinkona þrátt
fyrir að leiðir þeirra pabba
skildu.
Hún hafði svo góða nærveru
og munum við seint gleyma
rödd hennar sem var virkilega
einstök og hlý. Það var stundum
eins og tímaleysi að vera stadd-
ur í heimsókn hjá henni, þar
sem fortíðin tók á móti framtíð-
inni, með hressileika og breiðu
brosi.
Eftir að Steina amma flutti í
Norðurbrún var aldrei kíkt í
heimsókn án þess að koma við
hjá Júllu líka og oftar en ekki
kom hún nánast á harðahlaup-
um yfir til systur sinnar og var
þá setið yfir spjalli. Sögur frá
uppeldisárum voru sérlega
skemmtilegar fyrir okkur sem
höfum alla tíð búið í samfélagi
sem er svo ólíkt bernskuárum
hennar. Það var alltaf stutt í
grínið og glensið þó maður vissi
stundum ekki endilega hver var
að gantast í hverjum, og auðvit-
að var konfektmolinn alltaf inn-
an seilingar.
Þar sem við bræður höfum
báðir búið erlendis síðustu árin
voru tíminn og tækifærin til að
kíkja í heimsókn ekki sjálfgefin,
við reyndum því alltaf að koma
til hennar þegar við vorum á
landinu og svo var það jú árleg-
ur siður að heimsækja Júllu á
aðfangadag. Mun næsti aðfanga-
dagur vera fátækari, en hefðin
um heimsókn mun ekki breytast
þó hún verði að vera með öðru
sniði héðan af.
Ofurmennið sem hún var
virkaði oft á mann eins og hún
væri ósigrandi, hún lét ekki
mótlæti lífsins á sig fá, tók
krabbameinið í bóndabeygju og
sigraðist á því. Þrátt fyrir að
vera orðin háöldruð var hún
samt ótrúlega rösk og komst yf-
ir mjaðmabrot á skömmum
tíma. Manni leið hreinlega eins
og Júlla myndi alltaf vera til
staðar.
Það er því sárt að kveðja, en
Júlla hefur alltaf átt stað í
hjarta okkar og mun eiga það
áfram. Hún trúði því að hún
myndi sjá hann Óla sinn aftur
eftir að þessari tilvist væri lokið,
og því hugsum við til þess með
hlýju að hún sé nú sameinuð
honum að nýju.
Takk fyrir allt.
Björgvin, Daníel, Hildisif.
Júlíana
Sigurðardóttir
Harpa Heimisdóttir
s. 842 0204
Brynja Gunnarsdóttir
s. 821 2045
Kirkjulundur 19 | 210 Garðabær
s. 842 0204 | www.harpautfor.is