Morgunblaðið - 11.12.2020, Síða 23

MINNINGAR 23
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 11. DESEMBER 2020
þetta með stæl og á kveðjustund
þakka ég henni fyrir það.
Heimili Öldu og Egils, sem
alltaf stóð öllum opið, var eigin-
lega hálfgerð umferðarmiðstöð
og ætíð glatt á hjalla og ekki stóð
nú á veitingum hvenær sem var.
Minnisstæðir eru morgnarnir
þegar vinkonur hennar og ná-
grannar mættu í kaffisopann til
að fara yfir helstu fréttir úr bæn-
um, þá var nú ekki töluð vitleys-
an. Margs er að minnast.
Kæra tengdamóðir. Ég kveð
þig hinsta sinn með ljúfa endur-
minningu um okkar samferð og
þakklæti fyrir allt og allt og læt
hér að lokum síðasta erindi úr
ljóði eftir afabróður minn Karl
Halldórsson og geri hans orð að
mínum.
Nú skín þér úr vestrinu síðdegissól,
í svip þínum geislarnir ljóma.
Og andvarinn flytur frá alveldisstól
að eyrum þér fegurstu hljóma.
En þakklátir hugir frá langferðaleið
þín leita í minningum sínum,
svo ævikvöld verði þér hugljúf og heið
og hlýtt yfir veginum þínum.
Farðu vel inn í sumarlandið.
Þinn tengdasonur,
Lárus Sighvatsson.
Elsku Alda amma mín. Ég átta
mig ekki á að þú sért farin. Ég
man þegar við heyrðumst í fyrri
kórónubylgjunni að þú baðst mig
að lofa að koma ekki frá útlönd-
um í jarðarförina ef ske kynni að
þú kveddir áður en ég flytti til
baka. Þú ætlaðir að semja við
konunnar að gefa mér kaffi þegar
ég kæmi heim. Ég lofaði því gegn
því að þú kæmir þá í heimsókn
sem andi. Við hlógum hátt og
innilega að þessum plönum okkar
enda töldum við að við værum
alls ekki að tala um eitthvað sem
myndi í raun gerast. Þú stefndir
ótrauð í 100 árin og ég ætlaði nú
aldrei að dvelja svo lengi erlend-
is. Seinast þegar við töluðum
saman var engin svona umræða í
kortunum heldur skildum við
með þeim orðum að við sæjumst
um jólin. Ó hve rangt við höfðum
fyrir okkur. Ég mun aldrei aftur
upplifa knúsið þitt og þúsund
kossa á kinn aftur, hlátur þinn og
sögustundirnar.
Ó amma mín, ég á svo óteljandi
minningar um samverustundir
okkar. Minningar fullar af ást,
gleði og hlátri. Þú og ég við eld-
húsborðið langt fram eftir nóttu,
þú að sauma, ég að læra, og töl-
uðum út í eitt um allt og ekki
neitt. Til eru óteljandi dæmi um
hve frábær þú varst, hugulsöm
og lausnamiðuð með eindæmum,
sást alltaf jákvæðu hliðina.
Þegar maður lenti í veseni
fékk maður ekki skammir sem
áttu vissulega stundum rétt á sér
heldur sástu spaugilegu hliðina
og þann lærdóm sem draga
mátti.
Þú varst líka einhver almesta
karlremba sem til var en á
dásamlegan hátt. Til dæmis þeg-
ar ég var að taka til í eldhúsinu
eftir mat á meðan þið Maggi vor-
uð í hrókasamræðum inni í stofu
og ég kalla á hann og bið hann að
athuga með þvottavélina. Þú kall-
aðir til baka: „Láttu okkur Magn-
ús í friði, við erum að tala saman,
þú kíkir á þvottavélina þegar þú
ert búin,“ og svo hlóguð þið mik-
ið.
Að skrifa um þig í þátíð er svo
rangt, svo erfitt, ég er búin að
gráta svo mikið að ég get varla
meir og ég sakna þín svo að mig
verkjar í hjartað af sorg. Hvernig
á ég að halda áfram án þín elsku
amma mín? þú skilur eftir stórt
gat í lífinu sem mun aldrei gróa.
Ég trúi því að núna hafir þú fund-
ið afa hinum megin við sjóndeild-
arhringinn og nú séuð þið í Hóla-
kirkjuturni að endurupplifa
ykkar fyrstu rómantísku stund,
stund sem nú varir inn í eilífðina.
Ég sé ykkur svo þegar mín stund
kemur.
