Morgunblaðið - 20.05.2020, Side 16

16 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 20. MAÍ 2020
✝ Kristjana Est-her Jónsdóttir
fæddist í Reykja-
vík 5. mars 1927.
Hún lést á Hjúkr-
unarheimilinu Sól-
túni 29. apríl 2020.
Foreldrar henn-
ar voru Jón Helga-
son, verkamaður í
Reykjavík, f. 22.
júní 1892 á Ósa-
bakka á Skeiðum,
d. 23. apríl 1964, og Valdís
Jónsdóttir, f. 12. júní 1897 í
Gerðum í Gaulverjabæj-
arhreppi, d. 24. desember
1984.
Systur Estherar voru:
Jenný, f. 1922, d. 2010, hún var
gift Antoni Axelssyni flug-
stjóra, og Kristín Jóna, f. 1924,
d. 2010, hennar maður var
Jens Hinriksson vélstjóri.
Esther giftist 25. janúar
1947 Hlöðver Kristjánssyni
rafvélavirkja, f. 11. desember
1925, d. 12. febrúar 2003.
Börn Estherar og Hlöðvers
eru: 1) Binna, f. 1946, maki
Torfi Haraldsson. Börn þeirra
eru Ívar og Ester, barnabörn
eru sjö talsins. 2) Erna, f.
1948, maki Niels Christhian
þeirra eru, Valdís Anna og Ás-
geir Helgi. 9) Hlöðver. f. 1966,
maki Þorbjörg Valdís Krist-
jánsdóttir, dóttir þeirra er
Guðlaug Esther.
Esther var alin upp á
Hverfisgötu 55 í Reykjavík en
Hlöðver og Esther bjuggu
fyrstu búskaparár sín á Sel-
tjarnarnesi, í Reykjavík og
Kópavogi. Þau fluttu síðan að
Skálmholti í Flóa og bjuggu
þar á árunum 1960-1962, síðan
í Ey í Vestur-Landeyjum fram
til 1970. Þau reistu sér hús við
Hjallabrekku 35 í Kópavogi og
bjuggu þar fram til ársins
2003 þegar Hlöðver lést en þá
fluttist Esther til Reykjavíkur
og síðan til Hveragerðis. Síð-
ustu árin bjó hún á hjúkr-
unarheimilinu Sóltúni allt til
síðasta dags.
Esther vann sem ung kona í
vefnaðarvöruverslun Björns
Kristjánssonar, VBK, á Vest-
urgötu í Reykjavík. Esther
hætti að vinna í VBK þegar
hún hóf búskap með Hlöðver
og við tóku áratugir þar sem
börn og bú áttu hug hennar
allan. Þegar börnin voru kom-
in á legg lærði Esther til
sjúkraliða. Hún vann sem slík-
ur, lengst af á Kleppi og deild
33C á Landspítala, allt þar til
hún hætti störfum vegna ald-
urs.
Vegna aðstæðna í þjóðfélag-
inu var Esther jörðuð í kyrr-
þey.
Nielsen. Dætur
þeirra eru Ragn-
hildur og Bryndís,
barnabörn eru
fjögur. 3) Róbert,
f. 1950, maki Ingi-
björg Garðars-
dóttir. Börn þeirra
eru, Bárður
Steinn, Garðar
Örn, og Helga,
barnabörn eru ell-
efu. 4) Valþór, f.
1952, maki Guðrún Gunn-
arsdóttir. Börn þeirra eru
Gunnar Reynir, Vignir Rafn
og Hjalti Björn. Barnabörn
eru fimm. 5) Jódís, f. 1958,
börn hennar eru Tinna, sem á
eina dóttur, Arna og Orri.
