Morgunblaðið - 11.12.2020, Blaðsíða 24

24 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 11. DESEMBER 2020
✝ Lóa Guðjóns-dóttir fæddist í
Vatnsdal í Fljóts-
hlíð í Rangár-
vallasýslu 21. maí
1938. Hún lést á
hjúkrunarheim-
ilinu Seltjörn á Sel-
tjarnarnesi 1. des-
ember 2020.
Foreldrar Lóu
voru Þuríður Guð-
rún Vigfúsdóttir, f.
á Hrauki, V-Landeyjahr., Rang.
12. mars 1900, d. 30. ágúst 1946,
og Guðjón Úlfarsson, f. í Fljóts-
dal, Fljótshlíð, Rang. 24. maí
1891, d. 13. maí 1960.
Systkini Lóu voru: Ágúst, f. í
mars 1920, d. í desember sama
ár. Guðlaug, f. 15. júlí 1921, d.
26. október 2009. Ágúst Þór, f.
7. maí 1923, d. 22. apríl 1992.
Úlfar, f. 11. september 1924, d.
13. júlí 1980. Óskar, f. 13. febr-
úar 1926, d. 8. mars 2001. Svan-
dís, f. 16. febrúar 1929, d. 13.
ágúst 2014. Hörður, f. 23. maí
1930, d. 2. janúar 2001. Gunn-
hildur, f. 4. janúar 1933, d. 6.
nóvember 2004.
Lóa giftist hinn 24. janúar
1960 Davíð Kr. Guðmundssyni,
f. 20. desember 1938, d. 20.
fjölskyldan fluttist búferlum til
Reykjavíkur. Lóa stundaði ýmis
störf, m.a. garðyrkju- og versl-
unarstörf, ásamt því að vera
dagskrárritari og umsjónar-
maður Óskalaga sjúklinga hjá
RÚV. Frá 1985 starfaði Lóa sem
bókavörður á aðalsafni Borgar-
bókasafns Reykjavíkur og starf-
aði þar til starfsloka.
Lóa varð félagi í myndlistar-
klúbbi Seltjarnarness árið 1974
og naut leiðsagnar ýmissa
myndlistarmanna ásamt því að
stunda nám við Myndlistaskóla
Reykjavíkur. Lóa stundaði einn-
ig nám við Söngskólann í
Reykjavik og hefur verið mjög
virk í kórstarfi, með Pólýfón-
kórnum, kirkjukór Neskirkju
og Ljóðakórnum.
Lóa starfaði mikið með ungu
fólki og miðlaði því af list sinni
og setti hún upp markmiðasýn-
ingu sem var undanfari Listar
án landamæra. Lóa var félags-
maður í SÍM.
Útför Lóu fer fram frá Dóm-
kirkjunni í dag, 11. desember
2020, klukkan 13.
Vegna aðstæðna verða aðeins
nánustu aðstandendur við-
staddir en streymt verður frá
athöfninni á
https://streyma.is/utfor
Virkan hlekk á slóð má nálg-
ast á:
https://www.mbl.is/andlat
september 2009.
Þau eignuðust sam-
an fimm börn: 1)
Drengur, f. 16. júlí
1957, d. 16. júlí
1957. 2) Guð-
mundur Pétur, f.
31. september
1958, maki Krist-
jana Ólafsdóttir,
synir Ólafur Orri, f.
24. janúar 1982,
Sindri Hans, f. 29.
júní 1982, og Davíð Kristján, f.
25. mars 1983. 3) Guðjón Ómar,
f. 11. ágúst 1960, maki Sigurlín
Baldursdóttir, synir Andri
Steinn, f. 12. mars 1979, og
Ágúst Úlfar, f. 30. mars 2000. 4)
Kristín, f. 24. desember 1963,
maki Ólafur Jón Kristjánsson,
börn Kristjana Sæunn, f. 29.
júní 1991, og Davíð Kristján, f.
15. maí 1995. 5) Úlfar Þór, f. 21.
febrúar 1973, maki Þórdís Her-
mannsdóttir, börn Hrafn, f. 11.
apríl 1993, Orri, f. 8. ágúst
1998, Birkir Blær, f. 18. apríl
2003, og Embla Sara, f. 1. júní
2005. Lóa á fimm barnabarna-
börn. Davíð og Lóa skildu árið
1978.