Þá verður sko faðmast og hleg-
ið dátt alla daga. Sú ást og um-
hyggja sem þið gáfuð hvort öðru
er okkur öllum fyrirmynd og
neisti sem lýsir fyrir okkur öll.
Þótt ég sé eigingjörn og sár yfir
að þið séuð farin frá mér sam-
gleðst ég ykkur af öllu hjarta að
vera loksins saman á ný.
Amma, ég elska þig svo mikið
að orð fá því ekki lýst og þótt þú
sért sofnuð svefninum langa mun
minning þín lifa í hjörtum okkar
sem eftir standa. Ég mun sakna
þín alla tíð.
Þú gafst mér svo mikið. Að
launum skal ég halda gleðinni á
lofti þótt aldrei muni ég ná að
gera það með sama glæsileika og
þú.
Ó elsku Alda amma mín
Ég trúi því ei
að ég sjái þig ei meir.
Þögnin tekin við
er guð gaf þér grið.
En hlátur þinn mun í huganum hljóma
löngu eftir að kirkjuklukkurnar hætta
að óma.
Þín
Oddný Alda.
Alda amma okkar var ein af
þessum ömmum sem allir óska
sér að eiga. Það var mikil gæfa að
fá að vera oft hjá Öldu ömmu og
Agli afa á Króknum sem börn,
enda bæði tvö með eindæmum
barngóð, óendanlega þolinmóð og
einstaklega örlát á ástina. Þær
voru tíðar ferðirnar yfir Holta-
vörðuheiðina og Vatnsskarðið og
alltaf hlökkuðum við jafnmikið til
þegar lagt var af stað norður.
Loksins þegar á Bárustíginn var
komið var ósjaldan tekið á móti
okkur með kakói og pönnukök-
um.
Alda amma var einstök fyrir-
mynd. Hún var ekki langskóla-
gengin og fannst manni stundum
sem henni leiddist að hafa ekki
fengið tækifæri til að sitja lengur
á skólabekk.
Hins vegar lét hún það ekki
aftra sér, enda einstaklega dug-
leg og einbeitt kona. Hún var
saumakona, og saumaði oft langt
fram á nótt, og byrjaði aftur eld-
snemma, hún virtist varla þurfa
að sofa.
Hún lagði sig alla fram í hverju
því sem hún tók sér fyrir hendur
og var víðlesin á eigin spýtur.
Henni þótti gaman að skrafa um
hvort sem var – heimsmálin eða
dægurmálin, og naut þess mikið
að hafa fólk í kringum sig. Enda
var eldhúsið hennar ömmu alltaf
fullt af gestum sem komu og sátu
klukkustundum saman til að
ræða málin meðan kaffikannan
var látin vinna á fullu.
Hún lagði líka mikla áherslu á
það við okkur að við legðum okk-
ur öll fram hvort sem var á skóla-
bekk eða við vinnu og samgladd-
ist innilega þegar vel gekk. Hún
var alltaf tilbúin að hlusta á sorg-
ir barnabarnanna hvort sem það
var vegna þess að systkinin höfðu
ekki hegðað sér eins og hinum
systkinunum fannst hæfa eða
þegar misst var af síðustu köku-
sneiðinni ofan í annan maga. Að
missa af síðustu kökusneiðinni
hennar ömmu var reyndar nokk-
uð sem dró fram tár hjá barna-
börnum hennar langt fram á full-
orðinsár.
Alda amma hafði sterka rétt-
lætiskennd. Hún var sein til að
reiðast nema þegar henni þótti
sem óréttlæti hefði viðgengist.
En hún reiddist aldrei við okkur
barnabörnin, og vildi innræta
okkur að reyna að hafa stjórn á
skapi okkar og leysa úr deilumál-
um með huganum frekar en
hjartanu.
Það tæki langan tíma að lista
upp alla kosti Öldu ömmu og allt
það sem við eigum eftir að sakna
nú þegar hún er farin. En við eig-
um góðu minningarnar um tak-
markalausa ást og umhyggju
ömmu okkar og njótum þess
óspart að hafa fengið að eiga
hana að.
Örlátari manneskju er vart að
finna. Vonandi munum við geta
heiðrað Öldu ömmu með því að
taka hana okkur til fyrirmyndar
og sýna ástvinum okkar og um-
hverfi þótt ekki væri nema lítinn
hluta af því örlæti sem hana ein-
kenndi.
Anna Katrín og
Bjarni Jóhann.
