Morgunblaðið - 05.06.2020, Qupperneq 17

MINNINGAR 17
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 5. JÚNÍ 2020
sem er á hæð við 7-8 hæða blokk.
Hann fékk það starf og bar heilt
hlass af sandi í pokum sem voru
um 30-40 kg og leit aldrei upp úr
því verki fyrr en því lauk um
kvöldið. Rúmri viku fyrir upp-
setningu tankanna fór ég að
skoða þá og birtist ekki höfuðið á
Höskuldi sem var reyndar ill-
þekkjanlegt fyrir gasgrímu og
öðrum hlífðarbúnaði upp úr einu
mannopinu, auðvitað hafði hann
þrifið þessa gömlu olíutanka og
sementskústað fyrir uppsetn-
ingu. Einnig stóð hann fyrir
fjölda verka, t.d. byggingu Hösk-
uldsskála í Hrafntinnuskeri sem
er og verið hefur einn best búni
skáli á hálendinu og ber hann
minningu þessa mikla heiðurs-
manns vel, smíði göngubrúar yfir
Krossá, Ljósá, Hvanná og svo
mætti lengi telja. Það er enda-
laust af verkefnum sem Höskuld-
ur vann að með einum eða öðrum
hætti og má þar nefna byggingu
yfir starfsemi félagsins í Mörk-
inni 6 sem var gríðarlegt þrek-
virki, og svo var hans aðstoð við
uppbyggingu eftir bruna á
snyrti- og sturtuaðstöðu í Þórs-
mörk mikil. Höskuldur gekk í öll
verk, flokkaði flöskur og dósir
fyrir félagið í mörg ár sem safnað
var á hálendinu til að létta undir
með fjármögnun þess.
Það var í einni vinnuferðinni
að sest var að spilum og var að
sjálfsögðu spilað bridge, var einn
af spilafélögunum Árni Erlings-
son, trésmíðakennari með meiru
við FSU, og upp úr því urðu til
sveitirnar Hyski Höskulds og
Tapsárir Flóamenn sem hafa
keppt æ síðan tvisvar á ári síðast-
liðið 31 ár. Hyskis-sveitin hafði
aðsetur á heimili þeirra Höskuld-
ar og Gullu og var þar mikið spil-
að og fjallað um hin ýmsu mál
þegar bornar voru fram veitingar
af bestu gerð í hléinu.
Í kringum Höskuld skapaðist
alltaf skemmtileg stemning hvort
sem það var í skíðahóp sem fór
saman erlendis, á fjöllum eða við
önnur verkefni hvort sem það var
við leik eða störf enda var Hösk-
uldur einstaklega fróður og vel
að sér um land og þjóð og átti
mjög auðvelt með að ná til fólks
jafnvel þó að einhver væri ald-
ursmunurinn, átti hann t.d. mik-
inn aðdáendahóp í hjúkkugengi
sem var mikið á fjöllum. Þau
voru ófá skiptin sem ég þurfti að
leita ráða hjá Höskuldi og alltaf
gaf hann sér tíma til þess þó að
margt væri á hans könnu. Hér
kveð ég þennan mikla sómamann
og vin minn og sendi Guðlaugu,
Þórði, Sveinbirni og Jóni ásamt
fjölskyldum þeirra mína innileg-
ustu samúðarkveðju.
Pétur Guðmundsson.
Það var mikil gæfa Ferða-
félags Íslands að Höskuldur
Jónsson var valinn forseti félags-
ins 1985 og var forseti til 1994.
Undir hans stjórn fór í hönd mik-
ið uppbyggingarstarf á öllum
kjörsviðum félagsins, byggingu
sæluhúsa, brúarsmíði, lagningu
og merkingu gönguleiða og efl-
ingu félagsstarfs. En stærsta
einstaka verkefni undir forystu
Höskuldar var bygging Ferða-
félagshússins í Mörkinni 6 í
Reykjavík. Á fyrstu áratugum fé-
lagsins átti það engan öruggan
samastað en réðst loks í að kaupa
hæð að Öldugötu 3 í Reykjavík
árið 1965. Það var síðan árið 1989
að bygging á Mörkinni 6 hófst að
frumkvæði Höskuldar og var
flutt inn þetta glæsihús 1992. Að
þessu verki unnu margir öflugir
framkvæmdamenn en öll forsjá
og forysta var í öruggum hönd-
um Höskuldar. Þegar því lauk og
um hægðist beindi Höskuldur og
samstarfsmenn hans kröftum að
nýjum stórverkefnum, m.a. á
gönguleiðinni milli Landmanna-
lauga og Þórsmerkur, en vaxandi
umferð ferðamanna þar kallaði á
bætta aðstöðu. M.a. var ráðist í
aðkallandi en um leið afar krefj-
andi verkefni við Hrafntinnu-
sker. Unnið var úti sem inni og
húsið stækkað. Það var við hæfi
að skálinn var látinn heita Hösk-
uldsskáli, forseta félagsins til
heiðurs.