Lóa ólst upp í Vatnsdal Í
Fljótshlíð til 10 ára aldurs er
Takk fyrir þig, elsku amma
Lóa!
Það að hafa fengið þann heið-
ur, gæfu og ánægju að hafa þig
sem fyrirmynd, leiðbeinanda og
sálarræktanda gegnum þennan
lífsveg eru sönn forréttindi.
Lærdómurinn sem ég hef fengið
frá þér gegnum okkar samtöl,
þína lífssögu, þína tilvist og nær-
veru er ómetanlegur. Sá lær-
dómur fer sífellt vaxandi, hann
nærist og vex innra með mér
með hverjum deginum. Að svo
stöddu erum við að kveðja úr
þessum veruleika sem við deild-
um í okkar líkömum, en við erum
öll bundin að eilífu gegnum hið
óútskýranlega. Ég kveð þennan
kafla með þér, með þakklæti,
bros, tár og auðmýkt. Ég veit að
við öll barnabörnin erum svo æv-
inlega þakklát og glöð yfir því að
hafa fengið að hafa svona
skemmtilega, hressa, lífsglaða
og undurfagra ömmu. Ég gæti
rifjað upp óteljandi atburði til að
lýsa því hvernig samband okkar
var og er, en ég held að það lýsi
því best að þakka þér kærlega,
ævinlega og að eilífu fyrir þig og
þá vernd sem þú gafst mér og
okkur öllum. Með því einu að
vera þér sjálfri trú! Þar til næst!
Lovjú!
Davíð Kristján
Guðmundsson.
Elsku amma Lóa. Mikið sem
ég á erfitt með að skrifa þetta.
Ég fyllist sorg þegar ég rifja upp
allar fallegu minningarnar en
hláturinn þinn huggar mig.
Þú opnaðir fyrir mér nýjan
heim. Þú varst listamaður, húm-
oristi, prakkari, en umfram allt
best. Við áttum svo margar
skemmtilegar stundir saman og
þú kenndir mér svo margt.
Aðalatriðið var að fá að gista
hjá ömmu Lóu.
Búa til pönnukökur, slúðra,
borða nammi og drekka malt
uppi í rúmi. Og svo mátti ég ekki
segja mömmu frá.
Ég gleymi því aldrei hvað mér
fannst flott að mega fara ein í
sjoppuna á horninu. „Kauptu
kók og Snickers og skrifaðu
þetta bara á mig. Æ, hann er svo
skotinn í mér maðurinn sem
vinnur þarna.“ Ekki fannst mér
það skrítið. Guðdómlega falleg
að innan sem utan.
Það fyrsta sem þú kenndir
mér var að teikna og mála á litlu
vinnustofunni þinni á Bræðra-
borgarstíg.
Ég man eftir þér frammi að
söngla og ef ég söng með þér
sagðirðu: „Þú ert með engla-
rödd.“ Þá sagði ég: „Nei amma,
ég syng illa“. En þú svaraðir: „Ef
þú heyrir það, þá syngurðu vel.“
Þú kenndir mér líka að spila
Snert hörpu mína á orgelið þitt
og auðvitað var ég líka besti pí-
anóleikari í heimi.
Ég mun vera þér ævinlega
þakklát fyrir allt sem þú hefur
kennt mér. Við áttum svo ein-
staka tengingu. Hef aldrei hlegið
jafn mikið og með þér. Ég fæ
þann heiður að finnast ég vera
lík þér elsku amma. Þín Sæsæ,
Kristjana Sæunn.
Hjartans Lóa mín, vinkona og
tengdamóðir, er látin.
Óhætt er að fullyrða að ég hafi
dottið í lukkupottinn, þegar að
ég kynntist Lóu, það voru for-
réttindi að eignast hana að vini,
sem og tengdamóður og ekki síst
sem ömmu drengjanna minna.
Meiri barnagæla var vandfundin,
og það er næsta víst að margir
minnast hennar með ást og
væntumþykju, hún var nefnilega
„amma“ vina þeirra og allra
barna í fjölskyldunni, jafnt
skyldra sem óskyldra. Ég held
að hún hafi haft þá trú að pönns-
ur með sykri gætu lagað næstum
allt.
Lóa var fædd myndlistarkona
og málari af guðsnáð, auk þess
stundaði hún nám í teiknun og
málun, og tók þátt í fjölda sýn-
inga.