Elsku amma okkar, við þökk-
um þér fyrir allar dásamlegu
stundirnar okkar saman. Það er
okkur einstakur heiður að hafa
átt þig sem ömmu enda varstu sú
besta. Varst einstaklega úrræða-
góð, ljúf og kát með smitandi
hlátur. Þú varst alltaf til staðar
fyrir okkur, alveg sama hvað
bjátaði á, heimili þitt stóð okkur
alltaf opið. Minningar sem við
eigum með þér eru endalausar og
munu þær ylja okkur jafnt á
köldum vetrarkvöldum sem heit-
um sumardögum. Til dæmis
hvernig þú varst alltaf til í að
spila Svarta-Pétur við Bjarneyju
Önnu þar sem þið hlóguð svo hátt
að það bergmálaði um allan bæ.
Einstakt samband ykkar Egils
þar sem þið töluðuð hvort við
annað eins og hörðustu sjómenn,
alveg sama hvað Egill reyndi að
hneyksla þig þá hlóstu bara og
gafst honum ekkert eftir, og
hvernig þið Elín Ásta náðuð sam-
an sem trúnaðarvinkonur, skipt-
ust á persónulegum sögum og
deilduð ráðum.
Þú varst snillingur í eldhúsinu
enda eldaðir þú fyrir margan
manninn um ævina og var púð-
ursykurstertan þín alveg einstök
ásamt vöfflunum sem þú galdrað-
ir fram á núll-einni. Alveg sama
hve margir voru á heimilinu fór
enginn svangur í burtu og alltaf
bauðst þú upp á hressingu fyrir
svefninn þegar við gistum svo við
myndum ekki vakna svöng um
miðja nótt.
Þú varst okkur svo mikið
meira en bara amma, þú varst
vinkona, hjúkrunarkona,
skemmtikraftur og fyrirmynd.
Þú kenndir okkur að takast á við
lífið með því að láta erfiðleikana
ekki buga okkur og brosa í gegn-
um tárin. Vera almennt góð og
dæma ekki bókina eftir kápunni.
Þú varst saumakona og algjör
snillingur í faginu. Vinsælasta
saumakonan í bænum og fylgdi
því mikill hamagangur þar sem
þú saumaðir heima í eldhúsinu.
Alltaf nóg að gera en samt gafstu
þér tíma í að sauma á okkur jóla-
fötin sem þú gafst okkur svo við
myndum ekki enda í jólakettin-
um, úr varð sígild jólahefð þar
sem jólin hófust ekki fyrr en allir
voru búnir að opna gjafirnar frá
ykkur afa og klæða sig í nýja
dressið. Öll fötin saumaðir þú eft-
ir minni sem klikkaði aldrei og
smellpössuðu þau í hvert sinn.
Svo kom að því að þú hættir að
gefa okkur jóladressið enda
stækkuðum við hægar með aldr-
inum en áfram hélt hefðin að
opna gjafirnar ykkar fyrst, á
slaginu sex við fyrsta kirkju-
klukknahljóminn.
Elsku hjartans amma, við
þökkum þér fyrir öll árin sem við
fengum þig, alla ástina sem þú
gafst okkur og þökkum fyrir að
börnin okkar allra urðu svo hepp-
in að ná að kynnast þér. Þú vaktir
yfir okkur og hjúkraðir þegar við
vorum börn en nú vakir þú yfir
okkur frá himnum ásamt Agli
afa. Sofðu rótt fagri engillinn
okkar og knúsaðu hann afa frá
okkur þegar þú vaknar við sól að
morgni við hlið hans. Við elskum
þig af öllu hjarta og munum halda
minningunni á lofti um ókomna
tíð.
Því skal minning þakklát skína,
því skal blessa liðið gengi:
að hafa öðlast alla þína
ást og fegurð svona lengi
(Daníel Tómasson frá Kollsá)
Þín barnabörn,
Egill Þórir, Elín Ásta
og Bjarney Anna
Bjarnabörn.
 Fleiri minningargreinar
um Öldu Vilhjálmsdóttur bíða
birtingar og munu birtast í
blaðinu næstu daga.
✝ Örn Aanes vél-stjóri fæddist í
Vestmannaeyjum
18. nóvember 1932.
Hann lést á Líknar-
deild Landspítalans
í Kópavogi 3. des-
ember 2020.
Foreldrar hans
voru Bjarney Ragn-
heiður Jónsdóttir,
frá Þrúðvangi, f.
