Morgunblaðið - 02.11.2020, Side 20

20 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ MÁNUDAGUR 2. NÓVEMBER 2020
✝ Sigurður Hall-ur Sigurðsson
fæddist á Hvamms-
tanga 11. febrúar
1967. Hann lést á
heimili sínu í
Reykjavík 23. októ-
ber 2020.
Sigurður Hallur
var annað barn
foreldra sinna, Sig-
urðar Sigurðs-
sonar, f. 1. ágúst
1932, d. 20. maí 2011, og Ásu
Guðmundsdóttur, f. 17. sept-
ember 1933. Bróðir Sigurðar
Halls er Guðmundur, f. 13.
mars 1955, maki Guðmundar er
Jónína Sigurðardóttir f. 20.
ágúst 1956.
Sigurður Hallur lætur eftir
sig eiginkonu, Stellu Stein-
grímsdóttur, f. 9. nóvember
til Reykjavíkur með eiginkonu
og börnum árið 2006.
Hann hóf ungur störf í brú-
arflokki Vegagerðarinnar og
lærði til húsasmíðameistara í
Iðnskóla Reykjavíkur. Sigurður
Hallur starfaði alla tíð við brú-
arvinnu hjá Vegagerðinni.
Fyrst undir stjórn afa síns,
Guðmundar Gíslasonar, og síð-
ar sem verkstjóri hjá Guð-
mundi Sigurðssyni uns hann
tók við sem brúarsmiður
flokksins árið 2011. Í sept-
ember 2019 tók hann svo við
sem yfirmaður vinnuflokka
Vegagerðarinnar.
Sigurður Hallur starfaði
einnig í samninganefnd ríkis-
starfsmanna um nokkurt skeið
og var virkur félagi í frímúr-
arareglunni.
Útför Sigurðar Halls fer
fram frá Bústaðakirkju í dag,
2. nóvember 2020, klukkan 13.
Vegna aðstæðna verða aðeins
nánustu aðstandendur við-
staddir, en streymt verður frá
athöfninni á vefsíðu Sonik:
Sonik.is/hallur
1965. Foreldrar
hennar eru Stein-
grímur Leifsson, f.
28. apríl 1943, d.
29. nóvember 2015,
og Björg Ingólfs-
dóttir, f. 20. ágúst
1947. Börn Sig-
urðar Halls og
Stellu eru: 1) Eva
Björg, f. 19. októ-
ber 1985, eigin-
maður hennar er
Jón Viðar Hreinsson, f. 5. júní
1992. Börn þeirra eru Tristan
Máni, Dagur Örn og Arnar Þór.
2) Sigurður Örn, f. 8. október
1993, unnusta hans er Sara Rut
Kristbjarnardóttir, f. 29. janúar
1994.
Sigurður Hallur ólst upp á
Hvammstanga og bjó þar sín
fyrstu hjúskaparár en fluttist
Það var mikil sorgarfrétt að
heyra að Hallur væri dáinn.
Við vissum að hann var að
berjast við krabbamein, en
hann var bara þessi týpa sem
maður var viss um að myndi
vinna, alltaf sterkur og jákvæð-
ur.
Við vorum heimalningar
hvort heima hjá öðru. Ólumst
upp saman öll frændsystkinin á
Hvammstanga. Við eigum svo
margar minningar saman, þær
sem fyrst koma upp í hugann
tengjast einhverju stússi með
afa, oftast tengt kindunum, það
var eitthvað sem við bæði höfð-
um mjög gaman af.
Seinna meir bjuggum við
tímabundið saman í Reykjavík,
þá var Hjalti kominn inn í
myndina og þið náðuð svo vel
saman, þið deilduð sömu áhuga-
málum og áttuð margt sameig-
inlegt.
Seinna fjarlægðumst við eins
og gengur, með okkar fjölskyld-
ur, sitt í hvoru landinu. En það
var alltaf gaman þegar við hitt-
umst, við vorum í sambandi á
Facebook og ég fékk reglulega
fréttir af Halli og fólkinu hans
frá mömmu og Ásu.