Hún var frumkvöðull þess er
sem í dag nefnist „List án landa-
mæra“, hún kenndi börnum og
unglingum með sérþarfir til
margra ára, á heimili sínu við
Bræðraborgarstíg. Þangað var
unun að koma og fylgjast með
starfinu.
Söngurinn fylgdi Lóu alla tíð,
hún var með fallega rödd og
dásamlegan hlátur. Hún söng í
hinum ýmsu kórum, og það var
mjög gefandi fyrir hana. Auk
þess spilaði hún á píanó og gítar,
og fengum við fjölskyldan að
njóta þess, lítil sem stór eyru og
augu spenntust upp þegar að
hún settist við píanóið eða gamla
orgelið sem fylgdi henni alla tíð.
Við tvær urðum vinkonur frá
fyrsta degi, og brallið á okkur
var nánast takmarkalaust, við
treystum hvor annarri fullkom-
lega.
Lóa átti ekki alltaf auðvelda
ævi, en henni tókst að sveipa
hana ævintýraljóma sem við öll
hin fengum að njóta.
Lóa var sérstaklega falleg
kona, tindilfætt með sínar mjúku
hreyfingar, alltaf bros á vör og
blik í auga.
Ég á erfitt með að koma orð-
um að því hversu óendanlega
mér þótti vænt um hana, elskaði
og lærði margt af.
Nú, þegar að ég skrifa þessi
orð, fyllast augun af tárum og
hjarta mitt er yfirfullt af þakk-
læti til þessarar mætu konu, sem
er svo samofin ævi minni.
Elsku, besta Lóa mín, hvað ég
mun sakna klukkutíma langra
samtala okkar og þíns dillandi og
bjarta hláturs.
Megi guð geyma þig, þín
Kristjana.
Elsku Lóa mín er fallin frá.
Við kynntumst árið 1991 þegar
við Úlfar fórum að stinga saman
nefjum. Hálfgerðir unglingar
sem við vorum þá. Að koma á
Bræðraborgarstíginn var ein-
stakt. Þar var drukkið nóg af
kaffi og Lóa spáði í bolla eða ta-
rot-spilin sín fyrir mig. Það voru
alltaf einhverjir peningar í boll-
unum og björt framtíð. Seinna
fengu drengirnir okkar Úlfars
þeir Hrafn og Orri að njóta
ömmu Lóu. Hún var heimsins
besti pönnukökubakarinn og eld-
aði grjónagraut fyrir strákana í
hvert sinn sem þeir heimsóttu
ömmu sína og fengu þeir gjarnan
að hjálpa til. Eins spilaði hún á
gítarinn sinn fyrir þá og söng.
Það er gott að ylja sér við þessar
dýrmætu minningar.
Lóa vann í mörg ár á Borg-
arbókarsafninu og áttum við það
sameiginlegt að elska bækur og
lestur þeirra og voru hæg heima-
tökin að fá lánaðar bækur. Eftir
að slitnaði upp úr sambandi okk-
ar Úlfars hélst fallega vináttan
okkar Lóu og þótt við hittumst
sjaldnar hin síðari ár var alltaf
eins og við hefðum hist í gær.
Ég votta aðstandendum Lóu
mína dýpstu samúð á þessum
erfiðu tímum og ég hugsa til
ykkar allra með vinsemd og virð-
ingu.
Tinna Hrafnsdóttir.
Elsku Lóa okkar er látin,
móðursystir okkar og uppeldis-
systir. Okkar bernskuminningar
streyma fram á þessum tíma-
mótum. Lóa var okkur systkin-
um ljúfasta og besta systir sem
hægt er að hugsa sér og góð fyr-
irmynd. Hún gaf af sér kærleika
hvar sem hún fór. Var létt í skapi
og alltaf glöð, hugmyndarík og
hláturmild.
Afi og amma bjuggu í Vatns-
dal í Fljótshlíð, en Lóa var að-
eins 8 ára þegar móðir hennar
lést. Lóa flytur með okkur á
Hraunteig 1949 og afi skömmu
síðar. Lóa bjó hjá okkur þar til
hún fór að búa og afi þar til hann
lést 1960. Heimilislífið var mjög
sérstakt hjá okkur, fyrst á
Hraunteigi og síðan í Njörva-
sundi.