Sambýlismaður Jódísar er
Gunnar Gunnarsson. 6) Bryn-
dís, f. 1960, hún á tvo syni
Hlöðver Skúla og Magnús Nóa
sem á eina dóttur og eina
stjúpdóttur. Sambýlismaður
Bryndísar er Stefán Valgarð
Kalmansson, hann á þrjú börn
og þrjú barnabörn. 7) Jón
Hrafn, f. 1962, sambýliskona
Elsa Dóróthea Gísladóttir,
dóttir þeirra er Áróra Vera. 8)
Orri Vignir, f. 1964, maki
Helga Dagný Árnadóttir. Börn
Fyrstu minningar mínar um
ömmu Esther voru í Hjalla-
brekkunni þar sem við bræð-
urnir vorum gjarnan í pössun
hjá ömmu og afa. Það var ekki
leiðinlegt að fá Fresca og
nammi úr nammiskápnum, fá að
klappa Lottu og heilsa upp á
Guðmundu í næsta húsi. Bestu
stundirnar í Hjallabrekkunni
voru þó í rólegheitum í sófanum
þar sem amma prjónaði og
sagði okkur sögur. Amma Est-
her var einstaklega fær sögu-
maður, maður vildi helst ekki
stoppa hana af í miðri sögu
vegna hættu á að missa af ein-
hverju mikilvægu. Hún sagði
okkur sögur af uppvaxtarárum
þeirra systra í Reykjavík, sögur
af börnunum sínum níu og ófáar
íslenskar þjóðsögur. Það sem
stendur upp úr er annars vegar
frásögn hennar af Djáknanum á
Myrká. Ég hef heyrt söguna
margoft síðan þá, en ekkert
jafnast á við það að heyra
ömmu segja „Garún, Garún“ í
enn eitt skiptið. Hins vegar er
mér minnisstæð sagan af því
þegar Krummi frændi var lítill
og neitaði að tala fyrr en hann
var orðinn vel stálpaður, en
amma vissi þó alltaf að hann
gæti talað. Hún kippti sér lítið
upp við það uppátæki Krumma
og tók því eins og öllu öðru, af
ást og umhyggju. Seinna átti
amma eftir að eyða mörgum
stundum með okkur fjölskyld-
unni í Borgarnesi þar sem
manni leið alltaf vel að koma
heim eftir skóla og fótboltaæf-
ingar inn í hlýjuna til ömmu.
Ég á margt eftir ólært en ég
hef þó komist að því að vand-
fundnar eru manneskjur sem
hafa til að bera þau gildi sem
amma Esther stóð fyrir. Með
dyggðir eins og umhyggju,
æðruleysi og hógværð að leið-
arljósi snerti hún fólkið í lífi
sínu á ógleymanlegan hátt. Eitt
af hennar uppáhaldslögum var
Rósin með Álftagerðisbræðrum,
en ég læt fylgja hluta úr ljóði
Guðmundar Halldórssonar við
það lag: „Finna hjá þér ást og
unað, yndislega rósin mín. Eitt
er það sem aldrei gleymist,
aldrei það er minning þín.“
Hlöðver Skúli Hákonarson
Heimilið á Hjallabrekku 35 í
Kópavogi skipaði stóran sess á
unglingsárum mínum en þar
réðu ríkjum Hlöðver Kristjáns-
son og Kristjana Esther Jóns-
dóttir, foreldrar Bryndísar vin-
konu minnar. Við Bryndís
kynntumst í fyrsta bekk í gagn-
fræðaskóla – komum hvor úr
sínum barnaskólanum – og það
sem vakti forvitni mína var sú
staðreynd að Þjóðviljinn var
keyptur á heimili hennar, rétt
eins og á mínu. Það var nefni-
lega ekki algengt í Kópavog-
inum á þessum kaldastríðsár-
um, þar sem maður gekk um
með hálfgert samviskubit yfir
innrás Rússa í Tékkóslóvakíu
og öðrum syndum sem fylgdu
kommúnismanum.
Heimili fjölskyldunnar var
nútímalegt og frjálslegt enda
mannmargt með sex börn og
unglinga enn í húsi. Við sótt-
umst mjög eftir að vera á
Hjallabrekkunni, alltaf fjör og
Esther heillaði bæði mig og
aðrar vinkonur okkar Bryndísar
upp úr skónum. Þessi geislandi
kona, sem hafði fætt og alið upp
níu börn, var í minningunni allt-
af hlæjandi enda einstakur
húmoristi og gerði óspart grín
að sjálfri sér.