Elsku Ása, Stella, Eva, Siggi,
Gúndi og fjölskyldur, hugur
okkar er hjá ykkur á þessum
erfiðu tímum.
Minningin um góðan mann
lifir.
Deyr fé,
deyja frændur,
deyr sjálfur ið sama.
En orðstír deyr aldregi
hveim er sér góðan getur.
(Úr Hávamálum.)
Guðrún, Hjalti og fjölskylda.
Hallur var enginn venjulegur
frændi, hann var nokkurs konar
eldri bróðir. Fyrsta árið mitt
bjuggum við heima hjá afa og
ömmu og alla tíð eftir það var
ég nánast daglegur gestur í
Mánagarði þar sem komið var
við á leið heim úr skóla eða hve-
nær sem var. Þar var hægt að
hlusta á plöturnar og lesa bæk-
urnar hans Halls ásamt ýmsu
fleira. Fyrsti laxinn var veiddur
undir leiðsögn hans og afa í
Tjarnaránni, fyrstu 18 holurnar
voru undir leiðsögn Halls löngu
síðar á Kormáksmótinu. Þá kom
þolinmæði hans ekki síst í ljós
gagnvart byrjandanum sem
hitti ekki alltaf og hafði ábyggi-
lega ekki góð áhrif á hans leik
þar sem stefnt var á sigur. Því
var tekið með bros á vör.
Allt sem hann tók sér fyrir
hendur var gert af alúð og elju-
semi og vandvirkni hans var
engu lík, hvort sem var í leik
eða starfi. Hann var afburða-
veiðimaður. Í minningunni eru
margar heimsóknir í Mánagarð
þegar Hallur og afi voru mættir
heim að lokinni vel heppnaðri
veiðiferð og tugum laxa var rað-
að á flötina. Þegar komið var
nóg í veiðinni var stöngin lögð á
hilluna og þá sneri hann sér að
golfinu. Að loknum löngum
vinnudegi í brúarvinnu spiluðu
félagarnir golf á kvöldin, nokkr-
um árum síðar var hann kominn
með lága forgjöf, fyrirliði Vega-
gerðarmanna í golfmótum og
áttu þau Stella frábæra tíma
saman þar.
Hallur og Stella. Stella flutt-
ist til Hvammstanga sem stærð-
fræðikennari þegar ég var á síð-
asta ári í grunnskóla. Árið eftir
voru þau flutt saman og hafa
verið nefnd í sömu andrá síðan.
Þau hafa síðan eignast dásam-
lega og samheldna fjölskyldu
sem hefur misst svo mikið, fjöl-
skylduföður og afa.
Við bundumst ekki bara nán-
um fjölskylduböndum. Frá því
ég kom til starfa til Vegagerð-
arinnar höfum við unnið saman
að fjölmörgum verkefnum.
Hallur varði allri sinni starfsævi
hjá Vegagerðinni, sem smiður,
verkstjóri og tók svo við brúar-
flokknum. Árið áður en hann
veiktist kom hann svo til starfa í
Borgartúnið og hafði yfirum-
sjón með vinnuflokkum Vega-
gerðarinnar. Hallur var alltaf
búinn að hugsa nokkur skref
fram í tímann. Við skipulagn-
ingu flókinna verka við krefj-
andi aðstæður kom honum
sjaldnast eitthvað á óvart. Hann
gerði miklar kröfur til sjálfs sín
varðandi allan undirbúning og
hafði mikinn metnað fyrir vel
unnu verki. Hann var jafningi
okkar tæknimannanna og held
ég að hann hefði blómstrað
næstu árin í nýju hlutverki þar
sem hæfni hans og þekking
fengi að njóta sín til fulls. Við
leituðum ráða hjá honum, á
hann var hlustað og honum
treyst til krefjandi verka. Hvort
sem það var flókin steyputækni,
áætlanagerð eða bygging brúa á
methraða þegar hringvegurinn
hafði rofnað. Enda hafði Hallur
40 ára reynslu í brúarsmíði
þrátt fyrir ungan aldur. Missir
okkar sem vegagerðarmanna er
mikill, ekki einungis var hann
frábær vinnufélagi heldur var
verkþekking hans einstök.