Mamma átti átta systkini og
voru þau flest heimagangar hjá
okkur. Þær voru fjórar systur og
allar mjög samrýndar og nutum
við góðs af, segjum stundum að
við höfum átt fjórar mömmur.
Oft var glatt á hjalla og mikið
hlegið með þeim systrum og eig-
um við margar góðar minningar.
Ung kynntist hún æskuástinni
sinni honum Davíð. Þau eignuð-
ust sitt fyrsta barn 1957, dreng
sem fæddist andvana. Það var
mikil sorg hjá okkur öllum, ekki
síst unga parinu. En þau eign-
uðust annan dreng ári síðar,
hann Guðmund. Þau flytja að
heiman þegar hann er hálfs árs
gamall og fóru að búa. Við systur
vorum alltaf með annan fótinn
hjá þeim. Þau eignuðust svo
Guðjón, Kristínu og Úlfar. Davíð
og Lóa skildu. Við systkinin eig-
um góðar minningar um Davíð
og fjölskyldu hans. Lóa og Davíð
áttu alla tíð góð samskipti og
hugsuðu saman um velferð
barna sinna.
Lóu var margt til lista lagt.
Hún spilaði á orgel og gítar og
söng. Hún söng einnig í kórum,
þar á meðal polýfonkórnum þau
ár sem hann starfaði og einnig í
kirkjukórum. Hún fór í nám í
myndlistaskóla á miðjum aldri
og málaði mikið eftir það. Einnig
leiðbeindi hún nokkrum fötluð-
um ungmennum að mála, þar á
meðal Sigrúnu Huld og ásamt
fleira fólki stuðlaði það að stofn-
un Listar án landamæra.
Lóa var mjög barngóð og
frændrækin og fylgdist vel með
öllu sínu fólki. Fram á síðasta
dag syndi hún börnum okkar og
barnabörnum áhuga og fannst
þeim skemmtilegt að eiga lang-
ömmusystur, sem þau tengdust
svo vel.
Hún var ávallt mikil útivist-
arkona og náttúrubarn, gekk
allra sinna ferða um borgina og
áður fyrr meðan heilsan leyfði
fór hún í fjöruferðir. Hún eyddi
ævikvöldi sínu á Seltjörn á Sel-
tjarnarnesi og var sérstaklega
dugleg að drífa okkur í göngu-
ferðir um nágrennið og upp á
þak á Seltjörn.
Hver minning dýrmæt perla að liðnum
lífsins degi,
hin ljúfu og góðu kynni af alhug þakka
hér.
Þinn kærleikur í verki var gjöf, sem
gleymist eigi,
og gæfa var það öllum, er fengu að
kynnast þér.
(Ingibjörg Sigurðardóttir)
Við systkinin úr Njörvasund-
inu vottum börnum Lóu og fjöl-
skyldum þeirra innilega samúð.
Þuríður, Þórdís, Erla,
Jóhannes og Sveinbjörn.
Í dag kveð ég góða vinkonu
mína, Lóu Guðjónsdóttur. Hún
dvaldi á hjúkrunarheimilinu Sel-
tjörn, sem er afar glæsilegt nýtt
hjúkrunarheimili, og þangað
heimsótti ég hana nokkrum sinn-
um. Núna í Covid hafði ég ekki
séð hana síðan í sumar, því mið-
ur, en minningarnar sitja eftir.
Okkar kynni hófust fyrir þrjá-
tíu árum þegar börnin okkar
Tinna og Úlfar fóru að draga sig
saman. Það má eiginlega segja
að við höfum strax orðið góðar
vinkonur og þrátt fyrir skilnað
barna okkar þá breytti það engu
varðandi okkar vináttu. Við
deildum með okkur ömmustrák-
unum sem minnast hennar með
miklum kærleik og hlýju.
Lóa var myndlistarkona að
mennt og tók m.a. að sér dóttur
okkar Sigrúnu Huld og kenndi
henni undirstöðu í málun. Hjá
Lóu var Sigrún í 12 ár og þar
naut hún frelsis við sína listsköp-
un, sem hæfði henni. Settar voru
upp sýningar hér og þar, t.d. í
Eden í Hveragerði, þar sem við
sátum yfir sýningu í þrjár vikur
og allar myndir Sigrúnar seld-
ust. Já, það var sannarlega glatt
á hjalla hjá okkur.