4.12. 1905, d. 9.11.
2006 og Arthur Emil Aanes, f.
3.9. 1903, d. 2.11. 1988.
Systkini sammæðra eru: Guð-
jón Emil Aanes, f. 24.7 1930, d.
8.5. 1983, Óli Haukur, f. 16.10.
1935, d. 22.1. 1937, Hólmfríður, f.
24.2. 1940 og Gerður Guðríður, f.
27.12. 1944, Sigurðarbörn.
Systkini samfeðra eru: Sigrún,
f. 15.5. 1938, d. 14.12. 2003,
Gunnar, f. 30.10. 1939 og Rann-
veig, f. 25.7. 1942.
Fyrri eiginkona Arnar var
Guðrún Sveindís María Halldórs-
dóttir, f. 19.7. 1933, d. 21.7. 2010.
Börn þeirra eru: A) Kristinn Jón,
f. 4.8. 1960, eiginkona hans er
Ekaterina, f. 28.8. 1962. Dóttir
Kristins er Dís Bjarney, f. 28.9.
1990, börn hennar eru Kristinn
Reimar og Sigurður Ernir. Dótt-
ir Ekaterinu er Olesya, f. 13.1.
ir hennar Rakel, f. 11.2. 1976,
dóttir Rakelar er Hrefna Mjöll.
Guðjón Þór Þórarinsson, f. 20.7.
1960, sonur hans Hlynur Þór, f.
26.7. 1990.
Örn bjó í Vestmannaeyjum
fram að gosi 1973 og stundaði
sjómennsku meira og minna all-
an sinn starfsferil. Hann lauk
prófi frá Stýrimannaskólanum í
Vestmannaeyjum árið 1956 og
síðar grunnprófi í vélstjórn frá
Iðnskólanum í Vestmannaeyjum
árið 1961. Farmanninn kláraði
Örn svo árið 1968 frá Vélskól-
anum í Reykjavík. Frá árinu
1964 til ársins 1969 var Örn verk-
smiðjustjóri í Fiskimjölsverk-
smiðju Einars Sigurðssonar,
FES. Örn var einn þeirra Vest-
mannaeyinga sem sóttu nýtt
fiskiskip til Japan, Vestmannaey
VE, í byrjun árs 1973.
Örn var yfirvélstjóri á Vest-
mannaey til ársins 1975 þegar
hann hóf störf hjá Eimskip og
síðar hjá Sambandinu sem yf-
irvélstjóri á farmskipum. Lengst
af var hann á Mælifellinu og síð-
ar Stapafellinu fram að starfs-
lokum árið 2001.
Örn var virkur í félagsstarfi
eldri borgara í Kópavogi.
Útför hans fer fram frá Garða-
kirkju í dag, 11. desember kl. 15,
og er sent út frá athöfninni á
https://www.netsamfelag.is
Virkan hlekk á streymi má
nálgast á https://www.mbl.is/andlat
1988. B) Margrét
Marín, f. 5.10. 1965,
eiginmaður hennar
er Einar Sigurður
Karlsson, f. 8.7.
1968. Börn þeirra
eru: Marín Elísabet,
f. 2.12. 1995 og Ell-
en Andrea, f. 16.8.
2003. Fyrir átti
Guðrún einn son,
Halldór Guðmund
Bjarnason, f. 13.12.
1954, d. 29.3. 2012. Eiginkona
hans var Prakob Prawan, f. 4.6.
1975. Dóttir þeirra er Guðrún
Sandra, f. 17.11. 2010.
Seinni eiginkona Arnar var
Guðný Erla Guðjónsdóttir, f.
24.4. 1932, d. 24.4. 2016. Þau
skildu. Börn þeirra eru: C) Guð-
ríður, f. 25.2. 1970, eiginmaður
hennar er Hafliði Þórðarson, f.
27.3. 1967. Börn þeirra eru: Erla
Dóra Magnúsdóttir, f. 23.4. 1989
en sonur hennar er Kristján
Guðni. Eyþór Örn Aanes, f. 2.11.
1996 og Ólöf Þórunn, f. 30.3.
2000. D) Eiríkur Örn, f. 29.1.
1977, eiginkona hans er Rakel
Rán Guðjónsdóttir, f. 5.4. 1977.
Dóttir Rakelar er Daníela Rán, f.