Þegar ég horfi til baka sé ég
hana fyrir mér í stofunni þar
sem hún sat í miðjum vinkvenn-
ahópi Bryndísar og sagði okkur
sögur. Sögurnar voru bæði frá
árunum sem ung stúlka í
Reykjavík en líka úr samtím-
anum. Frásagnirnar voru svo
lifandi að okkur fannst við
þekkja margt af samferðafólki
hennar, ekki síst systurnar þær
Jenný og Stínu.
Esther var fagurkeri og lagði
mikið upp úr því að vera vel til-
höfð og fylgja nýjustu tísku-
straumum. Hún var hávaxin og
glæsileg og vakti athygli hvar
sem hún fór. Krafturinn í henni
var mikill en Esther menntaði
sig á fullorðinsárum, þegar flest
börnin voru uppkomin, og starf-
aði við umönnun geðfatlaðs
fólks á Landspítalanum. Hún
ljómaði gjarnan þegar hún
minntist á vinnuna þar en hún
hafði mikla ástríðu fyrir starf-
inu.
Það er margs að minnast en
fyrst og fremst var Esther ein-
stök kona og fegurð hennar og
lífsgleði endurspeglast svo
sannarlega í fallega barnahópn-
um hennar og afkomendum
þeirra. Ég votta systkinunum
og öllum aðstandendum mína
innilegustu samúð og sendi fal-
legar hugsanir til ykkar allra á
þessari kveðjustund.
Regína Ásvaldsdóttir.
Kristjana Esther
Jónsdóttir✝ Haukur Sig-ríðarson
fæddist í Vest-
mannaeyjum 10.
nóvember 1974.
Hann varð bráð-
kvaddur á heimili
sínu í Birtinga-
kvísl 50 þann 20.
maí 2019.
Foreldrar
Hauks voru Sig-
ríður Hauksdóttir,
f. 9. júní 1946 og Hafliði Helgi
Albertsson, f. 25. október
1941, d. 13. júlí 2008. Hálf-
bróðir Hauks sammæðra er
Kristinn Hjalti Hafliðason, f.
18. janúar 1968, Hafliði ætt-
leiddi hann. Börn hans með
Ólöfu Þrándardóttur eru
Þrándur Snær Kristinsson, f.
26. apríl 1994 og Sigrún Elfa
Kristinsdóttir, f. 20. ágúst
1997. Hálfsystir Hauks sam-
feðra er Guðrún Eyja Hafliða-
dóttir, f. 27. jan-
úar 1963, d. 11.
október 1968,
móðir hennar er
Álfheiður Ósk Ein-
arsdóttir, 28. okt.
1943.
Eiginkona
Hauks var Dóra
Ósk Bragadóttir, f.
7. mars 1973. Þau
skildu.
Haukur ólst upp
í Vestmannaeyjum en flutti
með foreldrum sínum á höf-
uðborgarsvæðið árið 1991.
Haukur bjó í Árbæjarhverfi og
í Ártúnsholti í Reykjavík á
fullorðinsárum og starfaði
sem meiraprófsbílstjóri hjá
Mjólkursamsölunni við vöru-
dreifingu bæði á höfuðborg-
arsvæðinu og á Vesturlandi
frá árinu 2006 allt til andláts.
Bálför Hauks fór fram í
kyrrþey 11. júní 2019.
Haukur var traustur og raun-
góður vinur, ljúflingur með brún
og falleg augu sem geisluðu af
hjartahlýju og skemmtilegum
hlátri. Við Haukur felldum hugi
saman 1995, giftum okkur 2000
og skildum árið 2007. Við geng-
um í gegnum of mikið saman til
annars en að vera bestu vinir
áfram eftir skilnað enda skildum
við í ást, lífið var bara búið að
vera of erfitt. Haukur hugsaði
fallega um mig í veikindum mín-
um síðustu árin.