Lóa var glæsileg og dugleg
kona, vann m.a. á RÚV á sínum
yngri árum og síðast hjá Borg-
arbókasafninu. Hún var lista-
kona sem naut lífsins meðan
heilsan leyfði.
Á árum áður var hún m.a. ein
af söngfuglum Pólýfónkórsins í
mög ár, einnig söng hún í kór
Neskirkju.
Við í fjölskyldunni þökkum
Lóu fyrir tryggð og vináttu í
okkar garð sem aldrei bar
skugga á. Börnum hennar og
fjölskyldum þeirra færum við
okkar innilegustu samúðarkveðj-
ur.
Blessuð sé minning hennar.
Kristín Erlingsdóttir.
Lóa Guðjónsdóttir
✝ Stefán Björns-son frá Þóru-
koti, Ytri-Njarð-
vík, fæddist 10.
mars 1930. Hann
lést á heimili sínu,
Víkurbraut 17 í
Reykjanesbæ, 2.
desember 2020.
Foreldrar hans
voru Björn Þor-
leifsson, bóndi og
útvegsbóndi í Þór-
ukoti, f. 13.10. 1884 í Innri-
Njarðvík, d. 24.9. 1968 og kona
hans Guðlaug Stefánsdóttir, f.
15.11. 1897 í Stardal, Stokkseyr-
arhreppi, d. 1.1. 1981. Systkini
Stefáns eru: 1) Þorleifur Krist-
inn, f. 24.1. 1926, d. 24.3. 1991,
2) Gróa, f. 1.9. 1928, d. 17.8.
1943, 3) Þórir Vignir, f. 24.8.
1933, 4) Guðrún Ásta, f. 9.2.
1937, d. 3.6 .2019.
Stefán kvæntist 18.2. 1956 Jó-
hönnu Kristínu Árnadóttur, f.
4.9. 1932. Börn þeirra eru: 1)
Árni Ingi, f. 20.10. 1955, maki
búinn að kaupa sinn fyrsta bíl,
gamlan Hudson, sem hann
keypti með Þóri bróður sínum.
Árið 1955 keypti hann nýjan Bu-
ick, þá er hann alfarið byrjaður
að stunda leigubílaakstur til 76
ára aldurs. Árunum áður er
hann á sjó á Gylfanum með
Garðari í Koti, seinna fór hann á
Önnuna sem Siggi í Þórukoti
gerði út og Kristján á Sólbakka
var skipstjóri. Eftir það fór
hann á Fróða sem Egill í Njarð-
vík var með. Stefán var bæði há-
seti og kokkur á þessum bátum.
Stefán var í forsvari fyrir Bif-
reiðastöð Keflavíkur, BSK.
Hann var í stjórn landeigend-
afélags Ytri-Njarðvíkurhverfis
með Vatnsnesi í mörg ár.
Útförin fer fram frá Ytri-
Njarðvíkurkirkju 11. desember
2020 kl. 14.
Í ljósi aðstæðna munu ein-
ungis nánustu aðstandendur
vera viðstaddir athöfnina.
Athöfninni verður streymt á
https://www.facebook.com/
groups/utforstefansbjornssonar
Virkan hlekk á streymi má
nálgast á https://www.mbl.is/
andlat
Halldóra Húnboga-
dóttir, f. 12.4. 1956.
Synir þeirra: a)
Friðrik, f. 6.4. 1977,
b) Húnbogi Þór, f.
21.8. 1979, c) Jó-
hann, f. 23.1. 1985,
d. 20.10. 2010. 2)
Björn, f. 6.11. 1959,
maki Guðbjörg
Birna Gunnlaugs-
dóttir, f. 31.10. 1960
, þau skildu. Börn
þeirra eru: a) Gunnlaug María,
f. 18.10. 1978, b) Thelma Sif, f.
15.8. 1981, c) Stefán, f. 3.4. 1983.
3) Gunnar, f. 9.11. 1964, maki
Guðlaug Pálsdóttir, f. 14.3.
1969. Börn þeirra eru: a) Björk,
f. 16.9. 1998, b) Atli Geir, f. 22.6.
2000, c) Lilja Rós, f. 16.3. 2004.