Ferðafélag Íslands efldist
mjög í forsetatíð Höskuldar. For-
ystuhæfileikar hans, óhemjumik-
il og víðtæk reynsla ásamt sterk-
um persónuleika varð til þess að
hann náði að laða að sér hæfi-
leikaríkt fólk og gæta að velferð
félagsins. Höskuldur var prúð-
mannlegur í fasi, athugull og
gætinn í orðavali en stutt var í
glettnina þegar við átti. Hann
naut alls staðar trausts og var
sannur heiðursmaður. Slíkur
maður hlaut að njóta mikillar
virðingar og vinna stórvirki án
hávaða og gauragangs.
Höskuldur og Guðlaug kona
hans urðu miklir vinir foreldra
minna en þau voru dr. Haraldur
Matthíasson og Kristín S. Ólafs-
dóttir á Laugarvatni. Sú vinátta
átti að sjálfsögðu rætur í Ferða-
félaginu en á þeim tíma hafði
Haraldur skrifað meira í árbæk-
ur Ferðafélagsins en nokkur
annar. Stundum lágu leiðir þessa
fólks saman í ferðum og var þá
jafnvel sögulegur fróðleikur
klæddur í leikrænan búning í
léttu gamni. Þannig tók Höskuld-
ur að sér að sitja fyrir og leika
Finnboga ramma þar sem hann
varðist 15 mönnum á kletti á
Flateyjardal en Haraldur var þá
að vinna að frásögn um þá við-
burði og vildi fá mynd af vett-
vangi. Höskuldur sýndi foreldr-
um mínum einstaka umhyggju
allt til æviloka þeirra 1999 og
verður það ekki fullþakkað.
Árið 2004 hvatti Höskuldur
mig til framboðs í embætti for-
seta Ferðafélagsins sem og varð.
Frá þeim degi hef ég átt Höskuld
að trúnaðarmanni og besta ráð-
gjafa. Allar veigameiri ákvarðan-
ir ræddi ég við Höskuld og naut
þess hversu vitur og glöggur
hann var.
Nú sér Ferðafélagið á bak sín-
um besta forystumanni. Félagið
mun áfram njóta verka hans og
vera forystufólki fyrirmynd.
Ég sendi fjölskyldu Höskuldar
innilegar samúðarkveðjur.
Ólafur Örn Haraldsson,
forseti Ferðafélags
Íslands.
Leiðir okkar Höskuldar lágu
fyrst saman um 1980 í Arnarhvoli
þar sem stutt var um skeið á milli
vinnustaða okkar og hann þá
gamalgróinn starfsmaður í fjár-
málaráðuneytinu. Langur ferill
hans þar sem embættismanns
var einkar farsæll eins og í öðr-
um störfum sem hann síðar
gegndi, hvort sem var í opinbera
þágu eða frjálsra félagasamtaka.
Á síðarnefnda vettvanginum átt-
um við lengi samleið í Ferða-
félagi Íslands, þar sem hann
gegndi starfi forseta í heilan ára-
tug 1985 til 1994 en síðan áfram
sem ötull liðsmaður og þátttak-
andi. Fljótlega eftir að Höskuld-
ur tók við forystu í stjórn Ferða-
félagsins hóf hann baráttu fyrir
nýju og bættu húsnæði í þess
þágu. Á 60. aðalfundi félagsins
1987 greindi hann svo frá:
„Nú er orðið mjög þröngt um
okkur á Öldugötunni og nýir
tímar boða nýjar þarfir. Stjórn
Ferðafélags Íslands hefur því
beint þeim tilmælum til forráða-
manna Reykjavíkurborgar, að
félaginu verði látin í té lóð, sem
reisa mætti á hús fyrir starfsemi
félagsins. Á því er ekki vafi, að
húsnæði í eigu félagsins, er hýst
gæti samkomur þess, myndi
stórauka starfsemina, efla það út
á við og styrkja innviði þess.
