Morgunblaðið - Sunnudagur - 03.05.2020, Blaðsíða 16

16 MORGUNBLAÐIÐ SUNNUDAGUR 3.5. 2020
Þ
að var skrítið að sjá vitnað í verka-
lýðsleiðtoga sem taldi nú þarfast að
blása til nýrrar „búsáhaldabylt-
ingar“ í tilefni af efnahagslegum af-
leiðingum kórónuveirunnar!
Breytti litlu
Þeir eru enn til sem vilja vefja þá meintu „byltingu“ í
rósrauðan skrúða en þó þolir mjög fátt af því sem
gerðist þá minnstu skoðun. Hana mætti fremur kalla
byltinguna sem aldrei varð af því að hún snerist aðal-
lega um sjálfa sig en ekki framhaldið.
Það má þó kannast við að uppákomur tengdar þess-
ari „byltingu“ kipptu fótum undan sitjandi ríkis-
stjórn, þar sem Samfylkingin fór á taugum eftir að
hávær lýður ruddist inn á fund hennar í Leikhúskjall-
aranum. En það verður seint flokkað undir byltingu
hvort flokkur á borð við Samfylkingu hrekkur af
hjörum.
Slíkir flokkar þurfa lítið til.
Enginn flokkur var þó metinn á annað eins slikk og
Björt framtíð sem síðar meir vegna gauragangs á
netinu nærri miðnætti sprengdi ríkisstjórn í spað
eina niðdimma nótt. Björt framtíð átti enga framtíð
og dó þarna að mestu án fortíðar eftir að upplýstist
að tilvera hennar helgaðist eingöngu af því hversu
mörg eða fá læk flokkurinn fengi hjá fautum netsins
við hver dagslok.
Lágt ris á háværu fólki
Það lið sem tók sér dagskrárvaldið á Austurvelli í
„byltingunni“, og þá einkum þó rausið sem upp úr því
valt og útvarpað var sem helgiathöfn, þolir illa skoð-
un og sýnu verr atgangur skrílsins sem skýldi sér í
fjöldanum og munaði minnstu að hið hugrakka lög-
reglulið fengi ekki hamið. Þar var allt komið á ystu
brún.
Það er vitað nú hverjir héldu í þá strengi og það er
einnig vitað hverjir fjármögnuðu brúðuleikarana.
Ríkisútvarpið, sem lifir enn á þeirri ónýtu mýtu að
það sé „öryggistæki þjóðarinnar,“ varpaði gagnrýnis-
laust út öllum soranum og þar með talið öskrum um
hvar einstaklingar byggju með fjölskyldum sínum, og
rétt væri og sjálfsagt að ofsækja!
Einhver kynni að halda því fram að nú þegar fyrr-
verandi lögreglustjóri sé orðinn forstjóri þessarar
stofnunar muni hún síður og jafnvel alls ekki haga
sér svo ömurlega. Fyrir því er þó engin trygging. Það
hafa margir velviljaðir menn setið í sama stóli, en eig-
endafélag stofnunarinnar fer jafnan sínu fram.
Grípið sleif og pott
Í gær var 1. maí og Páll Vilhjálmsson, blaðamaður og
bloggari, spyr sí svona í tilefni af tali Ragnars for-
manns VR sem skilið er sem vilji til eða hótun um að
efna til nýrrar Búsáhaldabyltingar:
„Opnar VR digra sjóði sína fyrir sveltandi og um-
komulausum á degi verkalýðs?
Ræðst VR í að stofna fyrirtæki til að veita atvinnu-
lausum starf?
Lækkar VR félagsgjöld sem launþegar eru neyddir
til að greiða?
Nei og aftur nei.
VR gerir ekkert slíkt fyrir launafólk.
Aftur vill VR að launafólk geri byltingu.
Fyrir VR.“
Ekki er svo sem líklegt að af þessu verði, en sjálf-
sagt verður þó tveggja metra reglunni fylgt á Austur-
velli. Annars má þá sleppa lögreglunni í þetta sinn og
láta veiruna eina um þetta.
Stundum þóttust forsprakkarnir á Austurvelli ætla
að leita að rótum þess að bankakerfið hér fór svo illa í
sömu andrá og bankakreppa mikil skall á efnahags-
kerfi Vesturlanda. Hundruð banka féllu og lönd eins
og Grikkland voru hneppt í skuldafjötra sem munu
há þeim um langa framtíð.