Það er sárt að sjá á bak góð-
um manni svo snemma, manni
sem hafði svo mikið að gefa en
minningin mun lifa. Stella, Eva
Björg, Siggi og fjölskyldur,
amma og pabbi, megi guð blessa
ykkur og styrkja í sorginni.
Valur.
Í kassettutækinu í bílnum hjá
Sigga löggu hljómaði lagið
„Traustur vinur“ sem var vin-
sælasta popplagið á þessum
tíma. Við vorum á leiðinni til
Blönduóss á unglingaball. Pabbi
Halls var að sinna skyldustörf-
um og við fengum að fljóta með.
Í hugum okkar hljómar nú lagið
um leið og við minnumst æsku-
vinar okkar sem er fallinn frá
allt of snemma.
Við fylgdumst að frá unga
aldri, börn alin upp við sömu
götu í sama þorpi þar sem við
lékum okkur á björtum sumar-
kvöldum. Svo urðum við ung-
lingar með öllu sem því fylgdi
og straumar og stefnur heims-
ins náðu til okkar. Eitt kvöldið
gerðumst við meira að segja
pönkarar, þegar Ebba hans
Hafsteins kennara klippti okkur
eftir nýjustu tísku. Í næstu
Reykjavíkurferð var svo keypt-
ur grænn hermannajakki í
Vinnufatabúðinni og þá var
þetta komið. Pönkið hafði hafið
innreið sína á Hvammstanga.
Hallur og hinir strákarnir í
grænum hermannajökkum með
sígarettu í munnvikinu á mót-
orhjólunum. Hallur hætti
reyndar fljótlega að reykja, það
átti ekki við hann.
Hallur vissi alltaf hvað hann
ætlaði að verða þegar hann yrði
stór, hann vildi verða brúar-
smiður eins og afi hans og stóri
bróðir. Hann byrjaði líka
snemma að vinna í brúarvinnu-
flokknum og fljótlega fylgdu
fleiri vinir okkar í kjölfarið.
Þegar þeir komu heim aðra
hverja helgi á sumrin var farið á
rúntinn og Hallur sagði okkur
skemmtisögur af hinum strák-
unum, enda máttum við ekki
missa af neinu.
Þegar fullorðinslífið tók við
urðu fundirnir færri en alltaf
var fylgst með úr fjarlægð, allt-
af þessi hlýja og væntumþykja.
Svo komu fréttir um veikindi
Halls eins og þruma úr heið-
skíru lofti. Nýlega hittumst við
og áttum saman yndislega
kvöldstund sem fer nú í höll
minninganna.
Til Halls
Ef lífið væri
18 holu golfhringur
hefðir þú spilað undir pari
farið holu í höggi
fengið örn
og fugl.
Því hefði verið réttlátt
að þú kæri vinur
fengir að spila allan hringinn.
Hugur okkar er hjá Stellu,
börnunum tveimur og barna-
börnum. Og hugur okkar er hjá
elsku Ásu sem sér á eftir yngri
syni sínum. Traustur vinur er
genginn.
Eygló, Eyrún og Hjördís.
Kæri vinur.
Þetta varð nöturlegur dagur
þegar ég fékk fréttirnar af þér.
Vinnuþrekið hvarf og ég lagðist
eiginlega í híði þann daginn,
hundarnir urðu varir við hve illa
mér leið og komu að hugga mig.
Um huga minn streymdu minn-
ingar um þig, hver annarri
betri. Góðar stundir á golfvell-
inum, í útlöndum og í vinnunni.
Mér er minnisstætt þegar okk-
ar kynni bar að þegar þú tókst
að þér verkstjórn á brúar-
flokknum hans bróður þíns.
