Heimilispósturinn - 15.02.1951, Blaðsíða 13

aði yfix mér. Lág rödd hennar
hljómaði enn í eyrum mínum
og minningin um það, þegar fing
ur okkar snertust, kom mér til
að titra.
Ég stóð upp og virti hana
fyrir mér. Hún ætlast sjálfsagt
til að ég sýni henni ástaratlot,
sagði ég við sjálfan mig. Hún
mundi hlæja að mér, ef ég gerði
það ekki. Dökkhærði pilturinn
leit ekki út fyrir að vera neinn
engill. Hún er heimskona og hún
er fallegasta konan, sem ég hef
nokkru sinni verið einn með. Þá
minntist ég hins alvarlega
augnaráðs hennar, þegar hún
virti mig fyrir sér í lestinni, og
hálfkæfða uppgerðar-hláturs-
ins ....
Allt í einu laut ég niður og
kyssti hana á ennið.
Svo tók ég af henni skóna og
færði hana úr sokkunum og
kjólnum, eins og hún væri lítið,
elskulegt barn. Ég breiddi á-
breiðuna yfir hana, brá mér í
náttfötin og fór upp í mitt eig-
ið rúm. Ég leit einu sinni á hana,
áður en ég slökkti ljósið.
„Góða' nótt, elskan mín,“
heyrði ég mig sjálfan segja.
*
Þegar ég vaknaði, sá ég, að
hún sat framan á rúminu sínu.
Hún hlýtur að hafa verið búin
að snyrta sig, því að útlit henn-
ar var ferskt og sællegt.
Hún brosti til mín.
,,Hvað kom fyrir ?“ spurði hún
hlæjandi.
„Við hljótum að hafa drukk-
ið talsvert,“ sagði ég.
„Er allt í lagi með þig?“
spurði hún.
„Mér líður ekki sem verst, en
þér?“
„Ó, mér líður ágætlega.“ Hún
Lawrence Tierney og Nan Leslie í
„Morðingi fyrir ferðafélaga".
brosti. „Hvers vegna ætti mér
ekki að líða vel?“
„Og sérð ekki eftir neinu?“
„Vertu ekki með neina vit-
leysu. Og auk þess — hvernig
getur maður séð eftir því, sem
maður man ekki?“
,,Ég man.“
„Og sérðu eftir því?“
„Nei.“
„Gerði ég þig hamingjusam-
an?“
„Ákaflega,“ sagði ég. Ég var
ákveðinn í því að láta hana aldr-
ei komast að, hvílík gunga ég
hafði verið. En auk þess sagði
ég líka satt.
Hún reis á fætur.
„Þetta er þá allt í lagi,“ sagði
hún. Hún tók eitthvert dót upp
úr töskunni sinni og kjólinn af
rúmgaflinum, svo fór hún inn
í baðherbergið. Ég heyrði, að
2 2 9
HEIMILISPÓSTURINN
11