Heimilispósturinn - 15.12.1950, Qupperneq 29

sagði að engirtn kona hefði komið
með ungfi’únni. Hann kvaðst kannast
við að hafa borið tvær töskur fyrir
ungfrúna upp í herbergið á fimmtu
hæð, en hvað átti hún við?“
Þá býst ég við að óttinn hafi fyrst
læst sig um hjarta ungfrú Farring-
ham. En auðvitað gat þetta ekki ver-
ið annað en fábjánalegur misskiln-
ingur. Á næsta augnabliki myndi hún
vera farin að hlægja með móður
sinni. Hún starði á þjónustustúlkuna
og dyravörðurinn, sem stóð þarna
eins og álfur úr hól. „Gerið svo vel
að ná í gistihússtjórann,“ sagði hún.
Gistihússtjórinn kom. Framkoma
hans var, eins og ávallt, ekki laus
við að vera afsakandi. Þótti ung-
frúnni herbergið ekki nógu þægilegt ?
Gat hann gert nokkuð fyrir hana?
Hafði hún ekki borðað ? Vildi hún fá
einhverja hressingu upp í herbergið?
Stúlkan skýrði málið fyrir honum.
Móðir hennar hefði fengið herbergi á
fjórðu hæð. Þessu hefði augsýnilega
verið breytt. Hvar var hún núna ?
Framkoma gistihússtjórans breytt-
ist. • Rödd hans var að vísu enn hæ-
versk og prúð, en hún var nú með ör-
litlum vantrúarhreim. Það var eins og
honum gremdist að vera kallaður að
ástæðulausu upp á fjórðu hæð af
enskri konu, sem að líkindum var
geggjuð. „Ungfrúin er að gera að
gamni sínu“ sagði hann kuldalega.
Þá varð stúlkunni fyrir alvöru
ljóst, hve óttaslegin hún var. Hvar
sem móðir hennar var niður komin,
þó að það væri ekki nema þunnur
veggur á milli þeirra, þá var hún á
þessu augnabliki ein i París meðal
ókunnugra, sem auðsýrílega lögðu
engan trúnað á orð hennar. „En við
móðir mín, við ókum frá stöðinni.
Þér létuð okkur fá herbergin sjálfur.
Já, og þér sögðuð, að yður þætti leitt
að geta ekki útvegað okkur samliggj-
andi herbergi, af því að gistihúsið
væri fullt. Og svo —- eins og þér mun-
ið auðvitað — skrifuðum við nöfn
okkar í gestabókina."
Gistihússtjórinn var aftur orðinn
jafn kurteis . og fyrr. Það er fyrsta
skylda gistihússtjóra. „Ég skil þetta
ekki, ungfrú,“ sagði hann. Svo vék
hann sér að dyraverðinum. „Komdu
upp með gestabókina,“ skipaði hann.
Það var komið með gestabókina.
Þú getur ímyndað þér hve ungfrú
Farringham var áfjáð í að skoða
hana. Jú, þarna í fjórðu eða fimmtu
línu að neðan á öftustu síðu var nafn
hennar; það var klemmt á milli nafns
einhvers greifa og brezks undirbar-
óns. Nafn móður hennar var hvergi
sjáanlegt.
Þú getur gert þér í hugalund, hve
örvingluð hún , var.
„Ef til vill er ungfrúin þreytt eftir
ferðalagið,“ sagði hinn kurteisi hótel-
stjóri. Hann vissi, að enskar stúlkur
voru oft skrýtnar, og ungfrú Farring-
ham var óneitanlega falleg.
„En — hún móðir mín!“ stamaði
stúlkan. „Hvað á þetta allt að þýða ?
Ég skil ekki —“
„Það er læknir í gistihúsinu, ef
ungfrúin —“
Hún tók fram í fyrir honum. ,,Ó,
þér haldið að ég sé veik. En ég er
ekki veik. Við verðum að leita í
gistihúsinu. Ef til yill hefur móðir
mín hitt einhvern kunningja; eða hún
er í setustofunni. Mér líður afskap-
lega illa. Þér verðið að hjálpa mér.“
Gistihússtjórinn yppti öxlum afsak-
andi.
Þau leituðu um allt gistihúsið.
John Chester rétti mér vindlinga-
veskið sitt. „Já,“ sagði hann, „þau’
leituðu um allt gistihúsið hátt og
lágt."
„Og þau fundu —“
„Alla nema móðurind. Eftir
klukkutíma var ungfrú Farringham
að því komin að sleppa sér. Gisti-
$92
HEIMILISPÓSTURINN
27