Umræðuna hér mátti allt að því skilja svo að hin al-
þjóðlega kreppa hefði sótt sína bankaveiru hingað en
ekki öfugt.
Það var vissulega margt óefnilegt í framgöngu
sumra bankamanna hér sem gleymdu sér og töldu
sjálfir og ýmsir fleiri að hér hefðu sofið gen frá vík-
ingaöld sem vaknað hefðu til lífs þegar íslensku bank-
arnir lentu í höndum snillinga og tóku að eiga raun-
veruleg alþjóðleg viðskipti við hlið banka sem höfðu
stundað þau lengi, sumir um aldir.
Svokölluð búsáhaldabylting snerist frekar um út-
rás, hefnd og skemmdarverk og kynt var mjög fag-
mannlega undir. Þar voru pólitísk markmið liggjandi
undir. Mótmælin voru skiljanleg og sjálfsögð en
þannig haldið á af sjálftökumönnum að hún verður í
rauninni fremur blettur á þjóðarsögunni en heiðurs-
merki í hatt hennar, þótt fámennu lögregluliði hafi
tekist að hemja ofureflið og þar með koma í veg fyrir
að varanlegur skaði yrði.
Það var þá árangur
Helsti „árangur“ byltingarinnar sem kennd er við
eldhústólin varð sá að koma á fyrstu „hreinu vinstri-
stjórninni“. Sú var búin að týna meirihluta sínum á
þingi eftir aðeins tvö ár og fylgishrun hennar, þegar
kjósendur komust loks að flokkunum sem studdu
hana, var það mesta sem orðið hefur hér á landi eftir
svo stutta setu. Ólánsstjórnin hékk næstu tvö ár eftir
að hún hafði tapað meirihluta sínum á þingi. Því réðu
örflokkar sem einnig voru rúnir fylgi og forðuðust því
kosningar og vildu tryggja þingmönnum sínum laun
og svo biðlaun í 30 mánuði, hvað sem fyrirlitningu
kjósenda liði.
En fyrstu hreinu vinstri ríkisstjórninni tókst aðeins
tvennt. Það fyrra var að hækka skatta á almenning
meira en eitt hundrað sinnum! Hitt var að framlengja
höft um mörg ár frá því að ætlað var og lofað hafði
verið. Að öðru leyti skorti flokkana vilja og þrek og
hún og Seðlabankinn, sem nú var eineggja tvíburi
vinstristjórnar, hvorki snýttu sér eða buðu mönnum
góðan dag án þess að hafa áður fengið leyfi til þess
frá Alþjóðagjaldeyrissjóðnum. Var sá undirlægju-
háttur allur einkar dapurlegur.
Öll þessi staða tafði uppbygginguna sem þó hafði
verið lagður öruggur grunnur að á fyrstu mánuðum
eftir fall bankanna.
Því miður gerði ríkisstjórnin sem tók við af þeirri
„hreinu“ ekki skipulega hreinsun á skattaofsókn-
unum á almenning, sem var hið sjálfsagða nauðsynja-
verk, þótt hún hafi gert sumt vel.
Því stendur skattahryðjuverk „hreinu vinstri-
stjórnarinnar“ enn þá og er eins og kökkur í koki
þjóðarinnar.
Horft til nágranna
Mörgum þykir þegar horft er til Bretlands, og sér-
staklega til Verkamannaflokksins þar, að reg-
inmunur hafi verið á fóstbræðrunum Blair og Brown
sem stjórnmálamönnum. Bróðernið gufaði smám
saman upp á valdaskeiði þeirra, því að Gordon Brown
taldi að Tony Blair hefði gefið sér loforð á Granita,
veitingahúsi í Islington-hverfi Lundúna, um að hann
skyldi á umsömdum tíma fá formannsstólinn í Verka-
mannaflokknum á eftir honum. Það hafði verið hand-
söluð og heilög gjörð gegn því að Brown færi ekki
gegn Blair í óvæntu formannskjöri sem varð í kjölfar
þess að John Smith formaður féll bráðkvaddur frá 12.
maí 1994.
John Major hafði óvænt og næstum eins og óvilj-
Pólitísku veirurnar
eru ekki bestar
’En hefði Gordon Brown ekki tekist aðkoma í veg fyrir upptöku Breta á evruhefði hún sennilega verið óvinnanleg!Kannski var Gordon aðallega að setja grjót í
götu Blair en það kom svo sannarlega að
góðu gagni.
Reykjavíkurbréf01.05.20