Ákveðinn, vinnusiðferðið og
seiglan endurspeglaðist í öllu
sem þú tókst þér fyrir hendur.
Þegar við vorum að steypa gólf-
ið á Blöndu, þú fárveikur, dálít-
ið stressaður enda mátti ekkert
klikka, en þú stoppaðir ekki,
lést ekki deigan síga og neitaðir
algjörlega að hvíla þig. Varst
allan tímann á meðan steypan
var kláruð og það var ekki fyrr
en strákarnir ráku þig í bælið
að þú lést segjast. Daginn eftir
hélstu áfram eins og ekkert
hefði í skorist, samt ennþá las-
inn. Þær mörgu stundir sem við
sátum og skipulögðum verk í
þaula, hvernig best væri að
framkvæma hlutina, þá dáðist
maður oft að útsjónarseminni í
þér. Tryggðin við vinnustaðinn
var einstök, vildir láta verkin
tala og í stað þess að hanga inni
sem verkstjóri og klára alla
pappírsvinnuna sem því fylgdi
þá gerðir þú hana bara á kvöld-
in og fékkst aldrei greitt fyrir.
Betri golffélaga getur maður
ekki hugsað sér, ég man alltaf
þegar þú og Stella spiluðuð með
okkur Betu í fyrsta skipti. Þú
varst svo mikill herramaður,
hjálpaðir Betu stanslaust, hug-
hreystir hana þegar illa gekk og
varst alltaf fyrstur til hjálpar,
ég skammaðist mín og hugsaði
með mér að ég yrði að aðstoða
Betu meira heldur en ég hafði
gert hingað til. Svona lærir
maður góða siði. Þú varst mikill
keppnismaður, ástríðumaður í
golfi. Þegar við fórum saman í
golfferð til Costa Ballena og
ákváðum að hafa punktakeppni
alla ferðina, sá sem tapaði átti
að útvega bikar með þeirri
áletrun að siguvegarinn væri
betri í golfi. Aldrei fékk ég bik-
arinn en sættist á góða koníaks-
flösku í staðinn. Keppnisskapið
var svo mikið að þú gast ekki
viðurkennt að ég hefði verið
betri, enda varst þú miklu betri
í golfi en ég, bara óheppinn í
ferðinni. Þegar við fórum sex
saman til Danmerkur og spil-
uðum í viku á dönskum golfvelli,
elduðum sjálf, lékum og
skemmtum okkur saman. Það
var ógleymanleg ferð og líklega
besta golfferð sem ég hef farið í,
enda frábær félagsskapur. Fjöl-
skyldan var þér allt, afastrák-
arnir og börnin ykkar, ég öfund-
aði þig alltaf af afahlutverkinu
og skil fyrst núna hversu ynd-
islegt og gefandi það er. Ótrúleg
seigla í þér að fara bara fyrir
viku í ísbíltúr með afastrákana,
en þannig varstu, alltaf að gefa
af sjálfum þér, hugsa um aðra.
Maður fann það þegar maður
kynntist ykkur bræðrunum og
Stellu hversu heilsteypt þið er-
uð öll saman og vinátta ykkar er
mér og Betu ómetanleg.
Þín er sárt saknað bæði í
vinnu og leik. Minning þín mun
alltaf lifa í hjörtum okkar. Hvíl í
friði, kæri vinur.
Við sendum innilegar samúð-
arkveðjur til ykkar, kæra Stella
og fjölskylda.
Aron og Elísabet.
Á lífsleiðinni verða á vegi
manns fjölmargir ólíkir einstak-
lingar. Allur gangur er á hversu
kynnin vara lengi, rista djúpt
eða hversu samverustundirnar
eru margar. Halli og Stellu
kynntist ég fyrir fáum árum.
Þau miklir dýravinir og það
voru hundarnir okkar sem
leiddu okkur saman. Við, ásamt
fleira fólki, tilheyrðum svo opn-
um gönguhópi sem hittist reglu-
lega og gekk saman með
hundana sína. Gönguferðirnar
eru orðnar ansi margar. Sam-
verustundirnar orðnar að dýr-
mætum minningum um góðan
vin sem við syrgjum sárt.