Stefán ólst upp í Þórukoti og
stundaði nám í barnaskóla Ytri-
Njarðvíkur og kláraði skóla-
göngu sína í Flensborg. Hann
byrjar að vinna hjá ESSO að af-
greiða bensín og samhliða því
keyrði hann leigubíl og var þá
Þegar ég sest niður og skrifa
þessi minningarorð um pabba þá
er svo margt sem kemur upp í
hugann en það fyrsta sem mér
dettur í hug er heppni. Það er
mikil lukka að eiga góða foreldra
og ég gat alltaf treyst á að þau
væru til staðar. Bæði tilbúin að
hlusta, hvetja og gefa góð ráð.
Pabbi var trúr sínum skoðunum
og átti það jafnvel til að vera svo-
lítið þrjóskur. Eins og títt er með
feðga þá er það ekki sjálfgefið að
þeir séu alltaf sammála og þannig
var það stundum með okkur
seinni árin. Það var líka bara allt í
lagi enda sambandið alla tíð mjög
gott og byggt á gagnkvæmu
trausti og virðingu. Pabbi gat allt
og ekki lét hann staurfótinn
stoppa sig. Hann hentist upp á
þak, stóð í stiga, lá hálfur ofan í
eða undir bílnum við viðgerðir og
einhvern veginn var ekkert verk-
efni honum ofviða. Hann var
fyrstur til að aðstoða, hvort held-
ur við bílaviðgerðir eða húsbygg-
ingar. Þegar við Gulla byggðum
húsið okkar á Melaveginum þá
lögðu þeir Palli tengdapabbi bara
leigubílunum sínum til að geta
aðstoðað við allt sem gera þurfti.
Þótt pabbi hafi verið atvinnubíl-
stjóri og bíllinn atvinnutækið
hans þá var aldrei mál að fá bílinn
lánaðan til að fara á rúntinn.
Strax og ég fékk bílprófið lánaði
pabbi mér nýja Bensann og var
fyrsti rúntur tekinn til vinanna.
Sú ferð varð ekki með öllu
hnjasklaus og gekk ekki betur en
svo að ég gerði Bensann of ná-
kominn bíl vinar míns. Í þessari
stöðu var ekkert annað að gera
en að fara heim og láta pabba
vita. Hann varð svekktur enda
mátti ekkert sjást á bílunum hans
og ef eitthvað kom upp með þá
var hann í raun alveg ómögu-
legur þangað til búið var að lag-
færa. Eftir að hafa farið út með
mér og skoðað tjónið þetta kvöld
lét hann mig fá lyklana aftur og
benti mér á að svona gæti alltaf
komið fyrir og ég yrði bara að
fara varlega. Þegar maður lítur
til baka þá endurspegla sam-
skipti okkar þetta örlagaríka
kvöld það góða traust sem hann
bar til mín. Pabbi var mér mikil
fyrirmynd í svo mörgu, alltaf svo
rólegur og yfirvegaður þegar
eitthvað bjátaði á. Hann var enda
oft fenginn til sem sáttasemjari
þegar menn greindi á. Okkur
Gullu var það mikil gæfa þegar
mamma og pabbi fluttu á Mela-
veginn skömmu eftir að við flutt-
um þangað. Nábýlið við ömmu og
afa var afskaplega dýrmætt og
ómetanlegt fyrir krakkana að
hafa þau bara hinum megin við
götuna. Að sama skapi leið manni
vel að geta verið nálægt og geta
þannig verið partur af öryggis-
neti aldraðra foreldra. Það kem-
ur ekkert í staðinn fyrir það að
geta stokkið yfir götuna til ömmu
og afa eftir skóla, eða bara í heim-
sókn svona „af því bara“, nú eða
til að „dobbla“ afa í bíltúr eða
skutl hingað og þangað. Þær eru
ófáar samverustundirnar sem
krakkarnir hafa átt með afa sín-
um í gegnum árin.
Afi sagði aldrei nei og var allt-
af til staðar. Eitthvað sem þá var
bara svo venjulegt og daglegur
partur af lífinu en nú verða þessir
hversdagslegu hlutir og daglegu
samskipti að dýrmætum minn-
ingum sem munu ylja okkur alla
tíð.
Ég á eftir að sakna pabba mik-
ið og mun hann alltaf eiga stóran
sess í hjarta mínu.
Gunnar Stefánsson.
Stefán Björnsson