Heimilispósturinn - 15.12.1950, Qupperneq 19

eins og í þoku búast til árásar.
Hann var geysistór og sterk-
legur með dýrslegt andlit, og
hann réðist á greifann eins og
villidýr. Bella þorði ekki að
horfa á aðfarirnar; hún fór að
gráta af hræðslu. Hún gat ekki
að því gert. „Armand — Ar-
mand !“ hrópaði hún. „Komið
þér — þér megið ekki — við
skulum fara — heyrið þér það!“
Hún heyrði rödd móður sinnar
eins og í fjarska. „Komdu
Bella,“ en hún stóð kyrr með
lokuð augun. Hún fann tvo
sterka handleggi grípa utan um
sig; hún varð allt í einu svo ein-
kennilega sæl, og svo leið yfir
hana. Þegar hún kom til sjálfr-
ar sín aftur, lá hún í faðmi
Bournois greifa, í bifreið sem
ók brott. Það fyrsta, sem henni
datt í hug, var það, hvað vel færi
um hana, og að greifinn væri
miklu laglegri, þegar hann væri
ógreiddur, en allt í einu stökk
hún á fætur. „Ó, greifi, þetta
var hræðilegt! Hvernig fór það,
og hvar er mamma?"
Greifinn dró hana blítt en
ákveðið niður í sætið aftur.
„Elsku litla mademoiselle
Bella, móðir yðar var alveg utan
við sig og ók af stað, ein á und-
an okkur.“
',,En þér?“ hvíslaði Bella með
hálflokuð augun. „Mér gekk
sæmilega, — dóninn var víg-
fimur, en Bella, þegar ég
heyrði yður kalla: „Armand“
— þá varð ég sterkur eins og
naut.“ Munnur greifans nálgað-
ist Bellu hægt. Hún hugsaði sig
um, og svo lagði hún hendurn-
ar um háls honum og dró hann
að sér.
Bella gekk inn á Cafe „Rot-
ande“, og leit yfir borðin. Allt
„Þessi sundbolur er gerður eftír
nýjustu tízku frá París.“
í einu nam hún staðar og reyndi
að bæla niður í sér hláturinn.
„Dick,“ hló hún, og gekk að
borðinu hans. „Þetta er ljóta
sagan!“ „Hver gat vitað það,
að greifafjandinn mundi svíkja
okkur svona!“ svaraði Dick ön-
ugur. Bella settist og dró af sér
hanzkana. „Svíkja okkur —?“
„Þú sagðir, að hann væri bleyða
og svo —.“
Dick strauk varlega um hök-
una á sér. „Ég get varla hreyft
mig í dag. Þetta skal vera í síð-
asta skiptið, sem ég læt þig
leika á mig.
„Dick, þetta var hræðilegt, en
hver var hinn ribbaldinn?
„Þekki hann ekki. Við drukk-
um einn bjór saman, og hann
hjálpaði mér víst af samúð.“
„Heyrðu, Dick,“ sagði Bella.
„Þú mátt ekki vera reiður við
mig.“ Hún lagði höndina á
borðið, og á henni glitraði stór
demantshringur. „Skilurðu —
þú áttir að hjálpa mér til þess
að losna við hann, en í stað þess
hjálpaðir þú mér til þess að ná
í hann.“ X.
9 ? 9
HEIMILISPÖSTURINN
17