19.2. 1998. Guðný Erla átti fyrir
tvö börn, þau Theódóru Jónu
Þórarinsdóttur, f. 1.9. 1953, dótt-
Nú eru þau bæði gengin for-
eldrar mínir, það voru fjögur ár á
milli þeirra. Þeirra kynslóð er nú
að safnast til feðra sinna, svona er
gangur lífsins en það er samt sárt
fyrir okkur sem eftir lifum.
Pabbi minn var dulur og bar til-
finningar sínar ekki á torg. Þessi
kynslóð sem pabbi tilheyrði bar
gjarnan harm sinn í hljóði. Lík-
lega hefur pabbi verið farinn að
kenna sér meins löngu áður en
upp úr sauð, síðustu mánuði var
hann dapur og mér fannst hann
eldast hratt. En hann hélt þrátt
fyrir það góðri heilsu lengi og
keyrði síðast til okkar í mat í lok
október. Það var í hans anda að
banalegan var stutt.
Það er margs að minnast á
hálfrar aldar ferðalagi okkar
pabba í gegnum lífið, en ég dvel
við minningar um pabba minn
sem eru mér kærastar. Það eru
minningarnar úr æsku. Pabbi var
á farskipum alla mína barnæsku
og var úti á sjó svo vikum skipti.
Það var alltaf tilhlökkun þegar
pabbi nálgaðist Íslandsstrendur
að fá að heyra í honum í gegnum
Gufunesradíó. Að kúra í hálsakoti
pabba og horfa á svarthvíta sjón-
varpið. Ísbíltúrarnir þar sem mik-
ið var spjallað og málin krufin.
Hann las fyrir mig Grettissögu,
Djáknann á Myrká og norskar
þjóðsögur og ævintýri.
Við fjölskyldan fluttum upp á
land eftir gos og þau byggðu sér
hús í Holtsbúðinni í Garðabæ.
Pabbi smíðaði það nánast sjálfur,
pípaði, lagði allt rafmagn, einangr-
aði og glerjaði. Ég fékk að taka
þátt og læra til verka. Ég fékk að
fóðra lagnir, einangra, nagl-
hreinsa og það sem var skemmti-
legast, að fá prins póló og kalda
mjólk þegar við tókum hlé frá
vinnu.
Pabbi var einstakur dýravinur
og það var aldrei vandamál að fá
leyfi til að taka með heim hvolpa,
villiketti, dúfur og mýs, ala naggr-
ísi, páfagauka, hamstra og auðvit-
að var alltaf hundur á heimilinu.
Pabbi var skarpgreindur, fjöl-
fróður og víðlesinn. Hann unni
klassískri tónlist af ástríðu og spil-
aði óperur og sinfóníur allt of hátt
og allt of oft. En í æsku minni sát-
um við og lásum söguna um Pétur
og úlfinn og spiluðum verk Proko-
fievs undir. Aftur og aftur enda
eina klassíkin sem smástelpan
nennti að hlusta á með pabba sín-
um.
Foreldrar mínir skildu fyrir 24
árum en báru gæfu til þess að
verða góðir vinir seinna meir.
Pabbi reyndist mömmu vel og þau
höfðu mikinn félagsskap hvort af
öðru. Það hentaði þeim betur að
vera hóflega mikið saman á sínum
forsendum. Því eru mér dýrmæt-
ar minningarnar um mömmu og
pabba með barnabörnunum og
var pabbi góður afi. Hann hlýddi
reyndar engu, leyfði krökkunum
að sitja í framsætinu og borða sig
veik af ís og sætindum. Þá fékk
hann skammir en mér þykir vænt
um það í dag.
Það verður ekkert aftur eins.
Pabbi verður ekki með okkur á
jólunum og hann mun ekki kíkja
oftar við á sínum daglega kaffi-
rúnti. Pabba á ég þó alltaf í hjart-
anu og í minningunum þar sem
þær góðu lifa með mér ævina á
enda. Guð geymi þig, pabbi minn.
Guðríður.
Elsku pabbi, þú veiktist svo
snögglega og varst farinn frá okk-
ur aðeins mánuði eftir greiningu.
Þú varst búinn að finna fyrir ein-
kennum í einhvern tíma, en aldrei
datt okkur í hug að þú værir kom-
inn með mein sem væri búið að
grafa sig svona djúpt. Þú varst
nýbúinn að missa Kol, hundinn
þinn, í hárri elli og var sá missir
þér erfiður. Kannski hafði sá miss-
ir þau áhrif að meinið lagði þig að
velli á mjög stuttum tíma.