Haukur bar þunga byrði á sín-
um ungu herðum, var Stíga-
mótastrákur og refsað grimmi-
lega fyrir að segja frá. Rengdur
með ótrúlegum samsæriskenn-
ingum, gengið á hann með hót-
unum, mútuboðum og loforði um
fyrirgefningu. Haukur ákvað að
standa með sannleikanum og
sjálfum sér. En hann bar stór ör
á sálinni, gerði alls konar gloríur
og stundaði sjálfsskaða í mörg
ár. Örin á sálinni ollu því að hon-
um hélst illa á vinnu fyrstu árin
en þegar ég kom honum í meira-
prófið eftir að hafa spurt hann
hvað hann vildi verða þá fann
hann sína hillu, rúllaði upp
meiraprófinu og fann á endanum
ævistarfið sem bílstjóri í dreif-
ingu hjá MS.
Þar átti hann góða yfirmenn
sem hann leit upp til sem föð-
urímynda, góða vinnufélaga,
ævilanga vini og undi sínum hag
vel enda vel liðinn og duglegur
við vinnu. Haukur var kominn
heim! Ég fékk að sitja með hon-
um í bílnum í nokkur skipti og
það var gaman að fá að sjá hvað
honum leið vel þar og var vel lið-
inn.
Þegar kvalari Hauks lést bauð
hann mér út að borða til að fagna
fengnu frelsi enda léttirinn mik-
ill. Sjálfstraustið óx, sjálfsskað-
inn hætti og hann fékk sér fal-
legt húðflúr af sporðdreka yfir
örin á handleggnum. En áfalla-
streitan var lamandi heima við
og það sást. Það má læra mikið
af sögu hans.
Haukur elskaði að ferðast, fór
til Skotlands, við saman til Hol-
lands og í þrjár Ameríkuferðir.
Við Haukur vorum búin að
skipuleggja aðra slíka ferð í
fyrra en hann varð bráðkvaddur
áður en sú ferð var farin. Hann
var mjög spenntur fyrir ferðinni
og talaði ekki um annað. Bíóferð-
irnar okkar voru líka ævintýra-
legar, völdum eina mynd hvort
og fórum út að borða líka. Við
slógum oft á létta strengi saman.
Haukur var mjög skrafhreif-
inn, kaldhæðinn og hláturmildur.
Þegar ég datt í athyglisbrestinn
hló hann bara, knúsaði og var
alltaf svo sætur við mig. Á ferð-
um okkar kom í ljós að Haukur
var mikill skiltaáhugamaður og
skreytti hann heimilið með
skemmtilegum frösum. Hann
hafði gaman af hauskúpum og
meira að segja herrailmurinn var
í hauskúpu. Haukur var líka mik-
ill dýravinur og kisupabbi.
Mér þótti afskaplega vænt um
að sjá vinnufélaga og vini fjöl-
menna í bálför sem átti fyrst að
vera í svo miklum kyrrþey að ég
fengi ekki að mæta. Haukur
hefði sjálfur viljað hefðbundna
greftrun. Ekki beint réttlát þessi
reiði. Haukur var ekki lengur
reiður, var sáttur við Guð og
menn en bar ekki traust til
þeirra sem brugðust.
Haukur er minn nýi vernd-
arengill og vakir líka yfir vinum
sínum. Ég tala við hann á hverj-
um degi og minntist hans með
því að fara í ferðina okkar með
góðri hjálp frá mínum nánustu.
Ég er rík í hjartanu að hafa átt
hann og lifi nú fyrir tvo!
Dóra Ósk Bragadóttir.
Símtalið var eins og sleggja í
höfuðið. Haukur Sigríðar er dá-
inn.
Ég kynntist Hauki fyrst um
það bil 11-12 ára gömul. Dóra
var að passa okkur yngri syst-
urnar og nýtti tækifærið til að
bjóða kærastanum sínum í mat
til að leyfa litlu systrunum að
kynnast honum. Fljótt tengdist
ég honum sterkum vináttubönd-
um var hann alltaf í mínum aug-
um hinn stóri bróðir minn.