Vonum við að umsókn okkar
verði svo vel tekið, að við gætum
stigið skref í átt til raunveruleik-
ans á þessu afmælisári.“
Hér var ekki látið sitja við orð-
in tóm. Á rúmgóðri lóð í Mörk-
inni 6 reis í stjórnartíð Höskuld-
ar 2.800 fermetra hús, m.a. með
skrifstofuaðstöðu fyrir félagið og
fundasal sem rúmar allt að 300
manns í sæti. Samtímis voru
jafnframt í uppbyggingu margir
ferðamannaskálar og í engu slak-
að á hefðbundinni starfsemi.
Þetta sögulega átak hefði vart
verið á annarra færi en Hösk-
uldar, sem var í senn afburða
talnaglöggur og raunsær fram-
kvæmdamaður sem naut óskor-
aðs trausts. – Sjálfur var ég þá í
hjáverkum byrjaður að grípa í
árbókaskrif fyrir félagið undir
ritstjórn Hjalta Kristgeirssonar
sem Höskuldur réð til starfa. Af
því samstarfi á ég ljúfar minn-
ingar sem rifjuðust upp í hvert
sinn sem fundum okkar Hösk-
uldar bar saman, síðast á aðal-
fundi Ferðafélagsins í Mörkinni
6 fyrir ári.
Þeir munu margir sem minn-
ast hans nú með hlýhug og virð-
ingu. Eiginkonu hans og afkom-
endum sendum við Kristín
samúðarkveðjur.
Hjörleifur Guttormsson.
Við Höskuldur kynntumst
undir berum himni. Það var í
unglingavinnu við skurðgröft og
að fjarlægja grjót í Grafarholti.
Á þeim aldri er margt að gerjast
og ungir strákar geta fundið
upp á ýmsu til þess vekja á sér
athygli eða beina spjótum sínum
að öðrum. Þeir voru líka misvel
fallnir til vinnu. Sumir slógu
slöku við þegar enginn sá til en
grófu eins og þeir ættu lífið að
leysa ef verkstjórinn birtist. Við
Höskuldur vorum í þeim hópi
sem studdi sig þá við skófluna
og gaf sér tíma til þess spjalla.
Það voru flokkadrættir á ýmsa
vegu en við vorum alltaf sam-
mála um hvað væri „rétt“ og
„rangt“. Þarna tengdumst við
órjúfandi vináttuböndum.
Við fylgdumst svo að í skóla
lengi vel, í Gagnfræðaskóla
Austurbæjar og Menntaskólan-
um í Reykjavík. Við hittumst
iðulega á heimili hvor annars og
fórum snemma að spila brids
með góðum félögum okkar. Við
rifjuðum líka seinna upp að við
stóðum að stofnun unglinga-
stúku á menntaskólárunum og
lentum í fyrirsvari fyrir henni.
Stúkan lagðist reyndar af árið
sem við tókum stúdentspróf
enda vorum við uppteknir af
náminu.
Eftir að menntaskólanámi
lauk fór Höskuldur í Háskóla Ís-
lands og hélt áfram að ganga á
fjöll en ég hélt út í heim til þess
að glíma við óvissuna.
Það liðu tíu ár og við hittumst
sjaldan en skrifuðumst reglu-
lega á. Við bridsfélagarnir tók-
um aftur upp þráðinn frá
menntaskólaárunum og hitt-
umst við fjölmörg önnur tæki-
færi.
Leiðir okkar Höskulds lágu
líka saman í starfi á ýmsan hátt.
Ég vann talsvert fyrir þó
nokkra ráðherra og svo er fjöl-
margt sem Háskólinn þarf að
sækja til ráðuneyta eða hafa
samráð um.
Eitt mál stendur þar upp úr,
„lyklamálið“ svonefnda. Hinn 4.
október 1984 hófust ein hörð-
ustu átök sem orðið hafa á ís-
lenskum vinnumarkaði með
verkfalli BSRB. Tveir húsverðir
í HÍ voru í BSRB og verkfalls-
verðir stóðu við lokaðar dyr
skólans. Í honum voru þá á
fimmta þúsund manns. Skólinn
var fjölmennasti vinnustaður
landsins. Hvaða hagsmunir voru
í húfi? Hvað var rétt og hvað
rangt? Mér fannst það skrýtið
réttlæti ef tveir menn ættu að
ráða meiru en sex þúsund. Svo
hlaupið sé langt yfir skammt
hélt ég því til streitu að ég
mætti sem yfirmaður opna
dyrnar.