Það þurfti ekki margar
gönguferðir til að átta sig á því
að Hallur var einstakur maður.
Hann hafði þægilega nærveru
og við mannfólkið ekki síður en
hundarnir löðuðumst að honum.
Í göngunum voru Hallur og
Kókó oftar en ekki fremstir í
flokki; enda báðir léttir í spori
og kvikir í hreyfingum. Hallur
var góður göngufélagi. Um-
ræðuefnin skorti ekki; lífið og
tilveran í allri sinni dýrð var
óþrjótandi uppspretta sam-
ræðna. Hallur var mikill fjöl-
skyldumaður. Stella, börnin,
tengdabörnin og barnabörnin,
ásamt honum Kókó, áttu hug
hans allan. Hann var örugglega
draumasonur sérhverrar móð-
ur. Traust, fegurð og heilindi
koma upp í hugann þegar ég
minnist Halls. Hann lifði fal-
legu, innihaldsríku og skemmti-
legu lífi með sínu fólki. Eitt
áhugamála þeirra hjóna var
golfið. Á sumardögum mættu
þau snemma í morgungönguna
með Kókó og svo beið golfvöll-
urinn með öllum sínum 18 hol-
um. Þegar heim kom var svo
farinn annar hringur með Kókó.
Fjölskyldumaturinn var líka á
sínum stað og eitthvað olli því
að bíllinn hans var líka alltaf
hreinn. Snyrtimennskan, at-
hafnasemin og dugnaðurinn
leyndu sér ekki. Stella og Hall-
ur, Hallur og Stella. Þau í golfi;
hérlendis eða erlendis, þau á
tónleikum með Elton John, þau
að ganga með Kókó og þau með
börnin, tengdabörnin og barna-
börnin. Þau svo samstiga í líf-
inu, svo falleg hjón og lánsöm.
En svo breyttist allt og það dró
ský fyrir sólu.
Í tæpt ár barðist Hallur við
krabbameinið og hann barðist
ekki einn. Hann sagði að Stella
væri kletturinn sinn og saman
sýndu þau aðdáunarverðan
styrk og kjark. Hallur auðgaði
líf þess fólks sem þekkti hann
og hans verður sárt saknað.
Missir Stellu og fjölskyldunnar
allrar er meiri er orð fá lýst.
Megi allar góðu minningarnar
styrkja þau og styðja.
Guð blessi og varðveiti minn-
ingu Halls.
María Solveig Héðinsdóttir.
Neistinn er slokknaður. Sig-
urður Hallur Sigurðsson er all-
ur, aðeins 53 ára. Hallur var
sérstakur maður, alltaf rólegur
og vel hugsandi.
Kynni okkar Halls urðu í
veiðiferð í Miðfjarðará. Ég og
félagi minn lentum í veiðihópi
með mönnum frá Hvamms-
tanga. Þeir voru Siggi, faðir
Halls, og Kalli, við félagarnir
gátum ekki fengið betri veiði-
félaga. Félagi minn Jón Kaldal,
Siggi og Kalli eru látnir og nú
kveður Hallur. Um 20 ára tíma-
bil veiddum við í ýmsum veiði-
ám. Það var ómetanlegt að
kynnast slíkum öðlingum. Vin-
átta okkar var sérstök öll þessi
ár.
Með þessum fátæklegu orð-
um kveð ég veiðifélaga minn
Sigurð Hall Sigurðsson og góð-
an vin sem kenndi mér leynd-
armál í veiði.
Lífið óskiljanlegt er
enginn veit ævi manns
fyrr en öll er.
Stella mín, það er sárt að
missa ástvin, en minningar ylja.
Ég votta þér og börnum ykkar
hluttekningu á sorgarstund.
Ykkur styrki góður Guð.
Jón Róbert Karlsson.
