Vinnan - 01.05.1945, Blaðsíða 41

RHYS DAVIS:
MANNLEGTEÐLI
Þó að Catti væri ljóst, að Dan ökumaður væri henni
fyllilega samboðinn, valdi hún þó að lokum Selwyn,
sem var fisksali á litla markaðstorginu í sex mílna
fjarlægð. Hún hafði, einu sinni, þegar hún var í æstu
skapi, komizt að þeirri niðurstöðu, að granni líkaminn
hennar, hörgula hárið og perluhvítu tennurnar verð-
skulduðu eitthvað betra en hrörlega kofann lians Dans
úti við skógarjaðarinn, þar sem mýsnar hlupu um og
köngurlóin spann vef sinn. Kvöldið. sem hún tók á-
kvörðun sína, labbaði hún út að kofanum, þar sem
Dan hafði búið einsamall síðan foreldrar hans dóu.
Hún nam staðar á stígnum í garðinum og kallaði inn
um gluggann:
— Komdu út úr þessu hreysi, silakeppurinn þinn,
og hlustaðu á hefðarmey.
Þegar stóra króknefið hans konr í ljós í dyragætt-
inni, hélt hún áfram:
— Skilaðu mér aftur ísamuðu ábreiðunni, sem ég
gaf þér í vetur leið. Það verður ekkert úr því, að við
giftum okkur, þorparinn þinn. í næsta mánuði ætla ég
að giftast Selwyn fisksala, og þarna hefurðu það! Og
hún gaf honum selbita og var enn í vondu skapi.
Dan, sem var svartur á brún og brá, glennti upp
gulu augun sín. Rétt við útidyrnar stóð fatan með þak-
lekanum. Á augabragði greip hann könnu, fyllti hana
af vatni og skvetti yfir hana, og hún var of sein að
skjóta sér undan.
— Farðu og gifztu þessum bölvuðum þorski! kall-
aði hann og var reiður. — Hypjaðu þig burtu! Hann
skvetti úr annarri könnu.
Hún greip stein úr svarta, leirborna jarðveginum og
kastaði í hann og hæfði hann í brjóstið. Hún gat skotið
sér undan síðari skvettunni, en ekki fór hún út úr garð-
inum. Hann stóð kyr á dyrahellunni og vöðvamikið
brjóst hans gekk upp og niður. En hann skvetti ekki
meira vatni. Þar eð fremur þurviðrasamt hafði verið
undanfarið, var engin hagsýni í því að skvetta vatni á
aðra eins næpu.
—- Það á að lýsa næsta sunnudag. Það verður við-
hafnarbrúðkaup. Og þetta er þér mátulegt, hreytti hún
út úr sér. — Þarna losna ég við biðil, sem ekki hefur
metnað fremur en héri. Gula hárið hennar ýfðist í vind-
inum. Gulu augun hans leiftruðu af bræði.
Farðu ag gifztu þessum mangara. Þið eruð saman
valin, bæði tvö.
— Þú ert afbrýðisamur! hrópaði hún og það hlakk-
aði í henni. — Fáðu mér aftur ísaumuðu ábreiðuna.
Marí gamla einfætta er hæfileg kona handa þér.
Það voru fáeinir faðmar á milli þeirra, og þau gerðu
enga tilraun til þess að nálgast hvort annað, en þau
héldu áfram að rífast. Og ekki datt honum í hug að
skila aftur bláu ábreiðunni með ísaumuðu rauðu lilj-
unum og fljúgandi svönunum, sem hún hafði gefið
honum fyrir skömmu síðan og sagt að ætti að vera á
hjónarúmið þeirra. Yerið gat, að hann fengi einhvern-
tíma gott verð fyrir hana á markaðinum,
Að lokum hreytti hún úr sér hæðnisyrðum vegna
hrörlega kofans hans, fátæktar hans og þrjózku og fór.
Hesturinn hans Dans, sem var á afgirta grasvellinum
rétt hjá kofanum, horfði spekingslega á eftir henni, þar
sem hún gekk upp hæðina í áttina til þorpsins. Það var
farið að dimma og Dan skellti aftur hurðinni, kveikti
á kerti, blótaði og stappaði niður fótunum.
Bræði hennar og hrakyrði stöfuðu af því, að hann
hafði látið hana bíða of lengi. Dan, með sveitamanns-
seinlæti sitt og varkárni, hafði látið brúðkaupið drag-
ast á langinn, af því að hann gat ekki ákveðið, hvort
hann ætti að kaupa sér vörubíl, áður en hann kvæntist,
eða ekki. Fyrir sitt leyti var hann ánægður með gamla
klárinn sinn og kerruna, en hann hafði verið í dálítilli
klípu vegna þess, að Catti sakaði hann um fram-
kvæmdaleysi, og þannig hafði það dregizt á langinn að
ákveða brúðkaupsdaginn.
Hún hafði líka viljað að hann flyttist úr gamla
kofanum, sem hafði verið bústaður forfeðra hans í
heila öld, og settist að í borginni, þar sem hann hefði
miklu meira upp úr ökumannsstarfinu, ef hann keypti
sér vörubíl. En hann lét sér alveg nægja að aka fyrir
þorpsbúa, og römm var sú taug, sem tengdi hann við
kofa forfeðra sinna, þar sem hann hafði slitið barns-
skónum.
Þau höfðu verið trúlofuð í fimm ár, gengið um skóg-
inn, nærri því alltaf rifizt, en gátu þó ekk skilið. Hún
var einstæðingur í veröldinni og mjaltakona á Tre-
cornelbúgarðinum. Hann vissi, að á markaðsdeginum
hafði Selwyn fisksali rennt drykkjumannsaugum sín-
VINNAN
95