Málið var fordæmislaust og
fór alla leið í hæstarétt. Þolend-
ur verkfalla höfðu fram að þessu
alltaf kiknað í hnjáliðunum þeg-
ar verkfalli lauk. Það var mér
mikill styrkur að hafa stuðning
Höskulds sem ráðuneytisstjóra
í því máli og það var dæmt okk-
ur í vil. Þetta var jafnstór sigur
og að hafa lagt óréttlætið að
velli í unglingavinnunni.
Fyrir 16 árum hélt ég aftur
utan en við hittumst öðru hverju
og bárum saman bækur okkar,
spiluðum og gengum saman úti.
Þess á milli var alltaf þráðlaust
samband.
Það er margs fleira að minn-
ast sem gefur lífinu gildi en
geymist okkar í milli.
Það er auðvitað sárt að þurfa
að kveðja Höskuld svo skyndi-
lega. Enginn veit hver annan
grefur en andinn lifir.
Hugur okkar Lísu dvelur full-
ur samúðar hjá Guðlaugu og
fjölskyldunni.
Guðmundur Magnússon.
Það fór ekki á milli mála að
Gulla vinkona okkar og kollega
var vel gift. Þegar við kynnt-
umst hinum hnarreista og reffi-
lega eiginmanni hennar sáum
við fljótt að þarna var á ferð
sannur herramaður sem var
ráðagóður og alltaf boðinn og
búinn að aðstoða ef þurfti. Að
auki kom í ljós að þessi gjörvi-
legi maður var mikill unnandi og
verndari náttúrunnar og var
hann langt á undan sinni samtíð
í að hreinsa umhverfið á leið
sinni um landið.
Það var gaman að ferðast með
Höskuldi. Hann var manna fróð-
astur og fór vel undirbúinn í all-
ar ferðir. Þá kom safn árbóka
Ferðafélags Íslands í góðar
þarfir. Hann kunni ógrynni af
sögum og unun var að hlusta á
hann segja frá.
Skemmtilegt var að fylgjast
með ferðafélögunum þegar þeir
„lentu“ í ættfræðingnum Hösk-
uldi: „Hverra manna ert þú?“ Þá
rakti hann garnirnar úr fólki og
hætti ekki fyrr en hann var bú-
inn að rekja fólk saman.
Þau hjónin voru samstiga,
gengu um fjöll og firnindi allan
ársins hring. Fóru jökla á
gönguskíðum og fræddi Hösk-
uldur samferðamenn sína um
það sem fyrir augu bar. Þau
hjónin stunduðu einnig svigskíði
hérlendis og erlendis. Norski
Þelamerkur-skíðastíllinn sem
Höskuldur tileinkaði sér vakti
sérstaka athygli og sagðist hann
hafa heyrt út undan sér ung-
lingana í brekkunni hrópa: „Sjá-
ið þið karlinn! Hann er eins og
afturgengin belja á skíðum.“ En
aldrei missti hann „kúlið“.
Höskuldur var sérlega mikill
húmoristi sem gaman var að
umgangast. Hann var ómissandi
á árshátíðunum og alltaf til í
tuskið. Einu sinni tók hann að
sér að vera leynigestur og dansa
fyrir okkur í strápilsi við mikinn
fögnuð viðstaddra.
Öðru sinni fannst honum þörf
á að kynna okkur borðsiði Land-
helgisgæslunnar. Hann upplýsti
okkur meðal annars um að aldr-
ei skyldu menn setjast þung-
lamalega niður við borð eða sitja
sperringslegir við borðið. Aldrei
sleikja á sér fingurna heldur
nota munnþurrku.
Þegar hann bauð okkur á vín-
kynningu sagði hann hins vegar:
„Þar sem þetta eruð þið þurfið
þið ekki að spýta.“ Hann var þá
búinn að fyrirgefa okkur (vonum
við) að hafa tæmt kristalskoní-
aksflöskuna góðu í silkibeðnum
sem hann ætlaði að opna við há-
tíðlegt tækifæri.
Þau hjón hafa alltaf verið
gestrisin og höfðingjar heim að
sækja.
Þau buðu okkur meðal annars
vikulega heim til að þjálfa okkur
í bridge-íþróttinni. Þar sýndi
Höskuldur einstaka þolinmæði
og þrautseigju við ráðgjöf og
kennslu.
Höskuldur fór að stunda golf
með konu sinni fyrir nokkrum
árum og var hann orðinn tölu-
vert lunkinn í þeirri íþrótt þótt
honum fyndist það alls ekki
sjálfum.