Nú er komið að nýjum kafla í
lífi okkar, þú upp á himnum um-
lukinn ástvinum þínum og ég hér
eftir á jörðu niðri án þín í lífi mínu.
Þín er sárt saknað. Það verður
skrítið og tómlegt að halda lífinu
áfram án þín. Þú komst reglulega í
heimsókn og ég veit að það var að-
allega til að hitta barnabörnin,
enda elskaðir þú þau af öllu hjarta
og hundinn, þú varst svo mikill
dýravinur enda elskuðu þau þig á
móti.
Þú hafðir unun af klassískri
tónlist og óperum og þú spilaðir
tónlistina hátt til að njóta betur.
Þú spilaðir stundum fyrir mig lög
með tenórnum Tito Schipa og
sagðir að sá tenór hefði verið sá
eini sem gat róað mig niður með
rödd sinni þegar ég var sem óvær-
ust í vöggu. Þú varst svo ánægður
þegar dætur mínar lærðu að spila
á píanó og notaðir hvert tækifæri
til að fá þær til að spila fyrir sig.
Þú grófst upp gamlar nótur frá
ömmu til að láta þær fá, fannst
mikilvægt að þær hefðu úrval af
píanónótum til að æfa sig á.
Íslendingasögurnar voru eitt af
þínum áhugamálum og þér fannst
ekki leiðinlegt að yfirheyra barna-
börnin þegar þú vissir að þau voru
að lesa t.d. Laxdælu, Egilssögu
eða Njálu í skólanum. Hringdir
sérstaklega til að fylgjast með
hvert þau væru komin í sögunni
og spurðir þau í leiðinni út úr.
Þú hafðir svo sannarlega gam-
an af að spila og varst kominn á
fullt í félagsvist hjá eldri borgur-
um í Kópavogi. Bridge var eitt af
þínum uppáhaldsspilum enda
lærðir þú að spila það snemma á
ævinni þar sem bridge var mikið
spilað á æskuheimili þínu. Þessar
spilastundir voru þér mikilvægar
og passaði maður sig að trufla
ekki á þeim stundum.
Þú hlúðir svo vel að Söndru og
Kob eftir að Halldór bróðir féll
frá. Þú hafðir svo gaman af því
hversu Sandra hafði mikla unun af
púsli og passaðir upp á að hún ætti
nóg af púsli við sitt hæfi og dáðist
að því hversu dugleg hún var við
að leysa þau erfiðu púsl sem þú
komst með. Þið hittust oft um
helgar til að púsla og borða pönnu-
kökur sem Kob bakaði fyrir þær
stundir. Þær mæðgur sakna þín
sárt enda stórt skarð höggvið í
þeirra líf sem og okkar allra sem
erfitt verður að fylla.
Elsku pabbi, takk fyrir lífið sem
þú gafst mér, við sjáumst seinna.
Þín dóttir,
Margrét Marín.
Það var alltaf eitthvað nýtt þeg-
ar við fórum saman í bíltúr. Bíl-
túra sem þróuðust sífellt á meðan
ég ólst upp. Fyrst voru það ein-
faldir ísrúntar, þar sem við feng-
um okkur ís með tyggjókúlunni
ómissandi í botninum. Svo þegar
ég varð eldri, byrjuðum við að
keyra meira. Heimsækja fleiri vini
og fjarskylda ættingja.
Og þegar viðra þurfti hundinn
hennar ömmu urðu ferðirnar upp í
Heiðmörk nánast vikulegar. Sér-
stök spenna fylgdi því svo, þegar
ég gat sjálfur byrjað að keyra okk-
ur um.
„Blastandi“ óperuna þína, með-
an við þeyttumst um Suðvestur-
landið þar sem ég keyrði mína
fyrstu fjallvegi.
Ég mun alltaf sakna stundanna
sem við áttum. Brandaranna sem
við einir gátum hlegið að. Enda-
lausu fróðleiksmolanna sem þú
grófst upp. Og mest af öllu mun ég
sakna þín.
Ég veit að hvar sem þú ert
verður hægt að finna þig undir
stýri. Í leit að næsta kaffibolla.
Hvíldu að eilífu í friði.
Eyþór Örn Aanes Hafliðason.
Hólmfríður og Gerður.
Kristinn, Margrét, Guðríður og
Egill Örn.
Mínar innilegustu samúðar-
kveðjur til ykkar vegna fráfalls
bróður og pabba ykkar. Það var
gott að eiga Edda að. Blessuð sé
minning hans.
Edda Kristinsdóttir.
Örn Aanes