Það var á sólríkum sumar-
degi fyrir rúmum átta árum að
ég varð þeirrar gæfu aðnjótandi
að hitta Hall fyrst, á mínum
fyrsta vinnudegi fyrir Vega-
gerðina. Þarna var ég mætt, nýi
yfirmaðurinn hans, nýútskrifuð
og alveg blaut á bak við eyrun.
Ég get rétt ímyndað mér að það
hafi ekki verið auðvelt, stórt og
flókið verkefni var fram undan
og mikið í húfi. Hallur hafði
stuttu áður tekið formlega við
verkstjórn vinnuflokksins af
bróður sínum og hafði mikinn
metnað fyrir verkefnunum fram
undan. Það voru því krefjandi
fyrstu mánuðirnir, ég þurfti að
læra bókstaflega allt og á sama
tíma vorum við að þróa nýtt
verklag við að nota slitsterka
steypu í slitlag á brúm, fyrsta
verkefnið af mörgum. Með mik-
illi eljusemi tókst okkur að skila
góðu verki sem var grunnurinn
að öllum þeim verkum sem á
eftir komu, enda fáir sem leggja
jafn hart að sér við vinnu og
Hallur gerði.
Í vinnunni heyrðumst við í
síma oft á dag og saman ferð-
uðumst við um allt Ísland við að
skoða brýr sem þurfti að laga.
Það voru langir dagar en
skemmtilegir og mikið talað.
Stundum tókumst við á um póli-
tík og samfélagsmál, enda bæði
blóðheit með miklar skoðanir.
Það gátu orðið læti en með tím-
anum urðum við sammála um að
vera ósammála, við vorum á
sömu blaðsíðu í flestu öðru sem
skipti máli.
Á ferð okkar um landið og í
krefjandi verkefnum lentum við
endrum og eins í erfiðum að-
stæðum. Ég segi oft að Hallur
hafi nokkrum sinnum bjargað
lífi mínu. Fyrsta skiptið var
þegar þrjóskur hitti þrjóskari
og við enduðum á að fjúka út af
veginum í Langadal. Hallur
stýrði bílnum pollrólegur út af
veginum og við sluppum ómeidd
með óskemmdan bíl. Seinna,
þegar ég upplifði eina af mínum
erfiðustu stundum, var Hallur
til staðar og passaði að allt færi
vel. Fyrir það verð ég honum
ævinlega þakklát.
Eftir Hall liggja fjöldamörg
verk um allt land. Öll hafa þau
skilað samfélaginu betri og
öruggari mannvirkjum, mismik-
ið í húfi en öll mikilvæg á sinn
einstaka hátt. Verkin öll unnin
af fagmennsku og með það að
leiðarljósi að standa eins lengi
og mögulegt er fyrir þá fjár-
muni sem voru í boði hverju
sinni. Það er því mikill missir
fyrir okkur öll að fagþekkingar,
reynslu og handverks Halls nýt-
ur ekki lengur við. Það er skarð
sem verður erfitt að fylla.
Það er rétt rúmlega ár síðan
hann tók síðast á móti mér í
græna vinnuskúrnum, með
hvíta hjálminn í vinnubuxunum
með axlaböndin. Að klára sitt
síðasta verk sem verkstjóri áður
en hann tæki við nýju starfi sem
Sigurður Hallur
Sigurðsson
Ástkær sonur minn, bróðir okkar, frændi og
mágur,
ÖRN THORS,
varð bráðkvaddur á heimili sínu 13.
október. Útförin fer fram frá Langholtskirkju
mánudaginn 2. nóvember klukkan 15.
Aðeins allra nánustu aðstandendur mega vera viðstaddir
athöfnina. Streymt verður á slóðinni:
https://youtu.be/VGr5YBj3KeI.
Svanhildur J. Thors Örn Oddgeirsson
Lára Thors
Iðunn Thors Jakob Hagedorn-Olsen
Jóna Thors
Svanhildur Thors James M. Fletcher
börn og barnabörn