Við kveðjum góðan dreng og
vin með söknuði. Við erum viss-
ar um að hann tekur á móti okk-
ur síðar með Alvildu dingalinga-
ling … sem honum var tamt að
syngja fyrir okkur með tilþrif-
um.
Við vottum Gullu og fjölskyldu
okkar dýpstu samúð.
F.h. Fjallkvenna,
Anna K. Kristjánsdóttir,
Kalla Malmquist og Unnur
Guttormsdóttir.
Kæri vinur Höskuldur. Þér á
ég margt og mikið að þakka.
Takk fyrir samvinnuna, vinátt-
una, traustið og tryggðina. Takk
fyrir villidýrakvöldverði matar-
klúbbsins okkar, draugasögurn-
ar, aðventuhádegisverðinn með
Flóttamannaklúbbnum á
Kristnibrautinni, Sprengmóð
o.fl. o.fl.
Þó í okkar feðrafold
falli allt sem lifir
enginn getur mokað mold
minningarnar yfir.
(Bjarni Jónsson frá Gröf)
Elsku Gulla mín, synir og fjöl-
skyldur. Guð gefi ykkur styrk og
æðruleysi á erfiðum tímum.
Blessuð sé minning Höskuldar
Jónssonar.
Ingibjörg Björnsdóttir.
Kynni okkar Höskuldar hófust
fyrir rúmum 50 árum. Ég átti er-
indi í fjármálaráðuneytið og var
vísað til hans. Hann tók ljúf-
mannlega á móti mér og gekk frá
erindi mínu. Við fórum að spjalla
og kom þá í ljós að hann var
kvæntur náfrænku minni, Guð-
laugu Sveinbjarnardóttur, en við
erum systkinabörn, afi okkar var
Erlingur Filippusson grasalækn-
ir. Þarna var eins og fræjum
hefði verið sáð, fræjum sem
skutu rótum sem samtvinnuðust
og upp spratt huglæg rós, rós
vinskapar og væntumþykju, rós
sem aldrei felldi blöð eða laut
höfði.
Ófáar ferðirnar fórum við
saman, fjölskyldurnar, stuttar og
langar og fór afar vel á með öll-
um. Eins og flestum er kunnugt
um nutu þau Höskuldur og Gulla
útiverunnar og ferðalaga um
landið og leið varla sú helgi að
ekki var farið eitthvað til að full-
nægja þeirri þörf. Þau voru bæði
tvö hafsjór af fróðleik um landið
okkar og þekktu nær hverja þúfu
með nafni sem á leiðinni varð.
Flestum eru kunn störf Hösk-
uldar fyrir Ferðafélag Íslands,
þess sem hann var forseti fyrir,
og hversu annt honum var um
það félag og félagsskap.
Það lá ekkert fyrir Höskuldi
að kasta bolta eða sparka í en
laust fyrir 1970 höfðum við
nokkrir félagar komið okkur upp
skíðalyftum og smá skála í
Kóngsgili í Bláfjöllum, þar sem
við stunduðum skíðin stíft. Ég
hafði boðið þeim Höskuldi og
Gullu að vera með okkur í þessu
félagi sem við nefndum Eldborg
og tóku þau vel í það. Þarna var
komið sport sem tónaði svona
ljómandi vel við sumaráhugamál-
in. Þau voru fljót að ná góðum
tökum á skíðunum, bæði svig- og
gönguskíðum og krakkarnir líka.
Seinna lagðist þetta félag af en
gönguskíðunum héldu þau við,
auk þess að fara alloft til útlanda
á skíði.
Við byrjum að spila bridds
saman fyrir um 40 árum, fyrst
heimabridds, seinna var okkur
boðið að ganga í klúbb sem heitir
„Krummaklúbburinn“ 64 manna
félagsskapur sem kemur saman
nær einu sinni í viku yfir vetr-
armánuðina. Þessi félagsskapur
er mikil lífsfylling og hver einasti
félagi öðlingsdrengur.
Höskuldur fann sig vel í þess-
um félagsskap og mátti mikið
vera að ef hann mætti ekki.
Seinni árin spilaði hann og ég,
eða Sigtryggur Jónsson, við hann
með eldri borgurum, auk þess að
spila heima hjá honum eða
annarsstaðar, helst einu sinni í
viku.
Höskuldur hafði mikinn metn-
að fyrir öllu sem hann tók sér
fyrir hendur og vildi engum
bregðast.
