Víðförli - 15.12.1995, Blaðsíða 11

il. Jólatréð okkar heima var tréspýta
sem stóð á gólfinu og við krakkarn-
ir rifum lyng sem bundið var á tréð.
Við bjuggum til poka úr mislitum
pappír sem við hengdum á tréð. f
pokana voru settar gyðingakökur og
svo bræddi mamma saman púður-
sykur og súkkulaði og þetta sælgæti
var sett í pokana. Það er jólalyktin
frá mínu berskuheimili, þegar verið
var að útbúa þetta sælgæti. Lyktin af
því var svo skelfing góð. Svo var
svo góð lykt af kertunum.
Móðursystir mín bjó í Reykjavík
og hún sendi okkur englahár til að
skreyta með.
Það var venjan að slátrað var kind
sem var jólamaturinn okkar.
Þegar jólaguðspjallið var lesið
varð allt heilagt, það var eins og
englar svifu urn húsið.“
Sigurborg: „Mínar minningar
eru mjög líkar, nema við fórum
alltaf í kirkju. Þá komu jólin. Það
voru yfirleitt engar gjafir, stundum
spil, en við þekktum ekkert annað.
En pabbi keypti brjóstsykursbox
bara fyrir jólin og tilhlökkunin var
tengd því að fá sælgæti.
Hjá okkur var borðað súrsað kjöt,
því að það voru engir möguleikar á
að ná í nýtt.
Ég upplifði jólin heilög eins og
Ingibjörg. Þegar við gegnum kring-
um jólatréð og sungum „Heims um
ból“.
Undirbúningur jólanna og jólin
sjálf eru dásamlegur tími og erfitt að
hugsa sér lífið án þeirra.“
En eftir að þið verðið fullorðnar?
Ingibjörg: „Tímarnir hafa nú
breyst svo ótrúlega. Jólin okkar
Hrísgrjónakerling.
heima meðan börnin voru heima
voru yndisleg. Við fórum ekki í
kirkju, en hlustuðum á útvarpsguðs-
þjónustuna.
Það voru erfið jól eftir að
maðurinn minn dó. En ég á
svo góða að sem hjálpuðu
mér. Það er ómetanlegt í
sorginni.“
Sigurborg: „Við sóttum
alltaf kirkju á aðfangadags-
kvöld. Maðurinn minn var
organisti í Stykkishólmi.
Svo að þar varð heilagt.
Svo komum við heirn og
héldum upp á jólin okkar. Með
söng, mat og gleði.
Það var mér lrka erfitt að lifa
fyrstu jólin eftir að maðurinn minn
dó. Hann dó skömmu fyrir jól. En
trúin hjálpaði mér mikið.“
Hlakkið þið enn til jólanna?
Ingibjörg: „Já, bæði vegna þess
að þetta er fjölskylduhátíð og af því
að þá fagna ég kornu frelsarans.“
Sigurborg: „Já, alltaf jafn mikið.
Aðventan, sem hét nú jólafasta í
Aö búa til jólagjafir
Það er mikið unnið í höndum og
við föndur í Gerðubergi. Bæði var
setið við að mála á postulín, vinna í
tré og við sauma.
I saumastofunni starfar Jóna Guð-
jónsdóttir og mátti þar sjá marga fal-
lega muni.
Jólaundirbúningur var þar hafinn
að fullu, enda þurfa sumir þeir mun-
ir sem verið var að vinna að langan
tíma.
jólaandlit máluö í starfi
aldraöra í Gerðubergi.
Jóna
sýndi okkur tvær þeirra hugmynda
sem fólkið hjá henni vinnur m.a. eft-
ir.
Annars vegar er það hrísgrjóna-
kerling.
Þar sem þarf til að búa hana til er
hringur af fallegu efni, blúnda, hrís-
grjón, vattkúla, hár eða garn fyrir
hár og rauð húfa sem hægt er að
prjóna eða kaupa í föndurverslun.
Sníðið hring eftir t.d. undirskál.
Þræðið hringinn og rykkið, festið
á blúndu og setjið hrísgrjón í pok-
ann sem þá hefur myndast.
Litið vattkúluna í andlitslit. Mál-
ið andlit. Límið á hár og setjið á
húfu. Límið andlitið á búkinn.
Einnig sýndi Jóna okkur fallegan
jóla- eða aðventuhring.
I hann þarf hring, helst úr hálmi,
annars úr frauðplasti.
Slaufurnar eru gerðar með því að
sauma saman á þrjár hliðar tvöfalt
efni, sem saumað er á röngunni. Því
snúið við og fyllt upp. Band er
bundið um miðjuna svo að úr verði
slaufa. Slaufurnar eru síðan límdar
þétt á hringinn. Að lokum má gera
andlit úr trékúlum, sem hár er sett
á, málað andlit og sett á húfa.
minni bersku, er góður tími. Svo
upplifi ég alltaf heilög jól og það
gerir mér gott. Svo ég hlakka til,
eins og börnin.“
Ingiríöur Nikulásdóttir, Alfhildur Kristjánsdóttir og Svanur Kristjánsson á jólaglebi í
Gerbubergi.
VÍÐFÖRLI 1 1