Vinnan - 01.02.1952, Blaðsíða 6

HANNIBAL VALDIMARSSON:
Reistu í verki viljans merki —
VILJI ER ALLT, SEM ÞARF
VINNAN er móðir auðæfanna. Ef eitthvert það
afl væri til í þjóðfélaginu, sem tryggt gæti hið
fyllsta réttlæti, þegar skipt er verðmæti vinnunn-
ar, þá bæru þeir ekki — eins og stundum vill
henda — minnst úr býtum, sem mest erfiða og
trúlegast gegn köllun sinni, hver sem hún er. —
Þá væru það ekki iðjuleysingjar og landeyður,
sem auðnum safna og í allsnægtum baða, sem feg-
urstu klæðin bera og búa í stærstu og vönduð-
ustu húsunum, sem mannlegt erfiði og hyggju-
vit hefur skapað, eins og einnig vil henda. — Nei,
þá væri lífsgæðum Islendinga skipt á allt annan
hátt og eftir allt öðrum meginreglum en nú á sér
stað.
Verkalýðshreyfingin ætti að vera sá skipta-
réttur, sem öll önnur öfl þjóðfélagsins ættu að
beygja sig fyrir, þegar ávöxtur vinnunnar kemur
til skipta. — Og verkalýðssamtökin geta orðið sá
skiptaréttur, ef alþýðustéttirnar á Islandi bera
gæfu til að standa saman.
Ógæfan er sú, að fram til þessa hefur verka-
lýðshreyfingin ekki verið einhuga, og þess vegna
fjarri því að vera svo sterk og áhrifarík á ýmsum
sviðum þjóðlífsins sem hún annars hefði getað
orðið.
Þess vegna er það, að landi og þjóð er nú
stjórnað á þann veg, að vinnandi stéttir landsins
geta ekki við unað og mega ekki við una.
Ég skal vera stuttorður, er ég lýsi því ástandi,
sem ríkjandi stjórnarstefna hefur skapað. En mér
virðist niðurstaða lengri lýsingar geta falizt í eftir-
farandi setningum:
Dýrtíðárófreskjan æðir yfir landið. Hún er nærð
af stjórnarstefnunni, sem hófst með gengislækkun,
heimilaði brjóstmylkingum sínum, braskaralýðn-
um, því næst frjálsa álagningu og bætti svo báta-
gjaldeyrisbraskinu þar ofan á. — Þá var það full-
komnað.
Atvinnuleysisvofan er annað afkvæmi stjórnar-
stefnunnar, sem hagsmunir íhaldsstefnunnar hafa
mótað í sinni mynd og að sinni þörf. Vegna hags-
muna braskaranna er hinn ungi en vaxandi ís-
lenzki iðnaður í sárum. Þúsundir karla og kvenna,
sem hann veitti örugga atvinnu árið um kring
fyrir riimu ári síðan, eru nú atvinnulausir og
troða stafkarlsstig. Dýrar verksmiðjur og vinnu-
tæki, svo sem hraðfrystihús og fiskvinnslustöðvar,
standa ónotuð, en framleiðsluvörur okkar eru
fluttar óunnar úr landi. — Þetta er ömurleg lýs-
ing, en sönn.
Upp á þetta horfir ríkisstjórn íslands án að-
gerða. Annaðhvort skortir hana viljann eða gæf-
una, nema hvort tveggja sé, til að taka þarna í
taumana og ráða bætur á atvinnuleysinu, setja
hjólin í gang og fá hverjum vinnufúsum þegni
þarflegt verk að vinna.
Það er þó, eða ætti að vera a. m. k., fyrsta
skylda hverrar ríkisstjórnar.
Gagnvart iðnaðinum þarf að komast að skjótri
niðurstöðu um, hvaða greinar hans eru ekki líf-
vænlegar. Þær ber að sjálfsögðu að höggva eða
láta visna og deyja. En öllu því, sem lífsþrótt
hefur í íslenzkum iðnaði, þótt því kunni enn þá
að vera nokkuð áfátt að ýmsu leyti, ber að veita
opinbera aðstoð til að sigrast á erfiðleikunum og
efla til meiri þroska.
Aðgerðaleysi og sinnuleysi ríkisstjórnarinnar í
þessum efnum er dauðasök, sem vinnandi stéttir
íslands mega ekki þola og ekki fyrirgefa.
En hvað getur alþýðufólkið í landinu þá gert
til úrslitaáhrifa á stjórnarfarið?
Alþýðufólk á Islandi á aðeins eina von um, að
6 VINNAN