Allir sem ég þekki og kynntust
Höskuldi bera honum vel söguna
og erum við öll þakklát að hafa
átt hann og þau bæði, Gullu og
hann, að vinum.
Ég er þess fullviss að Hösk-
uldur hefur átt yndislega heim-
komu og bíður fullur tilhlökkun-
ar við spilaborðið eftir okkur
félögum sínum að hefja leikinn.
Með tregablandinni tilhlökkun
að hitta vin minn aftur sendum
við Óla og fjölskylda okkar ein-
lægar samúðarkveðjur til Gullu
og fjölskyldu.
Elías V. Einarsson.
Kveðja frá
Krummaklúbbnum
Krummaklúbburinn er félags-
skapur „heldri“ bridgespilara
sem var stofnaður árið 1964 og
lifir enn góðu lífi. Þar hittast 60-
70 félagar nær vikulega yfir vet-
urinn til þess að keppa í bridge
og eiga saman góðar stundir.
Þessir fundir eru einstaklega
gefandi í frábærum félagsskap,
verða ekki metnir til fjár og eru
ávallt tilhlökkunarefni.
Í þessum hópi var Höskuldur
Jónsson sem kvaddur er hér í
dag. „Grand old man“ (án þess að
vera gamall!) með sitt hlýja og
virðulega yfirbragð og háttvísi.
Gjarnan var þó stutt í glettnina
og húmorinn þótt allar leikreglur
skyldi virða að fullu. Frábær fé-
lagi sem ævinlega var gaman að
spjalla við og mæta við græna
borðið.
Það verður skarð fyrir skildi
að hausti þegar Krummar koma
saman að nýju. Þar munu góðar
minningar um félaga Höskuld
svífa yfir vötnum þegar rifjuð
verða upp samskipti við hann.
Félagar í Krummaklúbbnum
þakka liðnar ánægjustundir með
Höskuldi og senda eiginkonu
hans og öðrum ástvinum sínar
einlægustu samúðarkveðjur.
Guðmundur Jóelsson,
Bjarni Ingvar Árnason.
3. maí árið 1989 markaði spor í
sögu FSu. Þetta var að vísu bara
miðvikudagur og skólahald lam-
að vegna verkfalls kennara. Að
kvöldi þessa dags hafði Höskuld-
ur Jónsson, þáverandi forstjóri
ÁTVR og forseti FÍ, boðað komu
sína við fjórða mann að Birkivöll-
um 22 á Selfossi. Erindið var að
keppa við Árna Sverri, húsa-
smíðakennara við FSu, og hans
lið í bridge. Þeir félagarnir höfðu
stundum áður tekið í spil í fjalla-
skálum FÍ, en nú skyldi sem sagt
fara fram formleg keppni í þess-
ari andans íþrótt.
Ég var svo lánsamur að vera
boðaður á Birkivellina þetta
kvöld ásamt Evu og Tobba, en
við áttum það öll sameiginlegt að
starfa með Árna Sverri á þessum
árum við FSu. Með Höskuldi
voru í för Elli vert, Pétur Guð-
mundsson, sem á þessum tíma
var formaður bygginganefndar
FÍ, og Bergþór Kárason, skála-
vörður FÍ.
Skemmst er frá því að segja að
við Flóamenn sýndum af okkur
gestrisni og sneri Höskuldur sig-
urreifur með sitt lið í höfuðstað-
inn að aflokinni keppni.
Þetta varð upphaf að misseris-
legum viðburði í sögu FSu. Til að
byrja með gengu bridgesveitirn-
ar, sem áttust við á hálfs árs
fresti í 31 ár, undir nöfnunum
Sveit ÁTVR og Sveit FSu, en
fljótlega fóru piltarnir af höfuð-
borgarsvæðinu að kalla okkur
hina Tapsára Flóamenn, en Árni
Sverrir launaði þeim lambið gráa
og nefndi þá Hyski Höskuldar,
sem hefði þó frekar átt að vera
Hyski Höskulds, því sveitarfor-
ingi þeirra vildi fremur nota það
eignarfallsform á skírnarnafni
sínu, eins og glöggt má sjá á
nafngift skála FÍ við Hrafntinnu-
sker.
Eins og áður var sagt var spil-
að vor og haust og fóru keppnir
að vori jafnan fram í byggð, en á
haustin var gjarnan spilað í
Landmannalaugum eða í Hrafn-
SJÁ SÍÐU 18