Vorum bæði nörd, höfðum
gaman af því að fara saman í bíó
reglulega og var ég fastagestur
hjá þeim Dóru meðan á sambúð
þeirra stóð.
Haukur lifði af margar ham-
farir á sinni lífsleið og bar þess
merki bæði á líkama og sál.
Hann var lengi brotinn, en sýndi
ómældan styrk þegar hann
horfðist í augu við ranglætið og
náði að stíga í fæturna og bera
höfuðið hátt, eða svo fannst mér.
Þó samskiptin hafi verið lítil
síðustu ár hélt ég alltaf áfram að
líta á hann sem hluta af fjöl-
skyldunni.
Deyr fé,
deyja frændur,
deyr sjálfur ið sama;
en orðstír
deyr aldregi,
hveim er sér góðan getur.
(Úr Hávamálum)
Þín verður sárt saknað, elsku
Haukur. Vona ég að þú finnir
frið, sátt og hamingju á næsta
stigi tilverunnar.
Rósa Hildur Bragadóttir.
Haukur Sigríðarson
Við erum nokkr-
ar fyrrverandi
samstarfskonur
Estherar í LSR
sem viljum minnast hennar nú
þegar hún hefur lagt í sína
Esther
Sigurðardóttir
✝ Esther Sigurð-ardóttir fædd-
ist 25. desember
1948. Hún lést 24.
apríl 2020.
Útför Estherar
fór fram 8. maí
2020.
hinstu ferð. Við
unnum mislengi
með Esther en öll-
um þótti okkur
mjög vænt um
þessa ljúfu og góðu
konu sem var alltaf
til í glens og gam-
an og svo lúmskt
fyndin. Einstök
kona með fallega
sál og þægilega
nærveru. Við mun-
um alltaf eftir henni þegar hún
kíkti til veðurs og ef það viðraði
ekki í golfferð sagði hún „gwuð
minn góður“ því hún var í hug-
anum komin í golfgallann í
rauða og svarta Víkingslitnum
og með gylltan Víking í hönd.
Örn hennar heitinn hefur núna
vafalaust tekið á móti henni
með golfkylfurnar því þetta var
þeirra tími; sumarið, golfið,
sundið og göngutúrarnir.
Það er ekki langt síðan
nokkrar okkar heyrðu í Esther
og erum við þakklátar fyrir
það. Lét hún vel af sér, eins og
hún gerði alltaf, naglinn sem
hún var.
Góða ferð, elsku Esther okk-
ar, inn í Sumarlandið.
Anna Hugrún, Arnfríður,
Ágústa, Bryndís, Harpa
Dögg, Ingibjörg, Jóhanna
og Lára.
Hjartans þakkir fyrir samúð og hlýhug
vegna andláts eiginmanns míns, föður
okkar, tengdaföður, afa og langafa,
SIGURJÓNS GUÐJÓNSSONAR
vélfræðings,
Vorsabæ 8, Reykjavík.
Sérstakar þakkir sendum við öllu starfsfólki
á deild B4 í Fossvogi fyrir góða umönnun á erfiðum tímum.
Magnea Helgadóttir
Ragna Jóna Sigurjónsdóttir Magnús Matthíasson
Helgi Sigurjónsson Freydís Ármannsdóttir
Ingibjörg Sigurjónsdóttir Grímur Þór Gretarsson
barnabörn og barnabarnabörn
Elskulegi bróðir,
BALDUR JÓNSSON,
Lauflandi,
Hallormsstað,
lést miðvikudaginn 13. maí á sjúkrahúsinu
í Neskaupstað.
Þökkum starfsfólki yndislega umönnun.
Útför fer fram föstudaginn 22. maí klukkan 14. Vegna aðstæðna
verður eingöngu fjölskyldan viðstödd. Útförinni verður steymt á
youtube; Egilsstaðakirkja.
Bragi Jónsson